Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Kawecki

Protokolant: Joanna Antoniszyn

po rozpoznaniu w dniu 04 stycznia 2016 roku w Dzierżoniowie

sprawy z powództwa (...)z siedzibą

w W.

przeciwko W. P. (1) i M. K. (1)

o zapłatę kwoty 850 zł

I/  zasądza od pozwanego W. P. (1) na rzecz strony powodowej (...)z siedzibą w W. kwotę 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 13 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty;

II/  oddala dalej idące powództwo w stosunku do pozwanego W. P. (1) oraz w całości w stosunku do pozwanego M. K. (1);

III/  zasądza od pozwanego W. P. (1) na rzecz strony powodowej kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 463/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)z siedzibą w W.w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o zasądzenie od pozwanych W. P. (1)i M. K. (1)solidarnie kwoty 850 zł

z odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2014 r. do dnia zapłaty, a dodatkowo od pozwanego W. P. odsetek ustawowych od należności głównej za okres od dnia 13.01.2014 r. do dnia 13.11.2014 r., powołując się na wezwanie do zapłaty numer (...) z dnia 04.12.2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru w dniu 13.12.2013 r. Nadto wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł.

W uzasadnieniu pozwu podała jedynie, że dochodzi regresu, w oparciu o dyspozycję art. 110 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...), roszczenia objętego niniejszym pozwem z tytułu wypłaconego przez nią świadczenia na rzecz poszkodowanego, na podstawie art. 98 ust. 1 ww. ustawy, i poniesionych kosztów, za szkodę spowodowaną nieubezpieczonym w zakresie OC pojazdem pozwanego marki (...) o nr. rej. (...), powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego zaistniałego w dniu 11 lutego 2012 r. o godz. 21:15 w D..

Postanowieniem z dnia 30 marca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do tutejszego Sądu.

Po przekazaniu sprawy, w piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2015 r. usuwającym braki formalne pozwu, strona powodowa wniosła o zasądzenie kosztów procesu zgodnie

z załączonym zestawieniem kosztów, w tym wynagrodzenia adwokackiego w wysokości 307,50 zł (łącznie z podatkiem VAT). Nadto wskazała, że w przedmiotowej sprawie pozwani nie zawarli umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe z ruchem tych pojazdów. Stosownie zaś do treści art. 110 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)przysługują jej roszczenia zwrotne wobec posiadaczy pojazdów, którzy nie dopełnili obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC oraz sprawcy szkody. Podała też, że w dniu 11 lutego 2012 r. w D. W. P. (1), kierując samochodem osobowym marki (...)o nr. rej. (...)(właściciel M. K. (1)), nie dostosował prędkości do warunków ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym marki (...)o nr. rej. (...), powodując jego uszkodzenie. Zdaniem strony powodowej oprócz wskazanego wyżej art. 110 ustawy podstawą odpowiedzialności kierującego samochodem winien być przede wszystkim art. 415 k.c. i art. 518 § 1 pkt l i 4 k.c. Zgodnie z art. 415 k.c., normującym podstawową zasadę odpowiedzialności opartej na winie sprawcy szkody, za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi wykazywać pewne cechy (znamiona), odnoszące się do strony przedmiotowej i podmiotowej. Chodzi o znamiona niewłaściwości postępowania od strony przedmiotowej, co określa się mianem bezprawności czynu, i od strony podmiotowej, co określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 września 2003 r. (IV CK 32/02, „Rzeczpospolita” 2003, nr 226, s.C4), na podstawie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punku widzenia zarówno obiektywnego, jak

i subiektywnego (tzw. zarzucalność postępowania). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi zaś wątpliwości fakt, że to pozwany W. P. (1)

w dniu 11 lutego 2012 r. był sprawcą wypadku. Art. 23 ustawy z 22 maja 2003 r.

o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) nakłada natomiast na posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązek zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Zdaniem strony powodowej podstawą odpowiedzialności nieubezpieczonego posiadacza pojazdu - pozwanego M. K. (1) jest art. 110 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych ( ... ) oraz art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. Zgodnie bowiem z art. 436 § 1 odpowiedzialność za szkodę obciąża samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji, przy czym dla określenia samoistnego posiadacza decydujące znaczenie ma treść art. 336 k.c. Chodzi tu zatem o osobę, która faktycznie włada mechanicznym środkiem komunikacji w zakresie odpowiadającym treści prawa własności. O odpowiedzialności z art. 436 § l k.c. decydują więc kryteria materialne (faktyczne władztwo), a nie formalne uprawnienia do korzystania

