Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 lutego 2015 roku w S.

sprawy z powództwa R. T.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 6 maja 2014 roku, sygn. akt II C 275/14

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 759/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 maja 2014 r., sygn. akt II C 275/14, Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie oddalił powództwo o zapłatę odszkodowania w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 złotych tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy wydał rozstrzygniecie w oparciu o następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), używany przez poszkodowaną E. S.. Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, a szkoda została zgłoszona pod numerem: PL (...).

Po zdarzeniu pojazd nadawał się do dalszej jazdy. Poszkodowana, tj. E. S. odjechała z miejsca zdarzenia. Oględziny uszkodzonego pojazdu przeprowadzono szybko po zdarzeniu w miejscu pracy poszkodowanej. Poszkodowana nie posiadała innego pojazdu, którego mogłaby używać w zastępstwie uszkodzonego samochodu. Z uszkodzonego pojazdu poszkodowanej korzystał jej pracownik. E. S. nie oddała od razu auta do naprawy, gdyż oczekiwała na samochód zastępczy.

Poszkodowana zawarła z powodem prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Centrum Pomocy (...) z siedzibą w S. umowę najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowana zawarła umowę, nie znając warunków umowy najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowana nie wiedziała ile wynosiła stawka dzienna za najem pojazdu zastępczego. Z E. S. nie uzgadniano stawki najmu pojazdu zastępczego, gdyż całość kosztów miał ponosić ubezpieczyciel. Wynajmującego interesowało jedynie to, czy poszkodowana ma pełne ubezpieczenie na uszkodzone auto i czy z tego auta korzystają również inne osoby.

Poszkodowanej w dniu 5.01.2012 r. został oddany w najem samochód osobowy marki R. (...) o nr rej. (...). W umowie wpisano dobową stawkę najmu na kwotę 199 zł. Nadto, uwzględniono dodatkowo płatne „doubezpieczenie” w kwocie 25 zł oraz koszty „wydania” i „zwrotu” pojazdu po 50 zł. Podana cena miała zawierać opcje: „assistance” oraz „nieograniczoną ilość kierowców”. Obie opcje miały wynosić po 25 zł. Wskazane zostało w umowie, iż zleceniodawcą jest (...). Najęty pojazd został oddany w dniu 17.01.2012 r. Długość trwania najmu pojazdu zastępczego winna być związana z długością czasu naprawy uszkodzonego pojazdu, która winna się zamknąć w trzech dniach.

W związku z zawarciem umowy najmu, powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) z dnia 26 stycznia 2012 r. opiewającą na łączną kwotę 3798,24 zł brutto za 12 dni najmu pojazdu zastępczego, tj. za okres od 5 stycznia do 17 stycznia 2012r. Według faktury na wyliczoną kwotę składało się: dobowa stawka najmu w kwocie 249 zł netto powiększona o 23% Vat; koszty podstawienia i zwrotu pojazdu po 50 zł netto powiększone o 23% Vat. Według faktury cena najmu obejmowała następujące opcje: „zniesienie udziału własnego w szkodach komunikacyjnych”, „assistance”, „ilość kierowców bez ograniczeń”, „wyjazd za granicę”. W dniu 26 stycznia 2012 r. poszkodowana, jako cedent i powód, jako cesjonariusz zawarli umowę przelewu wierzytelności o nr (...), na mocy której powód miał nabyć przysługujące poszkodowanej w stosunku do pozwanego roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, o czym poszkodowany poinformował pozwanego pismem z dnia 26 stycznia 2012 r., doręczonym pozwanemu w dniu 23 lutego 2012 r.

W dniu 26 stycznia 2012 r. poszkodowana złożyła oświadczenie, w którym miała potwierdzić, iż pojazd zastępczy był jej niezbędny do normalnego funkcjonowania, w tym do dojazdów do pracy i do podopiecznych w ramach pełnienia obowiązków kuratora.

Pismem z dnia 15.03.2012 r. cesjonariusz wezwał do zapłaty kwoty 3798,24 zł, tj. wynikającej z faktury VAT nr (...). Pozwana otrzymała pismo w dniu 30.03.2012r. W dniu 29.03.2012r. pozwana uiściła powodowi kwotę 504,30 zł. Pozwana uzasadniła, że skorygowano czas najmu do okresu technologicznie i organizacyjnie niezbędnego na naprawę pojazdu. Stawkę za najem skorygowano do stawek powszechnie stosowanych dla tej klasy pojazdu.

