Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Magdalena Rucińska

Przy udziale oskarżyciela publicznego S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2016 r. sprawy z oskarżenia Straży Miejskiej m. st. W. (...)Oddziału Terenowego

K. G. s. M. i M. z domu U. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

W dniu 19 marca 2015r. w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. przy ul. (...) lok.(...) będąc współwłaścicielem pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 22 lutego 2015r. ok. godz. 13.30.

tj. za wykroczenie z art. 96§3 KW w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97r. Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz 908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego K. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu

II.  Koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 1932/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lutego 2015 r. ok. godz. 13.30 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu pojazdu marki S. o nr rej. (...) na skrzyżowaniu. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy.

Pismem z dnia 12 marca 2015 r. Straż Miejska wezwała K. G., wskazując go jako współwłaściciela pojazdu marki S. o nr rej. (...), do wskazania, w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komu powierzył w/w pojazd do kierowania lub używania w dniu 22 lutego 2015r. ok. godz. 13.30, poprzez wypełnienie i dostarczenie do Straży Miejskiej części B załącznika. W wezwaniu Straż Miejska wskazała, że w przypadku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, popełni on wykroczenie z art. 96 § 3 kw, oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 400 złotych i że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części C załącznika). W niniejszym piśmie wskazano również, że wypełniony formularz oświadczenia należy odesłać w terminie 7 dni listownie na podany adres Straży Miejskiej oraz w przypadku niewypełnienia oświadczenia części B lub C Straż Miejska skieruje wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego. /k. 4 wezwanie/

W odpowiedzi na powyższe wezwanie K. G. w dniu 19 marca 2015 r. stawił się w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. przy ul. (...) lok.(...), gdzie wskazał, że może wymienić wszystkie cztery osoby, które mogły prowadzić ten pojazd w dniu 22 lutego 2015 r. ok. godz. 13.30 oraz, że osobą, którą najbardziej podejrzewa, że kierowała wówczas w/w pojazdem, była jego mama. /k. 5-7 protokół przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia wraz z załącznikiem, k. 21-22 wyjaśnienia obwinionego K. G. /

Obwiniony K. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że zarzut nie jest zgodny z treścią protokołu, jaki został spisany w siedzibie Straży Miejskiej. Obwiniony podkreślił, że pierwszy protokół, który otrzymał do podpisu dotyczył tego, że nie chciał on wskazać komu powierzył pojazd, co jego zdaniem było nieprawdą i dlatego też nie chciał on podpisać powyższego protokołu.

Obwiniony oświadczył, że w czasie przesłuchania wskazał, że może wymienić wszystkie cztery osoby, które mogły prowadzić ten pojazd oraz, że osobą, którą najbardziej podejrzewa, że kierowała w/w pojazdem, była jego mama. Odnosząc się do ujawnionego wykroczenia drogowego K. G. wskazał bowiem, że w tym dniu miała miejsce impreza rodzinna niedaleko P. S., na którą przyjechał autobusem. Podkreślił on również, że 2-3 tygodnie po tym zdarzeniu zobaczył, że w samochodzie, którym często porusza się jego mama znajduje się mandat. Obwiniony wskazał również, że jego mama poprosiła go o to, żeby sam zgłosił się do Straży Miejskiej, żeby wyjaśnić, że samochód był wówczas prawidłowo zaparkowany.

Odnosząc się do swojej wizyty w siedzibie Straży Miejskiej obwiniony oświadczył, że podczas przesłuchania protokolantka wprowadziła drobne zmiany, które dotyczyły tego, że nie jest on w stanie ustalić kto prowadził ten pojazd. K. G. przyznał, że podpisał wówczas powyższy dokument, z uwagi na to, że dowiedział się wówczas, że może się on zawsze odwołać od wyroku sądu. Podkreślił on również, że osoba, która wówczas protokołowała, wpisywała także informacje, których on nie podawał. Wyjaśnił nadto, że został wówczas poinformowany, że może złożyć wyjaśnienie na koniec drugiego protokołu, który podpisał.

Obwiniony przyznał również, że sporządził w siedzibie Straży Miejskiej dokument z k. 7. /k. 21-22 wyjaśnienia obwinionego K. G. /

K. G. ma 29 lat. Jest żonaty, nie ma dzieci. Z zawodu jest przedsiębiorcą. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /k. 21 wyjaśnienia obwinionego K. G. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd w całości dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego. Wskazane wyjaśnienia są spójne i logiczne oraz konsekwentne. Powyższe wyjaśnienia korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności z treścią oświadczenia obwinionego z dnia 19 marca 2015 r. /k. 7/.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na dokumentach w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, dokumentacji fotograficznej /k. 2/, wezwania /k. 4/ oraz protokołu przesłuchania osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia /k. 5-6/, które zostały ujawnione na rozprawie, stwierdzając brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej tych dokumentów.

Odnosząc się zaś do oświadczenia obwinionego z k. 7 z dnia 19 marca 2015 r., Sąd nie dał wiary tej części powyższego oświadczenia, w której obwiniony podnosił, że pojazd zaparkowany był w innym miejscu niż zostało to określone w wezwaniu. Wskazać należy, że na ujawnionych zdjęciach sporządzonych przez strażnika miejskiego w dniu 22 lutego 2015 r. ok. godz. 13.30 /k. 2/ zarejestrowano, że pojazd ten faktycznie zaparkowany był w miejscu niedozwolonym, tj. na skrzyżowaniu i w związku z tym osoba kierująca w/w pojazdem, która zaparkowała wówczas pojazd w w/w miejscu, winna odpowiadać za popełnienie wykroczenia z art. 97 kw.

