Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Litwińska – Bargiel

Protokolant: Edyta Szmigiel

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko T. D.

o zapłatę 33.936,83 zł

I.  zasądza od pozwanego T. D. na rzecz strony powodowej Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 33.936,83 zł (trzydzieści trzy tysiące dziewięćset trzydzieści sześć złotych osiemdziesiąt trzy grosze) z odsetkami:

- ustawowymi liczonymi od kwoty 2.263,79 zł od dnia 21 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

- umownymi w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 23.758,28 zł od dnia 21 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądzone świadczenie w punkcie I wyroku rozkłada na 62 raty, przy czym 61 kolejnych rat w kwocie po 550 zł, natomiast rata numer 62 obejmuje kwotę 386,83 zł oraz odsetki od dnia 21 kwietnia 2015 roku do dnia 3 grudnia 2015 roku z zaznaczeniem, iż raty będą płatne miesięcznie począwszy od grudnia 2015 roku do 10 dnia każdego miesiąca, z zastrzeżeniem, iż w przypadku uchybienia spłaty co najmniej dwóch kolejnych rat cała pozostała należność do zapłaty staje się natychmiast wymagalna;

III.  zasądza od pozwanego T. D. na rzecz strony powodowej Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 2847,31 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1388/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 kwietnia 2015 r. powód Bank (...) S.A z siedzibą we W. wnosił o zasądzenie od pozwanego T. D. na swoją rzecz kwoty 33936,83 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 21 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu obejmujących koszty sadowe w kwocie 425 zł, inne koszty w wysokości 5,31 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód podnosił, iż w dniu 28 czerwca
2012r. strony zawarła umowę kredytu gotówkowego nr (...). Wobec niedotrzymania przez stronę pozwaną warunków określonych w umowie, powód wezwał pozwanego do zapłaty, jednakże bezskutecznie. Bank wystawił w dniu 21 kwietnia 2015r. wyciąg z ksiąg bankowych. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

W dniu 27 kwietnia 2015r. referendarz w Sądzie Rejonowym Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł sprzeciw, którym wniósł o oddalenie powództwa, gdyż nie jest w stanie jednorazowo spłacić całej kwoty.

Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie.

W dalszym toku postępowania powód nadal popierał powództwo. Uzupełniając braki pozwu (k. 14) powód wnosił jak w pozwie wniesionym elektronicznie, z tym że co do kosztów procesu żądał zasądzenia obok zwrotu opłaty od pozwu oraz kosztów zastępstwa procesowego, również zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Strona pozwana w piśmie z dnia 16 października 2015r. wniósł o rozłożenie orzeczenia na raty. Przyznał, iż w dniu 28.06.2012r. zawarła z powodem umowę kredytu gotówkowego, a jego ówczesna sytuacja pozwalała na spłatę umówionych rat. Obecnie jego sytuacja finansowa uległa pogorszeniu. Zwracał się do strony powodowej o porozumienie się w kwestii spłaty zadłużenia, jednakże Bank nie wyraził zgody na spłatę przez niego zadłużenia w proponowanych ratach. Podał, iż jego aktualna sytuacja finansowa uniemożliwia mu spłatę zadłużenia jednorazowo. Osiąga miesięczne wynagrodzenie w wysokości ok. 2500 zł, przy czym ma na częściowym utrzymaniu syna oraz ponosi koszty czynszu za mieszkanie, prądu, gazu, telefonu, wyżywienia i przedszkola dla syna. Ponadto spłaca jeszcze inne zobowiązanie w kwocie 694 zł miesięcznie, a więc jest w stanie spłacać zobowiązanie wobec powoda w kwocie 500 zł miesięcznie. Dodał, iż nie posiada żadnego majątku, a jego jedynym dochodem jest wynagrodzenia.

W odpowiedzi na powyższe strona powodowa podtrzymała swoje stanowisko, z tym że w przypadku zasądzenia i rozłożenia na raty wnosiła o dodatnie zastrzeżenia, iż w przypadku braku spłaty co najmniej dwóch kolejnych rat całość zadłużenia stanie się wymagalna.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 2012 r. strony zawarły umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Bank udzielił pozwanemu na jego wniosek kredyt w całkowitej kwocie 24559,50 zł do dnia 10 czerwca 2018r. z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych, finansowanie prowizji z tytułu udzielonego kredytu oraz na pokrycie opłaty za udostępnienie ubezpieczenie. Oprocentowanie kredytu było stałe i wynosiło 15,99 %. Kredyt i odsetki spłacone miały być w 72 równych ratach. Oprocentowanie należności przeterminowanych równe było czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP

Wobec nie uregulowanie zaległości przez pozwanego, pomimo wezwania, Bank pismem z dnia 14 lutego 2013r. wypowiedział mu niniejszą umowę kredytową. Zadłużenie pozwanego na dzień 14.02.2013r. wynosiło 25450, 70 zł.

Pismem z dnia 16 października 2013r. powód poinformował pozwanego, iż zamierza wystąpić do sądu w celu nadania klauzuli wykonalności na bankowy tytuł wykonawczy. Na dzień 16 października 2013r. zadłużenie pozwanego wynosiło 28297,81 zł.

