Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 24-03-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IX Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Agnieszka Wolska-Dauerman

Protokolant: Jolanta Bieda

po rozpoznaniu w dniu 24-03-2015 r. we W.

na rozprawie

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu we W.

o zapłatę

I. Oddala powództwo;

II. zasądza od powoda P. G. na rzecz strony pozwanej Skarbu Państwa - Aresztu Śledczego we W. kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt IX C 260/14

UZASADNIENIE

Powód P. G. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego we W. kwoty 300,00 zł tytułem zadośćuczynienia i obciążenie strony pozwanej kosztami procesu.

Uzasadniając żądanie, wskazał, że od dnia 4 stycznia 1996 r. odbywa karę 25 lat pozbawienia wolności. W okresie 18 lat odbywania kary powód pod wpływem stresu, licznych napięć i psychicznego dyskomfortu korzystał z pomocy lekarza psychiatry, od którego otrzymywał leki niwelujące stany lękowe, przygnębienia i bezsenność. W związku z postępowaniem o podział majątku z byłą żoną, odmową kształcenia i warunkowego zwolnienia powód cierpi na bezsenność i stany niepokoju. W trakcie pobytu w Areszcie Śledczym we W. powód kierował prośby o konsultacje lekarza psychiatry, ale mu ich odmówiono i skierowano do psychologa, do którego również ostatecznie nie trafił. Wskazał, że bezsenność powoduje u niego pogłębienie stresu, psychosomatyczne zaburzenia, nerwowość, drżenie rąk, trudności w koncentracji, czytaniu i pisaniu. Jego zdaniem, strona pozwana potraktowała go w sposób niehumanitarny, skazując na długie cierpienie i odmawiając mu wymaganej pomocy lekarskiej.

Strona pozwana Skarb Państwa – Areszt Śledczy we W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i obciążenie powoda kosztami procesu.

Strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia związanego ze zdarzeniami sprzed trzech lat od daty wniesienia powództwa. Wskazała, że powód przebywał w Areszcie Śledczym we W. przez kres 5 miesięcy w 1996 r., w okresie od dnia 16 października 2013 r. do dnia 10 lutego 2014 r. i od dnia 12 lutego 2014 r. do chwili obecnej. Zaprzeczyła, aby powód był pozbawiony fachowej opieki lekarskiej, albowiem w Areszcie Śledczym we W. pracuje wielu specjalistów z różnych dziedzin medycyny, psychologów oraz znajduje się więzienny szpital psychiatryczny. O zakresie i sposobie udzielanej pomocy medycznej decydował wyłącznie lekarz prowadzący, a z dokumentacji dotyczącej powoda nie wynika, aby zaniechano jakichkolwiek świadczeń wobec niego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. G. od 1996 r. odbywa karę 25 lat pozbawienia wolności, m.in. w Areszcie Śledczym we W., gdzie obecnie przebywa. Przed przybyciem do Aresztu Śledczego we W. powód korzystał z pomocy lekarzy specjalistów.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 23 stycznia 2014 r. podczas wizyty u lekarza skarżył się na swoje środowisko, wnosił o wizytę u psychiatry. Lekarz prowadzący skierował powoda do psychologa.

Dowód: - karta leczenia z dnia 23 stycznia 2014 r.

- zeznania świadka J. C. – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 stycznia 2015 r.

- przesłuchanie P. G. w charakterze strony – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 24 marca 2015 r.

W dniu 6 marca 2014 r. na prośbę powoda został skierowany na konsultację psychiatryczno-psychologiczną.

Dowód: - karta leczenia z dnia 6 marca 2014 r., k. 44

- skierowanie z dnia 6 marca 2014 r., k. 47

- przesłuchanie P. G. w charakterze strony – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 24 marca 2015 r.

W dniu 12 marca 2014 r. lekarz psychiatra stwierdził u powoda zaburzenia snu i przepisał leki uspokajające ułatwiające zaśnięcie. Powód nie wymagał leczenia z zakresu psychiatrii.

