Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Joanna Stelmasik
Protokolant:	Paula Nowosielecka

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2016 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa A. D. (1)

przeciwko A. L. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. L. (1) na rzecz powoda A. D. (1) kwotę 5 570,79 zł (pięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt złotych 79/100) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 listopada 2013r.

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 787,66 zł(dwa tysiące siedemset osiemdziesiąt siedem złotych 66/100) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 1087/14 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 czerwca 2014 roku powód A. D. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego A. L. (1) kwoty 5 570,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 listopada 2013 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu, wskazał, że pozwany zlecił mu wykonanie naprawy samochodu ciężarowego o nr rej. (...). W ramach usługi naprawczej pozwany nabył od powoda również części niezbędne do wykonania naprawy. Powód podał, że w związku z wykonaniem naprawy wystawił pozwanemu fakturę VAT, która nie została przez pozwanego zapłacona. Powód podniósł, że pozwany odmówił zapłaty powołując się na potrącenie wierzytelności powoda z wierzytelnością przysługującą pozwanemu wobec powoda z tytułu reklamacji związanej z inną naprawą wykonywaną przez powoda. Zdaniem powoda w związku z inna naprawą nie powstały po stronie pozwanego jakiekolwiek roszczenia.

W dniu 25 sierpnia 2014 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w X Wydziale Gospodarczym, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powoda w całości.

Od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwany wniósł skuteczny sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie pozwany podniósł zarzut wadliwego wykonania przez powoda naprawy pojazdu oraz dokonania przez pozwanego potrącenia, wskutek czego wierzytelność powoda została umorzona. W uzasadnieniu, pozwany wskazał, że zlecił powodowi dwie naprawy pojazdu. Jedna z napraw została wykonana przez powoda wadliwie, na skutek czego doszło do awarii pojazdu i jego naprawy. Pozwany podniósł, że w związku z powyższym obciążył powoda kwotą 6 213,06 zł i złożył oświadczenie o potrąceniu tej kwoty z kwotą wynikającą z faktury VAT wystawionej przez powoda, tj. 5 570,79 zł.

W piśmie procesowym z dnia 12 listopada 2014 roku, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, podkreślając, że po stronie pozwanego nie istnieje żadne roszczenie związane z wadliwego wykonania naprawy pojazdu, które mogłoby zostać

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. D. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Centrum (...), w ramach której zajmuje się konserwacją i naprawą pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Pozwany A. L. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe (...) A. L. (2).

Bezsporne, a nadto dowód:

- wydruk (...) powoda k. 9, 50,

- wydruk (...) pozwanego k. 10, 50a.

Pozwany A. L. (1) zlecił powodowi A. D. (1) naprawę samochodu ciężarowego marki M. o nr rej. (...). W ramach usługi naprawczej pozwany nabył od powoda także części niezbędne do wykonania naprawy. Z tytułu naprawy powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 5 570,79 zł płatna do dnia 7 listopada 2013 roku.

Pozwany nie miał zastrzeżeń co do naprawy pojazdu marki M. o nr rej. (...), ani wystawionej przez powoda faktury VAT nr (...).

Bezsporne, a nadto do wód:

- faktura VAT nr (...) z dnia 31 października 2013 roku k. 11-12,

- przesłuchanie pozwanego A. L. (1) k. 125-126.

Pozwany wcześniej oddawał do warsztatu pozwanego celem naprawy także inne pojazdy, w tym pojazd marki M. (...) o nr rej. (...). Naprawy przedmiotowego pojazdu dokonał mechanik R. T.. W przedmiotowym pojeździe dokonano wymiany sprzęgła i siłownika sprzęgła. Podczas naprawy wykonano demontaż i montaż skrzyni biegów oraz wymiany zespołu sprzęgła. Do naprawy użyto: kompletu naprawczego widełek wycisku sprzęgła, łożyska wału korbowego, łożyska widełek wycisku sprzęgła A., oleju do wspomagania P. 345, siłownika wycisku sprzęgła W. (błędnie oznaczonego w fakturze VAT (...) jako siłownik wycisku sprzęgła S.), sprzęgła kpl. A., uszczelniacza oraz wkładu osuszania. Zainstalowany w pojeździe wysprzęglik pochodził od firmy (...) i należał do części regenerowanych. W warsztacie powoda to klient decyduje o tym czy użyte części mają być nowe czy regenerowane. Ma to znaczenia z punktu widzenia ceny użytej części, dlatego musi zdecydować klient. Po wykonaniu naprawy mechanik zatrudniony u powoda, zalał silnik olejem oznaczonym numerem 345. U powoda stosuje się zawsze ten sam oryginalny olej niezależnie od tego czy użyte zostają części nowe czy regenerowane. Przed zastosowaniem płynu mechanik sprawdził jaki płyn należy wlać do naprawianego pojazdu zgodnie z zaleceniami producenta. Oznaczenie właściwego oleju jest zawarte na zbiorniku wyrównawczym. Po wlaniu oleju mechanik nie zauważył żadnych oznak świadczących o tym, że olej może być niewłaściwy.

