Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka (spr.)

Sędziowie: SO del. Bohdan Bieniek

SA Bożena Szponar - Jarocka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2013 r. w B.

sprawy z odwołania J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 grudnia 2012 r. sygn. akt IV U 428/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 204/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lutego 2012r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił J. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy po dniu 31 grudnia 2011r.

Po rozpoznaniu odwołania wnioskodawcy od tej decyzji, Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2012r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. C. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2012r. do 31 grudnia 2013r.

Sad ten ustalił, że wnioskodawca urodzony (...) w dniu 10 kwietnia 2000r. złożył wniosek o rentę z tytułu wypadku przy pracy jakiemu uległ 11 stycznia 1999r. Decyzją z dnia 12 czerwca 2000r. ZUS odmówił mu prawa do tego świadczenia, z uwagi na fakt, iż stwierdzona u wnioskodawcy częściowa niezdolność do pracy nie pozostawała w związku z wypadkiem przy pracy. Odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 26 grudnia 2000r. sygn. akt IV U 4114/00. 19 stycznia 2001r. wnioskodawca złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy i decyzją z dnia 9 marca 2001r. ZUS przyznał mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 31 maja 2001r. W związku z orzeczeniami lekarskimi ZUS stwierdzającymi częściową niezdolność do pracy wnioskodawcy wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 grudnia 2011r. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 18 stycznia 2012r. stwierdzono u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa l-s oraz nietolerancję glukozy i uznano go za zdolnego do pracy. Po rozpatrzeniu sprzeciwu wnioskodawcy Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 8 lutego 2012r. stwierdziła u niego: chorobę niedokrwienną serca (...), nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu II leczoną lekiem doustnym oraz chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa z dobrą sprawnością i nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Dlatego też ZUS zaskarżoną decyzją odmówił wnioskodawcy prawa do renty po dniu 31 grudnia 2011r.

Celem wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawcy i związanej z tym niezdolności do pracy Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód z opinii dwóch zespołów biegłych lekarzy: kardiologa, diabetologa i neurologa, którzy po zbadaniu wnioskodawcy oraz po zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją lekarską stwierdzili u wnioskodawcy: nadciśnienie tętnicze wieloletnie, chorobę wieńcową stabilną (przebyty zawał ?), cukrzycę typu II leczona dietą, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego w przebiegu choroby zwyrodnieniowo-dyskopatycznej oraz chorobę wrzodową w wywiadzie i uznali go za częściowo niezdolnego do pracy na okres 2 lat tj. do 31 grudnia 2013r. W opinii uzupełniającej biegli sprecyzowali, iż schorzenia kardiologiczne są podstawą uznania wnioskodawcy za częściowo niezdolnego do pracy. Kolejny biegły kardiolog, rozpoznał u wnioskodawcy: chorobę niedokrwienną serca stabilną II klasa (...), nadciśnienie tętnicze, hipercholesterolemię, cukrzycę typ 2 oraz chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa i uznał go za częściowo niezdolnego do pracy z powodu schorzeń kardiologicznych na okres 2 lat tj. do grudnia 2013r.

Z opiniami biegłych nie zgadzał się organ rentowy i wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych lekarzy. Sąd pierwszej instancji biorąc pod uwagę opinie obu zespołów biegłych lekarzy szczególnie w zakresie schorzeń kardiologicznych uznał, iż wniosek ZUS był niezasadny, zmierzał do przewlekania postępowania i zwiększania społecznych kosztów wymiaru sprawiedliwości. Opinie obu zespołów biegłych lekarzy były zgodne nie tylko w zakresie stwierdzonych schorzeń u wnioskodawcy ale także ich przebiegu, stopnia zaawansowania i dolegliwości z nimi związanych a także w zakresie oceny zdolności do pracy. Opinie były kategoryczne i odpowiadały na postawione przez Sąd pytania. Nie można było dopatrzeć się żadnych oznak stronniczości, czy nierzetelności, co pozwoliło dać im wiarę.

