Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki

Protokolant: stażysta Anna Reczkowska

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016r. w Olsztynie,

na rozprawie,

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul.(...) w O.,

przeciwko J. D.,

o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń,

I  nakazuje pozwanemu J. D. usuniecie dwóch rolet zasłaniających wejście do dwóch miejsc postojowych oznaczonych jako nr (...) i (...), położnych w poziomie piwnic budynku nr (...) przy ul. (...) w O. oraz usunięcie podłączenia rolet i miejsc postojowych do instalacji elektrycznej budynku i przywrócenia stanu poprzedniego ścian i sufitu tychże dwóch miejsc postojowych oraz instalacji elektrycznej stanowiących nieruchomość wspólną w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  koszty procesu między stronami wzajemnie znosi.

/-/ SSR Piotr Żywicki

Sygn. akt I C 3002/15

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa (...) przy ul. (...) w O. wniosła o nakazanie pozwanemu J. D., aby w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się wyroku, usunął dwie rolety zasłaniające wejście do dwóch miejsc postojowych oznaczonych jako (...) i (...), położonych w poziomie piwnic budynku nr (...) przy ul. (...) w O. oraz usunął podłączenie rolet i miejsc postojowych do instalacji elektrycznej budynku i przywrócił stan poprzedni ścian i sufitu tychże dwóch miejsc postojowych oraz instalacji elektrycznych stanowiących nieruchomość wspólną przeznaczoną do użytku właścicieli lokali w budynku nr (...) przy ul. (...) w O.. Powódka wniosła również o zakazanie pozwanemu używania miejsc postojowych (...) i (...) do wykonywania czynności uciążliwych niestanowiących postojowania pojazdów, w szczególności spawania, składania i naprawy pojazdów i maszyn oraz ich obsługi, a nadto zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podała, że nabywcy odrębnej własności lokali mieszkalnych w budynku przy ul. (...) w O. wraz z przeniesieniem własności lokali mieszkalnych uzyskali prawo do wyłącznego korzystania, w ramach ułamkowego udziału w częściach wspólnych budynku, z miejsca postojowego o określonym numerze. Kupujący, przy akcie notarialnym, zrzekli się nadto prawa do korzystania z pozostałych miejsc postojowych stanowiących nieruchomości wspólną i oświadczyli, że nie będą w żaden sposób utrudniać korzystania z nieruchomości wspólnej. Prawo do wyłącznego korzystania z nieruchomości wspólnej stanowiącej miejsca postojowe (...) i (...) przysługuje pozwanemu, który jako właściciel lokalu w budynku, przekraczając ustalone zasady quoad usum nieruchomości wspólnej - garażu podziemnego, dokonał samowolnej adaptacji dwóch miejsc postojowych, czyniąc z nich odrębny lokal - garaż zamknięty. Samowolnie wykonał również podłączenie do instalacji elektrycznej i czerpie z niej energię elektryczną na potrzeby prowadzonej w „garażu” działalności. W garażu znajduje się coś na kształt zakładu mechanicznego, pozwany składa tam i naprawia motory. W opinii pozwanego, pozwolenie na założenie żaluzji wynika z porozumienia zawartego przez pozwanego z deweloperem, które jednak, o ile istnieje, nie jest wiążące dla wspólnoty. Deweloper posiadał pełnomocnictwo wyłącznie do ustalenia sposobu korzystania z miejsca postojowego i nie może obejmować zmiany jego przeznaczenia, a za takie trzeba uznać przebudowę miejsca wydzielonego liniami narysowanymi na podłodze garażu podziemnego budynku w lokal odrębny i wykonanie podłączenia do instalacji elektrycznej. Powódka podniosła, że w dniu 31 marca 2015r. podjęto uchwałę o wprowadzeniu Regulaminu Wspólnoty Mieszkaniowej, w którym ustalono, że niedozwolone jest wykorzystywanie bez pisemnej zgody administracji pomieszczeń garażowych do celów innych niż parkowanie. Swoją legitymację procesową powódka wywodziła z art. 22 ust. 1 pkt 5 ustawy u własności lokali. (k. 3-6)