Z tytułu naprawy pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...) powód wystawił pozwanemu w dniu 30 kwietnia 2013 roku fakturę VAT (...) na kwotę 4 333,84 zł.

Dowód:

- faktura VAT (...) k. 51 ,

- zdjęcie k. 106,

- zeznania świadka P. S. k. 122 v.-123,

- zeznania świadka R. T. k. 123-123 v.,

- przesłuchanie powoda A. D. (2) k. 124-125.

Podczas podróży samochodem M. o nr rej. (...) pracownik pozwanego R. M. usłyszał grzechotanie w sprzęgle. Zgłosił tę usterkę pozwanemu i zgodnie z jego poleceniem udał się do warsztatu powoda. W zakładzie stwierdzono, że przyczyną hałasu są rozsypane kulki z łożyska. W pojeździe wymieniono łożysko, podczas naprawy wyjmowany był rozrusznik. Po odpaleniu samochodu wszystko było w porządku i kierowca pozwanego udał się w trasę. W trasie ponownie usłyszał grzechotanie w samochodzie. Mechanicy powoda ponownie dokonali naprawy, po czym R. M. udał się w trasę i jeździł przedmiotowym autem miesiąc lub półtora miesiąca, następnie przekazał samochód innemu kierowcy.

Dowód:

- zeznania świadka P. S. k. 122 v.-123,

- zeznania świadka R. T. k. 123-123 v.,

- zeznania świadka R. M. k. 123 v.-124,

- przesłuchanie powoda A. D. (2) k. 124-125.

U pozwanego obowiązuje praktyka, że jeżeli zachodzi potrzeba uzupełnienia płynu hydraulicznego w samochodach pozwanego, kierowcy zgłaszają to pozwanemu, sami nie dolewają płynu. Płyn kupuje pozwany. Jeżeli jednak na komputerze wyświetli się komunikat o konieczności dolania oleju silnikowego, to kierowcy dolewa tego płynu. Płyn do spryskiwacza jest dolewany przez kierowców średnio raz w tygodniu.

Dowód:

- zeznania świadka R. M. k. 123 v.-124,

- przesłuchanie pozwane go A. L. (1) k. 125-126.

W dniu 7 listopada 2013 roku doszło do awarii silnika w samochodzie marki M. o nr rej. (...) na terenie Niemiec. Okazało się, że zepsuł się siłownik sprzęgła. Naprawę pojazdu pozwany zlecił firmie niemieckiej S., za co zapłacił 1 197,80 euro. Podczas naprawy dokonano: montażu zewnętrznego, sprawdzono instalację sprzęgła pod kątem działania oraz szczelności, montażu oraz demontażu wspomagania sprzęgła. Wymianie uległ siłownik sprzęgła, zastosowano olej hydrauliczny. W styczniu 2015 roku pozwany oddał pojazd do kolejnej naprawy firmie (...) i firmie (...) sp. z o.o.

Dowód:

- R. nr (...) z dnia 7 listopada 2013 roku k. 14, 52,

- uwierzytelnione tłumacz enie rachunku nr (...) k. 132,

- f aktura VAT nr (...) k. 117,

- faktura VAT nr (...) k. 118,

- przesłuchanie pozwane go A. L. (1) k. 125-126.

