Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2013r.

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSO Sławomir Kaczor-spr.

Sędziowie: SO Katarzyna Żmigrodzka

SO Elżbieta Daniluk

Protokolant: Małgorzata Purc

przy udziale Prokuratora Małgorzaty Kwaśnickiej

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2013 r.

sprawy A. P., M. P.

oskarżonych z art. 158 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 19 listopada 2012 r. sygn. akt II K 536/11

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie o oddaniu oskarżonych w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów S. B. i F. G., prowadzących Kancelarie Adwokackie w Ł. po 516 (pięćset szesnaście) złotych 60 (sześćdziesiąt) groszy tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonych z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ustalając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

XI Ka 333/13

UZASADNIENIE

A. P. i M. P. oskarżone zostały o to, że w dniu 9 kwietnia 2011r. w miejscowości J. gm. S. działając wspólnie i w porozumieniu wzięły udział w pobiciu J. P. w ten sposób, że kopały go po ciele, a nadto A. P. uderzyła obcasem buta damskiego czym spowodowały u niego obrażenia w postaci otarcia naskórka różnej wielkości, krwiaków podskórnych skóry okolicy czołowo ciemieniowej policzka lewego, obu ścian nosa, kąta żuchwy lewej, okolic jarzmowej lewej i prawej, obrzęku i krwiaka powieki dolnej oka prawego, co naruszyło funkcje jego organizmu na okres poniżej 7 dni, przez co naraziły go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art.156 § 1 k.k. lub w art.157 § 1 k.k.

tj. o czyn z art.158 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2012r. Sąd Rejonowy w Łukowie uznał oskarżone za winne dokonania zarzuconego im czynu i za to na podstawie art.158 § 1 k.k. w zw.z art.58 § 3 k.k. skazał je na kary grzywny w wysokości po 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 zł; na podstawie art.69 § 1 i 2 k.k. i art.70 § 1 pkt 2 k.k. wykonanie tak orzeczonych kar warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat; na podstawie art.73 § 1 k.k. oddał oskarżone w okresie próby pod dozór kuratora sądowego; zwolnił oskarżone od ponoszenia kosztów procesu, wydatkami w tym zakresie obciążając Skarb Państwa; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. B. i adw E. Z. po 619, 92 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez nich na rzecz oskarżonych z urzędu.

Od wyroku tego apelację wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. P.. Zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał niewątpliwy wpływ na jego treść z uwagi na przyjęcie, iż zachodzą przesłanki do zastosowania art.58 § 3 k.k. poprzez:

- uznanie, iż pokrzywdzony J. P. znajdował się w chwili popełnienia czynu w stanie nietrzeźwości, gdy w rzeczywistości w tym dniu nie spożywał alkoholu;

- uznanie, iż pokrzywdzony J. P. w dniu zdarzenia wszczął z oskarżoną A. P. awanturę, a następnie szarpał ją za włosy i popychał na ścianę, w wyniku czego oskarżona doznała obrażeń ciała w postaci otarć naskórka szyi po lewej stronie, podbiegnięć krwawych po stronie lewej, a ponadto zniszczył telefon oskarżonej M. P. w sytuacji gdy pokrzywdzony jedynie chronił swoją głowę;

- uznanie, iż świadek J. D. jest osobą obcą, bezstronnym naocznym świadkiem zdarzenia, niezaangażowanym w konflikt rodzinny gdy w rzeczywistości świadek ten pozostaje od wielu lat w stałym związku z oskarżoną M. P.;

