Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 stycznia 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: SSR Barbara Nowicka

Protokolant: st. sekr. sądowy E. B.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2016 r. w S. sprawy

z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G.

przeciwko J. M. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. M. (1) na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w G. kwotę 1.182,71 zł (jeden tysiąc sto osiemdziesiąt dwa złote i 71/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie obliczanymi od kwoty 1.101,85 zł (jeden tysiąc sto jeden złotych i 85/100) od dnia 26.03.2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nie obciąża pozwanej kosztami postępowania.

Sygn. akt I C 2393/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł w dniu 25.03.2014 r. do Sądu Rejonowego w Lublinie o zasądzenie od pozwanej J. M. (1) kwoty 1.263,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 1.101,85 od dnia 26.03.2014 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana J. M. (1) zawarła z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną umowę kredytu. Bank wykonał zobowiązanie wynikające z umowy. Pozwana mimo wezwania do zapłaty nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania wynikającego z w/w umowy. Powód nabył od (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 11.12.2013 r. wierzytelność przysługującą mu względem pozwanej. Powód wskazał nadto, że na dochodzone roszczenie składa się kwota 1.101,85 zł z tytułu zaległej części kapitału i należnych odsetek wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dniu wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kwota 161,73 zł z tytułu kosztów dochodzenia zaległej należności (koszty upomnień i wezwań) naliczone zgodnie z warunkami umowy kredytu, od których powód nie domaga się odsetek.

W dniu 1.04.2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał postanowienie, w którym wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Słupsku.

Na rozprawie w dniu 24.06.2015 r. pozwana J. M. (2) oświadczyła, że łączyła ją z (...) Bank (...) Spółką Akcyjną umowa, którą zaprzestała spłacać na przełomie 2011 – 2012 roku.

W odpowiedzi na pozewpozwana J. M. (1) wniosła o oddalenie powództwa w zakresie odsetek i umorzenie kosztów procesu. Na uzasadnienie wskazała, iż samotnie wychowuje 15 – letniego syna, jest osobą bezrobotną, niepełnosprawną. Zadeklarowała, iż utrzymuje się z alimentów na dziecko w wysokości 400,00 zł i zasiłku z rodzinnego Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w wysokości 30,00 zł. Pozwana posiada zadłużenie wynikające z prowadzenia w 2008 – 2010 roku działalności gospodarczej, od 10 lat jest w separacji z mężem. Wskazała, iż przebyła operacje ręki prawej, od 20 lat choruje na kręgosłup.

W piśmie procesowym z dnia 23.09.2015 r. powód wskazał, iż pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała, iż doszło do skutecznego zawarcia umowy o wydanie i używanie karty kredytowej. W ocenie powoda, pozwana nie podniosła żadnych merytorycznych zarzutów, tym samym przyjąć należy, iż uznała powództwo zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Argumentował, iż trudna sytuacja zdrowotna i materialna pozwanej nie może oddziaływać na zobowiązania wobec powoda.

Na rozprawie w dniu 2.12.2015 r. pozwana J. M. (1) oświadczyła, iż nie kwestionuje powództwa w zakresie kapitału w wysokości 751,22 zł, naliczenia odsetek w wysokości 350,63 zł, wnosząc o umorzenie tej należności ze względu na trudną sytuację. Pozwana zarzuciła natomiast, że za wysokie są koszty dochodzenia należności, stanowiące składnik dochodzonego roszczenia i oświadczyła, że uznaje je w połowie.

Sąd zobowiązał pełnomocnika powoda do wskazania jakie kwoty składają się na dochodzoną należność z tytułu kosztów upomnień i wezwań na łączną kwotę 161,73 zł, wskazanie na podstawie zapisów umowy jak zostały naliczone oraz przedłożenie dokumentów stanowiących dowody na wysokości tej należności oraz przytoczenie wszelkich wniosków dowodowych na okoliczności związane z tą częścią dochodzonej należności – pod rygorem pominięcia w toku dalszego postępowania oraz skutków z art. 233 § 2 k.p.c. Powód pozostawił zobowiązanie Sądu bez odpowiedzi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17.02.2009 r. J. M. (1) zawarła z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA. ( bezsporne), nadto:

dowód: umowa nr (...) /k. 16 – 17 akt/, załącznik do umowy /k. 19-22 akt/.

Umową sprzedaży wierzytelności z dnia 11.12.2013 r. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G.

nabył od (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wierzytelności wobec J. M. (1) w kwocie 1.263,58 zł.

(bezsporne) nadto:

dowód: umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 11.12.2013 r. /k. 24 – 30 akt/.

Pismem z dnia 15.01.2014 r. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. zawiadomił pozwaną J. M. (1) o sprzedaży wierzytelności i wezwał ją do zapłaty należności w łącznej kwocie 1.263,58 zł. bezsporne a nadto:

dowód: pismo z dnia 15.01.2014 r. /k. 30 akt/.

J. M. (1) wychowuje 15 – letniego syna, jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, korzysta z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wydane do dnia 31.10.2017 r. W okresie od dnia 18.04.2008 r. do dnia 26.05.2010 r. prowadziła działalność gospodarczą.

Sąd Okręgowy w (...) w pkt. 1 wyroku z dnia 23.09.2004 r., sygn. akt I RC 637/04 orzekł separację małżonków J. M. (1) z domu Wątroba i J. M. (3).