Pozwany zgłosił powodowi awarię siłownika sprzęgła i oddał zdemontowaną uszkodzoną część powodowi celem reklamacji. Powód wystąpił z reklamacją siłownika sprzęgła zamontowanego w pojeździe marki M. o nr rej. (...) do producenta PW (...) sp. z o.o. w S.. Producent odmówił uznania reklamacji z powodu użycia nieprawidłowego oleju hydraulicznego, co spowodowało uszkodzenie uszczelnień. Powód zawiadomił pozwanego o sposobie rozstrzygnięcia reklamacji.

Dowód:

- pismo powoda z dnia 10 marca 2014 roku k. 17, 65,

- pismo PW (...) sp. z o.o. z dnia 3 marca 2014 roku k. 18,68,

- 8D – Raport k. 19-23,66-67,

- potwierdzenie odbioru k. 24,

- potwierdzenie przyjęcia siłownika sprzęgła k. 56,

- zeznania świadka P. S. k. 122 v. -123,

-- zeznania świadka R. T. k. 123-123 v.,

- przesłuchanie powoda A. D. (2) k. 124-125,

- przesłuchanie pozwane go A. L. (1) k. 125-126.

Pismem z dnia 18 listopada 2013 roku pozwany powiadomił powoda o awarii silnika w samochodzie marki M. o nr rej. (...). Pozwany zaznaczył, że koszty naprawy pojazdu w wysokości 1197,80 euro (4 994,35 zł) kompensuje z należnością z faktury nr (...) z dnia 31 października 2013 roku.

Powód pismem z dnia 21 listopada 2013 roku odmówił uznania roszczeń pozwanego zawartych w piśmie z dnia 18 listopada 2013 roku. W odpowiedzi pozwany podtrzymał swoje żądania wobec powoda, wskazując, że do uszkodzenia doszło z winy powoda.

Pismem z dnia 18 grudnia 2013 roku pozwany odmówił zapłaty za fakturę nr (...) w związku z brakiem informacji w sprawie reklamacji.

Dowód:

- pismo pozwanego z dnia 18 listopada 2013 roku k. 13, 53,

- potwierdzenie odbioru k. 54,

- wydruk wiadomości e-mail k. 55,

- pismo powoda z dnia 21 listopada 2013 roku k. 15, 60,

- pismo pozwanego z dnia 3 grudnia 2013 roku k. 61,

- potwierdzenie odbioru k. 62,

- pismo pozwanego z dnia 18 grudnia 2013 roku k. 16, 63,

- potwierdzenie odbioru k. 64.

Pozwany w dniu 24 kwietnia 2014 roku wystawił na rzecz powoda notę obciążeniową nr (...) na kwotę 6 213,06 zł tytułem wadliwie wykonanej naprawy (...) poz. 4,5 i 10 na kwotę 1 218,71 zł oraz kosztów niezbędnej naprawy w trybie awaryjnym na terenie Niemiec (...) w wysokości 4 994,35 zł.

W kolejnym piśmie z 24 kwietnia 2014 roku pozwany złożył oświadczenie o dokonaniu potrącenia kwoty z noty obciążeniowej nr (...) z fakturą nr (...) na kwotę 5 570,79 zł. Jednocześnie pozwany wezwał powoda do zapłaty pozostałej po potrąceniu kwoty 642,27 zł.

Dowód:

- nota obciążeniowa nr (...) z dnia 24 kwietnia 2014 roku k. 25, 71

- oświadczenie o potrąceniu z dnia 24 kwietnia 2014 roku k. 26, 69,

- potwierdzenie odbioru k. 70,

- potwierdzenie odbioru k. 71.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2014 roku pełnomocnik pozwanego oświadczył powodowi, że odstępuje od umowy polegającej na dokonaniu naprawy samochodu marki M. (...) o rnr rej. (...).

Dowód:

- pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 29 kwietnia 2014 k. 27-29, 76-78,

- potwierdzenie odbioru k. 79.

W dniu 29 kwietnia 2014 roku pozwany złożył w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie wniosek o zawezwanie powoda do próby ugodowej z tytułu zwrotu na jego rzecz kwoty 6 213,06 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 24 kwietnia 2014 roku.

Dowód:

- wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 73- 75,

Pismem z dnia 6 maja 2014 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5 570,79 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) w terminie do dnia 13 maja 2014 roku.

Dowód:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 6 maja 2014 roku k. 30 .