i władania. W przedmiotowej sprawie pozwany M. K. (1) był niewątpliwie posiadaczem pojazdu, którym wyrządzono szkodę. Strona powodowa wskazała też, że dokonała wypłaty następujących kwot: w dniu 7 maja 2012 r. K. K. kwoty 650 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marli (...) o nr. rej. (...), a w dniu 7 maja 2012 r. (...) SA kwotę 200 zł tytułem odszkodowania za likwidację szkody. Łącznie wypłaciła zatem kwotę 850 zł. Na skutek wytoczenia powództwa w przedmiotowej sprawie dochodzi zatem zwrotu wypłaconych świadczeń i zasądzenie solidarnie kwoty 850 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada 2014 r. Wskazała, że wezwanie do zapłaty z dnia 04.12.

2013 r., skierowane do pozwanego W. P. (1), zostało odebrane w dniu 13.12.

2013 r., natomiast pozwany M. K. (1)wezwanie do zapłaty z dnia 03.10.2014 r. odebrał w dniu 13.10.2014 r. Ponieważ (...) zakreślił termin 30-dniowy na dokonanie płatności, zatem stosownie do art. 481 § 1 k.c. dłużnicy (pozwani) pozostawali w opóźnieniu z płatnością począwszy od dnia 14.11.2014 r. i do dnia wniesienia pozwu należności tej nie uiścili,

W piśmie procesowym z dnia 01 czerwca 2015 r., stanowiącym w istocie odpowiedź na pozew, pozwany W. P. (1), nie kwestionując żądań pozwu, wniósł o rozłożenie należności dochodzonej pozwem na raty i nieobciążanie go kosztami procesu. W związku

z tym Sąd zobowiązał pełnomocnika strony powodowej do ustosunkowania się na piśmie

w terminie 14 dni do wniosków tego pozwanego o rozłożenie należności dochodzonej pozwem na raty i nieobciążanie go kosztami procesu.

Zdaniem strony powodowej przedmiotowy wniosek winien być skierowany bezpośrednio do powodowego Funduszu, po zakończeniu przedmiotowego postępowania, gdyż na podstawie art. 110 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) w uzasadnionych przypadkach, kierując się wyjątkowo trudną sytuacją materialną i majątkową zobowiązanego, jak również jego sytuacją życiową, może on odstąpić od dochodzenia zwrotu części lub całości świadczenia albo udzielić ulgi w jego spłacie. Natomiast stosownie do art. 110 ust. 3 wskazanej wyżej ustawy, tryb postępowania w tego typu sprawach określa statut Funduszu. Ustawodawca przyznał zatem (...) (...)prawo do odstąpienia od dochodzenia zwrotu całości lub części świadczenia albo udzielenia ulgi w spłacie w postaci m.in. rozłożenia płatności na raty. Ponadto ustawa wskazuje na ogólne kryteria, jakimi powinien się kierować Fundusz. Jednakże szczegółowe kryteria i tryb postępowania w takich sprawach określa statut (...)oraz regulamin Rady Funduszu. Zgodnie z treścią jego postanowień, wnioski rozpatruje powołana przez Zarząd Komisja. Dokonuje ona każdorazowo oceny realnych przesłanek umożliwiających prowadzenie dalszego postępowania windykacyjnego oraz możliwości płatniczych dłużnika. Dochodzenie roszczeń od osoby fizycznej nie może skutkować pozbawieniem niezbędnych środków do życia zarówno dłużnika, jak i jego rodziny (prowadzących wspólne gospodarstwo lub będących na jego utrzymaniu). Komisja bada sytuację majątkową i życiową dłużnika. Istotne znaczenie ma ocena możliwości płatniczych dłużnika, oparta na analizie takich czynników, jak: dochód uzyskiwany przed dłużnika, jego stan majątkowy, stan rodzinny, realne możliwości zatrudnienia w miejscu zamieszkania dłużnika i osób bliskich, podejmowane przez dłużnika starania w celu spełnienia roszczenia. Dane dotyczące sytuacji materialnej, majątkowej i życiowej dłużników Komisja pozyskuje przede wszystkim z ośrodków pomocy społecznej i zakładów pracy (§ 56 statutu (...)). Swoje wnioski Komisja przedstawia Zarządowi (...)kompetentnemu do wydania decyzji

w tej sprawie (§ 56 ust. 1 i § 57 statutu (...)). Mając na względzie powyższe, wniosek ten winien być skierowany bezpośrednio do wierzyciela po uzyskaniu przez niego tytułu wykonawczego. Strona powodowa jednocześnie poinformowała, iż pozwany po uzyskaniu przez (...) prawomocnego orzeczenia w tej sprawie będzie mógł się ubiegać

o udzielenie ulgi w spłacie w postaci rozłożenia zadłużenia na raty, po udokumentowaniu swojej sytuacji materialnej. Dodatkowo podkreśliła, że należność dochodzona pozwem jest bardzo niska, a pozwany W. P. (1) jest jednym z dwóch pozwanych, w stosunku do których może być skierowana egzekucja. W tym stanie rzeczy wniosła o uwzględnienie powództwa w całości i nierozkładalnie należności na raty.

