Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Ślusarczyk

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2013 r.

sprawy M. J.

obwinionej o wykroczenie z art.107 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 10 kwietnia 2013r. sygn. akt XI W 339/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej B. Z. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 110 (sto dziesięć) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ka 889/13

UZASADNIENIE

M. J. została obwiniona o to, że w okresie od maja 2011 roku do dnia 12 listopada 2011 roku w K. złośliwie niepokoiła B. Z. poprzez przesyłanie na skrzynkę pocztową za pośrednictwem Internetu wiadomości, nachodzenie w miejscu pracy, tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 roku w sprawie XI W 339/13 obwinioną M. J. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej wnioskiem o ukaranie czynu i na podst. art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok w całości zaskarżyła oskarżycielka posiłkowa B. Z., nie precyzując zarzutów stawianych temuż orzeczeniu, podnosząc, iż wyrok zawiera błędy formalne. Wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Są d Okr ę gowy zwa ż y ł , co nast ę puje:

Apelacja oskarżycielki posiłkowej B. Z. nie jest zasadna.

W toku prawidłowo przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy zgromadził wszelkie dowody niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest rzetelna, wszechstronna i rzeczowa i nie zawiera jakichkolwiek błędów natury faktycznej lub logicznej, a skarżący w wymagany przez prawo sposób nie wykazał żadnych uchybień mogących skutecznie wzruszyć tę ocenę, a w konsekwencji podważyć przyjętych za postawę wyroku ustaleń.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący dokonał analizy dowodów i prawidłowo ustalił, iż obwiniona M. J. swym zachowaniem nie wyczerpała znamion czynu z art. 107 k.w.

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 107 k.w. karze podlega ten, kto w celu dokuczenia innej osobie złośliwie wprowadza ją w błąd lub w inny sposób złośliwie niepokoi. Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 k.w. polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego - działanie sprawcy jest ukierunkowane na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się "złośliwością".

Niewątpliwy w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż między stronami faktycznie istnieje konflikt z uwagi na fakt pozostawania oskarżycielki posiłkowej B. Z. w związku z byłym mężem siostry obwinionej M. Z.. Okoliczność ta jednak nie przesądza o tym, iż zamiarem obwinionej było złośliwe dokuczenie pokrzywdzonej, a co za tym idzie uznanie, iż obwiniona dopuściła się zarzucanego jej czynu. Zdaniem Sądu Odwoławczego słusznie Sąd Rejonowy podkreślił, bazując w tej mierze głównie na wyjaśnieniach obwinionej i zeznaniach świadka J. Z., iż obwiniona nie wysyłała do oskarżycielki posiłkowej żadnych wiadomości tekstowych, zaś jej pobyt w sklepie, w którym pracuje pokrzywdzona był zupełnie przypadkowy. Obwiniona nie miała zamiaru nachodzenia pokrzywdzonej ani też jej dokuczenia. Wypowiedziane wówczas przez nią słowa, co podkreśliła w swoich zeznaniach sama pokrzywdzona, nie dokuczyły jej w żaden sposób, a jedynie znieważyły. Z zeznań świadka J. Z. wynika, iż to ona, a nie obwiniona wysłała jedną wiadomość do pokrzywdzonej z konta M. J.. Druga wiadomość nie została wysłana z konta obwinionej i nie wiadomo kto ją wysłał.

W realiach przedmiotowej sprawy, nie negując faktu, iż między stronami istnieje konflikt, brak jest podstaw do przyjęcia, że zamiarem obwinionej było złośliwe dokuczenie pokrzywdzonej.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu Rejonowego, uznając tym samym rozstrzygnięcie Sądu za słuszne i prawidłowe.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 k.p.w. w zw. z art. 456 k.p.k. i art. 437 § l k.p.k. oraz art. 118 § 2 k.p.w. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.