- pominięcie faktu, że oskarżone kierowały ciosy w postaci kopnięć i uderzeń obcasem buta damskiego w szczególną część ciała tj. w głowę narażając pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art.156 § 1 k.k.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej kary i wymierzenie oskarżonym stosownej kary na podstawie przepisu, którego znamiona swoim działaniem wypełniły, bez zastosowania przepisu art.58 § 3 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Odnosząc się do dwóch pierwszych zarzutów należy stwierdzić, że nie może być mowy o zarzuconym przez skarżącego błędzie w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, skoro wszystkie kwestionowane ustalenia znajdują oparcie w zgromadzonych dowodach, których ocena jest wolna od nieprawidłowości. Skazane na niepowodzenie są więc próby wykazania wadliwości ustaleń sądu I instancji, zgodnie z którymi pokrzywdzony w dacie zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu. Niezależnie od tego, że wbrew wywodom zawartym w apelacji, Sąd Rejonowy nie stwierdził jakoby wyżej wymieniony znajdował się w stanie nietrzeźwości, lecz ograniczył się do przytoczenia zapisów umieszczonych w karcie medycznych czynności ratunkowych przez ratownika medycznego, zgodnie z którymi od pokrzywdzonego wyczuwalna była woń alkoholu (k.148), należy podkreślić, że argumentacja zawarta we wniesionym środku odwoławczym sprowadza się do prostej negacji tej okoliczności poprzez przywołanie odmiennych zeznań J. P.. Rzecz jednak w tym, że przeciwstawienie przez autora apelacji wersji ustalonej przez Sąd Rejonowy własnej wersji wydarzeń, a do tego sprowadza się argumentacja sformułowana w uzasadnieniu apelacji, w tym również dotycząca przebiegu wydarzeń w domu pokrzywdzonego, nie jest wystarczające do uznania za trafny zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Co się tyczy sposobu oceny przez Sąd Rejonowy wyjaśnień oskarżonych, skarżący zdaje się nie zauważać, iż sąd I instancji w istotnej części wyjaśnieniom tym odmówił wiarygodności. Pozostając zaś przy treści wyjaśnień M. P. nie sposób nie stwierdzić, iż autor apelacji w pierwszej kolejności nadaje im treść odmienną od rzeczywistej, po czym arbitralnie wyjaśnienia te uznaje za absurdalne. Oskarżona nie wyjaśniła bowiem, co wywodzi pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, iż pokrzywdzony wyrwał jej telefon będąc bitym i kopanym przez nią i przez synową, czym uniemożliwił wezwanie policji. Zgodnie z relacją M. P., J. P. wyrwał jej telefon w początkowej fazie zajścia, w której to on był jego aktywną stroną (k.103).

Jako wyraz kreowania okoliczności faktycznie nie istniejących musi zostać uznany również sposób zaprezentowania przez skarżącego zeznań świadka J. D. (k.182-183). Abstrahując od tego, że rzekome pozostawanie przez wymienionego świadka w konkubinacie z M. P. nie wynika z żadnego przeprowadzonego w sprawie dowodu, zeznania J. D. charakteryzują się brakiem sprzeczności i wyważonym charakterem. Skarżący nie zauważa więc, że J. D. zeznał, iż zarówno A. P. (jako pierwsza i wyglądająca na ofiarę fizycznej agresji) jak i pokrzywdzony weszli na chwilę do domu, w którym przebywał świadek. Pozostałą część zdarzenia, w tym również udział w nim syna pokrzywdzonego, świadek słyszał zaś przebywając domu. W konsekwencji uznanie przez Sąd Rejonowy przedmiotowych zeznań za dowód wiarygodny nie nasuwa jakichkolwiek zastrzeżeń.

Nie ma wreszcie racji pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zarzucając, iż Sąd Rejonowy pominął to, że oskarżone zadawały pokrzywdzonemu uderzenia w głowę, w tym również przy użyciu buta. Wszak takiej właśnie treści ustalenia faktyczne poczynił sąd I instancji.

Powyższa okoliczność nie ma jednak znaczenia przy ocenie rozstrzygnięcia o wymierzonych oskarżonym karach. Kluczowe jest bowiem to, że całe zajście zostało sprowokowane przez pokrzywdzonego, który po zaatakowaniu oskarżonej P. na terenie własnej posesji udał się następnie za uciekającą synową na posesję jej matki. Z tego też względu, jak również z uwagi na uprzednią niekaralność oskarżonych, wymierzone im kary uznać należy jako czyniące zadość wymogom określonym w art.53 k.k.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku doprowadziła do stwierdzenia istotnej nieprawidłowości popełnionej przez Sąd Rejonowy, którą Sąd Odwoławczy uwzględnił z urzędu. Rzecz mianowicie w tym, że oddanie oskarżonych w okresie na próby pod dozór kuratora nastąpiło z rażącą obrazą art.73 § 1 k.k., który dopuszcza takie rozstrzygnięcie wyłącznie w razie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Powyższe legło u podstaw zmiany zaskarżonego wyroku w oparciu o przepis art.440 k.p.k.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku. Zwolnienie oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze nastąpiło ze względów słuszności na podstawie art.624 § 1 k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k.