Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2015roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w XV Wydziale Cywilnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Wysocki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 października 2015 roku,

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko I. B. i K. B.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 3 czerwca 2015r.,

sygn. akt IX C 255/15

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 300zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Michał Wysocki

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie IX C 255/15 z powództwa R. K. przeciwko I. B. i K. B. w punkcie 1 oddalił powództwo, w punkcie 2 kosztami procesu obciążył w całości powoda i zasądził od powoda na rzecz pozwanych kwotę 634 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Wydając powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lipca 2013r. powód R. K. zawarł z J. D. umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w P. na czas określony od dnia 1 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r. Czynsz najmu strony umowy określiły na 1.000 zł miesięcznie. Oprócz czynszu najemcę obciążały także opłaty administracyjne: 341,55 zł miesięcznie, za internet: 69,90 zł miesięcznie, i za telewizję 16,50 zł miesięcznie oraz za energię elektryczną według zużycia. W treści umowy wskazano, że w lokalu w okresie trwania umowy zamieszkiwać będą w okresie najmu B. K. - syn powoda i pozwana K. B.. Syn powoda i pozwana K. B. byli wówczas parą. Powód zawarł umowę najmu z własnej woli, bo chciał pomoc synowi i jego dziewczynie, którzy wówczas studiowali. Pozwany I. B. nie wykazywał żadnej inicjatywy żeby mu w tym pomóc, nie kontaktował się z powodom osobiście czy telefonicznie.

Zawarcie powyższej umowy poprzedzone zostało oględzinami lokalu w dniu 13 lipca 2013r., w których uczestniczyli R. K., B. K. (syn powoda) i K. B.. Obecny nie był natomiast pozwany I. B.. K. B. i B. K. byli wówczas parą i poszukiwali mieszkania, w którym mogliby zamieszkać. Jako studenci, pozostający na utrzymaniu rodziców nie posiadali własnych środków pozwalających im na najem lokalu. Stąd też w poszukiwaniach tych uczestniczył powód, który zdecydował, iż to mieszkanie wynajmie. W czasie tego spotkania omówiono warunki, na których zawarta miała być umowa najmu i które K. B. akceptowała. K. B. zgodziła się ponosić połowę wydatków związanych z lokalem, wobec faktu, że miała w ww. lokalu zamieszkiwać wspólnie z B. K.. Dotyczyło to zarówno opłat z tytułu czynszu, jak i należności administracyjnych oraz za media. Ojciec pozwanej zadeklarował córce, która wówczas studiowała i nie miała własnych dochodów, pomoc finansową, tzn. miał przelewać jej pieniądze - połowę czynszu i opłat za zamieszkiwanie córki w wynajętym przez powoda mieszkaniu.

Powód w okresie do lutego 2014r. uiszczał na rzecz wynajmującego połowę należności z tytułu czynszu najmu i pozostałych opłat określonych umową. Do tego czasu strony niniejszego postępowania wspólnie (po połowie) pokrywały także pozostałe koszty związane z najmem (naprawy, zużycie energii elektrycznej). Pozwana, ze środków pochodzących od ojca do lutego 2014 roku dokonywała płatności połowy czynszu i opłat. Wpłat dokonywała bezpośrednio na rachunek podany przez wynajmującego. Początkowo ojciec pozwanej przelewał pieniądze z przeznaczeniem na zapłatę połowy czynszu i opłat niezależnych na rachunek córki, a w późniejszym okresie pozwany wpłat z tego tytułu dokonywał bezpośrednio na rachunek wynajmującego. W okresie od września 2013 roku do lutego 2014 roku dokonane zostały następujące wpłaty:

- K. B. kwota 714,00 zł w dniu 04.09.2013r. tytułem „opłata za mieszkanie",

- I. B. kwota 714,00 zł w dniu 01.10.2013r. tytułem „czynsz najmu + opłaty eksploatacyjne za październik 2013r.",

- K. B. kwota 150,00 zł w dniu 07.10.2013r. tytułem „zamek do drzwi",

- I. B. kwota 714,00 zł w dniu 07.11.2013r. tytułem: „czynsz najmu+ opłaty eksploatacyjne za listopad 2013r.",

