Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2016 r.

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko P. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego P. M. na rzecz strony powodowej (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 25.040,44 zł (dwadzieścia pięć tysięcy czterdzieści złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stop kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015r. i wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stop kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, liczonymi od kwoty 15.657,16 zł (piętnaście tysięcy sześćset pięćdziesiąt siedem złotych szesnaście groszy),

II.  powództwo co do kwoty 2.800, 80 zł (dwa tysiące osiemset złotych osiemdziesiąt groszy) umarza,

III.  zasądza od pozwanego P. M. na rzecz strony powodowej (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 349 zł (trzysta czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty sądowej, kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 17 zł (siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

IV.  nakazuje Skarbowi Państwa- Sądowi Rejonowemu w (...)zwrócić na rzecz strony powodowej (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K. kwotę 279 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć złotych) tytułem uiszczonej opłaty sadowej od zażalenia.

Sygn. akt I C 1459/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniosła do Sądu Rejonowego (...)o zasądzenie od pozwanego P. M. kwoty 27.841,24 zł wraz z umownymi odsetkami od kwoty 15.657,16 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. w dniu 4 maja 2008 r. umowę nr (...). Pozwany nie zrealizował warunków umowy wobec powyższego całość zadłużenia stała się wymagalna dnia 26 kwietnia 2011 r. Natomiast w dniu 7 czerwca 2013 r. strona powodowa zawarła umowę przelewu wierzytelności z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W., o czym poinformowano pozwanego. Strona powodowa nabyła wierzytelność w stosunku do pozwanego, na którą składała się należność główna w kwocie 15.657,16 zł, kwota 1.740,64 zł tytułem odsetek umownych naliczanych przez Bank, kwota 10.443,44 zł tytułem odsetek karnych, co daje łącznie kwotę 27.841,24 zł dochodzoną pozwem.

Nakazem zapłaty z dnia 24 września 2013 r. Sąd Rejonowy (...)nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz strony powodowej całą dochodzoną kwotę wraz z odsetkami i kosztami postępowania.

Od powyższego nakazu pozwany złożył sprzeciw, w którym wniósł o odrzucenie pozwu. Wniósł o to, aby Sąd ustalił, czy był wydany tytuł wykonawczy przeciwko niemu i czy toczyło się przeciwko niemu postepowanie egzekucyjne, a jeśli tak, to z jakim rezultatem. W uzasadnieniu swojego stanowiska, przyznał, że łączyła go umowa z Bankiem, ale wskazał, że Bank uzyskał przeciwko niemu tytuł wykonawczy i toczyło się postępowanie egzekucyjne, wobec powyższego powództwo powinno zostać odrzucone z uwagi na fakt, iż toczyła się już sprawa o to samo roszczenie. Stronie powodowej przysługiwało jedynie uprawnienie, to wystąpienia o nadanie klauzuli wykonalności na następcę prawnego wierzyciela. Poza tym, zdaniem pozwanego, strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowodów na poparcie swojego roszczenia.

Postanowieniem z dnia 17 października 2013 r. tamtejszy Sąd stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Nysie.

Pismem, które wpłynęło do Sądu w dniu 22 kwietnia 2015 r. strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu z tym że wskazał, że po zawarciu umowy cesji, a przed wszczęciem postępowania odnotowano dwie wpłaty na rachunek kancelarii komorniczej prowadzącej egzekucję wobec pozwanego i kwoty te zostały zaksięgowane na poczet odsetek karnych i uwzględnione w saldzie zadłużenia w pozwie wniesionym w dniu 24 lipca 2013 r.. Natomiast po dacie wniesienia pozwu na drogę postępowania elektronicznego poprzedni wierzyciel przekazał dwie wpłaty z kancelarii komornika w wysokości 2.800,80 zł Wpłaty te zostały zaliczone na poczet odsetek karnych w związku z powyższym powód cofnął pozew w zakresie odsetek karnych co do kwoty 2.800,80 zł ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec powyższego strona powodowa wskazał, że dochodzi kwoty 25.040,44 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od kwoty 15.657,16 zł od dnia 24 lipca 2013 r. do dnia zapłaty.