Pismem z dnia 7 maja 2014 roku pozwany wezwał powoda do zapłaty kwoty 642,27 zł stanowiącej różnicę między kwotą 6 213,06 zł wynikającą z noty obciążeniowej nr (...) a kwotą 5 570,79 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) wystawionej przez powoda.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 7 maja 2014 roku k. 80,

- potwierdzenie odbioru k. 81.

Zastosowany przez powoda do naprawy pojazdu pozwanego olej hydrauliczny P. 345 do samochodu marki M. (...) rok produkcji 2007 o nr rej. (...) był olejem właściwym, stosowanym przez producenta w układzie sterowania sprzęgła. W przypadku zastosowania przez powoda do naprawy pojazdu pozwanego, tj. samochodu marki M. (...) rok produkcji 2007 o nr rej. (...), siłownika hydraulicznego firmy (...) i oleju hydraulicznego P. 345 proces naprawy pojazdu powoda był przeprowadzony prawidłowo i w takiej sytuacji nie powinno dojść do awaryjnego uszkodzenia siłownika. Potwierdza to rozkodowanie kodu wyposażenia fabrycznego tego pojazdu przez (...) serwis (...) w S. i K., z którego to rozkodowania wynika jednoznacznie, że w przedmiotowym samochodzie dla fabrycznego wyposażenia pojazdu w układzie hydraulicznym sprzęgła (kod wyposażenia IY2) przewidziany był olej P. 345.

Jeżeli zostałby zastosowany niewłaściwy olej w całej objętości siłownika (pojemności układu) to do awarii doszłoby stosunkowo szybko. Nastąpiłoby to zdecydowanie szybciej niż po 6 miesiącach, zakładając, że auto było eksploatowane. Gdyby dolano niewielką ilość niewłaściwego oleju, to układ mógłby pracować przez okres 6 miesięcy. Im mniej dolano by, tym dłuższy byłby okres eksploatacji. Przy prawidłowo działającym układzie, możemy mieć do czynienia z eksploatacyjnym zużyciem siłownika. Producent nie określa po jakim czasie należy wymienić siłownik sprzęgła, gdyż jego zużycie zależy do charakteru pracy pojazdu. Przyjmuje się , że dobrze zregenerowany zespół uzyskuje nawet 70-75 % żywotności zespołu nowego. Technologia naprawy pojazdu marki M. (...) jest taka sama jak pojazdu M. (...). W zależności od zastosowanego układu uruchamiania sprzęgła należy zastosować właściwy olej. Zarówno w samochodzie A. jak i A. może być zastosowany układ uruchamiania sprzęgła przystosowany do współpracy z płynem P., jak i płynem D4+.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego k. 141-145,

- o pinia uzupełniająca k. 165-166,

- opinia uzupełniająca k. 193-195,

- ustna opinia uzupełniająca k. 196-197.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawa roszczenia powoda wynikała z ustnej umowy zawartej pomiędzy stronami dotyczącej wykonania przez powoda naprawy pojazdu pozwanego. Stosunek zobowiązaniowy łączący strony zakwalifikować należało jako umowę o dzieło. Podstawę prawną roszczenia powódki stanowił zatem przepis art. 627 k.c., zgodnie z którym przez umowę o dzieło przyjmujący zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Przede wszystkim podkreślić należy, że poza sporem leżała kwestia prawidłowości wykonania naprawy pojazdu marki M. o nr rej. (...) oraz zasadność wystawienia z tego tytułu przez pozwanego faktury VAT (...) na kwotę 5 570,79 zł. Pozwany nie kwestionował istnienia i wysokości wierzytelności dochodzonej przez powoda w niniejszej sprawie. Jednakże pozwany odpierając żądanie powoda powołał się na potrącenie wzajemnych wierzytelności stron. Stąd też oceny Sądu wymagała skuteczność dokonanego przez pozwanego potrącenia.

Zgodnie z art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Prawna instytucja potrącenia, określana także jako kompensata albo kompensacja należy do kategorii zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązania. Polega ona na wzajemnym umorzeniu jednorodnych wierzytelności, jakie dwie osoby mają jednocześnie względem siebie. Wierzytelności będące przedmiotem potrącenia poddane zostają działaniu rachunkowemu, którego rezultatem jest wzajemne zniesienie tych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.