W tych okolicznościach sąd uznał powództwo oparte o art. 822 k.c. w zw. z art. 509 k.c. za nieudowodnione.

Za wątpliwie sąd uznał, iż uszkodzony samochód był potrzebny poszkodowanej do korzystania w życiu prywatnym skoro z części jej zeznań wynika, że z uszkodzonego pojazdu poszkodowanej korzystał jej pracownik. W takiej sytuacji, koszt najmu pojazdu zastępczego w wyniku uszkodzenia pojazdu z którego korzystał pracownik poszkodowanej jest szkodą tegoż pracownika, a nie cedenta. Nadto sąd stwierdził, że nawet gdyby uznać, że poszkodowanej był potrzebny pojazd w życiu prywatnym, to jednak nie taki, jaki najęła. W wyniku kolizji został uszkodzony pojazd marki J.. Najęty został tymczasem zupełnie inny pojazd, tj. samochód marki R. (...), który nie jest tej samej klasy, jak pojazd uszkodzony. Powód zeznał, że został najęty pojazd niższej klasy od tego uszkodzonego, jednakże tej okoliczności nie sposób zweryfikować. Wynika to stąd, że sądowi wiadomo, iż pojazd marki J. jest trudny do sklasyfikowania. Nie jest to bowiem typowy pojazd terenowy. W wielu rankingach nie jest w ogóle klasyfikowany. Z tego względu Sąd nie był samodzielnie ustalić, że wskazana przez powoda stawka była odpowiednia.

Wątpliwości sądu budziła także przyjęta w umowie stawka. Sąd uznał ją za ustaloną fikcyjnie, o czym przekonały sąd zeznania samej poszkodowanej, która wyraźnie zeznała, iż zawarła umowę, nie znając warunków umowy najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowana nie wiedziała ile wynosiła stawka dzienna za najem pojazdu zastępczego. Nadto sąd zważył, że niezrozumiałe są wybory poszkodowanej co do opcji pakietowej. Zwrócił też uwagę, że według faktury cena najmu obejmowała także „zniesienie udziału własnego w szkodach komunikacyjnych”, „assistance”, „ilość kierowców bez ograniczeń”, „wyjazd za granicę”. Zdaniem sądu umowa nie odpowiada zatem co do swej treści fakturze. Zdaniem sądu powód w swych zeznaniach pokrętnie wyjaśnia wysokość stosowanych stawek. Za nieuzasadnione sąd uznał rozróżnianie na stawki, w sytuacji gdy klient płaci gotówką oraz na stawki, gdy chodzi o rozliczenie bezgotówkowe z zakładem ubezpieczeń, bowiem oznacza to, że zakład ubezpieczeń ma ostatecznie płacić wyższe stawki za tę samą usługę. Za wątpliwie sąd uznał także zeznania powoda w zakresie kredytowania. Zdaniem sądu brak jest podstaw prawnych do tego, aby owym kredytowaniem obciążać pozwaną. Z tych powodów Sąd nie przyjął za zasadną stawkę wskazaną w umowie.

Sąd nie znalazł również podstaw do tego, aby uznać, iż czas najmu pojazdu zastępczego ponad 3 dni był uzasadniony. Sąd wskazał tutaj, że okres naprawy pochodzi z pisma nadesłanego przez zakład naprawczy, tj. „historii prowadzonej naprawy”. Pismo to zostało podpisane przez T. G., pracownika zakładu naprawczego, które to zakład już nie istnieje. Zeznania tego świadka doprowadziły sąd do przekonania, że nie wie jak przebiegało postępowanie likwidacyjne. Sąd zważył nadto, iż zgodnie z twierdzeniami świadka zakładowi naprawczemu odebrano autoryzację na naprawę samochodów S.. Sąd nie uznał zatem za wiarygodny dokument, który miał świadczyć o uzasadnionej długości naprawy pojazdu. Tak argumentując sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz § 2 ust. 1 i § 6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód i zaskarżając wyrok w zakresie punktu I w części oddalającej powództwo co do kwoty 1.394,82 zł oraz punktu II wniósł o jego zmianę poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1.394,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 25 marca 2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego powiększonych o 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa według norm przepisanych oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 361 § 1 k.c. poprzez jego wadliwą, zbyt wąską wykładnię, czemu sąd I Instancji dał wyraz przyjmując że:

