Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st.sekr.sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania E. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 5 lipca 2012 roku nr (...)- (...)

w sprawie E. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o rentę

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 945/12

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 12 czerwca 2013 roku

Decyzją z dnia 5 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił E. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 2.07.2012 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła E. P. , domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona podniosła, iż przedmiotowa decyzja ZUS jest niesłuszna i dla niej krzywdząca, gdyż jest osobą cierpiącą na szereg przewlekłych schorzeń oraz pozostającą w stałym leczeniu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż wobec stwierdzenia w toku postępowania orzeczniczego braku niezdolności do pracy po stronie ubezpieczonej, odmowa dalszego przyznania jej renty była zgodna z przepisami ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. P. urodzona w dniu (...) posiada wykształcenie średnie jako technik budownictwa ogólnego, ostatnio pracowała jako pracownik biurowy. Ubezpieczona od dnia 1.06.1995 r. pobierała rentę z tytułu zaliczenia do III grupy inwalidów, a następnie z tytułu częściowej niezdolności do pracy, która przysługiwała jej do dnia 31.07.2004 r. W okresie od 1.12.2011 r. do 16.05.2012 r. pobierała zasiłek chorobowy po ustaniu tytułu ubezpieczenia społecznego.

Dowód: akta ZUS

W dniu 11.05.2012 r. ubezpieczona złożyła do ZUS wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zarówno orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 14.06.2012 r., jak i orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 5.07.2012 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Wobec powyższego przedmiotową decyzją ZUS odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Od tej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie.

Dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego u odwołującej się stwierdzono:

- cukrzycę typu I z otyłością (...) (...), leczoną insuliną w modelu intensywnej funkcjonalnej insulinoterapii niewyrównaną metabolicznie, bez objawów klinicznych oraz bez późnych powikłań,

- reumatoidalne zapalenie stawów II stopnia funkcja I,

- wole H. w stadium klinicznej eutyreozy,

- niedokrwistość,

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z nawracającym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji.

Cukrzyca typu 1 jest leczona w modelu (...) analogami insulin, a tego typu leczenie wymaga stałego i systematycznego zaangażowania w leczenie i samokontroli. Ten typ terapii umożliwia uzyskanie zadawalającej kontroli metabolicznej odwołującej. Badana nigdy nie była hospitalizowana z powodu dekompensacji cukrzycy nie stwierdza się również zaawansowanych powikłań późnych typowych dla cukrzycy. Brak takich powikłań, które upośledzałyby znacznie funkcje organizmu nie daje podstaw do uznania choćby częściowej niezdolności do pracy.

Skarżąca leczy się z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów, które aktualnie nie spowodowało znacznych uszkodzeń narządu ruchu. Funkcja dłoni zachowana. W badaniu układu ruchu nie stwierdzono ograniczenia ruchomości czynnej i biernej, napięcie mięśni kończyn symetryczne, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych.

W badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów korzeniowych, próba R. ujemna, objaw szczytowy ujemny, odruchy ścięgniste zachowane, żywe, symetryczne, chód sprawny, ruchomość stawów biodrowych i kolanowych pełna. Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego. Schorzenia układu ruchu mogą wymagać okresowej farmakoterapii i rehabilitacji, jednak nie powodują takiego upośledzenia funkcji narządu ruchu, które by uzasadniało uznanie częściowej niezdolności do pracy.

Dowód: - opinia sądowo – lekarska z dnia 12.12.2012 r. – k. 15–16,

- opinia sądowo – lekarska z dnia 19.03.2013 r. – k. 21–24,

- opinia uzupełniająca z dnia 20.05.2013 r. – k. 43-44,

- dokumentacja lekarska – akta ZUS.

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu diabetologii, neurologii i reumatologii uznając, iż zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującej się, a nadto uwzględniają wpływ wszystkich rozpoznanych u niej schorzeń na jej zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej, popartej doświadczeniem zawodowym. Zważyć przy tym należy, iż opinie zostały wydane przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u opiniowanej, zaś opiniujący swe ustalenia i wnioski wywiedli po bezpośrednim badaniu oraz szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej złożonej w aktach sprawy.

Odwołująca po wydaniu przedmiotowych opinii przedłożyła nową dokumentację medyczną w postaci kart leczenia szpitalnego z dnia 7.02.2013 r. i z dnia 27.05.2013 r. oraz wynik badania MR z dnia 23.03.2013 r., wynik konsultacji neurochirurgicznej z dnia 27.03.2013 r. podnosząc, iż nastąpiło pogorszenie stanu zdrowia już po wydaniu opinii przez biegłego diabetologa, natomiast z opinią biegłych z zakresu neurologii i reumatologii nie zgadza się, gdyż stan jej zdrowia już w dniu badania przez biegłych był inny niż ten wynikający z tej opinii.

