Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Sędziowie: SO Włodzimierz Czechowicz (spr.)

SO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: st.sekr.sądowy Monika Olszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2016 r. w W.

sprawy K. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 września 2015 roku sygn. akt VI U 511/14

1.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 października 2014 roku znak: (...)/2014/ZAS w ten sposób, że przyznaje odwołującej się K. N. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 3 listopada 2014 roku do 3 listopada 2014 roku,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz K. N. kwotę 210 zł (dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Marcin Graczyk SSO Małgorzata Jarząbek

Sygn. akt: VII Ua 1/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 września 2015 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy
Pragi – Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. VI U 511/14 oddalił odwołanie K. N. (poprzednie nazwisko K.) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 października 2014 roku znak (...)/2014/ZAS .

Sąd Rejonowy oparł rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym:

K. N. wykorzystała z dniem 2 listopada 2014 roku pełen okres zasiłkowy wynoszący 182 dni. Odwołująca przebywała na zwolnieniu lekarskim w okresach: od 5 marca 2014 r. do 19 marca 2014 r., nr statystyczny choroby – M 94; od 20 marca 2014 r. do 4 kwietnia 2014 r., nr statystyczny choroby – M 94; od 5 kwietnia 2014 r. do 30 kwietnia 2014 r., nr statystyczny choroby – M 24; od 1 maja 2014 r. do 31 maja 2014 r., nr statystyczny choroby – F 43; od 1 czerwca 2014 r. do 23 czerwca 2014 r., nr statystyczny choroby – F 43; od 24 czerwca 2014 r. do 18 lipca 2014 r., nr statystyczny choroby – F 43; od 19 lipca 2014 r. do 1 sierpnia 2014 r., nr statystyczny choroby – F 43; od 2 sierpnia 2014 r. do 29 sierpnia 2014 r., nr statystyczny choroby F 43 z kodem B; od 7 października 2014 r. do
3 listopada 2014 r., nr statystyczny choroby F 43.

W trakcie zwolnienia lekarskiego, w czerwcu 2014 roku odwołująca zaszła w ciążę.
W dniu 7 sierpnia 2014 roku K. N. poroniła i w okresie od 30 sierpnia 2014 roku do 6 października 2014 roku przebywała na urlopie macierzyńskim.

Od dnia 7 października 2014 roku do dnia 3 listopada 2014 roku wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim ze względu na zaburzenia adaptacyjne - zaś przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni. Łącznie K. N. przebywała na zasiłku chorobowym 182 dni wykorzystując do dnia 2 listopada 2014 roku pełen okres zasiłkowy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję w dniu
20 października 2014roku, znak:(...)//2014/ZAS, na mocy której odmówił K. N. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 3 listopada 2014 roku do 3 listopada 2014 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego. Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one, zdaniem Sądu Rejonowego nie tylko spójne wewnętrznie ale i korespondowały ze sobą tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podstawą rozstrzygnięcia organu rentowego była regulacja zawarta w art. 8 i 9 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej, jako ustawa o świadczeniach). Zgodnie z treścią art. 8 Ustawy zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a w przypadku, gdy taka niezdolność do pracy jest spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży – nie dłużej niż przez 270 dni. Sąd Rejonowy podniósł, iż przepis art. 9 wskazanej ustawy zawiera również zasady odnośnie sposobu zaliczania poszczególnych okresów niezdolności do pracy do jednego okresu zasiłkowego. Zgodnie z nim do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Zdaniem Sądu Rejonowego bezsporne było, iż pomiędzy zwolnieniem lekarskim przypadającym na okres od 2 sierpnia 2014 roku do 29 sierpnia 2014 roku i od 7 października 2014 roku do 2 listopada 2014 roku była przerwa krótsza niż 60 dni. W ocenie Sądu I instancji organ rentowy właściwie zaliczył te zwolnienia do jednego okresu zasiłkowego rozpoczętego w dniu 5 marca 2014 roku, bowiem odwołująca przebywała na zwolnieniach lekarskich bez jednego dnia przerwy do 29 sierpnia 2014 roku, a zwolnienie lekarskie z kodem „B” wystawione za okres od 02 sierpnia 2014 roku do 29 sierpnia 2014 roku zostało wystawione przez lekarza psychiatrę (kod 43). Kolejne zwolnienie lekarskie za okres od
7 października 2014 roku do 3 listopada 2014 roku, nr statystyczny choroby F 43 wystawione było również przez lekarza psychiatrę.

Sąd I instancji w swoich rozważaniach wskazał również, iż okres zasiłkowy związany był z nieprzerwaną niezdolnością do pracy z powodu określonej choroby. Za nieprzerwaną, zdaniem Sądu Rejonowego, uważa się niezdolność do pracy spowodowaną tą samą chorobą, jeżeli przerwy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności nie były dłuższe niż 60 dni. Dopiero w sytuacji, gdy niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby wystąpiła po przerwie dłuższej niż 60 dni, jak wskazał Sąd Rejonowy, okres zasiłkowy zaczyna bieg od początku. Sąd wskazał również na przepisy ustawy zasiłkowej, zgodnie z którymi należy zsumować okresy zasiłkowe, jeżeli wystąpią one bezpośrednio po sobie, tj. bez żadnej przerwy. Ponadto bieg okresu zasiłkowego liczy się zawsze, jak twierdził Sąd Rejonowy, od początku, jeżeli nowa niezdolność do pracy ma inną przyczynę niż poprzednia i wystąpiła po przerwie co najmniej jednodniowej.

Sąd Rejonowy nie zgodził się z twierdzeniami zawartymi w piśmie odwołującej się z dnia 10 kwietnia 2015 roku, w którym twierdziła, że przy sumowaniu okresu poprzedniej i nowej niezdolności do pracy nie powinien być uwzględniany okres niezdolności od 5 marca do 30 kwietnia wynikający z problemów ortopedycznych, tylko okres zasiłkowy powinien biec od dnia 1 maja 2014 roku, kiedy odwołująca się była niezdolna do pracy ze względu na schorzenia natury psychicznej, tj. zaburzenia adaptacyjne w związku, z czym okres zasiłkowy nie upłynąłby z dniu 2 listopada 2014 roku.

Sąd I instancji stanął na stanowisku, iż sumując okres zasiłkowy pod uwagę bierze się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy - a więc łączny okres zwolnień lekarskich, pomiędzy którymi nie było przerwy bez względu na to, jaka była przyczyna niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Zdaniem Sądu Rejonowego z powyższego wynika, iż organ rentowy w sposób prawidłowy zaliczył okres niezdolności do pracy od dnia 5 marca 2014 roku do dnia
30 kwietnia 2014 roku do jednego okresu zasiłkowego pomimo innej jednostki chorobowej, ponieważ pomiędzy okresem niezdolności do pracy spowodowanym schorzeniami ortopedycznymi a okresem niezdolności spowodowanym schorzeniami natury psychicznej nie było ani jednego dnia przerwy. Odwołująca się w dniu 30 kwietnia 2014 roku zakończyła okres niezdolności do pracy ze względu na schorzenia ortopedyczne, a już następnego dnia,
tj. 1 maja 2014 roku była niezdolna do praca ze względu na schorzenia natury psychicznej – zaburzenia adaptacyjne.

Sąd Rejonowy stwierdził, że odwołująca się przebywała nieprzerwanie na zwolnieniach lekarskich, począwszy od dnia 5 marca 2014 roku do dnia 29 sierpnia 2014 roku. W okresie od 30 sierpnia 2014 roku do 6 października 2014 roku, tj. 39 dni odwołująca się przebywała na urlopie.

Sąd I instancji uznał, że z uwagi na fakt, iż odwołująca od dnia 7 października 2014 roku do dnia 3 listopada 2014 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim ze względu na schorzenia natury psychicznej, a przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni, organ rentowy prawidłowo zliczył wszystkie niezdolności do jednego okresu zasiłkowego w związku z czym, z dniem
2 listopada 2014 roku odwołująca K. N. wykorzystała pełen okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni.

Sąd Rejonowy stwierdził, iż wydana przez organ rentowy decyzja z dnia
20 października 2014r. była prawidłowa, bowiem zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 8 i 9 Ustawy o świadczeniach, uzasadniające odmowę przyznania prawa do zasiłku chorobowego odwołującej w okresie wskazanym w skarżonej decyzji, tj. w okresie od
3 listopada 2014 roku do 3 listopada 2014 roku.