- I. B. kwota 75,97 zł w dniu 04.12.2013r. tytułem: „płatność za energię elektryczną od 06.09.2013r. do 12.11.2013r.",

- I. B. kwota 714,00 zł w dniu 09.12.2013r. tytułem: „czynsz najmu + opłaty eksploatacyjne za grudzień 2013",

- I. B. kwota 714,00 zł w dniu 10.01.2014r. tytułem: „czynsz najmu + opłaty eksploatacyjne za styczeń 2014",

- I. B. kwota 75,00 zł w dniu 05.02.2014r. tytułem: „płatność za energię elektryczną",

- I. B. kwota 714,00 zł w dniu 19.02.2014r. tytułem: „czynsz najmu + opłaty eksploatacyjne za luty 2014".

W styczniu 2014r. związek (...) rozpadł się, a pozwana w dniu 23.01.2014r., na żądanie B. K. wyprowadziła się ze wspólnie zajmowanego lokalu, zabierając ze sobą część rzeczy i przeprowadzając się do koleżanek i w nowym miejscu pobytu ponosząc koszty związane z najmem. W lutym 2014r. zabrała z tego mieszkania resztę swoich rzeczy i oddała klucze do lokalu, pozostawiając je, na prośbę B. K., w przedmiotowym lokalu. W związku z powyższym pozwany I. B. w rozmowie telefonicznej powiadomił powoda, że nie będzie już pokrywać należności związanych z najmem lokalu przy ul. (...). Wkrótce potem, także w miesiącu lutym 2014 roku z lokalu tego wyprowadził się także syn powoda.

W dalszym okresie, aż od marca 2014 roku do końca trwania umowy najmu powód uiszczał całość należności związanych z wynajmem, w tym między innymi dokonał następujących wpłat:

- kwoty 812 zł w dniu 24.03.2014r. tytułem „umowa najmu z dnia 15.07.2013r. plus za energię 98,00 zł",

- kwoty 714,00 zł w dniu 28.04.2014r. tytułem „umowa najmu z dnia 15.07.2013r. wpłata za K. B.”,

- kwoty 738,00 zł w dniu 28.05.2014r. tytułem „umowa najmu z dnia 15.07.2013r. wpłata za B., prąd 24,00",

- kwoty 714,00 zł w dniu 02.06.2014r. tytułem „umowa najmu z dnia 15.07.2013r. za B.".

Czynsz najmu oraz opłaty za lipiec 2014r. uiszczone zostały z kaucji, którą strony wpłaciły po połowie na rzecz wynajmującego w dniu zawarcia umowy najmu, z kolei czynszu i opłat za sierpień 2014r. powód nie poniósł wobec zrzeczenia się tej należności przez wynajmującego.

Pismami z dnia 25.03.2014r., 16.04.2014r., 23.05.2014r. powód wskazał pozwanym, że poniósł koszty w kwocie 600 zł za naprawę drzwi i krzeseł w lokalu przy ul. (...) w P. oraz transportu, żądając jednocześnie pokrycia przez nich kosztów tych napraw w połowie (co do 300 zł). Powołał się przy tym na istnienie po stronie pozwanych odpowiedzialności solidarnej wynikającej z zawarcia przez strony ustnej umowy. Nadto zażądał dokonania wpłaty za marzec 2014r. i kolejne miesiące tytułem połowy czynszu i innych opłat wynikających z umowy najmu oraz opłaty za prąd. Pismem z dnia 25.06.2014r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 3.221,72 zł, w tym: 175 zł za naprawę drzwi, 25 zł za naprawę krzeseł, 41,99 zł za szkło 41,99 zł, zł tytułem czynszu, 49,00 zł i 24,00 zł za energię elektryczną, 50,73 zł za transport. Pozwani odmówili zapłaty na rzecz powoda przeważającej części żądanej kwoty, wskazując, że K. B. wyprowadziła się z wynajmowanego lokalu w styczniu 2014r. na wyraźne życzenie syna powoda i dalsze jej zamieszkiwanie w ww. lokalu stało się niemożliwe, a pozwana zamieszkała w innym miejscu. Podkreślili, że pozwana zabrała wszystkie swoje rzeczy i nie posiada kluczy do mieszkania przy ul. (...). Pozwani uiścili na rzecz powoda jedynie kwotę 300 zł jako zwrot części kosztów dokonanych napraw.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także zeznań świadka A. K., B. K. oraz powoda R. K..

Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania świadka A. K., uznając jednocześnie, że ww. świadek nie jest w stanie w sposób precyzyjny i niebudzący wątpliwości odtworzyć z pamięci spornych pomiędzy stronami, a istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności odnoszących się do treści zobowiązania pozwanej i jej ojca (ewentualnie jej matki).

Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom powoda R. K. oraz świadka B. K. w części, w jakiej odnosiły się do okoliczności pomiędzy stronami niespornych. Nie zostały uznane w części, w jakiej podawali, że pomiędzy nimi a pozwanymi doszło do zawarcia w formie ustnej, umowy która zobowiązywała pozwanych do zapłaty przez cały okres, na jaki zawarta umowa najmu, solidarnie połowy opłat z tym związanych. W tym zakresie były kwestionowane przez pozwanych, którzy zaprzeczyli by zawarli z powodem ustną umowę na podstawie której mieliby się zobowiązać do solidarnego ponoszenia w połowie czynszu i opłat z tytułu najmu lokalu przy ul. (...).

W ocenie Sądu Rejonowego brak było wystarczających powodów, aby uznano za niezgodne z prawdą zeznania pozwanej K. B.. Pozwana potwierdziła słowa powoda i jego syna w zakresie odnoszącym się do okoliczności niespornych. Sąd meriti powołując się na zasady doświadczenia życiowego i logiki uznał za wiarygodną wersję zdarzeń pozwanej, że zobowiązywała się jedynie do ponoszenia opłat w okresie, w którym mieszkała w ww. lokalu.

Sąd I instancji pominął dowód z zeznań pozwanego I. B., albowiem prawidłowo wezwany, nie stawił się na rozprawie.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy dokonał następujących rozważań prawnych:

Sąd Rejonowy wskazał, że powód domagał się zasądzenia od pozwanych wskazanej przez siebie kwoty wywodząc, że źródłem jego roszczenia jest umowa, na podstawie której pozwani zobowiązali się uiszczać wraz z powodem czynsz najmu i inne opłaty wynikające z umowy zwartej przez powoda z wynajmującym lokal przy ul. (...) w P.. Pozwani mieli rzekomo zobowiązać się solidarnie uiszczać czynsz i opłaty z tytułu najmu lokalu przy ul. (...), w okresie trwanie tej umowy i opłaty te mieli płacić na jego rzecz w ½ części. Powód domaga się zwrotu połowy czynszu i opłat eksploatacyjnych, ze względu na to, że od marca 2014 roku pozwani zaprzestali płacić te opłaty w ½ części, i on zapłacił je za pozwanych, w związku z zawartą z pozwanymi umową ustną. Pozwani stanowczo zaprzeczyli by pomiędzy stronami doszło do zawarcia takiej umowy i wskazali, iż pozwana jako zamieszkująca w przedmiotowym lokalu w wspólnie z synem powoda zobowiązała się , że będzie płaciła połowę opłat, jednak w związku z zamieszkiwaniem wspólnie z synem powoda, a nie niezależnie od tego czy będzie w lokalu mieszkała czy nie - całym okresie najmu.

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. W ocenie Sądu I instancji strony mogły zawrzeć porozumienie o wskazanej przez powoda treści, jednakże powód nie sprostał obowiązkowi wynikającemu z art. 6 k.c., albowiem nie zaoferował dowodów, które pozwoliłyby w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że pozwani w drodze umowy przyjęli na siebie zobowiązanie będące podstawą żądania pozwu.

