Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Skiba

Protokolant Marta Michniewicz

po rozpoznaniu w dniach 29 września 2015 roku i 18 listopada 2015 roku sprawy o wykroczenie

K. K. (1)

syna T. i F. z domu H.,

urodzonego dnia (...) w Ż.

obwinionego o to, że:

w okresie od 20.01.2014 roku do 27.01.2014 roku w I. na ul. (...) pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji zawierającej żądanie Straży Miejskiej I. do wskazania, komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 18.11.2013 roku o godz. 11.34 w I. przy ul. (...) samochodu marki D. o nr rej. (...) będący jego właścicielem, nie dopełnił nałożonego na niego ustawowego obowiązku;

tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w.

orzeka, co następuje:

I.  obwinionego K. K. (1) uznaje za winnego tego, że w okresie od 03 czerwca 2013 roku do 27 stycznia 2014 roku we W. nie wykonał ciążącego na nim na mocy art. 78 ust. 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym zawiadomienia właściwego starosty w nieprzekraczalnym terminie 30 dni o zbyciu w dniu 02 maja 2013 roku pojazdu marki D. o nr rej. (...), tj. wykroczenia z art. 97 kw, i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu 300 (trzysta) złotych grzywny,

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące:

a)  kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków,

b)  kwotę 30 zł tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, co następuje:

K. K. (1) w dniu 18 marca 2013 roku zakupił samochód osobowy marki D. o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji (...).

Dowód:

Umowa sprzedaży k. 13

K. K. (1) w dniu 02 maja 2013 roku sprzedał w.w. samochód P. F..

Dowód:

Umowa sprzedaży k. 37

W dniu 18 marca 2013 roku o godzinie 11:34:23 w.w. samochodem zostało popełnione wykroczenie drogowe na terenie I. polegające na przekroczeniu prędkości w terenie zabudowanym o 25 km/h, kierujący tym samochodem poruszał się ulicą (...) z prędkością 75 km/h. wykroczenie to zostało zarejestrowane przez Straż Miejską w I.. Wskutek działań mających na celu ustalenie właściciela samochodu i danych osoby kierującej tym pojazdem w czasie zarejestrowanego wykroczenia drogowego funkcjonariusze Straży Miejskiej uzyskali informacje, iż w tym dniu właścicielem przedmiotowego samochodu był obwiniony K. K. (1).

Dowód:

Informacja Urzędu Miasta I. k. 5

Oświadczenie T. G. wraz z umową sprzedaży k. 9

Umowa sprzedaży k. 13

Sąd zważył, co następuje:

K. K. (2) obwiniony został przez oskarżyciela publicznego o to, że w okresie od 20.01.2014 roku do 27.01.2014 roku w I. na ul. (...) pomimo prawidłowo doręczonej korespondencji zawierającej żądanie Straży Miejskiej I. do wskazania, komu powierzył do kierowania lub używania w dniu 18.11.2013 roku o godz. 11.34 w I. przy ul. (...) samochodu marki D. o nr rej. (...) będący jego właścicielem, nie dopełnił nałożonego na niego ustawowego obowiązku, co stanowi wykroczenie z art. 96 § 3 k.w.

W ocenie Sądu okoliczności ujawnione w toku postępowania dowodowego nie pozwoliły na uznanie, że K. K. (1) takiego wykroczenia się dopuścił, lecz że dopuścił się wykroczenia z art. 97 k.w.

W pierwszym rzędzie zauważyć należy, iż oskarżyciel publiczny w związku z zarejestrowanym wykroczeniem drogowym sięgnął po możliwości płynące z prawa o ruchu drogowym, mianowicie poczynił ustalenia w przedmiocie własności samochodu uczestniczącego w tym wykroczenia, według danych uzyskanych z odpowiedniej bazy, następnie weryfikując te dane bezpośrednio u osoby widniejącej w tej bazie uzyskał informację, że w dacie zdarzenia – a to wobec treści umowy znajdującej się na karcie 13 akt sprawy i wobec uwidocznienia w bazie jako właściciel poprzedniego właściciela – przedmiotowy samochód stanowił własność obwinionego. Oskarżyciel publiczny zobowiązał zatem obwinionego do wskazania w zakreślonym terminie danych kierowcy prowadzącego ten samochód w czasie zarejestrowanego wykroczenia. Ze strony obwinionego nastąpiło milczenie, dopiero na etapie postępowania sądowego obwiniony złożył kopie umowy sprzedaży z dnia 2 maja 2013 roku.

