Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Miłosz Rusiecki

Protokolant: sekr. sąd. Barbara Krzeszewska

na posiedzeniu jawnym rozpoznał sprawę z powództwa:

W. Z.

przeciwko A. Z.

o uchylenie obowiązku alimentacyjnego

1.  Uchyla z dniem 1 sierpnia 2015 roku obowiązek alimentacyjny W. Z. wobec A. Z. w wysokości 300,- (trzysta) złotych miesięcznie orzeczony wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 30 października 2013 roku w sprawie I C 1560/12.

2.  Oddala powództwo w pozostałej części.

3.  Nie obciąża pozwanej A. Z. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda W. Z..

4.  Kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

III RC 21/15

(VIII RC 58/15)

UZASADNIENIE

W. Z. wniósł pozew o uchylenie alimentów świadczonych na rzecz jego byłej żony A. Z.. Podstawą roszczenia był brak przesłanki niedostatku po stronie uprawnionej. Zdaniem powoda pozwana podjęła pracę i pozostaje w nieformalnym związku z pracującym mężczyzną. Natomiast sytuacja majątkowa powoda pogorszyła się z uwagi konieczność spłaty kredytu.

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa z uwagi na niewielką wysokość własnych dochodów, konieczność utrzymania syna oraz brak większego majątku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małżeństwo stron zostało rozwiązane z winy obydwu stron wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 30 października 2013 roku w sprawie I C 1560/12 Tym samym wyrokiem powód został zobowiązany do łożenia alimentów: na rzecz pozwanej w wysokości 300,- zł miesięcznie, natomiast na rzecz ich wspólnego małoletniego syna J. – po 600,- złotych miesięcznie. Małżonkowie mieli dwóch synów, w wieku 19 i 8 lat. Starszy z nich zamieszkiwał z ojcem, a młodszy z matką.

W tym czasie powód był zatrudniony w Wielkiej Brytanii. Otrzymywał wynagrodzenie w wysokości około 200 funtów tygodniowo. Pozwana prowadziła wówczas sklep, ale nie uzyskiwała już żadnych dochodów i faktycznie pozostawała na utrzymaniu męża. Była leczona z powodu wykrycia guzów na jajnikach, przeszła operację w lipcu 2013 r.

(okoliczności bezsporne pomiędzy stronami, ustalone w oparciu o akta I C 1560/12 Sądu Okręgowego w Toruniu)

Aktualnie powód W. Z. (lat 48, bez zawodu) mieszka i pracuje w Wielkiej Brytanii (od 2011 roku). Zatrudniony jest w firmie (...). Przeciętnie zarabia około 200 funtów tygodniowo, o ile jest pełny tydzień pracy. Nie ma innych źródeł dochodów. Sprawa o podział majątku miedzy małżonkami jest w toku. Po rozwodzie nie założył drugiej rodziny i nie ma na utrzymaniu innych dzieci. Razem z nim mieszka starszy syn (lat 21) stron ze swoją partnerką i wspólnym dzieckiem w wieku około 2 lat oraz matką partnerki, Syn pracuje razem z powodem. Wynajmują trzypokojowy lokal w szeregowcu, dzieląc opłaty na cztery osoby. Czynsz wynosi 500,- funtów miesięcznie, za wodę płacą około 240,- funtów rocznie, za energię elektryczną około 65,- funtów miesięcznie, gaz około 100,- funtów miesięcznie (jest ogrzewanie gazowe), media 60,- funtów miesięcznie. Podatek wynosi niespełna 95,- funtów miesięcznie.

Powód spłaca pożyczkę w wysokości 2000,- funtów, w ratach po około 78,- funtów miesięcznie. Ma też zadłużenie za energię elektryczną w wysokości 200 funtów. Ponadto ma debet na koncie w wysokości około 300,- funtów. Korzysta z pomocy swojego syna i kolegi z pracy.

Alimenty na młodszego syna J. pozostają bez zmian, mimo wystąpienia przez obie strony z powództwami o ich – odpowiednio – podwyższenie lub obniżenie.

(dowód - zeznania powoda na kartach 79 i 80 akt

- zaświadczenia na kartach 16 do 56 akt

- akta VIII RC 173/14 tut. Sądu)