- pomiędzy zdarzeniem tj. uszkodzeniem pojazdu poszkodowanej a czasem najmu pojazdu zastępczego przekraczającego 3 dni nie zachodzi adekwatny związek przyczynowy;

- koszty najmu pojazdu zastępczego w kwocie przekraczającej stawkę 147,60 zł brutto (120 zł netto), uznaną i wypłaconą przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, bowiem stawka przyjęta przez strony umowy najmu 306,27 zł brutto (249 zł netto) obiega od powszechnie stosowanych, a zatem nie podlega restytucji;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:

a)  art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż powód powinien udowodnić zasadność wysokości stawki dobowej czynszu za najem pojazdu zastępczego, gdy tymczasem powód wykazał i udowodnił fakty stanowiące podstawę dochodzonego roszczenia, a zatem odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego, fakt zawarcia umowy najmu i jej warunki i to na pozwanym ciążył obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących roszczenie powoda;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, w szczególności poprzez:

- nierzetelną oceną zeznań świadka J. B.- pracownika pozwanej co do zasadnej wysokości stawek najmu pojazdu zastępczego i uznanie na ich podstawie, że stawka zaproponowana przez pozwaną w wysokości 120 zł netto jest stawką powszechnie stosowaną dla pojazdów klasy pojazdu uszkodzonego, podczas gdy z zeznań świadka wynikało wprost, że stawka w podanej wysokości dotyczyła najmu organizowanego i opłacanego za pośrednictwem (...) SA i wynikała z przepisów wewnętrznych ubezpieczyciela, a zatem ma się nijak do stawek rynkowych;

- uznanie za wiarygodne i miarodajne dla ustalenia rynkowych stawek najmu pojazdów zastępczych wydruków internetowych załączonych do sprzeciwu od nakazu zapłaty;

- zaniechanie wnikliwej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów z dokumentów w postaci umowy najmu i faktury VAT oraz zeznań powoda i uznanie, że niezasadne jest zróżnicowanie wysokości stawki najmu w zależności od przyjętego sposobu rozliczenia gotówkowego lub bezgotówkowego;

- zaniechanie wnikliwej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań świadka E. S. co do okoliczności i zakresu korzystania przez nią z pojazdu zastępczego;

- pominięcie dowodów z akt szkody, w szczególności dokumentów dotyczących naprawy uszkodzonego pojazdu w postaci faktury Vat za naprawę oraz kalkulacji naprawy, których uwzględnienie pozwoliłoby na zweryfikowanie uzasadnionego czasu naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...);

c)  art. 227 k.p.c. w związku z art. 217 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z dokumentacji naprawy spółki (...) sp. z o.o., pomimo iż wniosek o zobowiązanie spółki do przedłożenia stosownej dokumentacji dotyczącej naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) został zgłoszony już w pozwie, a nadto żądana przez powoda dokumentacja miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, bowiem na jej podstawie możliwe było ustalenie przebiegu czynności naprawczych pojazdu oraz innych ewentualnych okoliczności wpływających na czas przestoju pojazdu w związku z przedmiotową szkodą;

d)  art. 230 k.p.c. poprzez uznanie, iż w sprawie nie udowodniono konieczności najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną, pomimo że konieczność najmu pojazdu zastępczego przez E. S. nie była przez pozwanego kwestionowana. a zatem pozostawała poza sporem, a nadto prawidłowa analiza zeznań poszkodowanej wskazuje, iż pojazd zastępczy był poszkodowanej niezbędny;

3.  poczynienie nie w sprawie wadliwych ustaleń faktycznych, po części dowolnych bo nie znajdujących oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, po części błędnych, bo ustalonych sprzecznie z dowodami niniejszej sprawy, polegających na przyjęciu, iż:

- pomiędzy stronami sporna była konieczność korzystania z pojazdu zastępczego przez poszkodowaną co do zasady, a strona powodowa nie wykazała, iż uszkodzony pojazd był potrzebny poszkodowanej w życiu prywatnym;

- poszkodowana nie wybrała odpowiedniej opcji najmu;

- uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną ograniczony jest do 3 dni;

- zasadna, powszechnie stosowana stawka najmu pojazdu zastępczego wynosiła w realiach niniejszej sprawy 120 zł netto.

