Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03.02.2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Wydział XIII Gospodarczy

w składzie następującym:

przewodniczący sędzia S.R. Tomasz Kucharski

protokolant starszy sekretarz sądu Katarzyna Prencel

po rozpoznaniu w dniu 03.02.2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę kwoty 418,20 złotych

1/ zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. kwotę 418,20 zł. (czterysta osiemnaście złotych 20/100) z odsetkami:

a/ ustawowymi za okres od dnia 21.12.2014 roku do dnia 31.12.2015 roku,

b/ ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej

Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym

za okres od dnia 01.01.2016 roku do dnia zapłaty

oraz kwotę 107 zł. (sto siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2/ oddala powództwo w pozostałej części;

3/ nakazuje zwrócić stronie pozwanej z kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi kwotę 10,45 zł. (dziesięć złotych 45/100) tytułem nadpłaconej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego uiszczonej w dniu 23.04.2015 roku, zaksięgowanej pozycją (...)/ (...).

Sygnatura akt XIII GC 696/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23.01.2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. wystąpiła o wydanie nakazu zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 418,20 złotych tytułem pozostałej części odszkodowania obejmującego zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, wywodząc odpowiedzialność strony pozwanej z obowiązkowej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane ruchem pojazdu sprawcy szkody. Strona powodowa wniosła również o zasądzenie na swoją rzecz ustawowych odsetek za opóźnienie w zapłacie dochodzonej należności pieniężnej oraz obciążenia strony pozwanej kosztami postępowania /pozew k.2-6/.

W dniu 16.02.2015 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wydał nakaz zapłaty w sprawie XIII GNc 469/15 uwzględniający w całości żądania majątkowe strony powodowej /nakaz zapłaty k.19/.

We wniesionym w dniu 09.03.2015 roku sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wystąpiła o oddalenie przedmiotowego powództwa na koszt strony powodowej, kwestionując zasadę swojej odpowiedzialności oraz wysokość dochodzonego roszczenia /sprzeciw od nakazu zapłaty k.24-27/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24.10.2014 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...), będącego własnością R. B., nie posiadającego statusu podatnika podatku od towarów i usług. W dacie zaistnienia powyższego zdarzenia sprawca kolizji był objęty ochroną z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody spowodowane ruchem przedmiotowego pojazdu udzieloną przez (...) spółkę akcyjną w W. /okoliczności bezsporne; z akt szkody – dowód rejestracyjny; oświadczenia k.16, dokumentacja z akt szkodowych k.23/.

W dniu 27.10.2014 roku poszkodowany zgłosił przedmiotową szkodę zakładowi ubezpieczeń, zaś w dniu następnym ubezpieczyciel dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu. W dniu 05.11.2014 roku uszkodzony pojazd został przekazany do zakładu naprawczego. W tej samej dacie R. B. wynajął od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. samochód zastępczy marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), z którego korzystał do dnia 06.11.2014 roku. Ponadto w dniu 05.11.2014 roku poszkodowany zawarł z wynajmującym umowę cesji wierzytelności odszkodowawczej obejmującej zwrot kosztów wynajęcia samochodu zastępczego. Po zakończeniu najmu wynajmujący wystawił w dniu 17.11.2014 roku fakturę VAT o numerze (...)/Ł., zobowiązującą najemcę do zapłaty w terminie do dnia 01.12.2014 roku kwoty 418,20 złotych tytułem czynszu za dwa dni najmu. We wskazanym okresie R. B. wykorzystywał wynajęty pojazd w związku z działalnością gospodarczą, jaką prowadził w ramach odpłatnego przewozu osób i której nie mógł kontynuować używając samochodu uszkodzonego. Nie dysponował wówczas innym autem, którego mógłby użyć zamiast F. (...). /faktura k.13, oświadczenia k.13odw. i 15odw.-16, protokół k.13odw.-14, umowy k.14-14odw. i 15, zaświadczenie k.16odw., dokumentacja z akt szkodowych k.23/.

Pismem z dnia 12.12.2014 roku przedsiębiorstwo (...) wezwało ubezpieczyciela do pokrycia w terminie 3 dniowym kosztów wynajęcia samochodu zastępczego pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, jednakże do chwili zakład ubezpieczeń nie zapłacił wskazanej sumy w jakiejkolwiek części /okoliczności bezsporne; pismo k.17, dokumentacja z akt szkodowych k.23/.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione niemal w całości.

W niniejszej sprawie za bezsporną należy uznać zasadę odpowiedzialności strony pozwanej, wynikającą z przepisów art.822 § 1-4 k.c. w związku z unormowaniami zawartymi w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz.U. z 2003 roku Nr 124, poz. 1152/. Normatywna podstawa roszczeń określonych w pozwie wynika w szczególności z przepisów art. 4 pkt 1 w związku z art. 9 ust.1 w związku z art. 34 ust.1 i w związku z art. 35 ostatnio powołanej ustawy. Za niewątpliwe trzeba uznać, iż sprawca szkody był objęty ochroną wynikającą z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jaka zawarta została z poprzednikiem prawnym (...) spółki akcyjnej w W., zgodnie z treścią art. 31 ust.1 wskazanej ustawy.

