Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2015r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Katarzyna Żmigrodzka

Sędziowie SO Elżbieta Kowalska

SO Magdalena Kurczewska – Śmiech (spr.)

p. o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Doroty Kalinowskiej - Kłos

po rozpoznaniu dnia 8 września 2015r.

sprawy A. S. urodzonego (...) w O. s. S.

i J. z d. S.

oskarżonego o czyn z art. 244 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim

z dnia 10 lutego 2015r. sygn. akt II K 1240/14

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę orzeczonej kary grzywny przyjmuje art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k.;

II. w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III. zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wchodzącymi w ich skład wydatkami obciąża Skarb Państwa.

XI Ka 452/15

UZASADNIENIE

A. S. został oskarżony o to, że w dniu 17 października 2014 roku w K., województwa (...) kierował rowerem nie stosując się do prawomocnego zakazu prowadzenia rowerów orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim w sprawie sygn. akt II K 1425/13

tj. o czyn z art. 244 k.k.

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim oskarżonego A. S. uznał za winnego tego, że w dniu 17 października 2014 roku w K., województwa (...) kierował rowerem nie stosując się do zakazu prowadzenia rowerów orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 8 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt II K 1425/13 obowiązującego od dnia 28 lutego 2014 roku do dnia 28 lutego 2015 roku, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. skazał go na karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu) stawek dziennych ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w całości i określił, że wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony. We wniesionym środku odwoławczym domagał się „umorzenia w/w sprawy” poprzez uznanie, iż nie było żadnego wykroczenia drogowego z uwagi na upływ rocznego terminu zakazu prowadzenia rowerów, ewentualnie zmniejszenia kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji zgromadził kompletny, wyczerpujący materiał dowodowy, który w całości poddał wnikliwej analizie a następnie trafnej ocenie, uwzględniającej wymogi art. 7 k.p.k. W uzasadnieniu wyroku, odpowiadającym wymogom art. 424 § 1 k.p.k., Sąd orzekający wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione a jakie nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Argumentacja zawarta w tymże uzasadnieniu wyroku jako szczegółowa, logiczna a przez to przekonująca zasługuje na aprobatę, nie zachodzi zatem konieczność ponownego jej przytaczania.

Na wstępie należy wskazać, że fakt kierowania w dniu 17 października 2014 r. przez A. S. rowerem nie jest w sprawie kwestionowany i w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonemu popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k.

Odnosząc się do istoty apelacji, kwestionującej przypisanie oskarżonemu czynu z art. 244 k.k., stwierdzić należy, iż nie mogła ona zyskać aprobaty Sądu odwoławczego.

Twierdzenie oskarżonego jakoby nie miał świadomości, że w dacie czynu obowiązywał jeszcze orzeczony zakaz jest oczywiście nieuprawnione. Przede wszystkim wskazać należy, iż w kwestii świadomości, czy jej braku po stronie oskarżonego, odnośnie obowiązywania wcześniej orzeczonego wyrokiem Sądu zakazu prowadzenia rowerów, Sąd I instancji ustosunkował się w uzasadnieniu wskazując na wyjaśnienia samego oskarżonego, który był świadom skazania za czyn z art. 87 § 1a k.w., z którym to faktem wiązało się obligatoryjne orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Nie wdając się w dywagacje na temat nieznajomości prawa i wynikających stąd konsekwencji, Sąd Okręgowy stwierdza, że w dniu 8 stycznia 2014 r. oskarżony był obecny na ogłoszeniu wyroku, który wbrew jego twierdzeniom nie był wyrokiem zaocznym, i którym został skazany za czyn z art. 87 § 1a k.w., a i orzeczono względem niego zakaz prowadzenia rowerów na okres roku (k. 26 akt sprawy II K 1425/13). W związku z tym skazaniem należy przyjąć, iż oskarżony musiał poznać zasady wykonywania środka karnego.

Mając to na uwadze wniosek o premedytacji przestępczego zachowania oskarżonego jest oczywiście zasadny.

Należy w tym miejscu wskazać, iż na złożony przez A. S. wniosek wyrok w sprawie II K 1425/13 został oskarżonemu doręczony na wskazany przez niego adres w trybie tzw. doręczenia zastępczego (k. 31 akt II K 1425/13).