W uzasadnieniu powód rozwinął zarzuty apelacyjne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia ani prawa materialnego ani też prawa procesowego. W sposób prawidłowy przeanalizował materiał dowody, ustalił stan faktyczny i wyciągnął z niego właściwe wnioski. Ustalenia te oraz ocena zasługują na aprobatę Sądu Okręgowego, który je w pełni podziela, jak również podziela przekonywującą argumentację prawną, która legła u podstaw zaskarżonego orzeczenia.

Zarzuty powoda koncentrowały się wokół oceny sądu I instancji sprowadzającej się do twierdzenia, że powód nie sprostał obowiązkowi dowodzenia w zakresie wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego i czasu trwania naprawy pojazdu uszkodzonego. Stanowisko Sądu Rejonowego, wbrew argumentacji apelacji, pozostaje prawidłowe, w świetle podstawowej reguły rozkładu ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Przepis art. 6 k.c. stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W tej sprawie to powód związany był ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, a więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Powoda obciążał zatem obowiązek wykazania zaistnienia szkody oraz jej wysokości. W stanie faktycznym tej sprawy obowiązek dowodzenia sprawdzał się więc do wykazania zasadności wysokości stawki dobowej czynszu za najem pojazdu zastępczego oraz samej konieczność najmu pojazdu zastępczego we wskazanym okresie, które to okoliczności były kwestionowane przez pozwanego. Wobec stanowiska procesowego strony pozwanej obowiązkiem powoda było także wykazanie, iż żądana należność pozostawała w adekwatnym związku przyczynowy ze szkodą. Obowiązkowi temu powód istotnie nie sprostał.

W przypadku szkody wyrażającej się w utracie możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia czy zniszczenia i związanej z tym konieczności najmu pojazdu zastępczego zwrotowi podlegają wydatki konieczne, a więc tylko takie, które są niezbędne dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Nie wszystkie jednak wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2 k.c., art. 362 i 826 § 1 k.c.). Jasnym jest, że obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody (wyrok Sąd Najwyższy z dnia 8 września 2004 r. sygn. akt IV CK 672/03). Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, OSNC 1997 z. 8, poz. 103 czy wyroku z dnia 26 listopada 2002 r., I CKN 1993/00, IC 2003, z. 7-8, str. 42-43). W rezultacie na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji- gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 5/11). Oznacza to, że za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego.

W tej sprawie do kosztów niezbędnych z tytułu najmu pojazdu zastępczego, jak uznał to Sąd Rejonowy, zaliczyć można jedynie kwotę, która przyznana i wypłacona została już przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego odpowiadającą 3 dniom najmu pojazdu przy stawce 120 zł za dobę oraz kwotę tytułem podstawienia pojazdu. Nie można w świetle okoliczności ujawnionych w toku postępowania przed sądem I instancji, skutecznie twierdzić, że czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 12 dni, jak wskazano w pozwie, a nawet 6 dni jak wywodzi się w apelacji i najem pojazdu zastępczego przez tenże okres czasu jest niewątpliwie uzasadniony. Przyjęcia takiego okresu nie uzasadniają same uszkodzenia pojazdu, które były niewielkie i to w takim stopniu, że nie uniemożliwiały nawet korzystania z pojazdu pomimo zaistnienia kolizji. W apelacji akcentuje się, że przy przyjęciu stanowiska ubezpieczyciela czas naprawy w ciągu 3 dni roboczych nie uwzględnia czasu koniecznego na sprowadzenie części niezbędnych do przeprowadzenia tejże naprawy. Tymczasem jednak brak jest w tej sprawie dowodów na okoliczność, że były jakiekolwiek trudności ze sprowadzeniem części przez zakład naprawczy czy wykonaniem jego naprawy. Na tę okoliczność powód nie przedłożył żadnych dowodów z dokumentów. Nie dowodzą tego również zeznania powoda i samej poszkodowanej. Nie wynika to także z zeznań świadka T. G., który choć podpisał dokument w postaci historii prowadzonej naprawy to jednak nie wie jak przebiegało postępowanie likwidacyjne. W tych okolicznościach faktycznych przyjęcie okresu naprawy powyżej 3 dni, tak jak chciał tego powód, nie może być uznane za niezbędne do naprawienia pojazdu. Niezależnie od tego strona powodowa nie wykazała nawet, że sama naprawa musiała trwać ponad 1,5 dnia. W rezultacie Sąd Okręgowy podzielił ocenę Sądu Rejonowego, iż koszt wynajmu pojazdu zastępczego nie może w okresie powyżej 3 dni obciążać strony pozwanej.

