Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2016 roku w Lublinie

sprawy B. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

na skutek odwołania B. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 20 października 2014 roku znak (...)

oddala odwołanie.

VII U 2538/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 października 2014 r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w L., odmówił B. J. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, albowiem komisja lekarska Zakładu nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy (decyzja – k. 119 akt rentowych).

B. J. wniósł od powyższej decyzji odwołanie, z którego wynika żądanie zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia poprzez ustalenie wnioskodawcy prawa do przedmiotowego świadczenia. Wskazał na wywołane wypadkiem schorzenia ortopedyczne, które nadal sprowadzają w jego ocenie niezdolność do pracy na zajmowanym przez niego w chwili wypadku stanowisku (k. 2 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, argumentując, jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 3 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

B. J. urodził się (...). W dniu 8 kwietnia 2013 roku ubezpieczony, będąc zatrudnionym w Zakładach (...) S.A. w Ł. na stanowisku rozbieracza - wykrawacza, uległ wypadkowi przy pracy, w wyniku którego doznał urazu szarpanego II palca ręki prawej, z uszkodzeniem zginaczy palca II-go, z częściowym obwodowym ubytkiem ścięgna zginacza głębokiego palca II – go ręki prawej (vide akta OW 07/3041335 oraz dokumentacja orzecznicza).

Skarżący z zawodu jest murarzem – tynkarzem, pracował zaś jako stolarz, cieśla, murarz oraz ostatnio w okresie od 1 czerwca 2009 roku do 31 stycznia 2014 roku jako rozbieracz – wykrawacza w Zakładach (...) (świadectwa pracy - a.r.).

W dniu 21 sierpnia 2014 roku B. J. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 8 kwietnia 2013 roku(k. 1-7 a.r.).

Lekarz Orzecznik orzeczeniem z dnia 22 września 2014 r. uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy w związku z tym wypadkiem, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 15 października 2014 roku podtrzymała to orzeczenie, uznając brak niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Na tej podstawie została wydana zaskarżona decyzja.

Na etapie postępowania sądowego stan zdrowia wnioskodawcy, w aspekcie jego zdolności do pracy oraz jej związku ze wspomnianym wypadkiem, został poddany ocenie biegłego lekarza ortopedy.

W opinii z dnia 19 lutego 2015 roku, po zapoznaniu się z dokumentacją, zebraniu bezpośredniego wywiadu oraz przeprowadzeniu badania wnioskodawcy biegły stwierdził wygojone zranienie palca II – go prawej ręki z częściową dysfunkcją ruchową oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego. Biegły wskazał, iż aktualnie wnioskodawca podaje bóle prawego wskaziciela, wrażliwość palca na niskie temperatury, sztywność palca, nadto zgłasza okresowe obrzęki tego palca i brak czucia. Z przeprowadzonego zaś badania sądowo – lekarskiego wynika, iż przebyte zranienie palca II prawej ręki (badany jest osobą praworęczną) uległo wygojeniu z poprawną ruchomością stawu śródręczno – paliczkowego, częściowym ograniczeniem zginania stawu międzypaliczkowego bliższego oraz usztywnieniem stawu międzypaliczkowego dalszego. Tym samym sprawność prawego wskaziciela jest ograniczona jedynie częściowo. Pomimo tych ograniczeń sprawność chwytna prawej ręki jest na tyle dobra, że wnioskodawca może pracować zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami (opinia k. 16-17 a.s.).

W konkluzji biegły stwierdził, że stan zdrowia badanego umożliwia mu podjęcia zatrudnienia zgodnego z posiadanymi kwalifikacjami, brak jest więc podstaw do uznania niezdolności do pracy w związku z wypadkiem z dnia 8 kwietnia 2013 roku (opinia k.16-17 a. s.).

Strony nie złożyły zastrzeżeń do treści opinii.

W ocenie sądu, przedłożona do sprawy opinia biegłego w dostateczny sposób wyjaśniły sporną kwestię zdolności ubezpieczonego do pracy. Opinia ta została poprzedzona obszernym wywiadem – biegły odniósł się do obecnego stanu zranionego w wyniku wypadku z dnia 8 kwietnia 2013 roku II – go palca prawej ręki, wskazując iż pomimo częściowych ograniczeń ruchowych jego funkcje nie są na tyle upośledzone, aby powodować niezdolność do pracy ubezpieczonego, posiadającego kwalifikacje do wykonywania pracy murarza, tynkarza, cieśli, stolarza oraz rozdrabniacza – wykrawacza. Wnioski biegłego są wyczerpujące, logiczne, a przez to przekonujące i sąd te wnioski w całości podzielił.

Odwołanie B. J. jest bezzasadne.

W myśl art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r.
o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r., nr 167, poz. 1322 ze zm., „ustawa wypadkowa”) przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów tej ustawy, przewidujących modyfikację, z których najistotniejszą jest to, że świadczenia
z ubezpieczenia wypadkowego przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

W zasadniczym jednak zakresie, dotyczącym samej istoty niezdolności do pracy, zastosowanie mają przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm., „ustawa o FUS”).

Tak więc, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o FUS niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Z kolei art. 13 ostatnio wymienionej ustawy stanowi, że przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia
i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Należy podkreślić, że dla ustalenia prawa do przedmiotowego świadczenia niezbędne jest kumulatywne istnienie niezdolności do pracy oraz związku tej niezdolności z wypadkiem lub chorobą zawodową. W przypadku „ogólnej” niezdolności do pracy istnieje możliwość ubiegania się o rentę określoną w art. 57 ustawy o FUS.

B. J. jest obecnie osobą zdolną do pracy zgodną z posiadanymi kwalifikacjami. Bezsprzecznie występujące u wnioskodawcy schorzenie lewej ręki nie występuje w nasileniu, eliminującym możliwość kontynuowania dalszego zatrudnienia.

Mając powyższe na względzie, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 orzeczono, jak w wyroku.