Pozwany M. K. (1) z kolei wniósł o oddalenie powództwa w całości,

w szczególności zarzucając, że w dacie powstania szkody opisanej w pozwie nie był już właścicielem spornego pojazdu, dołączając kopię umowy kupna - sprzedaży auta z dnia 29.08.2011 r.

Po zapoznaniu się z otrzymaną korespondencją zawierającą kopię powyższej umowy, strona powodowa, z uwagi na stanowisko zajmowane przez tego pozwanego, złożyła wnioski dowodowe w celu obalenia jego twierdzeń. Zdaniem powodowego Funduszu przesłana kopia umowy została sfałszowana i nie odzwierciedla stanu prawnego w odniesieniu do własności pojazdu marki (...) o nr. rej. (...). Przemawiają za powyższym stanowiskiem następujące okoliczności:

- na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany M. K. kilkakrotnie był informowany o toczącym się postępowaniu likwidacyjnym i wzywany do podania informacji, czy w dniu zdarzenia auto było jego, a jeśli nie, to przesłanie umowy sprzedaży, jednak pomimo otrzymania korespondencji, nigdy nie odpisał (...) i nie przesłał kopii umowy, z której wynikałoby, że sprzedał auto przez kolizją;

- w przesłanej kopii umowy wskazany jest adres zamieszkania M. K.; ul.

Włókniarzy 16 m. 15, B., podczas gdy przez cały okres postępowania likwidacyjnego

i sądowego właściwym adresem zamieszkania pozwanego jest; ul. (...), B.;

- w umowie kupna - sprzedaży widnieje numer dowodu pozwanego (...),

w (...) natomiast wskazany jest następujący numer dowodu osobistego; (...);

- w umowie wskazano, że dowód osobisty M. O. (1)został wydany przez Burmistrza Miasta D., podczas gdy dowody osobiste w tej miejscowości wydaje (...) D..

Strona powodowa podniosła, że pozwany M. K. poza kopią umowy nie dołączył żadnych innych dowodów, które potwierdzałyby, że doszło do zawarcia umowy kupna

- sprzedaży. Wiarygodność przedstawionej umowy jest zaś wątpliwa. Umowa bowiem nie została nigdzie zgłoszona, samochód nie został przerejestrowany ani ubezpieczony przez rzekomo nowego właściciela. Mając powyższe na uwadze wniosła o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. O. (1), na okoliczność wskazania, czy podpisał on przedstawioną przez pozwanego M. K. umowę i czy był właścicielem przedmiotowego auta w dniu 11.02.2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2012 r. w D. pozwany W. P. (1), kierując samochodem osobowym marki (...) o nr. rej. (...), nie dostosował prędkości do warunków ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym marki (...) o nr. rej. (...), powodując jego uszkodzenie.

Art. 23 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (...)nakłada na posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązek zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. W ocenie (...) (...)

z siedzibą w W. pozwany M. K. (1) był posiadaczem pojazdu, którym wyrządzono szkodę i nie dopełnił obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Dowód: odpisy notatki urzędowej o zdarzeniu drogowym z dnia 02 marca 2012 roku, wydruku korespondencji mailowej z dnia 20 marca 2012 roku, pisma Towarzystwa (...) SA w W. z dnia 05 sierpnia 2014 roku

i zapytania o przebieg ubezpieczenia z dnia 20 kwietnia 2012 roku.

Wskutek powyższego zdarzenia powodowy Fundusz dokonał wypłaty następujących kwot:

- w dniu 7 maja 2012 r. właścicielowi pojazdu K. K. 650 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe marki (...) o nr. rej. (...);

- w dniu 7 maja 2012 r. (...) SA 200 zł tytułem odszkodowania za likwidację szkody.

Łącznie wypłacił zatem kwotę 850 zł.

