II Ko 215/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Protokolanci:st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-09-2013
-
Osoba publikująca:Małgorzata Raszek
-
Korektor:Renata Rękas
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I KO 69/82 II KO 16/93 II W 407/13 III KO 43/81 III KO 63/72
Pełny tekst orzeczenia
Sygnatura akt II Ko 215/13
POSTANOWIENIE
Dnia: 21 sierpnia 2013 roku
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu - II Wydział Karny, w składzie:
Przewodniczący: Prezes SO Robert Pelewicz
Protokolant: st. sekr. sąd. Edyta Bełczowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 21 sierpnia 2013 roku, w sprawie przeciwko P. C. i K. C., obwinionym o czyn z art.96 § 3 k.w., z wniosku Sądu Rejonowego w T., w przedmiocie przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu,
na mocy art. 30 § 2 kpk i art. 36 kpk,
postanowił
nie uwzględnić wniosku Sądu Rejonowego w T. o przekazanie sprawy obwinionych P. C. i K. C. do innego równorzędnego sądu.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 12 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w T. (sygn. akt II W 407/13) przedstawił akta Sądowi Okręgowemu w Tarnobrzegu, celem rozważenia możliwości przekazania sprawy do rozpoznania przez Sąd Rejonowy w O. Ś.W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia Sąd Rejonowy w T.podał, że wezwaniu na rozprawę podlegają w sumie 2 osoby i są to wyłącznie obwinieni mieszkający w miejscowości B., co sprawia, że ich dojazd do O. Ś. jest łatwiejszy i tańszy komunikacyjnie, niż dojazd do T..
Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu stwierdził, co następuje:
Wniosek Sądu Rejonowego wT. nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 36 k.p.k., sąd wyższego rzędu nad sądem właściwym może przekazać sprawę do innego sądu równorzędnego tylko wtedy, gdy większość osób, które należy wezwać na rozprawę zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od sądu właściwego. Według nie budzącego wątpliwości i ugruntowanego orzecznictwa, stosowanie tej normy, jako wyjątkowej winno być ostrożne. Zasadą bowiem jest, by sprawę rozpoznawał sąd miejscowo właściwy (zob. post. SN z 24 września 1982 r., I KO 69/82, OSNPG 2/1983, poz. 18 oraz z 20 kwietnia 1993 r., II KO 16/93, OSNKW 5-6/1993, poz. 33).
Przepis podyktowany jest względami praktycznymi, dlatego zgodzić się należy, że przy przekazywaniu spraw w tym trybie względy wiążące się z szybkością postępowania i ekonomią procesową mogą i powinny mieć istotne znaczenie (zob. post. SN z 11 listopada 1972 r., III KO 63/72, RPEiS 2/1973, poz. 358). Nie może jednak decydować jedynie wzgląd na koszty procesu (w tym i społeczne), zwłaszcza gdy liczba osób, które należy wezwać na rozprawę nie jest duża, a odległość ich miejsca zamieszkania od siedziby sądu właściwego nie jest znaczna, co wskazuje na potrzebę utrzymania zasady w zakresie właściwości (zob. post. SN z 20 marca 1972 r., Cs 26/72, OSNKW 7-8/1972, poz. 131). Przy stosowaniu art. 36 k.p.k. należy też pamiętać, że nie tyle istotne jest, czy osoby, które należy wezwać na rozprawę, zamieszkują na terenie właściwości innych sądów, ale w jakiej zamieszkują odległości od tych sądów i czy rzeczywiście są znaczne różnice w stopniu trudności dotarcia do tych sądów i do sądu właściwego (post. SN z 30 maja 1981 r., III KO 43/81, OSNKW 9/1981, poz. 51).
Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że liczba osób podlegających wezwaniu na rozprawę główną w sprawie II W 407/13, nie jest duża, a znaczne różnice w stopniu trudności dotarcia do Sądu Rejonowego w O. Ś. i do Sądu Rejonowego w T.nie występują. Zdaniem Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu, nie wystarcza bowiem stwierdzenie, że dojazd dwóch obwinionych do O. Ś.byłby łatwiejszy, wygodniejszy, czy tańszy w niewielkim stopniu.
Dla wystąpienia zasadności przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu, w myśl przepisu art. 36 k.p.k., winny to być znaczne różnice. Zastosowania wyjątkowej instytucji, jaką jest przekazanie sprawy przez sąd wyższego rzędu innemu sądowi równorzędnemu, nie uzasadnia jedynie fakt, że obwinieni, aby dotrzeć na rozprawę musieliby przesiąść się z jednego środka komunikacji do innego. Nie jest to bowiem znaczne utrudnienie dla obwinionych. Twierdzenie powyższe jest tym bardziej uzasadnione, że odległość pomiędzy Sądem Rejonowym w O. Ś. a Sądem Rejonowym w T.wynosi zaledwie 60 km, a więc jest to odległość niewielka, co powoduje, że nawet konieczność przesiadki i poniesienia dodatkowych w tym zakresie kosztów przez obwinionych nie spowoduje uszczerbku dla zasady ekonomi procesowej.
Mając na względzie powyższe okoliczności zasadnym jest, kosztem drobnych utrudnień dla obwinionych, utrzymać zasadę orzekania w procesie karnym przez Sąd miejscowo właściwy, dlatego też orzeczono jak w sentencji postanowienia.