Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Anna Bałazińska – Goliszewska

Sędziowie SSO Dorota Kropiewnicka

SSR del. do SO Anna Statkiewicz (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Ireny Głogowskiej

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2013 r.

sprawy S. M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej

z dnia 25 marca 2013 sygn. akt XII K 11/05

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 180 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 marca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w sprawie sygn. akt XII K 11/05 uznał oskarżonego S. M. za winnego tego, że w dniach 3 i 16 grudnia 2003 r. we W., działając w warunkach czynu ciągłego , w celu udaremnienie wykonania orzeczeń Sądów- Sądu okręgowego we Wrocławiu z dnia 17 listopada 2003 r. Wydział Gospodarczy sygn. akt X GNc 2710/03, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej Wydział Gospodarczy z dnia 22 września 2003 r. , sygn. akt V GNc 5951/03, 5953/03, 5954/03, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej Wydział Gospodarczy z dnia 27 października 2000 r. sygn. akt IV Ng 6516/00, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej z dnia 08 stycznia 2002 r. sygn. akt V Ng 2027/01 udaremnił zaspokojenie swoich wierzycieli poprzez zbycie składników majątku zagrożonych zajęciem komorniczym w dniu 16 grudnia 2003 r. w postaci nieruchomości i lokalu położonych przy ul. (...) we W. oraz cesji wierzytelności od przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w L. w kwocie 62.975,52 zł w dniu 3 grudnia 2003 r. , czym działał na szkodę wierzycieli w osobach: M. W. – przedstawiciela firmy Zakład (...), J. M., W. P. i S. B. przedstawicieli Zakładu Usług (...) s.c. , firmy (...) spółka z o.o. oraz firmy (...) Elektryczne reprezentowaną przez R. i G. S., Przedsiębiorstwa Produkcyjno handlowe (...) S. A. Oddział produkcji (...) we W. tj. występku z art. 300 § 2 k.k. w zw. art. 12 k.k. wymierzył oskarżonemu S. M. karę jednego roku pozbawienia wolności, przy czym karę tę warunkowo zawiesił, ustalając okres próby na trzy lata.

Sąd Rejonowy obciążył oskarżonego kosztami sądowymi.

Przedmiotowy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego, zarzucając wyrokowi:

I. obrazę przepisów postępowania karnego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie

- a to art. 2 § 2,4,7 w zw. z art. 167,419 i 424 § 1 k.p.k. polegającą na poczynieniu ustaleń faktycznych w oparciu o dowody pośrednie i poszlaki jakie dostrzegł Sąd w materiale sprawy, kierunkowane wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, bez wskazania dlaczego Sąd nie uwzględnił dowodów przeciwnych, w tym bezspornie bardzo trudnej sytuacji finansowej ówczesnego oskarżonego w 2003 r. i jego przedsiębiorstwa , co skutkowało przyjęciem winy i sprawstwa oskarżonego, bez umożliwienia kontroli przesłanek wynikających choćby ze złożonego do akt postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z dnia 4 lipca 2005 r. w sprawie I Ns 365/03, dot. Podziału majątku dorobkowego S. M. z byłą żoną, które obejmowało sporny lokal przy ul. (...)

- a to art. 5§ 2 k.p.k. poprzez rozstrzyganie licznych wątpliwości występujących w sprawie, w tym ustalenie przebiegu czynności cywilnoprawnych oskarżonego ze świadkiem Ś. poprzez odmowę wiarygodności wymienionym i oparcie ustaleń na założeniach o wspólnym działaniu w celu pokrzywdzenia wierzycieli „rzekomą” umową pożyczki z dnia 3.12.2003 r. , która miała służyć późniejszej sprzedaży mieszkania w dniu 16.12.2003 r., pomimo braku podstaw do kwestionowania obu dowodów osobowych , chronologii zdarzeń i treści owej umowy, co stwarza oczywiste wątpliwości w sprawie, obejmujące także wiarogodność tych dowodów osobowych, na których oparte zostało orzeczenie.

II. Błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, jaki niewątpliwie miał wpływ na jego treść poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych w sprawie, że oskarżony w latach 2002-2003 był jednocześnie wierzycielem innych podmiotów gospodarczych i dłużnikiem hurtowni zaopatrujących jego firmę w materiały budowlane , niezbędnych wszak do świadczenia usług na rzecz kontrahentów i konieczności uzyskania pożyczki od świadka Ś. , potwierdzonej poza dowodami osobowymi , treścią umowy pożyczki i cesji stanowiącej zabezpieczenie spłaty pożyczki wobec wymienionego świadka – co wyklucza odmienne, przyjęte przez Sąd ustalenie, a zatem zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami świadka, istnieje wysokie prawdopodobieństwo braku świadomości oskarżonego o „usunięciu spod egzekucji” spornej nieruchomości i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu , ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna. Sąd Rejonowy wydał zaskarżony wyrok w oparciu o rzetelnie przeprowadzone postępowanie dowodowe, dokonując ustaleń, po prawidłowej ocenie materiału dowodowego , a swoje stanowisko obszernie i przekonująco uzasadnił w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Co do zarzutu obrazy przepisów postępowania karnego, która mogła mieć wpływ na rozstrzygnięcie a to art. 2 § 2,4,7 w zw. z art. 167,419 i 424 § 1 k.p.k. poprzez niewłaściwą ocenę wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka Ś., to skarżący zdaje się nie zauważać, podkreślanej w uzasadnieniu przez Sąd okoliczności, że zarówno oskarżony jak i w/w świadek w toku postępowania wielokrotnie zmieniali swoje stanowisko. Rozbieżne wyjaśnienia oskarżonego zostały opisane a następnie w sposób logiczny zgodny z przepisami k.p.k. omówione przez Sąd. Podobnie prawidło oceniono istotne dla poczynionych ustaleń zeznania Ś., wskazując- wbrew zarzutowi apelacji, dlaczego i w jakim zakresie Sąd Rejonowy nie dał im wiary.