Dlatego na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz.U. z 2009r. nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do renty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 pkt 1 i art. 102 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez ich błędną interpretację polegającą na uznaniu, że wnioskodawca spełnia warunki do otrzymania prawa do renty.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania ubezpieczonego ewentualnie uchylenie do ponownego rozpatrzenia przez Sąd pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Wnioskodawca pobierał rentę z ogólnego stanu zdrowia od 1 stycznia 2001r. do 31 grudnia 2011r. Organ rentowy odmówił mu prawa do tego świadczenia na dalszy okres. Sąd pierwszej instancji zmienił decyzję organu rentowego i przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres dwóch lat. Skarżący kwestionuje to rozstrzygnięcie prezentując odmienne stanowisko w kwestii zaliczenia wnioskodawcy do osób częściowo niezdolnych do pracy.

W myśl art. 101 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń ustaje gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa oraz zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano.

Warunki przyznania prawa do renty określa art. 57 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Z treści powyższego przepisu wynika, iż jednym z warunków przyznania prawa do renty jest niezdolność do pracy występująca u osoby ubiegającej się o to świadczenie.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Mając na uwadze powyższe unormowania oraz zaskarżoną decyzję organu rentowego postępowanie sądowe prawidłowo dotyczyło zweryfikowania przesłanek powstania uprawnień do renty wnioskodawcy na dalszy okres po dniu 31 grudnia 2011r. a w szczególności ustalenia, czy w stanie zdrowia wnioskodawcy nastąpiła poprawa skutkująca wstrzymaniem świadczenia.

Sąd Apelacyjny podziela ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, na podstawie opinii biegłych lekarzy, z zakresu zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń.

Wnioskodawca ma obecnie 58 lat. Od 10 lat występuje u niego schorzenie kardiologiczne pod postacią nadciśnienia tętniczego (źle kontrolowane) z chorobą wieńcową z dodatnimi elektrokardiograficznie testami wysiłkowymi przy współistniejących cukrzycy typu 2 i hipercholesterolemii, powysiłkowymi bólami stenokardialnymi i gorszą tolerancją wysiłku. Schorzenia te od 10 lat ograniczają zdolność wnioskodawcy do pracy.

Biegli kardiolodzy w sporządzonych opiniach jednoznacznie stwierdzili, że nie doszło do poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy w stosunku do stanu sprzed badań.

Wieloletnie nadciśnienie tętnicze, stabilna choroba wieńcowa II stopnia nie pozwalają wnioskodawcy na pracę w pełnym wymiarze godzin, w zawodzie technik mechanik.

W ocenie biegłych okoliczności, że do chwili obecnej nie wykonano angiograficznej oceny naczyń wieńcowych serca wnioskodawcy, braku hospitalizacji, pomocy w ramach (...), czy PR nie mają znaczenia dla oceny istnienia niezdolności do pracy. Wnioskodawca odczuwa bóle w klatce piersiowej, pocenie się, brak tchu, duszności wysiłkowe, zawroty, bóle głowy. W odniesieniu do zarzutów organu rentowego wskazali, że ujemna próba wysiłkowa przeprowadzona w maju 2011r. nie jest jedynym badaniem w 100% oceniającym wydolność fizyczną. Dobra próba wysiłkowa nie wyklucza bólów wieńcowych. Przy istnieniu cukrzycy (schorzenia metabolicznego) naczynia wieńcowe wnioskodawcy są w pewnym stopniu również zmienione. Według biegłego z zakresu diabetologii cukrzyca nie powoduje wprawdzie niezdolności do pracy ale wpływa niekorzystnie na stan naczyń i serca. W związku z powyższym wnioskodawca wymaga leczenia farmakologicznego, spokojnego trybu życia, bez nadmiernych wysiłków i emocji.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny nie podzielił zawartego w apelacji zarzutu skarżącego, że opinie biegłych są nierzetelne ze względu na to, że biegli opracowując je oparli się jedynie na postawionym przed laty rozpoznaniu i wynikach starych i nieaktualnych badań. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu badań wnioskodawcy i analizie dokumentacji medycznej. Przedstawiając własne stanowiska szczegółowo przedstawili kryteria, które skutkowały uznaniem wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy. Przy ocenie stopnia niezdolności do pracy wnioskodawcy odnieśli się zarówno do czynników medycznych (art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), jak i zawodowych (art. 13 ust. 1 pkt 2). Odmienna ocena stanu zdrowia skarżącego, w sytuacji zgodnej i jednoznacznej opinii biegłych kardiologów, nie stanowi uzasadnionej podstawy do powoływania kolejnych biegłych sądowych.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i na mocy art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.