Ts 162/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III AUa 549/11 III UK 78/12 VI U 720/11
Pełny tekst orzeczenia
857/II/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 12 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 162/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej H.P. w sprawie zgodności:
art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 67 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
1) podjąć zawieszone postępowanie,
2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 lipca 2012 r. (data nadania) H.P. (dalej: skarżąca) wniosła o stwierdzenie, że art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) jest niezgodny z art. 67 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Decyzją z 17 lutego 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gorzowie Wielkopolskim odmówił skarżącej prawa do renty rodzinnej po zmarłym mężu. Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, domagając się jej zmiany i przyznania renty rodzinnej. Wyrokiem z 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt VI U 720/11) Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał skarżącej prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu od 23 stycznia 2011 r. Od powyższego wyroku organ rentowy wniósł apelację. Wyrokiem z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11), doręczonym skarżącej 5 kwietnia 2012 r., Sąd Apelacyjny w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie. Od tego orzeczenia skarżąca wniosła skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 1 sierpnia 2012 r., działając w oparciu o art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczenie Sądu Najwyższego może mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia przysługujących skarżącej konstytucyjnych wolności lub praw.
Sąd Najwyższy wyrokiem z 5 czerwca 2013 r. (sygn. akt III UK 78/12) uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11) i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. Tym samym została usunięta przeszkoda do badania skargi konstytucyjnej w trybie wstępnej kontroli. Kopię tego orzeczenia Sekretariat Sądu Najwyższego przesłał do Biura Trybunału Konstytucyjnego 3 grudnia 2013 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika jednoznacznie, że warunkiem rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uzyskanie przez skarżącego ostatecznego rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK skarga konstytucyjna może być wniesiona dopiero po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W sytuacji, gdy postępowanie w danej sprawie nadal się toczy, a skarżący nie doprowadził do nadania orzeczeniu waloru ostateczności, wniesienie skargi konstytucyjnej musi być uznane za przedwczesne.
2. Skarżąca wiąże naruszenie wskazanych w skardze konstytucyjnych praw z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11). Sąd Najwyższy uchylił jednak to orzeczenie, a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania (wyrok z 5 czerwca 2013 r., sygn. akt III UK 78/12).
3. Skoro w niniejszej sprawie brak jest ostatecznego orzeczenia, a tym samym zarzut naruszenia praw skarżącej ma charakter jedynie hipotetyczny, to skarga nie spełnia podstawowej przesłanki określonej w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Powyższa okoliczność uzasadnia odmowę nadania skardze dalszego biegu.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 12 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 162/12
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej H.P. w sprawie zgodności:
art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) z art. 67 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
1) podjąć zawieszone postępowanie,
2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 lipca 2012 r. (data nadania) H.P. (dalej: skarżąca) wniosła o stwierdzenie, że art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) jest niezgodny z art. 67 ust. 1 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Decyzją z 17 lutego 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gorzowie Wielkopolskim odmówił skarżącej prawa do renty rodzinnej po zmarłym mężu. Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, domagając się jej zmiany i przyznania renty rodzinnej. Wyrokiem z 29 czerwca 2011 r. (sygn. akt VI U 720/11) Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał skarżącej prawo do renty rodzinnej po zmarłym mężu od 23 stycznia 2011 r. Od powyższego wyroku organ rentowy wniósł apelację. Wyrokiem z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11), doręczonym skarżącej 5 kwietnia 2012 r., Sąd Apelacyjny w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie. Od tego orzeczenia skarżąca wniosła skargę kasacyjną.
Postanowieniem z 1 sierpnia 2012 r., działając w oparciu o art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), Trybunał Konstytucyjny zawiesił postępowanie. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczenie Sądu Najwyższego może mieć wpływ na ustalenie podstaw wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności na stwierdzenie naruszenia przysługujących skarżącej konstytucyjnych wolności lub praw.
Sąd Najwyższy wyrokiem z 5 czerwca 2013 r. (sygn. akt III UK 78/12) uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11) i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego. Tym samym została usunięta przeszkoda do badania skargi konstytucyjnej w trybie wstępnej kontroli. Kopię tego orzeczenia Sekretariat Sądu Najwyższego przesłał do Biura Trybunału Konstytucyjnego 3 grudnia 2013 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika jednoznacznie, że warunkiem rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uzyskanie przez skarżącego ostatecznego rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo o obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK skarga konstytucyjna może być wniesiona dopiero po wyczerpaniu przez skarżącego przysługującej w sprawie drogi prawnej, w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia mu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W sytuacji, gdy postępowanie w danej sprawie nadal się toczy, a skarżący nie doprowadził do nadania orzeczeniu waloru ostateczności, wniesienie skargi konstytucyjnej musi być uznane za przedwczesne.
2. Skarżąca wiąże naruszenie wskazanych w skardze konstytucyjnych praw z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 12 stycznia 2012 r. (sygn. akt III AUa 549/11). Sąd Najwyższy uchylił jednak to orzeczenie, a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania (wyrok z 5 czerwca 2013 r., sygn. akt III UK 78/12).
3. Skoro w niniejszej sprawie brak jest ostatecznego orzeczenia, a tym samym zarzut naruszenia praw skarżącej ma charakter jedynie hipotetyczny, to skarga nie spełnia podstawowej przesłanki określonej w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Powyższa okoliczność uzasadnia odmowę nadania skardze dalszego biegu.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.