Zdaniem tego Sądu niespornym było, że w dniu 15 lipca 2013r. powód R. K. zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w P. na czas określony od dnia 1 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r. Czynsz najmu określono na 1.000 zł miesięcznie. Oprócz czynszu najemcę obciążały także opłaty administracyjne: 341,55 zł miesięcznie, za internet: 69,90 zł miesięcznie, i za telewizję 16,50 zł miesięcznie oraz za energię elektryczną według zużycia. W treści umowy wskazano, że w lokalu w okresie trwania umowy zamieszkiwać będą w okresie najmu: K. B. i B. K.. Poza sporem było także, że K. B. i B. K. będąc studentami i pozostając na utrzymaniu rodziców, nie posiadali środków umożliwiających im samodzielny najem mieszkania.

Sąd Rejonowy stwierdził, że strona powodowa nie zaoferowała dowodów, które pozwoliłyby w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że pozwani w drodze umowy z powodem przyjęli na siebie zobowiązanie będące podstawą żądania pozwu. Na potwierdzenie swoich twierdzeń powód powołał się na zeznania świadka A. K., lecz nie pozwoliły one ustalić w jakiej treści zobowiązanie (i czy w ogóle) przyjęli na siebie pozwani. Wskazano, że świadek nie pamiętała dobrze okoliczności, w których miało dojść do zawarcia umowy między stronami i nie była w stanie określić, który spośród rodziców pozwanej oświadczenie skutkujące powstaniem zobowiązania miał złożyć. Wskazano, że z zeznań świadka wynika, że osobą tą mogła być matka pozwanej, co nie koreluje z twierdzeniami powodów, którzy wszak wskazywali, że obowiązek zapłaty przyjął na siebie I. B.- ojciec pozwanej. Podniesiono, że świadek nie była też w stanie wskazać jak długiego okresu obowiązek zapłaty pozwanych miał dotyczyć, a w szczególności, czy był to cały okres najmu, czy też jedynie czas, przez który pozwana będzie w wynajmowanym lokalu zamieszkiwać z synem powoda.

Sąd Rejonowy uznał za niewystarczające dowody w postaci zeznań powoda i jego syna dla poczynienia ustaleń zgodnie z twierdzeniami powoda. Za dodatkową trudność przy rekonstrukcji stanu faktycznego uznano okoliczność, że do zawarcia wskazywanej przez powoda umowy pomiędzy nim a pozwanym miało dojść bez obecności pozwanego, który jak podawał sam powód nie kontaktował się z nim w sprawie najmu lokalu i nie przejawiał tym tematem zainteresowania i wyrażał chęci pomocy. Twierdzenia, że zgodę na podjęcie zobowiązania wobec powoda pozwany I. B. miał wyrazić w czasie telefonicznej rozmowy z córką, nie pozwala ustalić jakiej dokładnie treści miałoby być ewentualne zobowiązanie pozwanego, tj. czy dotyczyłoby ono całego okresu najmu, czy też jedynie okresu, w którym córka pozwanego będzie zamieszkiwać w wynajętym przez powoda lokalu.

Sąd I instancji powziął wątpliwości co do treści stosunku prawnego, na który powołuje się powód, albowiem z jednej strony utrzymuje, że obowiązek zapłaty stron był solidarny, a z drugiej strony twierdzi, że w drodze umowy ustalono, że obowiązek każdej ze stron ograniczał się do połowy należności. Zgodnie z art. 368 k.c. solidarne zobowiązanie może wynikać z umowy albo z ustawy, a w niniejszej sprawie brak dowodów, by zobowiązanie pozwanych czy rzekomej umowy stron w przedmiocie płacenia czynszu i opłat, miało charakter solidarny.

Rozważając hipotetycznie, że doszło między stronami do zawarcia umowy regulującej płatność czynszu i opłat z tytułu przedmiotowego najmu, zgodnie z którą pozwani byli solidarnie zobowiązani do ponoszenia na rzecz powoda opłat z tytułu najmu w ½ części (k. 83), to zdaniem Sądu I instancji, nie ma podstaw do przyjęcia, że opłaty w połowie miały być uiszczane powodowi, skoro pozwana płaciła opłaty za zamieszkiwanie bezpośrednio wynajmującemu, a nie powodowi.