Ocena skuteczności potrącenia dokonanego przez pozwanego wymagała przede wszystkim ustalenia czy pozwanemu przysługiwała względem powoda wierzytelność przedstawiona do potrącenia. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania doprowadziła Sąd w tym względzie do wniosku negatywnego.

Pozwany wywodził istnienie swojej wierzytelności z nienależytego wykonania przez powoda umowy, przedmiotem której była naprawa samochodu marki M. (...) o nr rej. (...). Podstawę prawną takowego roszczenia stanowi przepis art. 471 k.c., zgodnie z którym, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W toku postępowania pozwany starał się wykazać, że wierzytelność zgłoszona do potrącenia, powstała na sutek niewłaściwego użycia przez powoda oleju hydraulicznego. Okoliczność ta, zdaniem pozwanego stała się przyczyną awarii pojazdu na terenie Niemiec i spowodowała koszty związane z przywróceniem tego pojazdu do stanu poprzedniego w wysokości 6 213,06 zł.

W świetle jednak zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób podzielić stanowiska pozwanego. Jak wynika zeznań świadków – mechaników zatrudnionych u powoda – P. S. i R. T. po naprawie pojazdu zastosowano olej P. 345. R. T. wskazał, że przed wlaniem oleju sprawdził jaki olej należy użyć według zaleceń producenta i taki też olej zastosował. Celem ustalenia zasadności użycia przedmiotowego oleju w samochodzie marki M. (...) rocznik 2007 o nr rej. (...) przez mechanika powoda, Sąd skorzystał z wiadomości specjalnych biegłego sądowego, który w sporządzonej przez siebie opinii uzupełniającej, stwierdził, że zastosowany olej hydrauliczny był olejem właściwym, stosowanym przez producenta w układzie sterowania sprzęgła. W opinii biegłego sądowego przypadku zastosowania przez powoda do naprawy pojazdu pozwanego, tj. samochodu marki M. (...) rok produkcji 2007 o nr rej. (...), siłownika hydraulicznego firmy (...) i oleju hydraulicznego P. 345 proces naprawy pojazdu powoda był przeprowadzony prawidłowo i w takiej sytuacji nie powinno dojść do awaryjnego uszkodzenia siłownika.

W kontekście powyższego nie sposób przyjąć za zasadne twierdzeń pozwanego co do nienależytego wykonania naprawy przedmiotowego samochodu. Brak jest w materiale dowodowym jakiegokolwiek dowodu wskazującego na użycie oleju niewłaściwego. Zauważyć należy, że pomiędzy naprawą dokonaną przez powoda a awarią sprzęgła upłyną znaczny okres czasu – około 6 miesięcy. W sytuacji zaś użycia oleju nie właściwego, jak stwierdził biegły sądowy, do awarii doszłoby stosunkowo szybko. Nastąpiłoby to zdecydowanie szybciej niż po 6 miesiącach, zakładając, że auto było eksploatowane. Gdyby zaś dolano niewielką ilość niewłaściwego oleju, to układ mógłby pracować przez okres 6 miesięcy. W niniejszej sprawie brak jednak podstaw, aby awarią i jej skutkami obciążyć powoda. Zauważyć należy, że pozwany prowadzi przedsiębiorstwo transportowe, zatrudnia kierowców i powierza im swoje samochody na czas wykonywanych przewozów. Tak też było w przypadku pojazdu marki M. (...) rok produkcji 2007 o nr rej. (...), który używany był przez R. M., a następnie przez innego kierowcę. R. M. zeznał, że po odebraniu auta od powoda po drugiej naprawie, jeździł nim przez około miesiąc – półtora, a potem przekazał auto innemu kierowcy. W materiale dowodowym występuje swoista luka, bowiem nie sposób ustalić co działo się z przedmiotowym samochodem od czasu przekazania go innemu kierowcy. Pozwany, mając taką możliwość nie złożył wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka tego drugiego kierowcy, który de facto był w posiadaniu samochodu w chwili zaistnienia awarii. Z materiału dowodowego wynika wprawdzie, że do awarii doszło wskutek użycia niewłaściwego oleju hydraulicznego (tak też uznał producent części w toku postępowania reklamacyjnego), jednak nie sposób ustalić jednoznacznie przez kogo taki olej został użyty. O ile świadek R. M. wskazał, że u pozwanego obowiązuje praktyka uzupełniania płynów hydraulicznych przez samego pozwanego, o tyle pozwany tym zeznaniom zaprzeczył, gdyż wskazał, że w sytuacji, gdy komputer wyświetla komunikat o konieczności dolania płynu, robią to kierowcy. Wersja o dolewaniu płynów hydraulicznych wyłącznie przez pozwanego nie wytrzymuje krytyki w świetle charakteru działalności gospodarczej jaką prowadzi pozwany. Brak natomiast ustalenia ciągu zdarzeń między oddaniem samochodu przez R. M. innemu kierowcy do dania awarii, tj. do 7 listopada 2013 roku, nie pozwala na obciążenie odpowiedzialnością powoda. Nie wykluczone, że niewłaściwego płynu dolał właśnie kierowca pozwanego, który w dacie awarii użytkował samochód.