W opinii uzupełniającej z dnia 20.05.2013 r. biegli z zakresu reumatologii i neurologii szczegółowo odnieśli się do przedstawionych zarzutów i w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśniła słuszność swojego stanowiska w oparciu o aktualny stan wiedzy medycznej. Biegli podkreślili, iż dostarczone przez odwołującą wyniki badań wykonane zostały po ich badaniu, które miało miejsce w dniu 19.03.2013 r. i nie mają wpływu na zmianę oceny stanu zdrowia odwołującej się. Słusznie podkreślono również, iż Komisja lekarska ZUS w dniu wydania orzeczenia z dnia 2.07.2013 r. nie mogła się odnieść do dokumentów dostarczonych później w postaci choćby leczenia szpitalnego mającego miejsce w lutym 2013 r., jak i innych badań dostarczonych i wykonanych później. Ponadto trzeba zauważyć, iż z karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 27.05.2013 r. wynika, iż choroba kręgosłupa z dolegliwościami bólowymi występuje u ubezpieczonej od października 2012 r., a więc już po wydaniu zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 5.07.2012 r. W tym kontekście trzeba podkreślić, że w niniejszym postępowaniu ocena stanu zdrowia odwołującej dokonywana jest przez Sąd na dzień wydania zaskarżonej decyzji ZUS. Zatem przedłożenie przez stronę wyników badań, kart leczenia szpitalnego, jak i wszelkich innych dokumentów medycznych świadczących o pogorszeniu stanu zdrowia po czasie wydania zaskarżonej decyzji ZUS pozostają bez znaczenia dla sprawy. W przypadku pogorszenia stanu zdrowia ubezpieczonej po wydaniu zaskarżonej decyzji możliwe jest złożenie kolejnego wniosku do ZUS o przedmiotowe świadczenie – co odwołująca uczyniła. Sąd natomiast w niniejszym postępowaniu ocenia prawidłowość rozstrzygnięć organu rentowego według stanu faktycznego z chwili ich wydania. Poza sporem też jest, że podnoszone przez odwołującą nowe okoliczności nie stanowiły tych o których mowa w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r. II UK 79/11).

Opinie biegłych spełniły nadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art.278 kpc. i art.285 kpc., zaś w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogłyby podważać zaufanie do wiedzy czy bezstronności biegłych.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz z dokumentacji medycznej dostarczonej przez odwołującą nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie art.57 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2009 roku, Nr 153, poz.1227 ze zmianami) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust.1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit.b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit.a, pkt 11-12, 13 lit.a, pkt 14 lit.a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit.a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3).

Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie sporną stała się przesłanka z art. 57 ust.1 pkt 1 ustawy, dotycząca niezdolności do pracy.

Dla rozstrzygnięcia, czy w przypadku ubezpieczonej mamy do czynienia z niezdolnością do pracy, koniecznym stało się zasięgnięcie opinii biegłych specjalistów z zakresu dziedzin medycyny związanych z jej dolegliwościami, to jest z zakresu diabetologii, neurologii i reumatologii.

Z opinii wymienionych specjalistów wynika, iż zdiagnozowane schorzenia nie czynią ubezpieczonej niezdolną do pracy (na dzień wydania zaskarżonej decyzji). Ubezpieczona cierpi co prawda na: cukrzycę typu I z otyłością (...) (...), leczoną insuliną w modelu intensywnej funkcjonalnej insulinoterapii niewyrównaną metabolicznie, bez objawów klinicznych oraz bez późnych powikłań, reumatoidalne zapalenie stawów II stopnia funkcja I, wole H. w stadium klinicznej eutyreozy, niedokrwistość i chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego z nawracającym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji, to jednak schorzenia te nie rzutują na zdolność funkcjonowania jej organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy.

Cukrzyca typu 1 jest leczona w modelu (...) analogami insulin, a tego typu leczenie wymaga stałego i systematycznego zaangażowania w leczenie i samokontroli. Ten typ terapii umożliwia uzyskanie zadawalającej kontroli metabolicznej odwołującej. Badana nigdy nie była hospitalizowana z powodu dekompensacji cukrzycy, Nie stwierdza się również zaawansowanych powikłań późnych typowych dla cukrzycy. Brak takich powikłań, które upośledzałyby znacznie funkcje organizmu nie daje podstaw do uznania choćby częściowej niezdolności do pracy.

Skarżąca leczy się z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów, które aktualnie nie spowodowało znacznych uszkodzeń narządu ruchu. Funkcja dłoni zachowana. W badaniu układu ruchu nie stwierdzono ograniczenia ruchomości czynnej i biernej, napięcie mięśni kończyn symetryczne, bez wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych.

W badaniu neurologicznym nie stwierdzono objawów korzeniowych, próba R. ujemna, objaw szczytowy ujemny, odruchy ścięgniste zachowane, żywe, symetryczne, chód sprawny, ruchomość stawów biodrowych i kolanowych pełna. Neurologicznie bez objawów uszkodzenia układu nerwowego. Schorzenia układu ruchu mogą wymagać okresowej farmakoterapii i rehabilitacji, jednak nie powodują takiego upośledzenia funkcji narządu ruchu, które by uzasadniało uznanie częściowej niezdolności do pracy.

Z powyższych względów uznać należało, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa, zaś odwołanie należało oddalić jako bezzasadne, przyjmując jako podstawę wymienione wyżej przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz art. 477 ¹⁴§1 k.p.c.