Dowód: odpisy wyceny nr (...) z dnia 17 lutego 2012 roku wraz z arkuszami ustalenia wartości pojazdu do tej wyceny z dnia 17 lutego 2012 roku, arkusza likwidacyjnego z dnia

26 kwietnia 2012 roku, zawiadomienia z dnia 25 kwietnia 2012 roku, przelewu praw z dnia

02 kwietnia 2012 roku i faktury VAT nr (...) z dnia 10 kwietnia 2012 roku.

Następnie powodowy Fundusz wezwaniem do zapłaty z dnia 04.12.2013 r., skierowanym do pozwanego W. P. (1), które zostało odebrane w dniu 13.12.2013 r. oraz wezwaniem do zapłaty skierowanym do pozwanego M. K. (1) w dniu 03.10.2014 r., odebranym przez niego w dniu 13.10.2014 r., wezwał obu pozwanych do zwrotu wypłaconych świadczeń, zakreślając termin 30-dniowy na dokonanie płatności,

Dowód: odpisy wezwań do zapłaty z dnia 04 grudnia 2013 roku i z dnia 03 października 2014 roku wraz z potwierdzeniami odbioru wezwań.

Pozwany M. K. (1) faktycznie jednak w dacie powstania szkody nie był już właścicielem spornego pojazdu, albowiem dnia 29 sierpnia 2011 r. sprzedał samochód osobowy marki (...) o nr. rej. (...) M. O. (1).

Dowód: kserokopia umowy kupna-sprzedaży pojazdu z dnia 29 sierpnia 2011 roku, zeznania świadka M. O. (1), przesłuchanie pozwanego M. K..

Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany M. K. (4) kilkakrotnie był informowany przez stronę powodową o toczącym się postępowaniu i wzywany do podania informacji, czy w dniu zdarzenia sporny pojazd należał do niego, a jeśli nie, to

o przesłanie umowy sprzedaży, jednak nie odpowiedział na pisma powodowego Funduszu

i nie przesłał kopii powyższej umowy.

Telefonował jednak do strony powodowej, informując, że nie jest już właścicielem spornego pojazdu. Nie mógł natomiast znaleźć kopii umowy kupna - sprzedaży z dnia 29.08.2011 r. i dopiero po jakimś czasie jego żona odnalazła ten dokument. Nie rejestrował też wcześniej spornego pojazdu na siebie, jedynie go podreperował i przeznaczył do sprzedaży. Nie zawierał również nowej umowy ubezpieczenia tego pojazdu.

W dacie zawarcia powyższej umowy był zameldowany u swoich rodziców, dlatego na umowie widnieje adres: os. (...), B.. Po śmierci rodziców i sprzedaży mieszkania, pod którego adresem był zameldowany, został zameldowany u swojej żony, pod adresem, który wskazany jest w pozwie.

Wymienił także dowód osobisty, w dacie zawierania powyższej umowy posługiwał się bowiem takim dokumentem tożsamości o numerze (...).

Dowód: odpis pisma strony powodowej do pozwanego M. K. (1) z dnia 10 marca 2014 roku, wydruk danych uzyskanych za pomocą systemu J., przesłuchanie pozwanego M. K. (1).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w zdecydowanej części w stosunku do pozwanego

W. P. (1), natomiast nie jest zasadne w stosunku do pozwanego M. K. (1).

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że w dniu 11 lutego 2012 r.

w D.pozwany W. P. (1), kierując samochodem osobowym marki (...)o nr. rej. (...), nie dostosował prędkości do warunków ruchu, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z samochodem osobowym marki (...)o nr. rej. (...), powodując jego uszkodzenie. Wskutek powyższego zdarzenia strona powodowa, na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (...), dokonała wypłaty właścicielowi pojazdu K. K.kwoty 650 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe, zaś ubezpieczycielowi (...) SAkwotę 200 zł tytułem odszkodowania za likwidację szkody. Łącznie powodowy Fundusz wypłacił zatem kwotę 850 zł. Następnie zaś strona powodowa wystąpiła, w oparciu o dyspozycję art. 110 ust. 1 powołanej wyżej ustawy,

z roszczeniem regresowym z tytułu wypłaconego przez nią świadczenia na rzecz poszkodowanego i ubezpieczyciela, za szkodę spowodowaną nieubezpieczonym w zakresie OC pojazdem marki (...) o nr. rej. (...), powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego zaistniałego w dniu 11 lutego 2012 r. Art. 23 ustawy z 22 maja 2003 r.

o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)nakłada bowiem na posiadacza pojazdu mechanicznego obowiązek zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu

Sporna w sprawie pozostawała natomiast kwestia, czy strona powodowa mogła zasadnie domagać się zwrotu wypłaconych świadczeń w stosunku do pozwanego

M. K., wobec podniesienia przez niego zarzutu, że w dacie powstania szkody nie był już właścicielem spornego pojazdu, albowiem dnia 29 sierpnia 2011 r. sprzedał samochód osobowy marki (...) o nr. rej. (...) M. O. (1).

