Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Kuźniar

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2013 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko M. J.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu

z dnia 21 marca 2013 r.

sygn. akt I C 50/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 3.675 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 25 lutego 2012 r; zmienia go również w punkcie II w ten sposób, że zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 100 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 650/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 marca 2013 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) W.przeciwko M. J.o zapłatę oraz zasądził od strony powodowej na rzecz pozwanego 600 zł kosztów procesu.

Sąd I instancji wskazał, że ewentualne ustalenie wysokości rocznej opłaty za dozór techniczny winno być dokonane w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego, wydanego na podstawie art. art. 34 ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym, obowiązującego od dnia 1.01.2012 roku. Sąd ustalił, że powód jest państwową jednostką organizacyjną, jednakże uznał, że z faktu nałożenia przez ustawodawcę na określone podmioty konkretnych obowiązków nie wynika, że więzy łączące podmioty nie mają charakteru więzów cywilnoprawnych, a czynności wykonywane przez powoda mają charakter działań władczych. Sąd I instancji stwierdził, że strona powodowa nie wydała decyzji co do przysługujących mu opłat, lecz wystawiła fakturę, wskazując w niej, za jakie czynności ustaliła należność oraz w jakim terminie należność ta powinna być przez pozwanego uiszczona, zaś w procesie nie wykazała, w jaki sposób dokonała ustalenia wysokości naliczonych opłat, jaka umowa została zawarta z pozwanym i jakich urządzeń dotyczyła. Faktura wystawiona pozwanemu nie zaś jest źródłem zobowiązania pozwanego, a jedynie dokumentem finansowym pochodzącym od strony powodowej.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona powodowa, domagając się jego zmiany poprzez uwzględnienie powództwa w całości. Sądowi I instancji zarzuciła naruszenie § 2 ust. 2, § 2 ust. 4, § 3 ust. 1, § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego poprzez ich błędną wykładnię i niezastosowanie w sprawie.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej zasługiwała na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego, przy prawidłowo ustalonym przez Sąd Rejonowy stanie faktycznym, powództwo było zasadne.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym za czynności jednostek dozoru technicznego, z wyłączeniem czynności wykonywanych przez (...) Dozór Techniczny, o którym mowa w art. 48, pobierane są opłaty. Zgodnie zaś z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego w każdym roku od eksploatującego urządzenie techniczne znajdujące się w ewidencji jednostek dozoru technicznego pobiera się opłatę roczną. Wedle § 3 ust. 4 powołanego rozporządzenia, opłatę roczną pobiera się w każdym roku kalendarzowym na podstawie deklaracji przedsiębiorcy złożonej do dnia 15 grudnia roku poprzedzającego rok, za który pobierana będzie opłata, zaś niezłożenie deklaracji jest uważane za potwierdzenie prowadzenia działalności w dotychczasowym zakresie w roku następnym.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że strona powodowa sprawowała w spornym okresie dozór techniczny nad urządzeniami technicznymi – wyciągami narciarskimi, użytkowanymi przez pozwanego. Fakt ten potwierdza pismo pozwanego z dnia 23 maja 2012 r, w którym zwrócił się on do strony powodowej o wyrejestrowanie urządzeń o symbolach (...), (...), (...)oraz (...), zlokalizowanych w R.- P.- W. S.. W powołanym piśmie pozwany wskazał też przyporządkowany mu indywidualny numer płatnika. Tym samym pozwany potwierdził, że cztery użytkowane przez niego urządzenia techniczne będące przedmiotem sporu były ujęte w ewidencji strony powodowej. Pozwany nie wskazywał nadto, aby do dnia 15 grudnia 2011 r. złożył deklarację o zakresie działalności w roku 2012, tym samym potwierdzając prowadzenie działalności w dotychczasowym zakresie w roku 2012. Z tych względów spoczywał na nim ustawowy obowiązek zapłaty opłaty rocznej za dozór techniczny za 2012 r.

Opłata za dozór jest opłatą zryczałtowaną i obejmuje szereg czynności wykonywanych przez jednostki dozoru technicznego, min. przeprowadzanie badań, czy choćby prowadzenie ewidencji urządzeń technicznych (§ 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego).

Zgodnie z § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia, oplata roczna pobierana jest w wysokości określonej w pkt 1 załącznika do rozporządzenia. Z załącznika do rachunku Nr (...)wynika, że opłata roczna została naliczona za dozór nad: 1. urządzeniem o nr fabrycznym 026 ((...)) według parametru 11 – wyciąg narciarski o wysokim prowadzeniu liny o długości powyżej 750 m, 2. urządzeniem o nr fabrycznym 032 ((...)) według parametru 10 - wyciąg narciarski o wysokim prowadzeniu liny o długości do 750 m z orczykiem 2 osobowym, 3. urządzeniem o nr fabrycznym 82 ((...)) według parametru 9 - wyciąg narciarski o wysokim prowadzeniu liny o długości do 750 m z orczykiem 1 osobowym oraz 4. urządzeniem o nr fabrycznym 592 ((...)) według parametru 5 – wyciąg narciarski o niskim prowadzeniu liny bez podpór. Do każdego parametru poszczególnych urządzeń przyjęta została stawka 105 zł. Kwota objęta rachunkiem jest zatem zgodna z rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 26 listopada 2010 r. w sprawie wysokości opłat za czynności jednostek dozoru technicznego.

Wbrew stanowisku Sądu I instancji, w niniejszym stanie faktycznym nie było konieczne wydanie decyzji co do przysługujących stronie powodowej opłat, opłaty te bowiem należne są z mocy prawa. Wystawiony rachunek precyzował zaś dostatecznie urządzenia, za które należało uiścić opłatę, jak też sposób jej naliczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok w punkcie I w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 3.675 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 25 lutego 2012 r; zmienił go również w punkcie II w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji. Orzeczenie w zakresie odsetek zapadło w oparciu o przepis art. 481 § 1 kc. Kwota objęta rachunkiem miała być zapłacona do dnia 24 lutego 2012 r., zatem odsetki zostały zasądzone od dnia 25 lutego 2012 r. Orzeczenie o kosztach postępowania zapadło w oparciu o przepis art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 28 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z wynikiem postępowania. Zasądzona kwota 100 zł stanowi opłatę od pozwu.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego zawarte w pkt II sentencji zapadło w oparciu o przepis art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc w zw. z art. 12 i 28 pkt 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z wynikiem postępowania. Zasądzona kwota 100 zł stanowi opłatę od apelacji.