Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa F. Bank (...) z siedzibą w S.

przeciwko B. N.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 20 lutego 2015 r., sygn. akt I C 1958/14

oddala apelację.

SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1143/15

UZASADNIENIE

Powód F. Bank (...) w S. żądał zasądzenia na jego rzecz od pozwanej B. N. kwoty 1 280 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 20 stycznia 2014r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdził, że pozwana zawarła z powodem umowę ramową pożyczki na kwotę 1 500 zł. Pozwana spłaciła kwotę 1 200 zł, która została zaliczona na pokrycie kosztów związanych z wysyłanymi upomnieniami oraz do wysokości 1 020 zł na poczet niespłaconej umowy pożyczki. Kwota dochodzona pozwem obejmuje niespłaconą część pożyczki oraz koszty jej udzielenia.

Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wodzisławiu Śląskim.

Pozwana B. N. pomimo prawidłowego wezwania na rozprawę nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę i nie zajęła stanowiska
w sprawie.

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim w wyroku zaocznym z dnia
20 02 2015 roku oddalił powództwo.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację
art. 339 § 1 k.c. i stwierdził, że okoliczności podane w pozwie budzą wątpliwości. Powód wbrew obowiązkowi wynikającemu z treści art. 6 k.c., art. 3 k.c. oraz art. 232 k.p.c. nie wykazał treści zawartej umowy oraz prawidłowości wyliczenia dochodzonej kwoty. Z umowy ramowej pożyczki nie wynika na jaki okres została ona zawarta, jakie jest jej oprocentowanie, jakie są inne koszty związane z jej zawarciem. Ponadto na podstawie załączonego wydruku nie sposób ustalić treści stosunku zobowiązaniowego łączącego strony. Nie wykazano także kiedy nastąpiła częściowa spłata pożyczki oraz
w jaki sposób obliczono kwotę należnych kosztów. Brak zatem aktualnego stanu zadłużenia pozwanej.

Orzeczenie zaskarżył powód F. Bank (...) w S. , który wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za obie instancje, względnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzucił, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe, a to regulacje: art. 233 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że:

-

przedłożone przez powoda potwierdzenie wpłaty środków na kwotę 1 500 zł
z rachunku bankowego powoda na rachunek bankowy pozwanej nie stanowi potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki, podczas gdy z załączonego do pozwu potwierdzenia przelewu na kwotę 1 500 zł wynika w sposób niebudzący wątpliwości że wskazana kwota została przekazana na rachunek bankowy pozwanej, a tytuł przelewu potwierdza, że doszło do zawarcia umowy pożyczki,

-

przekazanie przez pozwaną kwoty 0,01 zł nie stanowi potwierdzenia zawarcia przez strony umowy pożyczki, podczas gdy w tytule przelewu pozwana złożyła oświadczenie woli, że akceptuje warunki przyznania pożyczki;

-

dokonanie przez pozwaną częściowej spłaty pożyczki nie stanowi dostatecznego potwierdzenia istnienia roszczenia powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości oraz nie świadczy o tym, że pozwana zawarła
z powodem umowę pożyczki.

Zarzucił także naruszenie regulacji art. 6 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że powód uchybił obowiązkowi wynikającemu z jego treści oraz regulacji art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 723 k.c. , alternatywnie art. 405 k.c. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy pozwana otrzymała od powoda środki pieniężne w kwocie 1 500 zł.

W uzasadnieniu podniósł, iż nie ulega wątpliwości, że pozwana otrzymała od powoda kwotę 1 500 zł tytułem zawartej umowy pożyczki, a zatem ciąży na niej obowiązek jej zwrotu (art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 723 k.c.). Na kwotę dochodzona pozwem składa się częściowo spłacona pożyczka wraz z kosztami jej udzielenia, co potwierdzają przedstawione przez powoda, a zupełnie pominięte przez Sąd dowody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były kwestionowane w apelacji i mają podstawę we wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wiarygodnych źródłach dowodowych.

Zaoferowane Sądowi dowody dotyczyły okoliczności bezspornych pomiędzy stronami, które stosownie do regulacji art. 230 k.p.c. nie wymagały dowodu, a zarazem w kontekście zawartej poniżej oceny prawnej nie miały wpływu na ostateczny wynik sprawy.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Powództwo zostało oparte na twierdzeniu, iż strony łączyła umowa pożyczki,

co stosownie do regulacji art. 321 k.p.c. wiązało Sąd przy rozpoznaniu sprawy.

Pozwana nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę i nie zajęła stanowiska w sprawie, co stosownie do regulacji art. 339 § 2 k.p.c. obligowało Sąd Rejonowy do przyjęcia za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie chyba, że budziły one jego uzasadnione wątpliwości.

Powód w pozwie nie wyjaśnił w jaki sposób wyliczono dochodzoną kwotę

i jakie konkretne należności na nią się składają, stąd też Sąd pierwszej instancji słusznie przeprowadził postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia okoliczności faktycznych sprawy (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r.,I CKU 176/97

oraz uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972).

Jego wyniki nie pozwoliły jednak poczynić ustaleń faktycznych na wskazane powyżej okoliczności, co już tylko z tego powodu czyniło powództwo jako niewykazane bezzasadnym (niezależnie od tego Sąd odwoławczy w całości podziela dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę prawną i przyjmuje ją za własną)

Zgodnie z twierdzeniem pozwu źródłem dochodzonych roszczeń są zobowiązania wynikające z umowa pożyczki i przekazanie pozwanej kwoty 1.500zł nastąpiło w wykonaniu umowy pożyczki.

Powstałe w następstwie tego wzbogacenie pozwanej miało zatem swą podstawę prawną, stąd też w sprawie nie ma zastosowania regulacja art. 405 i nast. k.c.

i podniesiony w apelacji zarzut naruszenia tej regulacji przy ferowaniu zaskarżonego wyroku jest bezpodstawny.

Czyni to apelację bezzasadną w rozumieniu regulacji art. 385 k.p.c. i z mocy tej regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Resumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powódki jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek