Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka

SO Anna Osińska (spr.)

Protokolant st.sekr.sądowy Justyna Bobak

przy udziale Jarosława Bittnera Prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2013 roku

sprawy D. T.

oskarżonej z art. 226§1 k.k. i art. 224§2 k.k. i art. 222§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Szubinie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Nakle nad Notecią

z dnia 7 maja 2013 roku sygn. akt VI K 196/13

zmienia zaskarżony wyrok w pkt. 1 w ten sposób, że za podstawę wymiaru kary przyjmuje przepis art. 224§2 kk w zw. z art. 11§3 kk; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i jego wydatkami obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 615/13

UZASADNIENIE

D. T. oskarżona została o to, że:

w dniu 16 sierpnia 2012 roku w N. n/N. na ul. (...) znieważyła funkcjonariuszy publicznych – funkcjonariuszy Policji st. sierż. M. G. i st. post. M. B. używając pod ich adresem słów wulgarnych i obraźliwych, a także używała przemocy w ten sposób, że odpychała funkcjonariuszy, szarpała ich za koszulę, uderzała rękami po plecach w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci wylegitymowania i zatrzymania P. T., a tym samym naruszyła nietykalność cielesną wymienionych funkcjonariuszy, przy czym czynu tego dopuściła się podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych przez wymienionych funkcjonariuszy

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. i art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Szubinie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w N. n/N. wyrokiem z dnia 7 maja 2013r. sygn. akt VI K 196/13:

1.  oskarżoną D. T. uznał za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia tj. występku z art. 226 § 1 k.k. i art. 224 § 2 k.k. i art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazał ją na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej na okres próby w wymiarze 2 (dwóch) lat;

3.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierzył oskarżonej grzywnę w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

4.  zwolnił oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych i poniesionymi wydatkami obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator (karta 95-97), który na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego tj. przepisu art. 11 § 3 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wymierzenie oskarżonej kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., podczas gdy prawidłową podstawę prawną wymiaru kary stanowią przepisy art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.

W konkluzji apelacji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1 poprzez orzeczenie kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. oraz o utrzymanie wyroku w pozostałym zakresie w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna.

W przypadku kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy, tj. w sytuacji, gdy czyn sprawcy wyczerpuje znamiona przestępstw określonych w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów (art. 11 § 2 k.k.) oraz wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą (art. 11 § 3 k.k.), co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Sąd Rejonowy przypisał oskarżonej popełnienie w warunkach art. 11 § 2 k.k. przestępstw z:

-

art. 226 § 1 k.k., które zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku;

-

art. 224 § 2 k.k., które zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3;

-

art. 222 § 1 k.k., które zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.

Porównując, zatem – zgodnie z art. 11 § 3 k.k. - ustawowe zagrożenie wskazanych wyżej przepisów stwierdzić należy, iż przepisem zagrożonym najsurowszą karą jest art. 224 § 2 k.k., który sankcjonowany jest wyłącznie karą pozbawienia wolności w wymiarze do lat 3, podczas, gdy art. 222 § 1 k.k. przewiduje alternatywne zagrożenie karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 3.

Stąd też podstawą wymiaru kary w stosunku do oskarżonej winien być przepis art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., a nie jak błędnie przyjął Sąd Rejonowy przepis art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w pkt. 1 w ten sposób, że za podstawę wymiaru kary przyjął przepis art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., natomiast w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Z uwagi na to, że postępowanie odwoławcze było wynikiem błędnego określenia podstawy prawnej skazania przez sąd I instancji Sąd Okręgowy uznał, iż względy słuszności, o których mowa w art. 624 § 1 k.p.k. uzasadniają zwolnienie oskarżonej od zapłaty kosztów sądowych za to postępowanie i obciążenie jego wydatkami Skarbu Państwa.