Dowód: - karta leczenia z dnia 12 marca 2014 r., k. 46

- zeznania świadka N. B. – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 stycznia 2015 r.

Powód odmawiał przyjmowania tabletek zaleconych przez lekarza psychiatrę.

Dowód: - karta leczenia z dnia 21 marca 2014 r., k. 48

Lekarze w Areszcie Śledczym we W. pełnią dyżury całodobowo. Jeśli pacjent wymaga pilnej konsultacji wizyta jest nawet tego samego dnia. Powód był konsultowany przez chirurga, laryngologa, internistę, onkologa i dermatologa.

Dowód: - zeznania świadka J. C. – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 stycznia 2015 r.

- zeznania świadka W. G. – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 stycznia 2015 r.

W Areszcie Śledczym we W. jest harmonogram wizyt u lekarzy. Osadzeni, którzy wymagają natychmiastowej konsultacji, są przyjmowani poza kolejnością, ale o tym decyduje lekarz. Konsultacje są odnotowywane w książce leczenia.

Dowód: - przesłuchanie S. W. w charakterze strony – protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 stycznia 2015 r.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne było to, że powód przebywa w Areszcie Śledczym we W. oraz że był konsultowany przez psychiatrę w zakresie zaburzeń snu.

Spór stron sprowadzał się do tego czy strona pozwana zapewniła powodowi w odpowiednim stopniu opiekę lekarską, czy też poprzez swoje zaniechania wyrządziła powodowi krzywdę.

Powód wywodził swoje roszczenie z treści art. 445 k.c., który stanowi, że sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiadają art. 3 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są przedstawiać dowody i art. 232 k.p.c., według którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z jakich wywodzą skutki prawne.

Stan faktyczny sprawy, będący podstawą rozstrzygnięcia, w zakresie okoliczności spornych mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, Sąd ustalił na podstawie podanych wyżej dowodów z dokumentów, których prawdziwości żadna ze stron nie zaprzeczyła, a które także, w ocenie Sądu, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej. Sąd oparł ustalenia faktyczne również na podstawie zeznań świadków i przesłuchania stron.

W ocenie Sądu, powód nie wykazał, że strona pozwana wyrządziła mu krzywdę w postaci rozstroju zdrowia. Dokumenty przedłożone przez stronę pozwaną, w szczególności karty leczenia dotyczące powoda, a także zeznania świadków – lekarzy pracujących w Areszcie Śledczym we W., jednoznacznie wskazują, że pomoc udzielana powodowi była adekwatna do jego stanu zdrowia. Należy nadmienić, że wobec twierdzenia powoda, który podczas przesłuchania oświadczył, że podobne problemy z zaburzeniami snu miał jeszcze przed przybyciem do Aresztu Śledczego we W., trudno wskazać na związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rzekomym zaniedbaniem strony pozwanej a wystąpieniem rozstroju zdrowia u powoda. Brak związku przyczynowo-skutkowego nie pozwala na przyjęcie odpowiedzialności strony pozwanej za stan zdrowia powoda i nie uzasadnia żądania powoda w zakresie zadośćuczynienia.

Mając powyższe na uwadze, należało stwierdzić, że strona pozwana nie podjęła ani nie zaniechała żadnej czynności, która pozbawiłaby powoda dostępu do pomocy medycznej. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie wykazało wprost przeciwnie, że strona pozwana reagowała na wnioski powoda dotyczące konsultacji z lekarzami specjalistami, zważając na jego stan zdrowia. Wskazać należy, że prośby powoda podlegały ocenie przez lekarza prowadzącego w taki sposób, aby pomoc lekarska mogła być dostępna dla wszystkich potrzebujących, ale też aby wstępnie ocenić jakiego rodzaju pomoc jest konieczna i zarazem wystarczająca.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.