W ocenie Sądu, mając na względzie przede wszystkim dowód z dokumentu przedstawionego przez tego pozwanego, a także zeznania świadka M. O., jak również dowód z przesłuchania samego pozwanego, powyższy zarzut zasługuje na uwzględnienie. Przede wszystkim podnieść należy, że nie sposób uznać, iż kopia umowy kupna - sprzedaży z dnia 29.08.2011 r. została sfałszowana i nie odzwierciedla stanu prawnego w odniesieniu do własności pojazdu marki (...) o nr. rej. (...). Wprawdzie w istocie pozwany M. K. na etapie postępowania likwidacyjnego kilkakrotnie był informowany o toczącym się postępowaniu likwidacyjnym i wzywany do podania informacji, czy w dniu zdarzenia sporny pojazd należał do niego, a jeśli nie, to

o przesłanie umowy sprzedaży, a jednak pomimo otrzymania korespondencji, nigdy nie przesłał wcześniej kopii umowy, z której wynikałoby, że sprzedał auto przez kolizją, jednak w toku przesłuchania w sposób logiczny wytłumaczył, dlaczego tak się stało,

w szczególności, że udało mu się odnaleźć dopiero później kopię umowy. To samo dotyczy okoliczności podnoszonych przez stronę powodową, że w kopii umowy wskazany jest inny adres zamieszkania pozwanego M. K. (1), (os. (...), B.,

a nie ul. (...), B.), jak i widnieje w niej inny numer jego dowodu pozwanego ( (...), a nie (...)). Zupełnie natomiast niezrozumiały jest argument strony powodowej, że w umowie wskazano, iż dowód osobisty M. O. (1) został wydany przez Burmistrza Miasta D., podczas gdy dowody osobiste w tej miejscowości wydaje Wójt Gminy D., skoro ten ostatni organ wydaje takie dokumenty tożsamości tylko dla mieszkańców gminy wiejskiej D., a nie gminy miejskiej D.. W tej sytuacji roszczenie strony powodowej wobec pozwanego

M. K. należało uznać za niezasadne i powództwo w stosunku do niego oddalić.

Przechodząc zaś do oceny zgłoszonego roszczenia w stosunku do pozwanego

W. P., Sąd z całą stanowczością stwierdził, że jest ono uzasadnione, w świetle powołanych przez stronę powodową przepisów ustawy art. 110 ustawy z 22 maja 2003 r.

o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 415 k.c. i art. 518 § 1 pkt l i 4 k.c.

Pozwany ten zobowiązany był więc do zapłaty na rzecz powodowego Funduszu należności głównej w kwocie 850 zł. Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od tej kwoty, znajdujące oparcie w powołanym przez stronę powodową przepisie art. 481 § 1 k.c., jest jednak zasadne tylko w części, skoro wezwanie do zapłaty z dnia 04 grudnia 2013 r., skierowane do tego pozwanego, zostało odebrane w dniu 13 grudnia 2013 r., a powodowy Fundusz Gwarancyjny zakreślił termin 30-dniowy na dokonanie płatności. Zatem odsetki takie mogły być zasądzone dopiero od dnia następnego po upływie tego terminu, a więc od dnia 13 stycznia 2014 r. Dalej zaś idące żądanie odsetek należało oddalić.

Z tych względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punktach

I i II wyroku.

Odnośnie kosztów procesu Sąd przyjął, że według przepisów art. 98 § 3 k.p.c., na koszty procesu poniesione przez stronę powodową składają się: opłata od pozwu w kwocie 43 zł, wynagrodzenie adwokackie w kwocie 180 zł i opłata skarbowa od pełnomocnictwa

w kwocie 17 zł, co daje łącznie kwotę 240 zł. Według zaś przepisów art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, przy czym sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. W tym przypadku strona powodowa przegrała proces w minimalnym stopniu, a mianowicie wyłącznie co do części odsetek ustawowych. W związku z tym należało w całości obciążyć pozwanego W. P. poniesionymi przez nią kosztami procesu.

Sąd natomiast podzielił stanowisko strony powodowej co do braku podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego W. P. o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty i nieobciążanie go kosztami procesu.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak

w punkcie III wyroku.