Pozwana A. Z. (lat 43, z zawodu kucharz, zam. w G.-D., jest zatrudniona na umowę zlecenia w firmie (...) w C., otrzymując wynagrodzenie w granicach od 640,- do 790,- złotych miesięcznie. Dojeżdża do pracy do C., a dwa razy w miesiącu do C.. Koszty dojazdów wynoszą około 150,- zł miesięcznie. Nie m innych dochodów, nie pobiera świadczeń z opieki społecznej, ani zasiłku rodzinnego. Po rozwodzie zamieszkała z mężczyzną, jednak twierdzi, że jest to jej kolega, a nie partner życiowy. Na utrzymaniu ma tylko małoletniego J. (lat 10, uczeń IV klasy szkoły podstawowej). Mieszka w lokalu własnościowym w bloku, o powierzchni około 59 m ². Czynsz wynosi około 500,- zł miesięcznie z opłatami za wodę, ogrzewanie i śmieci. Za energię elektryczną płaci około 100,- do 120,- zł miesięcznie (ma licznik przedpłatowy). Korzysta z gazu z butli, zużywając jedną butlę na miesiąc czasu. Spłaca zadłużenie z okresu, kiedy strony wspólnie prowadziły sklep, wpłacając od 100,- zł do 200,- zł miesięcznie. W Starostwie Powiatowym ma do spłacenie zadłużenie za energię elektryczną z okresu prowadzenia sklepu, na kwotę 2890,- zł. Nie jest ono na razie spłacane z uwagi na brak środków. Obecnie nie choruje, jednak w poprzednich latach przeszła cztery operacje.

(dowód - zeznania pozwanej na kartach 80 i 81 akt,

- zaświadczenia na kartach 61, 66, 68,78, 84 do 86 akt )

Ustalenia Sądu opierają się przede wszystkim na zeznaniach stron. Zeznania te nie budzą istotnych wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym, zwłaszcza w zestawieniu z przedstawionymi dokumentami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie opiera się na przepisie art. 60 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (krio). Przepis ten reguluje zagadnienie obowiązku alimentacyjnego pomiędzy byłymi małżonkami w przypadku, gdy żadne z małżonków nie zostało uznane wyłącznie winnym rozkładu pożycia małżeńskiego. Obowiązek taki powstaje tylko wówczas, gdy jedno z małżonków znalazło się w niedostatku.

Pojęcie niedostatku zostało zdefiniowane w doktrynie - a pogląd ów zaakceptowało także orzecznictwo Sądów - nie tylko, jako brak jakichkolwiek środków utrzymania, ale także jako niemożność zaspokojenia własnymi siłami (w oparciu o własne możliwości zarobkowe i majątkowe) swoich usprawiedliwionych potrzeb, w tym także pokrycia kosztów leczenia (patrz np. orzeczenia Sądu Najwyższego z 28 września 1958 roku w sprawie 2 CR 817/57 lub z dnia 19 maja 1975 r. w sprawie III CRN 55/75).

Ocena, czy przesłanka niedostatku występuje w rozważanym przypadku, jest kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Bezspornym jest, że sytuacja taka miała miejsce w okresie rozstrzygania sprawy rozwodowej, gdy pozwana, z uwagi na swój stan zdrowia, nie była już w stanie prowadzić sklepu i faktycznie pozostawała na utrzymaniu powoda. Obecnie sytuacja A. Z. ustabilizowała się na skromnym poziomie, który jednak nie mieści się w granicach definicji niedostatku. Pracuje ona zawodowo i otrzymuje regularny dochód w postaci w postaci wynagrodzenia za pracę. Faktem jest, iż wynagrodzenie to nie jest wysokie, jednakże zdaniem Sądu, wystarcza na pokrycie bieżących kosztów utrzymania i daje ono pozwanej możność zaspokojenia swoich usprawiedliwionych potrzeb. Małoletni syn stron nie pozostaje na wyłącznym utrzymaniu matki, gdyż ojciec zobowiązany jest do łożenia na jego utrzymanie alimentów w wysokości 600,- zł miesięcznie.

Przede wszystkim należy jednak zdecydowanie podkreślić, że system polskiego prawa przyjął jako zasadę, iż osoby pełnoletnie powinny utrzymywać się samodzielnie. W konsekwencji istnienie obowiązku alimentacyjnego wobec takiej osoby ma charakter wyjątkowy, uzasadniony szczególnymi okolicznościami (np. nauką, niepełnosprawnością, złym stanem zdrowia, poważnymi zaburzeniami rozwojowymi, itp.). Dlatego utrzymanie tegoż obowiązku byłoby możliwe tylko i wyłącznie w przypadku dalszego występowania niedostatku po stronie pozwanej. Powyżej omówione okoliczności pozwalają jednak zasadnie przyjąć, że po stronie A. Z. przesłanka ta zanikła i w konsekwencji nie zachodzą faktyczne podstawy dla dalszego utrzymywania obowiązku alimentacyjnego powoda. Poza meritum sprawy pozostają natomiast kwestie podziału majątku wspólnego byłych małżonków, tym bardziej, że postępowanie sądowe nadal jest w toku. Tak więc Sąd na podstawie art. 60 § 1 krio uwzględnił powództwo, uchylając obowiązek alimentacyjny W. Z. wobec A. Z. z dniem 1 sierpnia 2015 roku (to jest na bieżąco, od miesiąca, w którym zapadł wyrok w niniejszej sprawie)

Orzeczenie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 102 kpc.

III RC 21/15

ZARZĄDZENIE

1)  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanej.

2)  Przedłożyć z apelacją lub po 14 dniach od doręczenia.