Jednocześnie Sąd dał wiarę pozostałej części oświadczenia obwinionego z k. 7 z dnia 19 marca 2015 r., w której obwiniony oświadczył, że z uwagi na odległy termin od daty zdarzenia nie był w stanie wskazać, kto w tym dniu zaparkował pojazd, gdyż użytkują go cztery osoby. Wskazana część powyższego oświadczenia jest spójna z wyjaśnieniami obwinionego, którym Sąd dał w pełni wiarę.

Zgodnie z treścią art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego.

Przepis art. 96 § 3 kw odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Podkreślić należy, że z uwagi na użyte w treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym wyrażenie „wskazanie”, oznaczające czynność, którą wykonać ma osoba zobowiązana, tj. właściciel lub posiadacz pojazdu, znamię wykroczenia określonego w art. 96 § 3 kw zostanie wypełnione wyłącznie wtedy, gdy dojdzie do bezczynności, bądź zaniechania podmiotu zobowiązanego, tj. sytuacji, w której osoba zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu (np. Straży Miejskiej) i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle nie odpowiedziała na wezwanie.

W ocenie Sądu osoba wezwana do wskazania, komu powierzyła pojazd w określonym czasie, musi mieć również realną możliwość wywiązania się z ciążącego na niej obowiązku. Aby przypisać sprawstwo wykroczenia z art. 96 § 3 kw należy, więc wykazać bez żadnej wątpliwości, że czyn jest przez osobę wzywaną do wskazania osoby, której powierzono pojazd do kierowania zawiniony, a więc popełniony w sytuacji, w której mogła ona postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej. Jednym z czynników, które muszą zaistnieć, aby osoba zobowiązana miała możliwość wywiązania się z obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, jest zwrócenie się przez uprawniony organ z takim żądaniem w czasie, który daje osobie wezwanej rzeczywistą możliwość ustalenia, komu powierzyła swój pojazd do kierowania. Zdaniem tut. Sądu w sytuacji, gdy uprawniony organ zwróci się z takim żądaniem po upływie zbyt długiego okresu czasu od chwili ujawnienia wykroczenia, które stanowiło podstawę do wystąpienia z takim wezwaniem, może dojść do sytuacji, w której osoba wezwana nie będzie ponosiła winy nawet nieumyślnej za niewskazanie, komu powierzyła pojazd do kierowania. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego, wskazać należy, że w przypadku, gdy z danego pojazdu korzysta kilka osób w sytuacji, w której nie jest prowadzony rejestr osób korzystających z danego pojazdu (którego prowadzenie nie jest wymagane), osoba zobowiązana po upływie określonego czasu (którego z uwagi na charakterystykę ludzkiej pamięci oraz uwarunkowania każdego człowieka nie można określić w sposób jednakowy dla wszystkich osób) nie będzie pamiętać czy i komu powierzony został pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie.

W ocenie Sądu, po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, należało dojść do przekonania, że obwinionemu nie można przypisać winy odnośnie popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe potwierdziło, że K. G. był współwłaścicielem pojazdu marki S. o nr rej. (...), którego użytkownik popełnił wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu w/w pojazdu na skrzyżowaniu. Powyższe wykroczenie zostało ujawnione przez strażnika miejskiego w dniu 22 lutego 2015 r. ok. godz. 13.30. Uprawniony organ, tj. Straż Miejska m.st. W. pismem z dnia 12 marca 2015 r. wezwała K. G. do wskazania komu powierzył on ten pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. W związku z uzyskanym wezwaniem K. G. w dniu 19 marca 2015 r., tj. po upływie blisko miesiąca od ujawnienia wykroczenia, stawił się w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W., gdzie oświadczył, że może wymienić wszystkie cztery osoby, które mogły prowadzić ten pojazd w dniu 22 lutego 2015 r. ok. godz. 13.30 oraz, że osobą, którą najbardziej podejrzewa, że kierowała wówczas w/w pojazdem, była jego mama.

Wystąpienie do obwinionego z żądaniem wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania po upływie blisko miesiąca od daty ujawnienia wykroczenia będącego podstawą takiego żądania, spowodowało, że obwinionemu nie można przypisać winy za niewskazanie. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują bowiem, że nie miał on rzeczywistej możliwości wywiązać się z nałożonego na niego obowiązku, tym bardziej, że ze wskazanego pojazdu korzystają cztery osoby. Stąd nie można było pociągać go do odpowiedzialności, albowiem wykroczeniem jest tylko czyn zawiniony przez sprawcę. Zgodnie bowiem z treścią art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Wskazać należy przy tym, że w trakcie swojej wizyty w siedzibie Straży Miejskiej obwiniony wykazał gotowość podjęcia współpracy ze Strażą Miejską, w celu wskazania właściwej osoby. Jednakże Straż Miejska pomimo tego, że obwiniony zjawił się w jej siedzibie w związku z otrzymanym wezwaniem oraz wskazał, że jest w stanie podać dane czterech osób, które mogły korzystać z pojazdu, którego jest współwłaścicielem, potraktowała go jako osobę już podejrzaną o popełnienie wykroczenia polegającego na niewypełnieniu obowiązku nałożonego przez powyższy przepis art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i zaprzestała tym samym prowadzenia czynności w celu ustalenia osoby kierującej pojazdem.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie można było przypisać obwinionemu winy za zarzucany mu czyn. W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego K. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.