Ustosunkowując się do zarzutów pozwanego, pełnomocnik powoda wskazał, że (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wystawił tytuł egzekucyjny o numerze (...), któremu tutejszy Sąd nadał klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 4 maja 2008 r. w sprawie sygn. akt (...)i wszczął egzekucję prowadzoną przez Komornika Sądowego B. B. sygn. akt Km(...). Natomiast strona powodowa nabyła wierzytelność od Banku umową cesji z dnia 7 czerwca 2013 r. Strona powodowa przedłożyła tabele obrazujące sposób obliczeni wysokości należności pozwanego. Ponadto strona powodowa wskazała, że nie zachodzą przesłanki z art. 199 k.p.c., gdyż w niniejszym postępowaniu po stronie wierzyciela występuje inny podmiot, a strona powodowa nie mogła wystąpić z wnioskiem na podstawie przepisu art. 788 k.p.c., gdyż bankowy tytuł egzekucyjny, był szczególnym tytułem egzekucyjnym, który mógł być wystawiany i egzekwowany jedynie przez banki. Poza tym powód wskazał, że roszczenie dochodzone niniejszym pozwem nie jest przedawnione, z uwagi na wniosek (...) Banku S.A. z siedzibą we W. o nadanie klauzuli wykonalności i wszczęcie przez poprzedniego wierzyciela postępowania egzekucyjnego. Dopiero od umorzenia egzekucji przez Komornika, bieg przedawnienia mógł zacząć biec na nowo.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2015 r. Sąd umorzył postępowania, gdyż strona powodowa nie uiściła brakującej opłaty sądowej od pozwu mimo wcześniejszego wezwania. Na skutek zażalenia strony powodowej, tutejszy Sąd postanowieniem z dnia 3 lipca 2015 r. uwzględnił zażalenie poprzez uchylenie powyższego postanowienia z uwagi na fakt, iż zgodnie z treścią art. 505 ³⁷ k.p.c. uzupełniającej opłaty od pozwu, w przypadku wniesienia sprzeciwu, nie pobiera się.

Na rozprawie z dnia 21 października 2015 r. pozwany wskazał, ze zadłużenie zostałoby dawno spłacone, gdyby wiedział komu ma płacić. Nie zgadzał się z pozwem, bo spłacił kilka tysięcy długu przez Komornika, a zadłużenie nie malało. Gdyby Bank w dalszym ciągu prowadził egzekucję, to roszczenie zostałoby już spłacone. Na rozprawie z dnia 10 lutego 2016 r. Pozwany wskazał, że nie wiedział komu miał spłacać zadłużenie i oświadczył, że nie kwestionuje zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 maja 2008 r. pozwany zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. umowę pożyczki wtórnej nr NP\ (...) na kwotę 44.711,33 zł, z czego Bank postawił do dyspozycji pozwanego kwotę 32.446,24 zł, zaliczając kwotę 80 zł na opłatę przygotowawczą, kwotę 660,41 zł na prowizję i kwotę 7.524,68 zł na ubezpieczenie. Poza tym kwota 8.506,24 zł została zaliczona na spłatę wcześniejszej pożyczki pozwanego. Pożyczka miała być spłacona w 60 ratach, ostatnia rata miała być spłacona 17 maja 2013 r. Zgodnie z zapisem § 2 ust. 9 umowy oprocentowanie od zadłużenia przeterminowanego liczone jest jako czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Dowód:

umowa pożyczki nr NP\ (...), k. 41-43.

