Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 września 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2013 roku

sprawy przeciwko M. D. synowi T. i A. z domu D.

urodzonego (...) we W.

obwinionego o to, że

w dniu 01 listopada 2012 r. o godz. 19:25 we W. kierując samochodem marki B. o nr rej. (...) jechał prawym pasem ruchu ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i około 50 metrów przed skrzyżowaniem z ul. (...) podczas zmiany pasa ruchu z prawego na środkowy nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego zderzył się z samochodem marki H. (...) o nr rej. (...), którego kierujący jechał środkowym pasem ul. (...) z tego samego i w tym samym kierunku ruchu. Czynem swoim spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 prd

******************

I.  uznaje obwinionego M. D. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw w związku z art. 22 ust. 1 i 4 prd i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 528 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 1 listopada 2012 roku na ulicy (...) we W. doszło do kolizji drogowej, podczas której kierujący samochodem marki B. rej. (...), M. D., jadący prawym pasem ruchu ulicy, dojeżdżając do skrzyżowania z ulicą (...), wykonał manewr zmiany pasa ruchu na środkowy. W następstwie wykonania manewru, doprowadził on do zderzenia kierowanego przez siebie pojazdu, z samochodem marki H. (...) nr rej (...) , prowadzonym przez M. R., który jechał środkowym pasem ulicy (...), w tym samym kierunku ruchu.

dowód:

zeznania świadka M. R. k. 42-43 akt;

zeznania świadka J. R. k.43 akt;

zeznania świadka S. S. k. 72 akt;

notatka urzędowa k.3 akt;

dokumentacja fotograficzna k.24 akt;

opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków k. 60-67 akt;

zeznania biegłego J. D. k. 72 akt.

M. D. nie był karany sądownie za popełnienie przestępstwa.

dowód: karta karna k.26 akt.

M. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach stwierdził, że po zmianie pasa ruchu z lewego na środkowy, poruszał się nim już „chwilę” (k.13), gdy doszło do uderzenia w prawy bok jego pojazdu przez kierującego samochodem H.. Było to następstwem zmiany pasa ruchu zmiany pasa ruchu przez prowadzącego ten pojazd.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego i ustalając stan faktyczny oparł się na zeznaniach świadków M. R., S. S. i J. R., któremu uczestniczący w kolizji jego syn zrelacjonował jej przyczyny w sposób zgodny zarówno z oświadczeniem, jakie złożył przybyłemu na miejsce zdarzenia funkcjonariuszowi policji, jak i później składanymi zeznaniami. Wskazać należy, że również przesłuchany przez Sąd na wniosek obwinionego świadek S. S. podniósł, że samochód marki H. znajdował się za pojazdem B., gwałtownie hamował w celu uniknięcia zderzenia i z tego powodu zjechał na lewy pas ruchu.

Wersja przebiegu zdarzenia podana przez kierującego samochodem marki H. (...), M. R., akcentująca zjechanie przez samochód obwinionego z lewego pasa na środkowy, którym pokrzywdzony się poruszał, znajduje swoje odzwierciedlenie w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków opracowanej na podstawie dokonanych analiz miejsca kolizji i zawartej w aktach dokumentacji. W szczególności, analizując ślady hamowania samochodu B. i uszkodzenia obu pojazdów stwierdził on, że wersja obwinionego jest nieprawdziwa. Przeczą jej również tor ruchu i prędkości pojazdów (samochód B. poruszał się z prędkością wyższą od samochodu H.).

Wskazane ustalenia pozwoliły na wyciągnięcie wniosku, że w momencie kolizji samochód B. był w trakcie zmiany pasa ruchu z lewego na środkowy, co koresponduje w całości z treścią zeznań M. R..

Opinie jest rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności tzn. nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, gdy sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego D. pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co ma wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883).

Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem i nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Przy uwzględnieniu zatem treści opinii biegłego oraz mając na względzie przedstawioną wyżej ocenę materiału dowodowego, który w całości przeczy wersji podanej przez obwinionego, jednocześnie potwierdzając okoliczności zdarzenia podawane przez kierującego samochodem H. (...), Sąd uznał, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia z art. 86 § 1 kw. Kierując samochodem marki B., jadąc ulicą (...), podczas zmiany pasa ruchu z lewego na środkowy, nie zachował bowiem szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się tym pasem samochodowi H. (...), doprowadzając do zderzenia obu pojazdów. Tym samym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia, rodzaj naruszonych elementarnych zasad ruchu drogowego, to okoliczności które Sąd miał na względzie wymierzając obwinionemu karę grzywny.

Jest ona współmierna do stopnia jego zawinienia, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczenie społecznego jej oddziaływania. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania. Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani - tym bardziej - odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. M. D. w toku przewodu sądowego nie wyraził jakiejkolwiek skruchy, w centrum miasta zignorował elementarne zasady poruszania się po nim, okazując tym samym rażące lekceważenie dla obowiązujących przepisów prawa.

Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił.

Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.