Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko M. D.

o zapłatę

1.  oddala powództwo.

2.  zasądza od powoda (...) pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego M. D. kwotę 617 zł (sześćset siedemnaście ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 668/15

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

W dniu 30 grudnia 2013 roku powódka (...) pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydziału Cywilnego pozew w postępowaniu elektronicznym o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego M. D. kwoty 3.795,20 złotych wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, że zawarła z pozwanym umowę wykonania usługi reklamowej za kwotę 5.043 złotych brutto oraz na kwotę 2.952 złote brutto. Pozwany dokonał wpłat na kwotę 4.199,80 złotych, do zapłaty pozostała kwota 3.795,20 złotych (karta 65).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny wydał w dniu 28 lutego 2014 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (karta 9, 73).

Pozwany wniósł sprzeciw od tego nakazu zaskarżając go w całości (karta 12, 15).

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2014 roku przekazano sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Goleniowie (karta 19).

Postanowieniem z dnia 6 października 2014 roku (karta 25) przekazano sprawę do rozpoznania tutejszemu sądowi. Zażalenie na przedmiotowe postanowienie oddalono (karta 47).

Uzupełniając braki pozwu w trybie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. powód podtrzymał żądanie (karta 96) wniósł o zasądzenie kwoty 3.795,20 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty. Żądanie uzasadniono faktem zawarcia umowy i brakiem zapłaty ze strony pozwanego. Pozwany zlecił powodowi wykonanie usługi reklamowej za kwotę 5.043 złotych, oraz stronę internetową za kwotę 2.952 złotych. Powód wykonał umowę, wystawiając 9 faktur, pozwany nie zapłacił faktur na łączną kwotę 3.277,95 złotych.

W odpowiedzi na pozew (karta 147, karta 163) pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany wskazał, że zapłacił kwoty wynikające z obu umów na okoliczność czego przedstawił dowody zapłaty. Pozwany wskazał również, że on umowy nie zawierał, jedynie jego żona, zaś powód nie wykazał sposobu wyliczenia należności wynikającej z pozwu.

Na rozprawie (karta 179) w dniu 8 lutego 2016 roku powód nie zmienił stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarła z J. D. umowy z dnia 22 maja 2012 roku w przedmiocie stworzenia i publikacji strony internetowej dotyczącej działalności gospodarczej oraz druga umowa z dnia 17 sierpnia 2012 roku w przedmiocie świadczenia usług reklamowych w postaci przeprowadzania kampanii linków sponsorowanych w wyszukiwarce google. Obie umowy zostały zawarte przez telefon.

Niesporne a ponadto dowód:

- zapis rozmowy na płycie CD, karta 100;

- umowa, karta 101;

- załączniki do umowy, karta 103-104;

- karta 107 zrzut z ekranu;

- umowa, karta 108;

- załączniki do umowy, karta 110 -111;

- wydruk e-mail, karta 120 -121;

Tytułem zapłaty za usługi (...) dokonała przelewów na konto spółki (...).pl (...) dokonał przelewów na niżej określone kwoty w następujących datach:

1.  1.033,20 złotych w dniu 4 lipca 2012 roku;

2.  500 złotych w dniu 23 sierpnia 2012 roku;

3.  988,30 złotych w dniu 10 września 2012 roku;

4.  765,05 złotych w dniu 12 października 2012 roku;

5.  159,90 złotych w dniu 21 listopada 2012 roku

6.  338,74 złotych w dniu 21 listopada 2012 roku;

7.  159 złotych w dniu 14 grudnia 2012 roku;

8.  1.277,95 złotych w dniu 14 grudnia 2012 roku;

9.  1.000 złotych;

10.  352,84 złotych w dniu 4 stycznia 2013 roku;

11.  159,90 złotych w dniu 30 stycznia 2013 roku;

12.  353,01 złotych w dniu 30 stycznia 2-013 roku;

13.  159 złotych w dniu 20 lutego 2013 roku;

14.  160 złotych w dniu 4 września 2013 roku.

Niesporne a ponadto dowód:

- przelewy, karta 151 – 157;

(...) pl (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wytworzyła dokumenty – faktury oraz zestawienia i wezwanie do zapłaty.

Dowód:

- dokumenty, karta 102, 105, 106, 109, 112, 119,122, 124, 126, 128, 130, 132, 134, 135.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki jest bezzasadne.

W treści uzasadnienia pozwu powódka wskazuje, że strony zawarły umowy w przedmiocie stworzenia i publikacji strony internetowej dotyczącej jego działalności oraz druga umowa z dnia 17 sierpnia 2012 roku w przedmiocie świadczenia usług reklamowych w postaci przeprowadzania kampanii linków sponsorowanych w wyszukiwarce google. Niniejsza okoliczność nie była sporna.

W ocenie Sądu podstawę prawną powództwa stanowi art. 627 kodeksu cywilnego i następcę (umowa o dzieło). Pozwany kwestionuje fakt zawarcia przedmiotowej umowy, wskazując, że umowę zawarła jego żona. Okoliczność ta jest niesporna. Z uwagi na fakt, że pozwanym był M. D., niniejszą okoliczność podniósł w odpowiedzi na pozew, powództwo podlegało oddaleniu.

Ponadto, stosownie do zasadnych zarzutów strony pozwanej strona powodowa nie wskazała sposobu wyliczenia należności objętej pozwem, stąd sąd miał wątpliwość przy ustaleniu w jaki sposób powstała ta kwota, jaką kwotę J. D. zobowiązała się uiszczać na rzecz powoda. Na niniejszą okoliczność przedstawiono wydruki z komputera zawierające pewne sformułowania oraz pewne liczby. Nie zostały one podpisane ani przez powoda, ani przez pozwanego ani przez pełnomocnika zawodowego strony powodowej (dokumenty prywatne). Stosownie do art. 245 k.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Przedmiotowych dokumentów nikt nie podpisał i nie odzwierciedlają one żadnych ustaleń umownych.

Przede wszystkim strona pozwana wykazała fakt zapłaty kwot objętych pozwem. Strona powodowa nie wykazała, że strony łączyła jeszcze inna umowa, nie zakwestionowała faktu otrzymania zapłaty. Stąd powództwo okazało się niezasadne.

W tym zaś miejscu zaznaczyć należy, że proces ma charakter kontradyktoryjny, co oznacza, że ciężar instruowania a więc dostarczania w postępowaniu materiału procesowego spoczywa obecnie na stronach i uczestnikach postępowania. To strony mają dążyć do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie mogą być bierne i liczyć na skorzystanie w dalszym toku postępowania ze środka odwoławczego, w którym mogłyby zarzucić sądowi niewyjaśnienie rzeczywistej treści stosunków faktycznych i prawnych. Ciężar instruowania spoczywający na stronach w razie nieuzasadnionej bierności strony będzie prowadził do sankcji w postaci przegrania przez nią procesu (np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2000 roku, sygn. akt IIICKN 17/00). Przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, nie jest jej prawem czy obowiązkiem procesowym, ale ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim we własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach. Sąd nie jest władny tego obowiązku wymuszać ani też poza wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnianiu (np. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2007roku, sygn. akt IICSK 293/07). Wprawdzie Sąd może z własnej inicjatywy uzupełnić postępowanie dowodowe, ale nie jest to jego obowiązkiem oraz nie może już w tym celu prowadzić stosownych dochodzeń i własnym działaniem zastępować bierność strony.

Działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wskazanego przez stron dopuszczalne jest tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1998 roku, sygn. akt IIUKN 182/98). Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Powód z całą pewnością nie jest nieporadny.

Rzeczą strony powodowej – żądającej zapłaty- było przytoczenie takich faktów, które uzasadniałyby te żądania oraz poparcie tych faktów stosownymi dowodami. Powód takich okoliczności nie wykazał. Należało bowiem wykazać fakt zawarcia umowy, sposób wyliczenia należności objętej pozwem jak i wykazać legitymację do występowanie pozwanego w procesie.

Strona pozwana miała otwartą możliwość składania wniosków dowodowych aż do zamknięcia rozprawy. Wnioski dowodowe nie podlegają takim rygorem jak pisma (art. 207 § 3 zdanie 2 k.p.c.), stąd wnioski dowodowe oraz dowody można co do zasady składać aż do zamknięcia rozprawy. Żadnych nowych wniosków dowodowych nie złożono.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto o treść art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do kosztów tych zalicza się także wynagrodzenie radcy prawnego, o ile reprezentował on stronę w procesie. Dlatego też w (...) II sentencji wyroku zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną na podstawie § 6 (...) 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu oraz kwotę 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

3. (...)