Pozwany J. D. , w odpowiedzi na pozew, wniósł o odrzucenie pozwu, a w razie nieuwzględnienia tego wniosku, o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniósł, że jeszcze przed powstaniem powodowej wspólnoty tj. w październiku 2012 r., doszedł do porozumienia z sprzedawcą lokali mieszkalnych w budynku przy ul. (...) w O. - Przedsiębiorstwem Budownictwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O., zgodnie z którym pozwany miał mieć możliwość zakupu, poza nabytym już lokalem mieszalnym wraz z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nr (...), sąsiedniego miejsca postojowego i ich łącznego zagospodarowania, poprzez docelowe przesłonięcie wjazdów roletami okiennymi o napędach elektrycznych oraz wyposażenia tych miejsc w dodatkowe oświetlenie i gniazda elektryczne. W wyniku przyjętego porozumienia pozwany, w dniu 24 października 2012 r., przedłożył Przedsiębiorstwu Budownictwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. specyfikację instalacji elektrycznej, a ta przyjęła ją do realizacji. W konsekwencji w dniu 1 marca 2013 r. zmieniono między w/w stronami umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego, poprzez jej uzupełnienie o zakup postojowego miejsca oznaczonego numerem roboczym (...). W połowie miesiąca sierpnia 2013 r. Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. z własnych materiałów wykonało instalację elektryczną w miejscach postojowych, a nadto przy współpracy elektryka z tego przedsiębiorstwa nastąpił montaż zamówionych rolet okiennych. Pozwany zaprzeczył, by na miejscach postojowych przez niego zajmowanych prowadzona była jakakolwiek działalność. Podniósł, że zużycie prądu wskazywane przez licznik zamontowany dla tych miejsc, z którego pozwany rozlicza się z powódką jest na tyle niskie, że nie pozwalałoby na prowadzenie takiej działalności. Nadto zamontowany na instalacji bezpiecznik, posiada niskie zabezpieczenia i użycie jakiegokolwiek urządzenia o dużym poborze mocy skutkowałoby „wyskoczeniem korka”. W jego ocenie, członkowie zarządu powodowej wspólnoty próbowali zainteresować sprawą organy nadzoru budowalnego i organy podatkowe, co stanowi nadużycie prawa o którym mowa w art. 5 k.c. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej powódki wskazując, że miejsca postojowe (...) i (...) nie stanowią przynależności do lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...), ale są związane z współwłasnością lokalu użytkowego w postaci hali garażowej. Wniósł nadto o odrzucenie pozwu podając, że powódka nie jest właścicielem żadnego lokalu mieszkalnego z adekwatnym miejscem postojowym w spornej hali garażowej, wykonuje jedynie zarząd nieruchomością wspólną i bez odpowiedniego upoważnienia ze strony poszczególnych współwłaścicieli nie ma żadnego interesu w sprawie. Brak jest podstaw do wytoczenia przez powodową wspólnotę powództwa o ochronę własności w stosunku do jej członka. W jego ocenie, miejsca postojowe (...) i (...) nie spełniają warunku samodzielności, a na skutek oświadczeń właścicieli pozostałych lokali mieszkalnych złożonych w aktach przy zakupie nieruchomości, powód ma prawo wyłącznego korzystania z w/w miejsc postojowych. Pozwany wywodził, że niniejsza sprawa nie dotyczy nieruchomości wspólnej, ale stosunków między współwłaścicielami lokalu użytkowego, jakim jest garaż wielostanowiskowy w budynku przy ul. (...) w O.. Ostatecznie wskazał również, że dla niego stan poprzedni to stan, w którym rozprowadzenie instalacji elektrycznej i rolety okienne już występują, bowiem ich montaż nastąpił przed 21 sierpnia 2013 r. (k. 76-81)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2012r. pozwany zawarł z Przedsiębiorstwem Budownictwa (...) Sp. z o.o. w O. umowę nr (...), stanowiącą podstawę do następczego zawarcia umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z udziałem w prawie własności do gruntu i w częściach wspólnych budynku, uzbrojenia i zagospodarowania terenu oraz przynależną mu piwnice lokatorską w realizowanym budynku wielorodzinnym przy ul. (...) w O. wraz z prawem do wyłącznego korzystania w częściach wspólnych budynku z miejsca postojowego położonego w części piwnicznej budynku oznaczonego roboczo w projekcie budowalnym jako nr (...).

(dowód: umowa nr (...) – k. 82-89)

W październiku 2012r. pozwany doszedł z Przedsiębiorstwem Budownictwa (...) Sp. z o.o. w O. (dalej: deweloper) do dodatkowego porozumienia, na podstawie którego nabyć miał również prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego położonego w części piwnicznej budynku sąsiadującego z miejscem (...). Uzgodnił także możliwość wykonania dodatkowej instalacji elektrycznej dla dwóch miejsc postojowych i w dniu 24 października 2012r. przedłożył deweloperowi jej specyfikację. Deweloper specyfikację tą przyjął do realizacji pod warunkiem jej opomiarowania.

(dowód: pismo z dnia 24 października 2012 r. – k. 90)

Aneksem z dnia 1 marca 2013 r. do umowy nr (...) strony zwiększyły cenę nabycia lokalu wraz z udziałem w nieruchomości wspólnej o kwotę odpowiadająca nabyciu odpowiednio większego udziału (tj. dodatkowego miejsca postojowego o nr (...)).

(dowód: aneks nr (...) – k. 91)

W dniu 29 marca 2013r. deweloper rozpoczął wyodrębnianie własności poszczególnych lokali w nowo wybudowanym budynku nr (...) przy ul. (...) w O.. Do początku sierpnia 2013r. wyodrębnił i sprzedał nabywcom co najmniej 80 lokali wraz z udziałami w nieruchomości wspólnej.

(dowód: wyciąg z akt księgi wieczystej (...) – k. 113-155)

W połowie sierpnia 2013r. deweloper wykonał instalację elektryczną według specyfikacji złożonej przez pozwanego, wyposażającą miejsca postojowe (...) i (...) (poprzednio oznaczone jako (...) i (...)) w dodatkowe oświetlenie i gniazda elektryczne. W tym samym czasie pozwany przy pomocy pracowników w/w przedsiębiorstwa dokonał montażu rolet okiennych całkowicie przesłaniających wjazdy do w/w miejsc postojowych.

(dowód z zeznań pozwanego – k. 111, dokumentacja fotograficzna – k. 14-21)

W chwili wykonywania prac wyżej opisanych prac nie istniała uchwała wspólnoty zezwalająca na ich wykonanie.

(bezsporne)

Po wykonaniu prac, w dniu 21 sierpnia 2013r. umową ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i umową sprzedaży ustanowiono na rzecz pozwanego odrębną własność lokalu mieszkalnego nr (...) położnego na III piętrze budynku Nr (...) przy ulicy (...) w O. oraz przynależnej do lokalu piwnicy numer (...) z własnością którego związany był udział (...) w nieruchomości wspólnej. Na mocy tej umowy strony przewidziały prawo pozwanego do wyłącznego korzystania, - w ramach jego udziału w nieruchomości wspólnej - z miejsc postojowych Nr (...) i (...) położonych na poziomie piwnic budynku nr (...).

W treści aktu pozwany zrzekł się prawa do korzystania z pozostałych miejsc postojowych i oświadczył, że nie będzie wnosić żadnych roszczeń do pozostałych miejsc postojowych stanowiących nieruchomość wspólną oraz nie będzie w żaden sposób utrudniać korzystania z niej. Pozwany wyraził również nieodwołalną zgodę na wyłączne korzystanie z pozostałych miejsc postojowych przez każdoczesnych nabywców prawa do korzystania z tej części nieruchomości wspólnej, obejmującej pozostałej miejsca postojowe wraz z dojazdami do nich, a także na ustalenie przez Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Sp. z o.o. w O. z nabywcami tych praw sposobu korzystania z miejsc postojowych oraz na wpis sposobu korzystania w dziale trzecim księgi wieczystej.

Sposób korzystania przez pozwanego z nieruchomości wspólnej opisany jest w dziale III księgi wieczystej nr (...) (wpis nr (...)) jako „prawo pozwanego do wyłącznego korzystania z części nieruchomości wspólnej stanowiącej miejsce postojowe nr (...) i (...), znajdujące się w poziomie piwnic budynku nr (...)”.

(dowód: umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i umowa sprzedaży – k. 94-96; akta i odpis KW nr (...))

Powodowa wspólnota do chwili wyrokowania nie podjęła uchwały zezwalającej na wykonanie dodatkowej instalacji elektrycznej oraz montaż rolet przy wjeździe na miejsca parkingowe (...) i (...). Uchwałą nr (...) z dnia 31 marca 2015r. przyjęto natomiast regulamin w którym ustalono, że niedozwolone jest wykorzystywanie – bez pisemnej zgody administracji pomieszczeń garażowych do innych celów niż parkowanie samochodów lub jednośladów oraz zabronione jest zakładanie w komórkach lokatorskich gniazd poboru prądu elektrycznego na użytek własny. Za przyjęciem regulaminu głosował również deweloper.

(dowód: uchwała nr (...) z dnia 31 marca 2015 r. – k. 52-56)

Pozwany nie prowadzi na miejscach postojowych (...) i (...) żadnej działalności gospodarczej. Miejsce za roletami zajmuje jeden samochód oraz książki i inne urządzenia, które nie mieszczą się w piwnicy pozwanego.

(dowód z zeznań pozwanego J. D. – k. 111, dokumentacja fotograficzna – k. 14-21)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny, na podstawie dokumentów złożonych w sprawie oraz aktach i dokumentach księgi wieczystej prowadzonej przez tut. Sąd pod numerem KW nr (...), których prawdziwość i wiarygodność nie była kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Za wiarygodne Sąd uznał również zeznania przesłuchanych stron i świadków, gdyż były one spójne i logiczne, a w bezpośrednim kontakcie brzmiały przekonująco.

Zbędne dla rozstrzygnięcia były pozostałe zawnioskowane dowody.

W sprawie strony pozostawały w sporze, co do oceny charakteru działań w postaci montażu instalacji elektrycznej i rolet dla miejsc postojowych wykorzystywanych przez pozwanego.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do wniosku pozwanego o odrzucenie pozwu. Wniosek ten nie zasługiwał na uwzględnienie, jednakowoż brak było konieczności dawania temu wyrazu w formie postanowienia. Zgodnie bowiem z art. 222 kpc sąd wydaje oddzielne postanowienie jedynie w wypadku gdy oddala zarzuty, których uwzględnienie uzasadniałoby odrzucenie pozwu. Pozwany zaś zarzutów takowych nie zgłosił, zaś wskazywane przez niego okoliczności przemawiać mogły wyłącznie za oddaleniem powództwa.

W myśl art. 140 k.c. w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Dla ochrony uprawnień właścicielskich służy m.in. roszczenie negatoryjne przysługujące właścicielowi, gdy osoba trzecia narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą. Wówczas właścicielowi przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń (art. 222 § 2 kc).

W sprawie pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej powódki. Niezasadnie jednak wywodził, że hala garażowa, w której znajdują się sporne miejsca postojowe stanowi odrębny lokal użytkowy będący przedmiotem współwłasności osób zajmujących poszczególne miejsca postojowe. Z treści księgi wieczystej prowadzonej dla całego budynku przy ul. (...) w O. o nr (...) bezsprzecznie wynika, że opisana w pozwie hala garażowa stanowi nieruchomość wspólną.

Czynności zmierzające do ochrony rzeczy wspólnej (art. 222 §2 kc) są czynnościami zachowawczymi, a co za tym idzie są czynnościami zwykłego zarządu. Wskazać trzeba, że z art. 22 ust. 1 u.w.l. (Dz.U.2015.1892 j.t.) wynika, że jedynie do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej.

Brak jest również podstaw do wnioskowania, że roszczenia o ochronę własności w przypadku wspólnoty mieszkaniowej ograniczają się do działań podejmowanych w stosunku do podmiotów znajdujących się na zewnątrz wspólnoty i powodowa wspólnota nie ma podstaw do wytoczenia powództwa o ochronę własności w stosunku do jej członka. Roszczenie opisane w art. 222 §2 kc przysługuje także każdemu ze współwłaścicieli przeciwko innemu współwłaścicielowi i korygowanej jest jedynie treścią art. 206 kc w świetle którego każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

W tym stanie rzecz zarzuty pozwanego co do braku legitymacji procesowej powódki uznać należy za nietrafione.