Wyrok został zaskarżony w całości przez odwołującą się, która zarzuciła:

1)  obrazę przepisów postępowania przez naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., poprzez niedostateczne rozważenie całokształtu okoliczności sprawy oraz dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przy ocenie materiału dowodowego, to jest uznanie, że niezdolność do pracy spowodowana "tą samą chorobą" w rozumieniu art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oznacza ostatnią chorobę powodującą niezdolność do pracy przed przerwą, a nie każdą z chorób powodujących niezdolność do pracy z dotychczasowego okresu zasiłkowego, co spowodowało błędne wyliczenie okresu zasiłkowego;

2)  obrazę przepisów prawa materialnego poprzez naruszenie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia
25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa polegającą na tym, iż Sąd I instancji błędnie wyłożył treść cyt. przepisu przyjmując, że niezdolność do pracy spowodowana "tą samą chorobą" w rozumieniu art. 9 ust. 2 Ustawy zasiłkowej przypadająca przed i po przerwie krótszej niż 60 dni może zostać dodatkowo wydłużona o okres niezdolności do pracy wynikłej z całkowicie innej choroby, poprzedzający okres niezdolności do pracy wynikający z „tej samej" choroby przypadającej przed przerwą, co w efekcie doprowadziło do jego wadliwego zastosowania.

Odwołująca wniosła o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku oraz zmianę decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 października 2014 roku znak (...)/2014/ZAS poprzez ustalenie prawa do zasiłku chorobowego za dzień
3 listopada 2014 roku;

2)  zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołująca podniosła, iż Sąd Rejonowy poprzez niedostateczne rozważenie całokształtu okoliczności sprawy oraz poprzez błędne ustalenia faktyczne przy ocenie materiału dowodowego niewłaściwie uznał, że okresy niezdolności do pracy przypadające pomiędzy 5 marca 2014 roku, a 2 listopada 2014 roku winny być zaliczone do jednego okresu zasiłkowego. Wbrew stanowisku Sądu jej niezdolność do pracy w ww. okresie spowodowana była „różnymi chorobami", a nie „tą samą chorobą". Co więcej, zdaniem odwołującej się, Sąd powinien przy rozstrzygnięciu przesłanek art. 9 ust. 2 Ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oceniając czy poprzednia i ponowna niezdolność do pracy wynika z tej samej jednostki chorobowej, porównać wszystkie występujące choroby z poprzedniego okresu, z chorobą będącą przyczyną niezdolności powstałej po przerwie. Dopiero w przypadku ustalenia, że porównywane przyczyny niezdolności były ponownie przyczyną tej samej niezdolności winno się dokonać obliczenia czy został zachowany lub przekroczony termin 60 dni przerwy. Ponadto, w odniesieniu do zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego przez naruszenie art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, odwołująca wskazała iż stanowisko ZUS, zaaprobowane przez Sąd Rejonowy, opiera się na założeniu, że wszystkie okresy niezdolności do pracy odwołującej się przypadające w 2014 roku można zliczyć w jeden okres zasiłkowy. Odwołująca wskazała, iż niezdolność do pracy trwająca od 5 marca 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku stwierdzona przez lekarzy ortopedów – traumatologów wynikała z urazów ortopedycznych (co jednoznacznie wynika z kodów chorób wskazanych w piśmie organu). Od dnia 1 maja 2014 r., zgodnie z zaświadczeniami od lekarza psychiatry, odwołująca się była niezdolna do pracy w związku ze schorzeniami natury psychicznej tj. zaburzeniami adaptacyjnymi. Niezdolność do pracy orzeczona przez lekarza psychiatrę miała trwać nieprzerwanie do 29 sierpnia 2014 roku, pobieranie zasiłku chorobowego zostało jednak w tym okresie przerwane przez poronienie ciąży w dniu 7 sierpnia 2014 roku i przejście na zasiłek macierzyński. Kolejny okres niezdolności do pracy spowodowanej schorzeniem natury psychicznej, przypadał natomiast od dnia 7 października do dnia 3 listopada 2014 roku zgodnie z zaświadczeniem o niezdolności do pracy wystawionym przez lekarza psychiatrę. Przerwa pomiędzy ww. okresami niezdolności do pracy (przyjmując datę zakończenia ostatniego na dzień 29 sierpnia 2014 r. a rozpoczęcie nowego na dzień 7 października 2014 r.) była krótsza niż 60 dni, a zatem, zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy należało, zdaniem odwołującej, zsumować okres poprzedniej i nowej niezdolności pracy jednak wyłącznie związanej ze schorzeniem natury psychicznej tj. zaburzeniami adaptacyjnymi. Istniejący przed 1 maja 2014 roku stan niezdolności do pracy wynikający z problemów ortopedycznych, nie został bowiem wywołany taką samą chorobą w rozumieniu art. 9 ust. 2 Ustawy . Biorąc pod uwagę tak ustalony okres nie można przyjąć, zdaniem odwołującej, aby wyczerpała okres zasiłkowy w dniu 3 listopada 2014 roku.

Po rozpoznaniu apelacji odwołującej się Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i jako taka skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego.

Przystępując do oceny podniesionych przez skarżącą zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności należy odnieść się do przesłanek warunkujących przyznanie ubezpieczonemu zasiłku chorobowego, a w szczególności rozumienia pojęcia „okresu zasiłkowego”, które ma kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Zgodnie z art. 9 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Jak więc wynika z treści zacytowanego wyżej przepisu do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby będącej ich podstawą oraz okresy zrównane z okresami niezdolności do pracy, wynikające z art. 6 ust. 2. Reguła powyższa ma jednak zastosowanie tylko w przypadkach, gdy pomiędzy poszczególnymi okresami niezdolności do pracy nie ma ani jednego dnia przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, gdyż wtedy inna choroba powoduje rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego. Ponadto w myśl art. 7 pkt. 1 Ustawy zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2009 roku (II UZP 7/09) ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy” oznacza ustanie niezdolności do pracy,
w znaczeniu medycznym. W uzasadnieniu uchwały Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, że ustawodawca rozróżnia „okres zasiłkowy” i „okres niezdolności do pracy”, a zgodnie z obowiązującymi zasadami wykładni w każdym przypadku pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Podkreślił nadto, że w razie każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 cytowanej ustawy. Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, że o tym, czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie tej samej choroby długość przerwy między obiema okresami niezdolności do pracy. Istotnym przy tym jest, iż pojęcia „ta sama choroba” użytego w art. 9 ust. 1 i 2 nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.

Jednocześnie w wyroku z dnia 6 listopada 2008 r. Sąd Najwyższy (II UK 86/08) podkreślił, że sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby ma na celu oddzielenie stanów przemijających od ustabilizowanych. Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadkach gdy ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu uzasadnione jest przypuszczenie, że wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru czasowego (przemijającego). W związku z powyższym niewłaściwe byłoby w takich sytuacjach rozpoczynanie biegu okresu zasiłkowego z każdą taką niezdolnością od nowa. Takie działanie pozwalałoby bowiem na przebywanie na zasiłku bez końca, mimo że w rzeczywistości stan zdrowia kwalifikowałby pracownika do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy dłuższa niż 60 dni bezwzględnie oznacza rozpoczęcie nowego okresu zasiłkowego, a w doktrynie wskazuje się, że niezdolność do pracy w tym przypadku jest z powodu "takiej samej", a nie "tej samej" choroby (por. I. Jędrasik -Jankowska, Pojęcia i konstrukcje prawne, s. 353). Rozpoczyna się on także po przerwie, jeśli kolejna niezdolność do pracy jest spowodowana inną chorobą niż powodująca poprzednią niezdolność do pracy.

Zgodnie z art. 55 ust. 1 Ustawy, zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby lub pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej, konieczności osobistego sprawowania przez ubezpieczonego opieki nad chorym członkiem rodziny, zwane dalej zaświadczeniem lekarskim, jest wystawiane na odpowiednim druku, według wzoru określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 59 ust.14. W myśl ust. 2 zaświadczenie lekarskie zawiera informacje identyfikujące ubezpieczonego, któremu zostało ono wystawione, jego płatnika składek, wystawiającego zaświadczenie lekarskie i jego miejsce wykonywania zawodu oraz okres orzeczonej czasowej niezdolności do pracy, w tym okres pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej, numer statystyczny choroby ustalonej według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych oraz kody literowe, o których mowa w art. 57 i wskazania lekarskie.

Kwestią sporną w rozpatrywanej sprawie było, czy wszystkie okresy niezdolności do pracy ubezpieczonej przypadające w 2014 roku należało zaliczyć jako jeden okres zasiłkowy.

