Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Dawid Nosewicz

Protokolant: Dominika Loll

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Chojnicach M. O.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 28 stycznia 2016 r. sprawy

R. K. (K.)

syna M. i B. z domu B., ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 czerwca 2015 roku w C., uderzył ręką w głowę M. M., czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci urazu okolicy małżowiny usznej prawej z perforacją błony bębenkowej i towarzyszącym jej niedosłuchem ucha prawego, które to obrażenia naruszyły czynności uszkodzonego narządu ciała na okres powyżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego R. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 157 § 1 kk i za to na mocy art. 157 § 1 kk w zw. z art. 58 § 3 kk w zw. z art. 34 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując, na podstawie art. 35 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk, do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk orzeka od oskarżonego R. K. na rzecz pokrzywdzonego M. M. kwotę 1.000,00 (tysiąc 00/100) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 717/15

Uzasadnienie wyroku w sprawie II K 717/15

(na podstawie art. 424 § 3 kpk uzasadnienia orzeczenia ograniczone zostało jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze)

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, że oskarżony R. K. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 157 § 1 kk w ten sposób, że w dniu 11 czerwca 2015 r. w C. uderzył ręką w głowę M. M., czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci urazu okolicy małżowiny usznej prawej z perforacją błony bębenkowej i towarzyszącym jej niedosłuchem ucha prawego, które to obrażenia naruszyły czynności uszkodzonego narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Kwalifikacja prawna czyn zarzucanego oskarżonemu nie budziła żadnych wątpliwości. Przez naruszenie czynności narządu ciała rozumieć należy spowodowanie w organie ciała takich zmian, które zakłócają jego normalne funkcjonowanie, przy czym nie jest konieczne spowodowanie bezwładności tego narządu. Oskarżony, co wynikało zarówno z jego wyjaśnień jak i zeznań pokrzywdzonego, skierował swój atak w głowę pokrzywdzonego, a więc w szczególnie wrażliwe miejsce na ciele człowieka. Chciał więc spowodować naruszenie czynności narządów ciała. Natomiast o charakterze obrażeń ciała, jakich doznał pokrzywdzony świadczyła treść opinii biegłej J. W., która jako jasna i pełna nie wymagała uzupełnienia.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy wskazane w treści art. 53 kk.

Czyn oskarżonego cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. Przede wszystkim oskarżony godził w szczególną i bezcenną wartości, jaką jest zdrowie człowieka. Do podobnych przestępstw, popełnionych w takich warunkach, należało odnieść się wyjątkowo krytycznie. Każdy zamach na najwyższe dobro, musi podlegać szczególnemu potępieniu właśnie mając na uwadze znaczną społeczną szkodliwości tego typu czynów. Oskarżony działał publicznie, bez wyraźnego powodu, bez uzasadnienia, arogancko, brutalnie, czując się bezkarny.

Wymierzona kara uwzględniała okoliczności łagodzące i obciążające oskarżonego.

Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, że przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyraził żal i skruchę.

Z drugiej jednak strony nie sposób nie zauważyć, że oskarżony był już karany sądownie.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu R. K., na podstawie art. 157 § 1 kk, karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Wymierzając karę Sąd zastosował zasadę wynikająca z art. 4 § 1 kk, albowiem obecne możliwe formy, w jakiej wymierza się karę ograniczenia wolności są niewątpliwe surowsze niż przed zmianą przepisów po dniu 1 lipca 2015 r.

W przekonaniu Sądu orzeczona ograniczenia wolności była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego i stopnia jego zawinienia, a jako taka osiągnie pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłynie wychowawczo i zapobiegawczo na przyszłość wobec oskarżonego, mimo wymierzenia jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Oskarżony musi zdawać sobie sprawę z konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i nieopłacalności popełniania przestępstw. Przede wszystkim kara ta powinna skłonić oskarżonego do refleksji nad własnym postępowaniem oraz koniecznością przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Na podstawie art. 46 § 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwotę 1000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Sąd nie miał przy tym wątpliwości co do ustaleń pomiędzy oskarżycielem publicznym a oskarżonym dokonanych w toku dochodzenia, mimo niewątpliwe nieprecyzyjnych zapisów wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 kk. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulegało wątpliwości, że w wyniku działań oskarżonego, powstała szkoda na osobie, obejmująca cierpienie fizyczne i moralne, związane ze zdarzeniem. Sąd uznał więc, że pokrzywdzonemu przysługuje odpowiednia suma pieniężna jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, wobec czego nie może być jedynie symboliczne. Winno być ekonomicznie odczuwalne. W ocenie Sądu, podzielającego poglądu Sądu Najwyższego wyrażone w orzeczeniach z dnia 24.02.1970 r., I CR 438/69, Lex nr 6677 oraz z dnia 5.05.1967 r., I PR 118/67, Lex nr 13932, dla przyznania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę nie są niezbędne trwałe następstwa chorobowe, ale chociażby nieznaczne i krótkotrwałe stanowią dostateczną podstawę żądania zadośćuczynienia. Podstawę taką stanowią również cierpienia fizyczne i inne następstwa, które przez krótki nawet okres życia wytrąciły poszkodowanego z równowagi i zakłóciły tok jego życia. Wysokość zadośćuczynienia przyznanego przez Sąd, w świetle doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, należy uznać za adekwatną. Nie jest możliwe ustalenie z matematyczną dokładnością wysokości zadośćuczynienia. W niniejszej sprawie Sąd wziął pod uwagę w szczególności takie okoliczności jak nasilenie cierpień fizycznych i psychicznych oraz negatywne następstwa czynu. Nie sposób jest przy tym wycenić bólu fizycznego i psychicznego poniesionego przez pokrzywdzonego, albowiem każda osoba przeżywa ból indywidualnie. Zdaniem Sądu, po uwzględnieniu wskazanych powyżej okoliczności, kwota zasądzonego zadośćuczynienia była adekwatna. Jest kwotą odpowiednią, jednakże mającą odnieść odczuwalny przez pokrzywdzonego efekt ekonomiczny.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia uznając, że obowiązek ten byłby dla niego zbyt uciążliwy. Oskarżony nie pracuje, utrzymuje się jedynie z niewysokiej renty, a dodatkowo ma na utrzymaniu małe dziecko.

Sędzia Sądu Rejonowego w Chojnicach

Dawid Nosewicz, 04.02.2016 r.

Zarządzenia:

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem oraz pouczeniem o apelacji doręczyć Prokuraturze Rejonowej w Chojnicach (wraz z aktami sprawy)

3.  przedłożyć z wpływem apelacji lub prawomocne

Sędzia Sądu Rejonowego

Dawid Nosewicz, 04.02.2016 r.