Pozwany podnosił, że montaż rolet oraz instalacji elektrycznej mieści się w granicach przysługującego mu prawa do wyłącznego korzystania z miejsc postojowych nr (...) i (...), a w/w czynności nie spowodowały wyodrębnienia samodzielnego lokalu. Wskazywał, że prawo do takiego korzystania z miejsc postojowych uzgodnił w formie umowy quaad usum z deweloperem będącym wówczas jedynym właścicielem nieruchomości. Ze stanowiskiem pozwanego nie sposób się zgodzić. W chwili dokonywania ustaleń dotyczących instalacji elektrycznej oraz zabudowy miejsc postojowych pozwany nie był jeszcze współwłaścicielem nieruchomości wspólnej. Tym samym poczynione przez niego z deweloperem ustalenia nie mogły być traktowane jako umowa zawarta w trybie art. 206 kc, ustalająca wyłączne prawo pozwanego do określonego korzystania z nieruchomości wspólnej.

W chwili zaś nabywania przez niego udziału w nieruchomości wspólnej określenie sposobu korzystania tej nieruchomości odnosiło się jedynie do opisania numerów miejsc postojowych z których pozwany będzie miał prawo wyłącznie korzystać. Okoliczność ta wynika zarówno z treści postanowień umowy zawartej prze strony jak i treści wpisów ujawniających to prawo pozwanego w księdze wieczystej (o czym niżej).

Jak słusznie wskazała powódka, za miejsce postojowe uznać należy linie oznaczone na podłodze garażu, wydzielające poszczególne stanowiska dla samochodów właścicieli lokali mieszkalnych (zob. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2004 r., I CK 696/03, OSP 2005/5/61). Przy takim definiowaniu miejsca postojowego jakiekolwiek działania służące trwałemu oddzieleniu miejsca postojowego od pozostałej części hali garażowej uznać należy za przekraczające prawo do wyłącznego korzystania, a próbę zmiany miejsca postojowego w pomieszczenie, o konieczności rozróżnienia których wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 14 grudnia 2005 r. (SK 24/05).

Za sposób korzystania z miejsca postojowego, przy braku dodatkowych uzgodnień, uznać należy wyłącznie parkowanie nań pojazdu samochodowego względnie jednośladu. Montaż rolet i składowanie na miejscach postojowych innych przedmiotów niewątpliwie skutkuje zmianą przeznaczenia danego miejsca postojowego, stanowiącego w istocie część nieruchomości wspólnej. Jak wskazuje judykatura, już umieszczenie na elewacji budynku reklamy wykracza poza zakres korzystania z części wspólnej nieruchomości w ramach przysługującego właścicielowi lokalu udziału, tym bardziej za takowe uznać należy docelowe przesłonięcie wjazdów roletami okiennymi o napędach elektrycznych oraz wyposażenia miejsc parkingowych w dodatkowe oświetlenie i gniazda elektryczne (zob. Wyrok SA w Białymstoku z dnia 15 marca 2013 r., I Aca 912/12,, Lex nr 1459043, Wyrok NSA w Warszawie z dnia 20 października 2011 r., II OSK 1477/10, Lex nr 1151897).

Zmiana przeznaczenia części nieruchomości wspólnej jest - w świetle art. 22 ust. 3 pkt 4 opisanej ustawy o własności lokali - czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu i jako taka wymaga uprzedniej zgody właścicieli wyrażonej w uchwale (ust. 2). Bezspornym zaś było, że w chwili wykonywania prac polegających na montażu instalacji elektrycznej oraz rolet wspólnota już istniała, zaś uchwały wyrażającej zgodę na wykonanie tych prac nie było.