Prawidłowe rozstrzygnięcie w każdej sprawie uzależnione jest od spełnienia przez sąd orzekający dwóch naczelnych obowiązków procesowych, tj. przeprowadzenia postępowania dowodowego w sposób określony przepisami kodeksu postępowania cywilnego oraz dokonania wszechstronnej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Rozstrzygnięcie to winno również znajdować poparcie w przepisach prawa materialnego adekwatnych do poczynionych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu Okręgowego ustalenia faktyczne i ocena dowodów dokonane przez Sąd I instancji okazały się niewystarczające do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia. Sąd II instancji uzupełnił więc postępowanie dowodowe poprzez informację czy okres urlopu macierzyńskiego został, czy też nie, wliczony do okresu zasiłkowego, wynoszący 182 dni do dnia 2 listopada 2014 roku. Sąd Rejonowy pominął bowiem tę okoliczność w swoich rozważaniach. Sąd Okręgowy ustalił, że zasiłek macierzyński został przyznany K. N. od
7 sierpnia 2014 roku do 1 października 2014 roku i nie został wliczony do okresu zasiłkowego (k-97 i 101).

Ponadto apelująca trafnie zarzuciła, iż Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że niezdolność do pracy spowodowana „tą samą chorobą” w rozumieniu art. 9 ust. 2 Ustawy zasiłkowej oznacza ostatnią chorobę powodującą niezdolność do pracy przed przerwą, a nie każdą z chorób powodujących niezdolność do pracy z dotychczasowego okresu zasiłkowego, co spowodowało błędne wyliczenie okresu zasiłkowego ubezpieczonej. Przy ocenie stanu faktycznego Sąd II instancji wziął pod rozwagę przede wszystkim zwolnienia lekarskie znajdujące się w aktach ubezpieczonej badając czy lekarz je wystawiający zastosował odpowiedni kod. Jeżeli bowiem jest kontynuacja zwolnienia lekarskiego z tego samego powodu, z tej samej przyczyny – lekarz umieszcza kod A. Natomiast lekarz wystawiający zwolnienie odwołującej od 2 kwietnia 2014 roku wstawił kod B, co tym samym wskazuje na inną przyczynę niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości fakt, że niezdolność do pracy K. N. orzeczona od dnia 5 marca 2014 roku, spowodowana była schorzeniami ortopedycznymi, które nie pozostawały w jakimkolwiek związku ze schorzeniami natury psychicznej, z powodu których była ona niezdolna do pracy we późniejszym okresie. Okoliczność, że ubezpieczona ponownie zachorowała już
7 października 2014 roku, tj. siedem dni po zakończeniu urlopu macierzyńskiego, winna być oceniana w powiązaniu z całokształtem okoliczności sprawy. Jeżeli zatem z zaświadczeń lekarskich wynika, że niezdolność ubezpieczonej do pracy istniejąca przed 1 maja 2014 roku wynikała z problemów ortopedycznych, a od 1 maja 2014 roku związanymi z problemami adaptacyjnymi, to nie jest możliwe – wbrew stanowisku Sądu I instancji – zsumowanie powyższych okresów. Byłoby to możliwe wyłącznie w sytuacji, w której przerwa pomiędzy zwolnieniami lekarskimi z powodu tej samej choroby wynosiłaby mniej niż 60 dni, stosownie do treści art. 9 ust. 2 ww. ustawy o świadczeniach pieniężnych. Zakończenie zatem jednego okresu zasiłkowego i przerwa pomiędzy kolejnym okresem niezdolności do pracy (z powodu innego schorzenia) powoduje, że okres zasiłkowy liczony jest na nowo i nie występuje ciągłość zwolnienia lekarskiego. Okres zasiłkowy liczony jest na nowo wówczas, gdy zachodzi jedna ze wskazanych niżej okoliczności: niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Biorąc pod uwagę, że skarżąca nie wyczerpała 182 dni okresu zasiłkowego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Odział w W. z dnia 20 października 2014 roku znak: (...)/2014/ZAS w ten sposób, że przyznał odwołującej się prawo do zasiłku chorobowego od dnia 3 listopada 2014 do dnia 3 listopada 2014 roku, o czym orzekł w pkt 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz K. N. kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (opłata sądowa od apelacji) oraz kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego jedynie za instancję odwoławczą zgodnie z § 9 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804). W postępowaniu przed Sądem Rejonowym skarżąca nie była bowiem reprezentowana przez fachowego pełnomocnika.

SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Marcin Graczyk SSO Małgorzata Jarząbek

Z/(...)