Pozwany nie spłacał rat pożyczki w terminie i Bank wypowiedział umowę. W dniu 24 stycznia 2012 r. został wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym wskazano, że pozwany zalega ze spłatą kapitału w kwocie 28.480,98 zł, odsetek umownych w kwocie 1.740,64 zł i odsetek karnych w kwocie 5.213,88 zł. Wnioskiem z dnia 6 lutego 2012 r. (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wystąpił o nadanie wyżej opisanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 9 lutego 2012 r. wydanym w sprawie I (...)tutejszy Sąd nadał klauzulę wykonalności wyżej wskazanemu tytułowi egzekucyjnemu.

Dowód:

akta sprawy I (...)

⚫

wniosek, k. 3-4

⚫

bankowy tytuł egzekucyjny, k. 7-8,

⚫

postanowienie z dnia 9.02.2012 r., k. 23.

W dniu 2 stycznia 2013 r. wpłynął wniosek (...) Banku S.A. z siedzibą we W. do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla (...) B. B. o wszczęcie egzekucji na podstawie wyżej wskazanego tytułu wykonawczego. Sprawa była prowadzona przez Komornika pod sygn. akt Km (...) Pismem z dnia 20 września 2013 r. Bank zawiadomił Komornika o zmianie wierzyciela i złożył wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego, gdyż wierzytelność kupiła strona powodowa. Postanowieniem z dnia 30 września 2013 r. Komornik umorzył postępowanie w sprawie.

Dowód:

akta komornicze Km(...)

⚫

wniosek o wszczęcie egzekucji,

⚫

wniosek o umorzenie egzekucji,

⚫

postanowienie z dnia 30.09.2013 r.

Umową rozporządzającą sprzedaży wierzytelności z dnia 7 czerwca 2013 r. (...) Bank S.A. z siedzibą we W. sprzedał H. I Niestandaryzowanemu Sekurytyzacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu z siedzibą w K. wierzytelność, jaką posiadał w stosunku do pozwanego. Pismem z dnia 21 czerwca 2013 r. Bank zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności i pismem z tego samego dnia wezwał pozwanego do zapłaty należności w kwocie 29.007,35 zł.

Dowód:

umowa cesji wierzytelności z dnia 7.06.2013 r., k. 44-47,

przedsądowe wezwanie do zapłaty, k. 48,

zawiadomienie o przelewie, k. 49.

Po dacie cesji, a przed dniem wniesienia pozwu Komornik przekazał na konto strony powodowej kwotę 2.494,87 zł, którą wierzyciel zaliczył na poczet odsetek karnych. Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanego wynosiło 15.657,16 z tytułu kapitału, kwotę 1.740,64 zł z tytułu odsetek umownych, kwotę 10.443,44 zł z tytułu odsetek karnych. Po wytoczeniu powództwa, wpłynęły do strony powodowej dwie kolejne wpłaty dokonane przez pozwanego na ręce Komornika w kwocie 2.800,80 zł, które zostały zaliczone na poczet odsetek karnych.

Dowód:

zestawienie należności i spłat pozwanego za okres od 4 maja 2008 r. do 7 czerwca 2013 r., k. 32-36.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie co do kwoty 25.040,44 zł, natomiast postępowanie co do kwoty 2.800,80 zł należało umorzyć.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. Stan faktyczny między stronami był co do zasady bezsporny. Pozwany powoływał się jedynie na okoliczność zmiany wierzyciela i fakt, że nie wiedział komu miał spłacać zadłużenie, jako okoliczności zwalniające go z konieczności zapłaty długu.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Kolejny paragraf tego artykułu stanowi, że umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem.

W niniejszej sprawie umowa zawarta przez strony była sporządzona w formie pisemnej. Pozwany nie kwestionował wyliczenia wysokości należności głównej i sposobu naliczenia odsetek, więc Sąd uznał twierdzenia strony powodowej za prawdziwe i nie domagał się tabel i regulaminów związanych z umową. Podobnie pozwany nie kwestionował umowy przelewu wierzytelności, a przedłożone przez stronę powodową dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu co do legitymacji procesowej strony powodowej.

