Ts 32/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
361/4/B/2015
POSTANOWIENIE
z dnia 29 lipca 2015 r.
Sygn. akt Ts 32/14
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 3 lutego 2014 r. (data nadania) J.G. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 457 § 2 w zw. z art. 422 § 1 i w zw. z art. 84 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) – w zakresie, w jakim dla oskarżonego pozbawionego wolności, posiadającego obrońcę z wyboru w dniu wydania wyroku przez sąd odwoławczy, termin zawity (wynoszący siedem dni) do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego biegnie od dnia ogłoszenia wyroku przez sąd odwoławczy, nie zaś od dnia doręczenia oskarżonemu odpisu wyroku sądu odwoławczego, albo od dnia, w którym administracja zakładu karnego lub aresztu śledczego dokonała zmiany statusu osoby pozbawionej wolności z osoby tymczasowo aresztowanej na osobę odbywającą karę pozbawienia wolności – z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 15 grudnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, że sformułowany przez skarżącego zarzut o niezgodności art. 457 § 2 w zw. z art. 422 § 1 i w zw. z art. 84 § 1 k.p.k. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji należy uznać za oczywiście bezzasadny. Trybunał podkreślił, że skarżący, który w momencie ogłoszenia wyroku przebywał w areszcie śledczym, korzystał z usług obrońcy z wyboru. W związku z powyższym mógł złożyć wniosek o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego w przewidzianym terminie. Trybunał zaznaczył także, że obrońca ani oskarżony nie podjęli żadnych czynności w celu niezwłocznego złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. W postanowieniu z 15 grudnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wskazał również, że skarżący – na podstawie art. 451 k.p.k. – miał możliwość uczestniczenia w rozprawie, lecz z możliwości tej nie skorzystał. W dalszej części uzasadnienia Trybunał zwrócił uwagę na konieczność odróżnienia pojęcia obowiązku procesowego od pojęcia uprawnienia. Ustawodawca różnicuje pod tym względem jedynie sytuację procesową obrońców, w zależności od formalnej podstawy ich działania. W konsekwencji, twierdzenia skarżącego o różnicowaniu sytuacji oskarżonych pozbawionych wolności Trybunał Konstytucyjny również uznał za oczywiście bezzasadne.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł – w ustawowym terminie – zażalenie. Zarzucił w nim Trybunałowi naruszenie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez uznanie za oczywiście bezzasadne zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 oraz zart. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z orzecznictwem TK zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których orzeczenie to zostało oparte. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie ich prawidłowości. Nie wystarczy zatem samo wniesienie zażalenia przez skarżącego – bez podania jakiegokolwiek uzasadnienia przemawiającego za słusznością wskazanych w skardze zarzutów.
W zażaleniu z 24 grudnia 2014 r. (data nadania) skarżący ograniczył się jedynie do zarzutu naruszenia przez Trybunał art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK; nie przedstawił przy tym dalszej argumentacji, która pozwoliłaby na merytoryczne ustosunkowanie się Trybunału do postawionego zarzutu. Skarżący nie odniósł się także do żadnej z podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Niemożliwa jest zatem merytoryczna kontrola zaskarżonego postanowienia z 15 grudnia 2014 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Wniesione zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, dlatego Trybunał Konstytucyjny, w oparciu o art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 29 lipca 2015 r.
Sygn. akt Ts 32/14
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej J.G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 3 lutego 2014 r. (data nadania) J.G. (dalej: skarżący) wniósł o zbadanie zgodności art. 457 § 2 w zw. z art. 422 § 1 i w zw. z art. 84 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) – w zakresie, w jakim dla oskarżonego pozbawionego wolności, posiadającego obrońcę z wyboru w dniu wydania wyroku przez sąd odwoławczy, termin zawity (wynoszący siedem dni) do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego biegnie od dnia ogłoszenia wyroku przez sąd odwoławczy, nie zaś od dnia doręczenia oskarżonemu odpisu wyroku sądu odwoławczego, albo od dnia, w którym administracja zakładu karnego lub aresztu śledczego dokonała zmiany statusu osoby pozbawionej wolności z osoby tymczasowo aresztowanej na osobę odbywającą karę pozbawienia wolności – z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 15 grudnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, że sformułowany przez skarżącego zarzut o niezgodności art. 457 § 2 w zw. z art. 422 § 1 i w zw. z art. 84 § 1 k.p.k. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji należy uznać za oczywiście bezzasadny. Trybunał podkreślił, że skarżący, który w momencie ogłoszenia wyroku przebywał w areszcie śledczym, korzystał z usług obrońcy z wyboru. W związku z powyższym mógł złożyć wniosek o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego w przewidzianym terminie. Trybunał zaznaczył także, że obrońca ani oskarżony nie podjęli żadnych czynności w celu niezwłocznego złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie i doręczenie pisemnego uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego. W postanowieniu z 15 grudnia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wskazał również, że skarżący – na podstawie art. 451 k.p.k. – miał możliwość uczestniczenia w rozprawie, lecz z możliwości tej nie skorzystał. W dalszej części uzasadnienia Trybunał zwrócił uwagę na konieczność odróżnienia pojęcia obowiązku procesowego od pojęcia uprawnienia. Ustawodawca różnicuje pod tym względem jedynie sytuację procesową obrońców, w zależności od formalnej podstawy ich działania. W konsekwencji, twierdzenia skarżącego o różnicowaniu sytuacji oskarżonych pozbawionych wolności Trybunał Konstytucyjny również uznał za oczywiście bezzasadne.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł – w ustawowym terminie – zażalenie. Zarzucił w nim Trybunałowi naruszenie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez uznanie za oczywiście bezzasadne zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 oraz zart. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z orzecznictwem TK zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których orzeczenie to zostało oparte. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie ich prawidłowości. Nie wystarczy zatem samo wniesienie zażalenia przez skarżącego – bez podania jakiegokolwiek uzasadnienia przemawiającego za słusznością wskazanych w skardze zarzutów.
W zażaleniu z 24 grudnia 2014 r. (data nadania) skarżący ograniczył się jedynie do zarzutu naruszenia przez Trybunał art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o TK; nie przedstawił przy tym dalszej argumentacji, która pozwoliłaby na merytoryczne ustosunkowanie się Trybunału do postawionego zarzutu. Skarżący nie odniósł się także do żadnej z podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Niemożliwa jest zatem merytoryczna kontrola zaskarżonego postanowienia z 15 grudnia 2014 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Wniesione zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, dlatego Trybunał Konstytucyjny, w oparciu o art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, postanowił jak w sentencji.