Rzeczywiście w uzasadnieniu wyroku Sąd nie odniósł się do złożonego przez oskarżonego do akt dowodu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z dnia 22 marca 2007 r. w sprawie I Ns 358/06 ( nie jak w apelacji z dnia 4 lipca 2005 r. w sprawie I Ns 365/03), dot. podziału majątku dorobkowego S. M. z byłą żoną, które obejmowało sporny lokal przy ul. (...). Sąd Okręgowy zważył w tym zakresie co następuje, postanowienie to zostało wydane 22 marca 2007 r. a więc już po dacie zarzuconych oskarżonemu czynów, a jak wynika z sygnatury postępowanie to nie toczyło się jeszcze w chwili popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu. Fakt, że lokal przy ul. (...) wchodził w skład majątku dorobkowego małżonków i było dla oskarżonego wiadomym, że będzie jednym ze składników majątku objętego podziałem po rozwodzie nie może prowadzić do prostego wniosku, ze sprzedaż tego lokalu była uzasadniona ekonomicznie a tym samym nie stanowiła wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. Nawet sam oskarżony nie podnosił takiego argumentu w składanych przez siebie wyjaśnieniach, a przecież musiałby mieć takową świadomość w chwili zawierania umowy.

Zdaniem Sądu Okręgowego nietrafny jest też zarzut, że Sąd nie uwzględnił okoliczności, że oskarżony w okresie objętym zarzutem był w trudnej sytuacji finansowej że był jednocześnie wierzycielem innych podmiotów gospodarczych i dłużnikiem hurtowni zaopatrujących jego firmę w materiały budowlane , niezbędnych wszak do świadczenia usług na rzecz kontrahentów, co uzasadniało konieczności uzyskania pożyczki od świadka Ś..

W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony niewątpliwie znajdował się w trudnej sytuacji finansowej, wskazuje na to fakt, że miał liczne zobowiązania w tym te opisane w zarzucie, oskarżony wskazywał też, co potwierdzają zeznania Ś., że miał zobowiązania wobec firmy (...), ale z zeznań R. Ś. (1), nie wynika, ze umowa pożyczki, którą podpisali miała dotyczyć środków na spłatę tego zadłużenia, ale miała być na materiały umożliwiającą dalsze prowadzenie przez oskarżonego działalności, R. Ś. (1) zeznał, że pożyczył oskarżonemu pieniądze na spłatę zadłużenia dla T.-u i oskarżony z tej umowy pożyczki się wywiązał, zaś pożyczka z dnia 3 grudnia 2003 r. nie miała związku z zadłużeniem dla T.-u. (k. 451) Okoliczność zadłużenia oskarżonego wobec T.-u nie miała więc żadnego związku z zarzuconym oskarżonemu czynem.

Podobnie należy ocenić zarzut nieuwzględnienia okoliczności, że oskarżony był wierzycielem i mógł liczyć na zdobycie środków pieniężnych, gdyż jak wynika z zeznań R. Ś., wyjaśnień oskarżonego, ale przede wszystkim pisma złożonego w postępowaniu odwoławczym z dnia 09. sierpnia 2004 r. należność od firmy (...), (zresztą jedynej wykazanej przez oskarżonego) nie wpłynęła i nie mogła wpłynąć na konto oskarżonego w okresie prowadzenia postępowań egzekucyjnych co do orzeczeń opisanych w akcie oskarżenia, czego oskarżony miał świadomość.

Prawdą jest, że norma art. 300 § 2 k.k. , podobnie jak przepisy prawa cywilnego nie zawiera gradacji, czy wskazania kolejności zaspokajania zobowiązań dłużnika wobec wierzycieli, ale w niniejszej sprawie nie mamy sytuacji by oskarżony zaspokoił całym majątkiem wierzyciela nie dysponującego wyrokiem sądowym. Wręcz przeciwnie Sąd Rejonowy bowiem ustalił, po pierwsze, opierając się o zeznania R. Ś. (1), które w tym zakresie prawidłowo uznał za wiarygodne, że sprzedaż lokalu nie pozostawała w żadnym związku z zaspokojeniem przez oskarżonego innego wierzyciela w szczególności R. Ś. (1).

Ponadto żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego nie budziła też ocena Sądu Rejonowego, że zawarta już po dacie podpisania umowy cesji wierzytelności, umowy pożyczki, przy uwzględnieniu faktu, ze w umowie cesji nie wskazano, ze kwota cesji stanowi zabezpieczenia umowy pożyczki była umowa pozorną. Sąd w tym zakresie, jak już wcześniej napisano, dokonał prawidłowych oceny materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka R. Ś. (1).

W tej sytuacji prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, ze oskarżony swoim działaniem wyczerpał znamiona występku z art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., uzasadniając kwalifikację w pisemnym uzasadnieniu.

Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku jest adekwatna do stopnia zawinienia i uwzględnia wszystkie kryteria wymiaru kary, nie nosi cech rażącej surowości w szczególności, że Sąd orzekł o warunkowym zawieszeniu, wszystkie rozstrzygnięcia w przedmiocie wymiaru kary zostały w sposób pewny i wyczerpujący uzasadnione.

Orzeczenie o kosztach sadowych znajduje oparcie w art. 627 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.