W kontekście przytoczonych regulacji należało stwierdzić, że podstawą zobowiązania sprawcy kolizji do naprawienia omawianej szkody są przepisy art.436 § 2 k.c. w związku z art.415 k.c., albowiem do jej zaistnienia doszło w następstwie nieprawidłowego ruchu kierowanego przez niego pojazdu mechanicznego, prowadzącego do zderzenia z samochodem należącym do poszkodowanego. Powyższa reguła odpowiedzialności stanowi równocześnie prawną podstawę obowiązku odszkodowawczego spoczywającego na pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Strona pozwana w istocie uwzględniła zasadę swojej odpowiedzialności i wypłaciła poszkodowanemu uznaną przez siebie część odszkodowania z tytułu tzw. szkody całkowitej.

Określając wysokość kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego, sąd oparł się na opinii biegłego, z której wynika, że uzasadniony okres tego najmu wynosił 11 dni, zaś uzgodniona między wynajmującym i najemcą oraz oznaczona w załączonej do pozwu fakturze VAT dobowa stawka najmu mieściła się w granicach stawek występujących w tym czasie na rynku lokalnym. Dodatkowo trzeba podkreślić, że przedmiotowemu najmowi nie sprzeciwiał się fakt uzyskania przez R. B. w dniu 05.11.2014 roku odszkodowania za tzw. szkodę całkowitą. Otrzymanie przez poszkodowanego środków pieniężnych z tytułu odszkodowania za szkodę wynikającą ze zniszczenia pojazdu /szkoda całkowita/ nie pozbawia go uprawnienia do wynajęcia samochodu zastępczego, albowiem poszukiwanie innego możliwego do zakupienia pojazdu, sprzedaż wraka, a także przeprowadzenie stosownych negocjacji dotyczących ustalenia możliwie najkorzystniejszych warunków obydwu tych transakcji, jak również zgromadzenie dodatkowych (brakujących) środków pieniężnych wymagają pewnego czasu, którego długość zależy od okoliczności występujących w danym przypadku. Z reguły okres ten nie jest krótszy niż tydzień lecz nie powinien znacząco przekraczać okresu 2 tygodni, chyba że szczególne uwarunkowania danego przypadku obiektywnie zweryfikowane uzasadniają przyjęcie okresu krótszego albo dłuższego. Racjonalizacja działań podejmowanych w tym zakresie przez poszkodowanego jest niezbędnym kryterium właściwej oceny długości trwania najmu pojazdu zastępczego w razie wystąpienia szkody całkowitej.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, sąd uznał, że dwudniowy najem auta zastępczego znajdował swoje uzasadnienie w potrzebach przedsiębiorstwa poszkodowanego i nie był nadmiernie wydłużony ani kosztowny. Dlatego strona pozwana powinna zrefundować całość powstałych z tego tytułu kosztów wynoszących 418,20 złotych. Ponieważ suma do chwili obecnej nie została uregulowania choćby częściowo, jest ona w całości wymagalna i podlega zasądzeniu na rzecz strony powodowej na podstawie wcześniej powołanych unormowań.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie ustawowych odsetek za opóźnienie zostało oparte na przepisach art.14 ust.1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych /…/, przy uwzględnieniu treści zgłoszonego w tym zakresie roszczenia oraz daty powiadomienia strony powodowej o powstałej szkodzie, mającej miejsce najpóźniej w dniu 07.12.2014 roku, co wynika z niekwestionowanej przez stronę pozwaną treści przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 12.12.2014 roku, powołującego się na decyzję ubezpieczyciela z dnia 08.12.2014 roku, odmawiającą pokrycie kosztów najmu samochodu zastępczego. Fakt jej podjęcia we wskazanej dacie oznacza, iż najpóźniej w dniu poprzednim zakład ubezpieczeń musiał otrzymać wezwanie do zapłaty spornej należności pieniężnej, co prowadziło do ostatecznego wniosku, iż wynikający z art.14 ust.2 ostatnio powołanej ustawy 2 tygodniowy termin do pokrycia przedmiotowej szkody upływał w dniu 21.12.2014 roku, uzasadniając stosowane rozstrzygnięcie odsetkowe w tym zakresie. Określając poziom powyższych odsetek, sąd uwzględnił dodatkowo zmianę treści art.481 § 2 k.c., nadającą nowe znaczenia pojęciu „odsetek ustawowych”, które poczynając od dnia 01.01.2016 roku zostały zdefiniowane jako „odsetki ustawowe za opóźnienie”. Powyższa zmiana jako dotycząca przepisów prawa materialnego musiała zostać uwzględniona przez sąd z urzędu wobec wyłączenia z obrotu prawnego dotychczasowego znaczenia pojęcia „odsetek ustawowych”, stosowanego na gruncie omawianego przepisu. Jednocześnie należy podkreślić, iż wynikający z powołanego przepisu wymóg orzekania o odsetkach ustawowych za opóźnienie według nowej formuły normatywnej eliminuje wniosek o wydaniu w tym zakresie orzeczenia naruszającego zasadę dyspozycyjności wynikającą z art.321 § 1 k.p.c.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

Zasądzają na rzecz powodowej spółki określoną powyżej część roszczenia, sąd uwzględnił przysługującą jej legitymację czynną, wynikającą z umowy przelewu spornej wierzytelności zawartej z poszkodowanym, zgodnie z dyspozycją art.509 § 1 i 2 k.c. w związku z art.510 § 1 k.c.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów procesu zostało oparte na zasadzie odpowiedzialności za jego wynik, ujętej w art.98 § 1 i 3 k.p.c., skutkując obciążeniem strony pozwanej obowiązkiem zapłaty z tego tytułu na rzecz strony powodowej kwoty 107 złotych.

ZARZĄDZENIE

(...)

Dnia 22.02.2016 roku.