Za wyrażenie takiej zgody nie można uznać treści oświadczeń złożonych w aktach notarialnych przez nabywców lokali, w których wyrazili oni nieodwołalną zgodę na wyłączne korzystanie z pozostałych miejsc postojowych przez każdoczesnych nabywców prawa do korzystania z tej części nieruchomości wspólnej, obejmującej pozostałej miejsca postojowe wraz z dojazdami do nich. Takowej zgody nie stanowi również oświadczenie zawarte przez nabywców lokali którzy udzielali deweloperowi uprawnienia do ustalenia z kolejnymi nabywcami sposobu korzystania z miejsc postojowych

Treść tych oświadczeń w powiązaniu z wpisami określonych praw w dziale III księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości wskazuje, że przez „sposób korzystania” przewidziany zawartych umowach należy rozumieć wyłącznie wyznaczenie określonego miejsca postojowego a nie jego przebudowę na boks garażowy czy tez garaż bądź pomieszczenie stanowiące quasi schowek lokatorski. Wszystkie wpisy ujawnione w księdze wieczystej (w tym również wpis nr (...) dotyczący pozwanego) wskazują wyłącznie na prawo do wyłącznego korzystania z określonego numerem miejsca postojowego. Gdyby jakikolwiek nabywca ustalił z deweloperem inny sposób korzystania niż ten wynikający z definicji „miejsca postojowego”, to z pewnością byłoby on ujawniony w księdze wieczystej.

Przy czym powyższą uwagę poczyniono przy założeniu, że wszyscy współwłaściciele tworzący wspólnotę w chwili wykonywania prac opisanych w pozwie zawarliby z deweloperem umowy o podobnej treści, co jednak udowodnione nie zostało.

Pozwany niezasadnie podnosił, że zgoda na wykonanie prac nie była wymagana, ponieważ w chwili zawierania porozumienia z deweloperem powodowa wspólnota jeszcze nie istniała. Zauważyć jednak trzeba, że naruszenie własności nastąpiło dopiero w sierpniu 2013r., kiedy wyodrębniono już ponad 80 lokali, a tym samych kiedy wspólnota istniała. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) Sp. z o.o. w O. posiadało wówczas większość udziałów. Bezspornym wszak było, że żadna uchwała wyrażająca zgodę na zmianę przeznaczenia miejsc postojowych nie została podjęta. Stąd też jakiekolwiek rozważania co do ewentualnego rozkładu głosów przy jej głosowaniu, stanowią wyłącznie dywagacje i jako takie nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia. Z faktu zaś nowouchwalonego regulaminy Wspólnoty Mieszkaniowej wynika, że większość współwłaścicieli zgody takowej nie wyraża.

Nie sposób było podzielić zarzutu pozwanego co do naruszenia przez powódkę art. 5 kc. Pozwany w żaden sposób nie wykazał z jaką konkretną zasadą współżycia społecznego koliduje roszczenie powódki i że w ogóle do owego nadużycia prawa powódki w istocie doszło. Z całą pewnością z naruszeniem zasady opisanej w art. 5 kc nie można uznać wystąpienia z niniejszym powództwem.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności, na podstawie art. 222 § 2 k.c. w zw. z art. 206 kc i art. 22 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.U.2015.1892 j.t.) należało uwzględnić powództwo w zakresie pierwszego z żądań (pkt I).

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić (pkt II wyroku). Powódka wywodziła, że na miejscach postojowych (...) i (...) pozwany prowadzi działalność gospodarczą, wniosła zatem o zakazanie pozwanemu używania w/w miejsc do wykonywania czynności uciążliwych niestanowiących postojowania pojazdów, w szczególności spawania, składania i naprawy pojazdów i maszyn oraz ich obsługi. Zgromadzone w sprawie dowody nie pozwoliły na ustalenie by pozwany na spornych miejscach postojowych prowadził jakąkolwiek działalność gospodarczą, bądź wykonywał inne czynności uciążliwe dla pozostałych współwłaścicieli. Przeciwnie, z dowodu z zeznań powoda, nie zakwestionowanych skutecznie przez powódkę, wynika że miejsca postojowe (...) i (...) służą mu do składowania rzeczy, brak w nich maszyn do spawania i naprawy pojazdów).

Z uwagi na tylko częściowe uwzględnienie żądań zgłoszonych pozwem, w punkcie III wyroku, Sąd wzajemnie zniósł koszty procesu między stronami.

/-/ SSR Piotr Żywicki

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)

O., dnia 8 lutego 2016 r.