J. M. (1) od 1993 do 1997 r. leczyła się szpitalnie z rozpoznaniem zaburzeń obsesyjno – kompulsywnych z przewagą myśli natrętnych, cierpi na zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, rwę kulszową, zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, Rokowania są trudne, pozwana cierpi na schorzenie przewlekłe, trudno poddające się leczeniu. Pozostaje pod opieką lekarza psychiatry K. G. od dnia 10.09.1997 r.

dowód: wyrok Sądu Okręgowego w (...) z dnia 23.09.2004 r., sygn. akt I RC 637/04 /k. 65 akt, k. 71 akt/, decyzja z dnia 3.01.2013 r. /k. 66 akt/, decyzja z dnia 8.12.2011 r. /k. 67 akt/, decyzja z dnia 11.07.2014 r. k/ 68 akt/, decyzja z dnia 26.05.2010 r. /k. 69 akt/, decyzja z dnia 20.10.2014 r. /k. 70 akt/, zaświadczenie z dnia 16.05.2012 r. /k. 72 akt/, historia choroby /k. 73 – 75 akt, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 24.10.2013 r. /k. 76 akt/, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 26.11.2015 r. /k. 105 akt/, zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia /k. 106 akt/.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwana zawarła w dniu 17.02.2009 r. z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA, a powód nabył wierzytelność wynikającą z tej umowy w wysokości 1.263,58 zł.

Precyzując stanowisko pozwana J. M. (1) oświadczyła, iż nie kwestionuje zadłużenia z tytułu kapitału w wysokości 751,22 zł, z tytułu odsetek w wysokości 350,63 zł, wnosząc o umorzenie długu ze względu na trudną sytuację materialną.

Sąd zważył, iż trudna sytuacja materialna pozwanej nie mogła prowadzić do uznania roszczenia za bezzasadne i oddalenia powództwa. Brak środków na zapłatę za świadczone przez poprzednika powoda (Bank) usługi związane z wydaniem karty kredytowej, na mocy zawartej między stronami umowy, nie stanowi o unicestwieniu roszczenia strony powodowej, zaś fakt istnienia zadłużenia w dochodzonej pozwem wysokości strona pozwana przyznała, zarzucając jedynie, że z uwagi na brak środków nie jest w stanie zapłacić tej należności.

Pozwana zakwestionowała natomiast część należności z tytułu kosztów dochodzenia należności, określonej przez stronę powodową na kwotę 161,73 zł, wskazując, że uznaje połowę tej należności. Pozwana zakwestionowała zatem roszczenie jedynie w zakresie połowy kosztów dochodzenia należności tj. kwoty 80, 86 zł.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie brak było podstaw dla stwierdzenia, iżby uznanie powództwa przez pozwaną godziło w jakikolwiek przepis prawa, zmierzało do jego obejścia, czy byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Odnosząc się do tej części roszczenia, którą pozwana zakwestionowała Sąd zważył, że w myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z obowiązującą procedurą cywilną nie do sądu należy zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Innymi słowy sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności spornych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawiania dowodów spoczywa bowiem na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc ) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne.

Spostrzeżenie powyższe miało w niniejszej sprawie to znaczenie, iż to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia roszczenia w zakresie połowy należności z tytułu dochodzenia zadłużenia tj. kwoty 80,86, albowiem w tym zakresie pozwana nie uznała powództwa.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił roszczenia w powyższym zakresie. Pomimo zobowiązania Sądu powód nie wskazał jakie kwoty składają się na dochodzoną należność z tytułu kosztów upomnień i wezwań do zapłaty na łączną kwotę 161,73 zł, nadto nie przedłożył dokumentów stanowiących dowody na wysokość tej należności oraz nie przytoczył wniosków dowodowych na okoliczności związane z tą częścią dochodzonej należności. Okoliczność powyższa uzasadniała przyjęcie, iż w zakresie kwestionowanym przez pozwaną powód nie wykazał swego roszczenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku, oddalając powództwo w zakresie kwoty 80,86 zł, o czym orzekł w pkt. II wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.01.2016 r. zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 1.101,85 zł od dnia 26.03.2014 r.

O kosztach jak w pkt III wyroku orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 102 k.p.c.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty procesu w niniejszej sprawie składała się kwota 30,- zł z tytułu opłaty sądowej oraz kwota 180,00 zł ustalona na podstawie § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).

Przepis art. 102 k.p.c. stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko cześć kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Przytoczona regulacja urzeczywistnia zasadę słuszności i stanowi wyłom w zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu. Nie konkretyzuje on pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, toteż ich kwalifikacja należy do sądu, który – uwzględniając całokształt okoliczności konkretnej sprawy – może nie obciążyć w całości lub w części strony przegrywającej kosztami procesu.

Oceniając, czy zachodzi w niniejszej sprawie wypadek szczególnie uzasadniony Sąd wziął pod uwagę sytuację pozaprocesową pozwanej, szczególnie jej sytuację życiową, materialną i zdrowotną. Pozwana wychowuje 15 letniego syna, jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku, o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, korzysta z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie. Sąd zważył przy tym, iż ze względu na stan zdrowia możliwości zarobkowe pozwanej są ograniczone. Od 1993 do 1997 r. pozwana leczyła się psychiatrycznie, od 1997 r. pozostaje pod opieką lekarza psychiatry, posiada zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, rwę kulszową i zmiany zwyrodnione stawów biodrowych. Schorzenia pozwanej są przewlekłe i trudno poddają się leczeniu. W toku procesu strona powodowa okoliczności przedstawionych przez pozwaną nie kwestionowała, zaś wykazane przez pozwaną okoliczności prowadziły do przyjęcia, że sytuacja życiowa pozwanej jest wyjątkowo trudna, a jej możliwości podjęcia działań zmierzających do poprawy tej sytuacji – ze względu na bardzo zły stan zdrowia – są w znaczącym stopniu wyłączone.

Wzgląd na powyższe uzasadniał – zdaniem Sądu - zastosowanie art. 102 kpc.