Wskazano, że nie ma także podstaw do uznania, by powodowi z przedmiotowej umowy przysługiwało roszczenie regresowe wobec pozwanych, albowiem jeśli spełnił on świadczenia do którego, wobec zawarcia z pozwanymi umowy o treści przez niego przedstawionej, nie był zobowiązany to, roszczenie powoda można co najwyżej rozpatrywać w kategoriach spełnienia świadczenia nienależnego (art. 410 k.c.). Podstawy faktyczne pozwu zostały jasno wskazane w pozwie przez powoda, reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika, który stwierdził, iż roszczenie powód opiera na łączącej strony umowie.

Zdaniem Sądu Rejonowego przedstawiona przez pozwanych wersja zdarzeń nie została skutecznie zakwestionowana przez powoda oraz znajduje oparcie w świetle zasad doświadczenia życiowego i logiki. Skoro bowiem pozwana, nie będąc najemcą lokalu i nie posiadając do tego lokalu żadnego tytułu prawnego, w lokalu tym już nie zamieszkiwała, a nadal znajdował się on w posiadaniu syna najemcy i mógł on z wyłączeniem pozwanej swobodnie z niego korzystać, zrozumiałym jest, że nie powinny obciążać jej opłaty za ten lokal. Następnie uznano, że gdyby przyjąć że oprócz powoda również pozwani mieli płacić czynsz przez cały okres trwania najmu, a pozwana miała na takich samych zasadach jak syn powoda korzystać z mieszkania, to oboje lub choćby jedno z nich wraz z powodem mieszkanie to wynajęło.

Podniesiono, że twierdzenia pozwanych co do istnienia po stronie K. B. obowiązku zapłaty jedynie w okresie, w którym była współzamieszkującą lokal, znajdują ugruntowanie w obowiązujących przepisach prawa. Zgodnie z art. 688 ¹§1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. W myśl §2 tego przepisu odpowiedzialność osób, o których mowa w §1, ogranicza się do wysokości czynszu i innych opłat należnych za okres ich stałego zamieszkiwania. Zdaniem Sądu Rejonowego po stronie K. B. powstał obowiązek do zapłaty należności związanych z najmem lokalu za okres, gdy w lokalu tym zamieszkiwała. W tym czasie opłaty były faktycznie regulowane przez jej ojca. Sąd I instancji nie znalazł podstaw, aby w sposób niebudzący wątpliwości ustalić, że obowiązek ten rozciągał się także na okres najmu, gdy pozwana w lokalu przy ul. (...) już nie mieszkała.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi powoda, który sprawę przegrał. W związku z powyższym zasądził na rzecz pozwanych kwotę 634 zł (600 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 34 zł opłata skarbowa od pełnomocnictw).

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się powód, który wywiódł apelację, zaskarżając je w całości.

Wyrokowi Sądu I instancji powód zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na jego wynik, a polegający na przyjęciu, że:

⚫

powód nie udowodnił, że zawierał z pozwanymi umowę, na mocy której pozwani byli zobowiązani do opłacania ½ części czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w P. przez czas obowiązywania umowy najmu, tj. w okresie od 01 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków B. K. i A. K., a także zeznań powoda oraz dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda potwierdza fakt zawarcia takiej umowy,

⚫

pozwana K. B. wyprowadziła się z wspólnie zajmowanego z B. K. lokalu mieszkalnego na jego żądanie, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadka B. K. oraz zeznań powoda faktu tego nie potwierdza,

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 233§1 k.p.c., polegające na przeprowadzeniu oceny dowodów z zeznań świadków A. K., B. K., zeznań stron oraz z dokumentów prywatnych przedłożonych przez powoda w zakresie zobowiązania pozwanych do opłacania ½ części czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w P. przez czas obowiązywania umowy najmu, tj. w okresie od 01 września 2013r. do 31 sierpnia 2014r., w sposób sprzeczny z zasadami logiki, racjonalności oraz doświadczenia życiowego, co spowodowało, iż Sąd pierwszej instancji poczynił błędne ustalenia stanowiące podstawę zaskarżonego orzeczenia.

Z uwagi na powyższe zarzuty powód wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego Poznań — Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 3 czerwca 2015r. poprzez:

a)  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwoty 2.978,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od następujących kwot:

⚫

od kwoty 812,00 zł od dnia 27 marca 2014r. do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 714,00 zł od dnia 24 kwietnia 2014r. do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 738,00 zł od dnia 26 maja 2014r. do dnia zapłaty,

⚫

od kwoty 714,00 zł od dnia 26 czerwca 2014r. do dnia zapłaty,

a)  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych,

1.  zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za postępowanie apelacyjne, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwani wnieśli o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje (art.505 ¹³ §2 kpc ):

Podstawą rozstrzygnięcia był materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Rejonowym – w toku postępowania apelacyjnego żadna ze stron nie domagała się bowiem przeprowadzenia żadnych dowodów, a w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do dopuszczenia dowodów z urzędu. W oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy uznać należy, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń i nie zostały one skutecznie zakwestionowane w apelacji. Przypomnieć w tym miejscu wypada, że zarzut naruszenia art.233§2 kpc może być tylko wtedy uznany za uzasadniony jeśli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2002r. IV CKN 859/00, LEX nr 53923) i jeśli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002r. II CKN 817/00, LEX nr 56906). Przy przyjęciu tych kryteriów w sposób oczywisty nie sposób podzielić twierdzeń powoda jakoby wykazał on, że zawarł z pozwanymi umowę na mocy której byliby oni zobowiązani do opłacenia połowy należności za lokal przy ulicy (...) w P.. Niewątpliwie powód nie dysponuje żadną pisemną umowa potwierdzającą obowiązek pozwanych, a przedłożona przez niego umowa z dnia 15 lipca 2013r. wyłącznie powoda wskazuje jako najemcę i osobę zobowiązaną do uiszczania czynszu (i innych opłat). Potwierdzeniem wersji powoda są więc wyłącznie jego słowa i jego syna. Co do świadka A. K. to przypominając uwagi Sądu Rejonowego co do małej precyzji zeznań tej osoby (k.109) zauważyć wypada, że przecież świadek ten wprost stwierdził, że „nie rozważaliśmy sytuacji, że ci młodzi nie mieliby zamieszkiwać i kwestii kto wówczas ma płacić za mieszkanie” – k.97. Powód powołując się na porozumienie z pozwanym I. B. sam odwołuje się pozwie do uzgodnień poczynionych telefonicznie – ale nie przez niego, a przez pozwaną K. B.. Oznacza to, że nie czynił on z pozwanym samodzielnie żadnych ustaleń, a swoje przekonanie opiera na tym, że wpłaty wpływały z konta pozwanego i że pozwana miała przekazać zgodę ojca na warunki najmu. Te okoliczności zaś wyjaśniła w swych zeznaniach pozwana i Sąd Okręgowy uznaje, podobnie jak i Sąd Rejonowy za przekonujące te jej słowa. Oznacza to, że pozwana zobowiązana była do uiszczania należności za mieszkanie tylko za okres jej tam zamieszkiwania, a ojciec pomagał jej finansowo i dlatego tylko przekazywał środki na czynsz najmu. Wersja powoda nie została zatem przez powoda wykazana, a to na nim spoczywał stosowny obowiązek (art.6 kc). Apelacja ogranicza się zatem w ocenie Sądu Okręgowego do przedstawiania własnej interpretacji stanu faktycznego i w sposób skuteczny nie podważa oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy. Rzeczą powoda było zatem zadbanie przy zawieraniu umowy najmu, by poczynione jego zdaniem ustalenia znalazły swoje odzwierciedlenie w umowie w tym także i takie, że pozwani byli zobowiązani do uiszczania należności za cały czas trwania umowy.

Uznając zatem apelację za bezzasadną Sąd Okręgowy oddalił ją na podstawie art.385 kpc. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego uzasadnia natomiast art.98kpc, a na należne pozwanym jako stronie wygrywającej koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanych w kwocie 300zł określone na podstawie §2, 6 pkt 3 w związku z §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U z 2013r., poz. 490).

SSO Michał Wysocki