Skoro pozwany nie spłacił pożyczki, to po stronie Banku powstało roszczenie o zapłatę należności głównej i odsetek zgodnie z treścią art. 720 k.c. i umową łączącą strony.

Zarzuty pozwanego w zasadzie nie koncentrowały się na podważeniu zasadności powództwa, co przyznał na ostatniej rozprawie sam pozwany. Wskazywał on jedynie na kwestie związane ze zmiana wierzyciela i trudności w ustaleniu komu ma spłacać zadłużenie. Kwestie wpłat dłużnika do Komornika po przelewie wierzytelności zostały wyjaśnione szczegółowo w pismach wierzyciela, który wskazał, które wpłaty i na co zostały zaliczone, a nadto spowodowało to cofnięcie pozwu odnośnie kwoty 2.800,80 zł. Z przedłożonej dokumentacji wynika, że Bank zawiadomił dłużnika o zmianie wierzyciela. Pozwany przy dołożeniu należytej staranności mógł z łatwością dowiedzieć się kto jest jego obecnym wierzycielem i spłacać zadłużenie. Natomiast kwestia, że jego wpłaty nie pomniejszały długu związana jest z tym, że wierzyciel zgodnie z zapisami k.c., zalicza wpłaty najpierw na konto odsetek, a dopiero później może zaliczyć wpłaty na spłatę należności głównej.

W rezultacie Sąd uznał, że roszczenie strony powodowej jest jak najbardziej zasadne, a pozwany nie wskazał żadnych okoliczności, które uzasadniałyby oddalenie powództwa co do kwoty 25.040,44 zł.

Natomiast co do kwoty 2.800,80 zł strona powodowa cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Stosownie do dyspozycji art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Natomiast zgodnie z dyspozycją art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli strona cofnęła ze skutkiem prawnym pozew.

Natomiast przepis art. 203 § 4 k.p.c. stanowi, że Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Należy podkreślić, iż w okolicznościach niniejszej sprawy cofnięcie przedmiotowego wniosku nie sprzeciwia się w żaden sposób zasadom współżycia społecznego, powód bowiem cofnął pozew z uwagi na spłatę zadłużenia przez pozwanego. Ponieważ powód cofną pozew przed rozpoczęciem rozprawy, mógł to uczynić bez zrzeczenia się roszczenia i zgody strony pozwanej. W niniejszej sprawie z uwagi na zapłatę roszczenia powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec powyższego, w tym zakresie należało postepowanie umorzyć.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który przed nowelizacją z dnia 1 stycznia 2016 r. stanowił, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Po zmianie z dnia 1 stycznia 2016 r. przepis ten brzmi w ten sposób, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Ponadto ustawodawca dodał § 2 ¹ i 2 ² które stanowią, że maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie), jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie. W przedmiotowej sprawie strona powodowa domagała się odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych wskazanych w przepisie art. 359 § 2 ¹ k.c. w brzemieniu obowiązującym na dzień zawarcia umowy. Sąd zasądził te odsetki zgodnie z zapisami § 2 ust. 9 umowy pożyczki za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015 r. i te same odsetki Sąd zasądził od dnia 1 stycznia 2016 r. z zastrzeżeniem o maksymalnej wysokości odsetek wprowadzonej przez ustawodawcę od tej daty.

Natomiast orzeczenie o kosztach jest uzasadnione treścią art. 98 § 1 i 3 k.p.c., które stanowią, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Na koszty postępowania w niniejszej sprawie składała się kwota 349 zł tytułem kosztów opłaty sądowej, kwota 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalana w oparciu o przepis § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, znajdujący zastosowanie w niniejszej sprawie z uwagi na datę wszczęcia postępowania, a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Poza tym, z uwagi na uwzględnienie zażalenia strony powodowej, jako oczywiście zasadnego, Sąd zwrócił stronie powodowej kwotę 279 zł tytułem uiszczonej przez nią opłaty sądowej od zażalenia.