Niczego w tej kwestii zmienić nie mogą twierdzenia skarżącego, jakoby data początkowa obowiązywania przedmiotowego środka karnego została ustalona w rozmowie z prokuratorem w kwestii dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej w sprawie sygn.akt II K 1425/13. Tego rodzaju argumentacja stoi w opozycji do uregulowań wiążących się z terminami obowiązywania tego rodzaju środka karnego oraz przepisów dotyczących zakresu uzgodnień w kwestii, o której mowa w art. 335 k.p.k.

W tymże stanie rzeczy za niewiarygodne należy uznać twierdzenia oskarżonego dotyczące braku wiedzy odnośnie obowiązywania omawianego środka karnego. Oskarżony miał świadomość obowiązywania względem niego zakazu prowadzenia pojazdów i pomimo tego zakazu zdecydował się kierować rowerem. Takie zachowanie cechuje premedytacja działania, a więc przestępczy zamiar bezpośredni (sprawca chce i popełnia czyn karalny). Materiał dowodowy znajdujący się w aktach sprawy daje podstawy do stwierdzenia od kiedy wykonywany był środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów orzeczony wyrokiem w sprawie sygn. II K 1425/13 (opis czynu przypisanego jest w tym zakresie czytelny), i że w dniu zdarzenia będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie takowy zakaz obowiązywał A. S.. W konsekwencji nie ma wątpliwości, że oskarżony kierując rowerem złamał, orzeczony przez Sąd zakaz prowadzenia pojazdów tego rodzaju.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał za bezpodstawne zarzuty apelacji w omawianej kwestii.

Niezasadny jest również alternatywny zarzut rażącej surowości kary.

Przy określaniu dolegliwości wynikającej ze skazania Sąd I instancji uwzględnił całokształt okoliczności wynikający z art. 53 § 1 i 2 k.k. Okoliczności dotyczące wymiaru kary podniesione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, w tym stopień winy i szkodliwości społecznej czynu, zostały poprawnie wyważone. Należy pamiętać, że rozstrzygnięcie o wymierzeniu oskarżonemu kary grzywny zostało wydane przy istniejącej możliwości rezygnacji z kary pozbawienia wolności (jest ona jedyną karą grożącą wedle art. 244 k.k. za popełnienie tego czynu zabronionego) na rzecz kar łagodniejszego rodzaju. Dlatego też dalsza ingerencja w rozstrzygnięcie o karze byłaby nienależytym premiowaniem sprawcy tego rodzaju przestępstwa i wyrazem nadmiernej pobłażliwości ze strony Sądu. Wniosek oskarżonego zawarty w apelacji o dalsze łagodzenie kary orzeczonej w niniejszej sprawie jest więc nieuzasadniony.

W związku zaś z tym, iż z dniem 1 lipca 2015 r. doszło do utraty mocy obowiązującej przepisu art. 58 § 3 k.k., który stanowił podstawę prawną orzeczenia względem oskarżonego kary grzywny, podstawa prawna rozstrzygnięcia o karze wymagała zmiany w postępowaniu odwoławczym.

Orzekając wobec oskarżonego za przypisany mu występek karę grzywny Sąd Rejonowy skorzystał z uregulowania, o którym mowa w art. 58 § 3 k.k., które w dacie orzekania przez Sąd Rejonowy jeszcze obowiązywało, i w oparciu o które możliwa była modyfikacja zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy. Skoro jednak w dacie orzekania przez Sąd odwoławczy wskazana regulacja dotycząca zmiany rodzaju kary na łagodniejszy już nie obowiązuje, a w jej miejsce wstąpił przepis art. 37a k.k., to za podstawę prawną orzeczonej grzywny należało przyjąć przepis art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k.

Mając na uwadze zaprezentowaną motywację, nie dostrzegając uchybień z art. art. 439 i 440 k.p.k., które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego zasadnym było na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnienie go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a wchodzącymi w ich skład wydatkami obciążenie Skarbu Państwa.

Elżbieta Kowalska Katarzyna Żmigrodzka Magdalena Kurczewska-Śmiech