Niewątpliwie zatem na obwinionym nie ciążył już obowiązek udzielenia oskarżycielowi publicznemu żądanych informacji (zauważyć należy, iż wypadałoby chociaż udzielić informacji, że nie jest się właścicielem, a tak zachowali się wcześniejsi właściciele tego samochodu). Gdyby taką wiedzą dysponował oskarżyciel publiczny, wówczas ewentualny wniosek o ukaranie obejmowałby zapewne czyn polegający na tym, że w okresie od 03 czerwca 2013 roku do 27 stycznia 2014 roku we W. K. K. (1) nie wykonał ciążącego na nim na mocy art. 78 ust. 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku – Prawo o ruchu drogowym zawiadomienia właściwego starosty w nieprzekraczalnym terminie 30 dni o zbyciu w dniu 02 maja 2013 roku pojazdu marki D. o nr rej. (...). Takie wykroczenie mieści się w ocenie Sądu w podstawach faktycznych wniosku o ukaranie, możliwym było zatem zmodyfikowanie wykroczenia objętego wnioskiem o ukaranie.

Godzi się zauważyć, iż przepisy prawa o ruchu drogowym m.in. dla zapewnienia dokonania przez właściwe organy ustaleń w zakresie własności samochodów uczestniczących w wykroczeniach drogowych, wypadkach drogowych czy innych przestępstwach nakładają nie tylko na nabywcę, ale także na zbywcę obowiązek zawiadomienia właściwego starosty (według miejsca zarejestrowania samochodu) o zmianie właściciela wskutek zawarcia umowy sprzedaży czy wskutek innej czynności cywilnoprawnej skutkującej zmianą właściciela. Na obwinionym obowiązek ten ciążył także, a to wobec zawartej w dniu 02 maja 2013 roku umowy. Wyznaczonym wskazanym przepisem termin upłynął w dniu 02 czerwca 2013 roku, a zatem już z dniem obwiniony zaczął utrzymywać bezprawny stan niezawiadomienia właściwego starosty o zbyciu pojazdu. Jako datę końcową Sąd przyjął datę końcową wykroczenia objętego wnioskiem o ukaranie, ta data przy prawidłowej kwalifikacji zostałaby zapewne wskazana przez oskarżyciela publicznego we wniosku o ukaranie w sytuacji przyjęcia zarzutu takiego właśnie wykroczenia.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 33 k.w., bacząc by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając przy tym stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma osiągnąć w stosunku do obwinionego.

Obowiązek nałożony na zbywców i nabywców samochodów dotyczący zawiadamiania o zmianie właściciela jest jednym z elementów składających się na bezpieczeństwo szeroko rozumianego ruchu drogowego, m.in. służy temu, aby sprawcy czynów zabronionych byli szybko odnajdywani, aby bez zbędnej zwłoki przeprowadzić właściwe postępowanie. Obwiniony swoim zaniechaniem uniemożliwił oskarżycielowi publicznemu dokonanie prawidłowych ustaleń co do sprawcy zarejestrowanego wykroczenia drogowego, gdyby obwiniony wywiązał się z tego obowiązku, funkcjonariusze Straży Miejskiej w I. uzyskaliby z całą pewnością, że właścicielem samochodu jest inna osoba, a to nabywca samochodu od obwinionego bądź jeszcze kolejny, późniejszy, właściciel.

W ocenie Sądu grzywna w wysokości 300 zł jest wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, winna również uświadomić obwinionemu niewłaściwość jego postępowania polegającego na niewywiązaniu się ze wskazanego obowiązku, winna wdrożyć obwinionego do większego respektu dla obowiązków płynących z przepisów prawa o ruchu drogowym, nie tylko w zakresie uregulowań dotyczących samego ruchu drogowego, ale także obowiązków innych ciążących na właścicielach samochodów.

W oparciu o przepis art. 118 § 1 k.p.w. oparte zostało rozstrzygnięcie o kosztach postępowania obejmujących kwotę zryczałtowanych wydatków i opłatę.