Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...) M. K., (...) spółka jawna z siedzibą w A.

przeciwko A. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 16 października 2015 roku, sygn. akt I C 842/14

oddala apelację.

I Ca 7/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 października 2015 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił powództwo Przedsiębiorstwa (...) spółki jawnej z siedzibą w A. skierowanego przeciwko A. P..

Apelację od wyroku wniósł powód, który zaskarżając go w całości, zarzucił mu:

1/ sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia prawa procesowego – art. 233 §1 k.p.c. poprzez: - dokonanie oceny dowodów w sposób wadliwy bez przytoczenia merytorycznych
i rzeczowych argumentów dla których sad odmówił wiarygodności zeznaniom świadków A. K. (1) i W. S. (1) w zakresie zamówienia towaru u powoda
i dostarczenia go na budowę oraz ustalenia sposobu zapłaty i terminu dostawy

- dokonanie oceny zeznań świadka Z. I. (1) w sposób sprzeczny
z zasadami doświadczenia życiowego, jednostronny bez wszechstronnego rozważenia podnoszonych przez powoda okoliczności

- dokonanie oceny dowodu w postaci faktury w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego i bezzasadne przyjęcie, że nie może ona stanowić dowodu zawarcia umowy sprzedaży;

2/ naruszenie prawa procesowego art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i dokonanie ustaleń tylko w oparciu o gołosłowne twierdzenia pozwanego;

3/ naruszenie prawa materialnego art. 535 k.c. poprzez brak jego zastosowania
i przyjęcie, że nie doszło do zawarcia umowy miedzy stronami.

W konkluzji wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie kwoty żądanej
w pozwie.

Wniósł także o dopuszczenie dowodu z dokumentów i oświadczeń 4 osób na okoliczność braku wiarygodności zeznań świadka Z. I. (2), wskazując, że potrzeba dowodów wyniknęła obecnie w związku z dokonanymi ustaleniami przez Sąd , które nie odpowiadają rzeczywistości.

Sąd okręgowy zważył:

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji
w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Nie jest słuszny zarzut naruszenia art. 233 § k.p.c. w związku z art. 316 § 1 k.p.c. polegający na dokonaniu przez Sąd oceny materiału dowodowego w sposób dowolny bez jego wszechstronnego rozważenia oraz dokonanie ustaleń sprzecznych z treścią materiału dowodowego.

Przypomnieć należy, że w świetle utrwalonych poglądów judykatury
i piśmiennictwa prawniczego nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. (a zatem wykazania, że sąd
a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów - grupy dowodów).

Wbrew zarzutom apelującego Sąd dokonał swoich ustaleń w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i rozważył wszystkie zgromadzone dowody.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że sam apelujący w treści pozwu jako podstawę faktyczną swego roszczenia wskazał, że w dniu 31 lipca 2013 r. pozwany zakupił u niego materiały budowlane które zostały mu w tym dniu wydane
i dostarczone ( d. uzasadnienie pozwu k 3). Natomiast na skutek złożonego sprzeciwu, kiedy pozwany zakwestionował te okoliczności powód zmienił wersję wskazując, że towar zamówił i odebrał Z. I. (2) oraz, że miało to miejsce w miesiącu maju – czerwcu 2013 r. (d. pismo k 39-40). Jednak z zeznań świadka Z. I., który to dowód został przeprowadzony na wniosek powoda wynika, że nie zamawiał on towaru w 2013 r. na posesji oraz na zlecenie pozwanego. Ponadto brak było jakiegokolwiek dokumentu w tym WZ, że towar został wydany, w jakim dniu i komu, co przy wydawaniu towaru przy wparciu systemu komputerowego,
o czym zeznaje świadek W. S., wydaje się przecież proste do ustalenia.

Mając na uwadze powyższe rozbieżności i wątpliwości nie sposób podzielić zarzutu skarżącego, że Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, czy jednostronnie. Wręcz przeciwnie uczynił, to właśnie zgodnie z doświadczeniem życiowym, zważywszy dodatkowo na fakt, że towaru na pewno nie zamawiał pozwany, a wezwanie do zapłaty otrzymał po upływie pół roku od daty wystawienia faktury.

Chybiony jest także zarzut, aby Sąd Pierwszej instancji dokonując oceny dowodów nie wskazał merytorycznych i rzeczowych argumentów dla których odmówił wiarygodności zeznaniom świadka A. K. (1) i W. S. (1). Na stronach 74 i 75 akt sprawy Sąd szczegółowo odnosi się do ich zeznań i podaje powody, dla których odmówił im wiarygodności. Na marginesie należy zauważyć , że zeznania samego A. K. pozostają w sprzeczności z twierdzeniami powoda i samego świadka. Z jednak strony wskazuje, że brak podpisu na fakturach pozwanego , które załączył powód ( k 25-27) wynika z faktu, że towar był w danym dniu zapłacony, ale zeznał także, że dysponuje i wystawia faktury, za które później rozliczają się inwestorzy. Co oznacza, że na tych z terminem płatności winien być podpis zamawiającego, czy inwestora. Ponadto nie załączono ani jednej faktury, która wskazywałaby na ukształtowany między stronami zwyczaj płacenia przelewem, bez podpisu inwestora.

Nie jest też trafny zarzut, że Sad Rejonowy dokonał oceny zeznań świadka
Z. I. w sposób jednostronny i sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego. Przede wszystkim jego zeznania nie pozostają w sprzeczności
z zeznaniami samego pozwanego, ponieważ wbrew twierdzeniom apelującego pozwany nie twierdził, ze Z. I. wykonywał prace u niego w maju – czerwcu 2013 r. Zeznał tylko, że zakończył budowę w kwietniu 2013 r., powiadamiając Inspektora Budowlanego w dniu 2 kwietnia 2013 r. jednocześnie zeznał ( k 64-64 verte), że wyjaśniając informacyjnie pomylił się, ponieważ w dacie zgłaszania odbioru domu odbierany był także garaż, a prace budowlane zakończyły się w 2012 r.

Sąd Okręgowy pominął dowody załączone do apelacji w postaci dokumentów, czy oświadczeń, ponieważ są one spóźnione i niewątpliwie strona powodowa mogła je przedstawić przed sądem pierwszej instancji. ( art. 381k.p.c.).

Zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Przepis ten nie służy wykrywaniu
i zbieraniu nowych okoliczności faktycznych oraz środków dowodowych, a jedynie pozwala na dowodzenie okoliczności faktycznych, wcześniej niemożliwych do wykazania z przyczyn obiektywnych. Strona, która dopuszcza się zaniedbania
w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni. Potrzebą powołania nowego dowodu, w rozumieniu art. 381 k.p.c., nie jest uzyskanie - w oparciu o uzasadnienie skarżonego wyroku - wiedzy o tym, jakie stanowisko zajął sąd pierwszej instancji co do poszczególnych twierdzeń i zarzutów strony.

Ponadto oświadczenia osób o zaistnieniu pewnych zdarzeń, nie mogą zastąpić ich zeznań, jako sprzeczne z zasadą bezpośredniości, a także jest to de facto obejście zakazu z art. 505 ¹¹ §1 k.p.c.

Z uwagi na brak skutecznego zarzutu dotyczącego naruszenia prawa procesowego w zakresie oceny materiału dowodowego nieskuteczny był także zarzut naruszenia prawa materialnego – art. 535 k.c.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.