Podobnie, jeśli idzie o kwestię wysokości stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego, powód nie wykazał, aby poniesienie takich wydatków było konieczne. Nie można tu pominąć zawłaszcza faktu, iż poszkodowana, jak sama zeznała, zawarła umowę najmu pojazdu zastępczego, nie znając jej warunków. Nie wiedziała nawet ile wynosiła stawka dzienna, bowiem okoliczność ta była zupełnie irrelewantna dla poszkodowanej, skoro całość tych kosztów miał pokryć ubezpieczyciel. Jak precyzyjnie i szczegółowo ustalił Sąd Rejonowy zupełnie niezrozumiałym był również wybór opcji pakietowej. Wątpliwości budzi tu szczególnie pozycja doubezpieczenia, koszty wydania i zwrotu pojazdu oraz nieograniczona ilość kierowców. Opcje te niewątpliwie wpłynęły na cenę najmu pojazdu zastępczego, przy czym ten dodatkowy koszt nie powinien obciążać pozwanego. Z okoliczności tej sprawy nie wynika bowiem, by ten szeroki pakiet opcji dodatkowych był celowy i ekonomicznie uzasadniony. Niezależnie od tego trafnie dostrzegł sąd I instancji, że sama umowa w swej treści nie odpowiadał przedstawionej fakturze, skoro w tym ostatnim dokumencie znalazło się wskazanie, iż cena zawierała dodatkowe opcje takie jak wyjazd za granicę. Mało tego dziwi zachowanie poszkodowanej, która zgodziła się na opcje dodatkowe, skoro nie ustalono czy uszkodzony pojazd miał np. assistence albo zniesiony udział własny w szkodach. Wątpliwości, które nasuwają się na tle wysokości przyjętych stawek najmu pojazdu zastępczego, nie rozwiały zeznania samego powoda. Podzielające celną argumentację sądu I instancji zupełnie nieuzasadnione jest bowiem różnicowanie stawek, w sytuacji rozliczenia gotówkowego i rozliczenia bezgotówkowego z zakładem ubezpieczeń. Brak też podstaw prawnych, by kredytowaniem obciążać pozwaną, choćby z tej przyczyny, że koszt ten niewątpliwie nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą.

W rezultacie stwierdzić trzeba, że zaoferowane przez apelującego dowody potwierdziły w istocie tylko fakt zaistnienia szkody w jego majątku, która polegała na uszkodzeniu pojazdu. Sam zaś fakt zaistnienia takiej szkody, wbrew twierdzeniom apelacji, nie implikuje automatycznie konieczności przyznania na rzecz powoda kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, zwłaszcza, jeśli nie idzie za tym udowodnieniem zasadności wysokości stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz samej konieczność najmu pojazdu zastępczego we wskazanym okresie.

Analizując i uzasadniając jak powyżej Sąd Okręgowy doszedł od przekonania, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił dowody, a ta ocena doprowadziła do słusznych wniosków, przy czym ustaleń faktycznych sąd ten dokonał bez obrazy art. 233 § 1 k.p.c.- w oparciu o wszechstronnie przeanalizowany, oceniony zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego materiał dowodowy, a w każdym razie powód nie wykazał, by tak ujęte kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały przez sąd I instancji naruszone, prowadząc do ustaleń niezgodnych z materiałem dowodowym.

Argumentując jak powyżej Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda za podstawę swojego rozstrzygnięcia przyjmując przepis art. 385 k.p.c. Orzeczenie zawarte zostało w sentencji.

SSR Szymon Pilitowski SSO Agnieszka Tarasiuk – Tkaczuk SSO Tomasz Szaj