Dowód- umowa o kredyt gotówkowy nr (...) k. 18-22,

- wypowiedzenie umowy z dnia 14.02.2013r.-k. 17,

- pismo z dnia 16 października 2013r. – k. 23.

Pozwany pismem z dnia 25.05.2015r. zwrócił się o rozłożenie jego zadłużenie na raty w wysokości po 500 zł miesięcznie. Powód odmówił z uwagi na wysokość zadłużenia, a proponowana kwota – w jego ocenie- był zdecydowanie za niska i nie doprowadziłaby do efektywnego umniejszania zadłużenia.

Dowód- kserokopia pisma z dnia 25.05.2015r,-k. 37,

- kserokopia pisma z dnia 11.06.2015r. – k. 36

Powyższy, bezsporny stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej wiarygodne dowody.

Sąd zważył, co następuje:

Powód dochodzi należności z tytułu umowy kredytowej. Istnienie
i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem w stosunku do pozwanego zostały przyznane przez pozwanego, który uznał powództwo w całości. Stosownie do przepisu art. 213 § 1 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia, iż zachodzi którakolwiek
z wymienionych wyżej przesłanek wyłączających możliwość oparcia orzeczenia na uznaniu pozwu. Mając powyższe na uwadze uwzględniono w całości żądanie pozwu i zasądzono na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z żądanymi odsetkami, których wysokość została określona w umowie.

Stosownie do przepisu art. 320 k.p.c.w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. O zastosowaniu przepisu art. 320 k.p.c. sąd rozstrzyga fakultatywnie i z urzędu, biorąc za podstawę orzeczenia całokształt sytuacji zobowiązanego do zapłaty. Nie ma też przeszkód do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty, na uzasadniony wniosek strony zobowiązanej do zapłaty. Sytuacja osobista i majątkowa pozwanego uzasadnia zastosowanie wobec niego regulacji przewidzianej w przepisie art. 320 k,p.c. Pozwany oświadczył, iż osiąga dochód w wysokości 2500 zł miesięcznie, przy czym jego wydatki wynoszą 1900 ł . Ma syna, który jest na jego częściowym utrzymaniu. Wprawdzie wysokość tego dochodu mogłaby wskazywać, iż sytuacji majątkowej pozwanego nie można uznać za szczególnie trudną, jednak z uwagi na obciążenia finansowe i ponoszone wydatki, w ocenie sądu pozwany nie jest w stanie zasądzonej pozwem kwoty uregulować jednorazowo. Z osiąganego wynagrodzenia pozwany ponosi wydatki mieszkaniowe w kwocie 416 zł (czynsz, energia elektryczna, gaz), wydatki na teflon i Internet w kwocie 90 zł, wyżywienie w kwocie 450 zł oraz opłata na przedszkole syna w kwocie 250 zł. Ponadto pozwanego obciążają wydatki związane z innymi zobowiązaniami, na których spłatę miesięcznie przeznacza kwotę 694 zł. Pozwany deklaruje, iż na spłatę zadłużenia jest w stanie wygospodarować kwotę 500 zł miesięcznie. W ocenie sądu kwotę raty na wysokości 550 zł należy uznać za rozsądną i gwarantującą spłatę zasądzonej należności. Rozłożenie należności na raty leży zatem nie tylko w interesie pozwanego, ale również w interesie powoda, gdyż czyni zapłatę zasądzonej kwoty realną. Należy przy tym dodać, iż uchybienie przez pozwanego warunkom zapłaty co najmniej dwóch kolejnych rat, czyni całą należność natychmiast wykonalną.

Według Sądu Najwyższego, art 320 k.p.c. ma znamiona materialnoprocesowe, pozwala bowiem sądowi ingerować w sferę prawa materialnego, jaką jest termin wykonania zobowiązania. Stanowisko to zostało zawarte w mającej moc zasady prawnej uchwale składu siedmiu sędziów z 22 września 1970 r. (III PZP 11/70), w której stwierdzono zarazem, że wyrok w części orzekającej o rozłożeniu zasądzonego świadczenia na raty ma charakter konstytutywny. Sąd nie może wprawdzie na podstawie powyższego przepisu odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, jednakże rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat, co znalazło odzwierciedlenie w treści wyroku.

Co do rozstrzygnięcia o obowiązku ponoszenia kosztów procesu należy podnieść, iż przepis art. 98 § 1 k.p.c. wprowadza zasadę, zgodnie z którą strona przegrywająca obowiązana jest na żądanie strony wygrywającej zwrócić koszty procesu, rozumiane jako koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Koszty procesu ujęte w wyroku objęły wydatki powoda na opłatę sądową w kwocie 425 zł uiszczoną przez powoda przy wniesieniu pozwu i wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i innymi kosztami w wysokości 5,31 zł. Koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400,00 zł zostały ustalone według stawki minimalnej przewidzianej
w § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Z uwagi na uznanie powództwa- na podstawie art. 333 § 1 pkt.2 k.p.c.- Sąd w pkt. IV wyroku nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Z tych względów i w oparciu o powołane w treści uzasadnienia przepisy orzeczono jak w wyroku.