W tym stanie rzeczy nie sposób uznać, aby pozwany wykazał fakt nienależytego wykonania umowy przez powoda, polegającej na naprawie pojazdu marki M. (...) rok produkcji 2007 o nr rej. (...). Już sama ta okoliczność nie pozwala na przypisanie powodowi odpowiedzialności kontraktowej z art. 471 k.c. wobec pozwanego. W ocenie Sądu powód nie jest obowiązany do naprawienia pozwanemu szkody wynikłej z awarii pojazdu z dnia 7 listopada 2013 roku. Stąd też, nie sposób przyjąć, że pozwany miał wobec powoda wierzytelność o naprawienie szkody, którą przedstawił do potrącenia w oświadczeniu z dnia 24 kwietnia 2014 roku. Skuteczność takiego oświadczenia wymagała przede wszystkim istnienia wierzytelności przedstawionej do potrącenia.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustali na podstawie dowodów z dokumentów, przedłożonych przez strony. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych okazały się także dowody z zeznań świadków P. S., R. T. i R. M., a także zeznania stron A. D. (1) oraz A. L. (1). Sąd uznał zeznania wymienionych świadków P. S., R. T. i R. M. jako wiarygodne, ponieważ były logiczne, spójne, konsekwentne, a nadto zostały złożone w sposób spontaniczny. Z tych samych względów Sąd uznał za wiarygodne zeznania stron, niemniej jednak zeznania pozwanego w zakresie w jakim obciążał powoda awarią pojazdu z dnia 7 listopada 2013 roku oraz jej skutkami okazały się oparte na subiektywnych przekonaniach pozwanego. Zgromadzony w sprawie materiał dowody nie potwierdził stanowiska pozwanego. Sąd oparł się także na opinii biegłego sądowego W. S.. Opinia sporządzona przez biegłego opiera się wiadomościach specjalnych biegłego, przy tym pozostaje osadzona w wiedzy właściwej dla specjalizacji biegłego. Wnioski opinii są zaś logiczne i nie pozostają w opozycji do innych zgromadzonych w sprawie dowodów. Zaznaczyć przy tym należy, że pierwsza z opinii sporządzonych przez biegłego opierała się na błędnych założeniach, co spowodowane było omyłkami znajdującymi się w dokumentacji przedłożonej przez stron. W dalszym toku postępowania, biegły wyjaśnił przyczyny błędnych założeń i sporządził opinię uzupełniającą, która okazała się wystarczająca dla oceny czy olej zastosowany podczas naprawy przez powoda był właściwy, zgodny z zaleceniami producenta.

Mając więc na uwadze, że pozwany nie kwestionował zasadności żądania powoda ani jego wysokości, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5 570,79 zł tytułem wynagrodzenia z umowy o dzieło, co znalazło wyraz w pkt I sentencji wyroku. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. art. 481 § 1 i 2 k.c, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Datę początkową naliczenia odsetek za opóźnienie Sąd ustalił zgodnie z terminem wymagalności należności wskazanym w fakturze VAT (...).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powoda koszty złożyły się: oplata od pozwu w kwocie 279 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika –1 200 zł, zgodnie z §6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) oraz kwota 1 297,66 zł wypłacona z zaliczki powoda na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku.