Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: starszy protokolant sądowy K. Z.

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M.W. P. M. (...), (...) Spółki jawnej w K.

przeciwko Gminie Miejskiej K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej i strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie

z dnia 12 czerwca 2015 roku, sygnatura akt I C 821/14/S

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach: I, II i III w ten sposób, że nadaje im brzmienie:

„I. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej:

- kwotę 1.483,98 zł (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt trzy złote i 98/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

- odsetki ustawowe od kwoty 4.989,60 zł (cztery tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych i 60/100) za okres od dnia 20 stycznia 2014 roku do dnia 16 maja 2014 roku,

- odsetki ustawowe od kwoty 4.116,42 zł (cztery tysiące sto szesnaście złotych i 42/100) za okres od dnia 7 maja 2014 roku do dnia 16 maja 2014 roku;

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 3.766,63 zł (trzy tysiące siedemset sześćdziesiąt sześć złotych i 63/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;”;

2.  oddala apelację strony pozwanej oraz częściowo apelację strony powodowej;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 147 (sto czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSR Joanna Czernecka SSO Anna Nowak SSO Waldemar Żurek

Sygn. akt II Ca 1951/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 grudnia 2015 roku.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd I instancji zasądził od strony pozwanej Gminy Miejskiej K. na rzecz strony powodowej M.W. P. M. (...), (...) Spółki Jawnej z siedzibą w K. kwotę 360,22 złote (trzysta sześćdziesiąt złotych 22/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 maja 2015 roku do dnia zapłaty oraz odsetki ustawowe od kwoty 4.989,60 złotych za okres od dnia 20 stycznia 2014 roku do dnia 16 maja 2014 roku, w pozostałej części powództwo oddalił oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 376,40 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, natomiast w pozostałym zakresie koszty procesu między stronami wzajemnie zniósł. Nakazała też Sąd ściągnąć od strony pozwanej Gminy Miejskiej K. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie kwotę 247,20 złotych tytułem brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłej.

Stan faktyczny Sąd I instancji uznał za bezsporny za wyjątkiem wysokości możliwego do uzyskania czynszu za przedmiotowy lokal. Za bezsporne Sąd I instancji za bezsporne uznał: M.W. P. M. K., (...) spółka jawna w K. jest właścicielem nieruchomości położonej w K. przy ul. (...). Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2009 roku, do sygnatury akt I C 790/08/S orzeczono eksmisję wobec B. W., M. C., E. C. (1) i E. C. (2) z lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...). Jednocześnie wykonanie orzeczenia zostało wstrzymane wobec przyznania lokatorom prawa do lokalu socjalnego.W ramach postępowań do sygnatury I C 345/11/S i I C 2241/12/S oraz dobrowolnej zapłaty Gminy Miejskiej K., M. K. i W. K., a następnie strona powodowa, uzyskali odszkodowanie łącznie za okres od (...) do (...) Dotychczas ustalone odszkodowanie wynosiło 1.247,40 zł miesięcznie (Wyrok tut. Sadu z dnia 24.10.2011 roku do sygnatury akt I C 345/11/S). Odszkodowanie nie zostało uregulowane za okres począwszy od 1 września 2013 roku. Pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku M.W. P. M. (...), (...) spółka jawna w K. wezwała Gminę Miejską K. do wypłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego za okres od (...) roku do (...) roku w kwocie 4.989,60 zł (k.24). Pismem z dnia 27 stycznia 2014 roku strona powodowa zwróciła się do Gminy Miejskiej K. o zawarcie porozumienia albowiem była zainteresowana realizacją wyroku poza kolejnością w zakresie wskazania lokalu socjalnego. W związku z tym zaproponowano zawarcie porozumienia na podstawie którego, zostanie wskazany lokal mieszkalny do remontu na koszt strony powodowej, ze zrzeczeniem się roszczeń w stosunku do Gminy z tytułu poniesionych nakładów, a następnie przydzielenie tego lokalu osobom zajmującym lokal przy ul. (...) w K. (pismo z dnia 27 stycznia 2012 roku k. 20). Pismem z dnia 5 lutego 2014 roku Gmina Miejska K. w odpowiedzi na złożoną przez stronę powodową propozycję, oświadczyła, iż wskaże dwa lokale do remontu, jeden dla dwu – trzy osobowego gospodarstwa domowego i drugi dla jednej osoby. Wskazała także, iż warunkiem zawarcia porozumienia jest odstąpienie od roszczenia odszkodowawczego z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego , począwszy od 1 września 2013 roku (pismo k. 21). W kolejnym piśmie z dnia 3 marca 2014 roku M.W. P. M. (...), (...) Spółka jawna w K., wskazała, iż nie odstępuje od roszczeń z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego i nadal podtrzymuje żądanie zapłaty, skierowane pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku. Zadeklarowała jednocześnie, iż jest skłonna odstąpić od roszczeń odszkodowawczych w wypadku wskazania lokalu o niewielkich parametrach i nie wymagającego dużego zakresu prac remontowych, jednak dopiero od daty wskazania takiego lokalu i zawarcia porozumienia. Jednocześnie wezwała Gminę Miejską K. do uregulowania należnego odszkodowania za dalszy okres czyli do końca lutego 2014 rok. W odpowiedzi na stanowisko strony powodowej Gmina Miejska K. wskazał, iż istnieje możliwość zawarcia porozumienia i wskazania jednego lokalu do remontu, ale warunkiem zawarcia porozumienia jest odstąpienie od roszczenia odszkodowawczego z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego począwszy od 1 września 2013 roku. Sporna była jedynie wysokość odszkodowania i w tym zakresie Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Za lokal mieszkalny położony w K. przy ul. (...) w okresie od (...) roku do (...)roku można było uzyskać czynsz wolnorynkowy w wysokości 10.590 zł.

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowody Sąd w pełni dał wiarę opinii biegłej. Żadna ze stron postępowania nie złożyła zarzutów do opinii biegłej.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji powołując się na art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wskazał, że lokatorzy nie regulowali żadnych należności za przedmiotowy lokal. Gmina Miejska K. za okres objęty żądaniem pozwu w dniu 16 maja 2014 roku zapłaciła kwotę 9.106,02 zł, a zatem do zapłaty z tytułu odszkodowania za okres objęty żądanie pozwu postała kwota 1.483,98 zł. W wyroku Sąd omyłkowo wskazał kwotę 360,22 zł, co do której powództwo zostało oddalone (10.950,22 – 10.590).

Odnośnie odsetek Sąd I instancji wskazał, że strona pozwana przed wszczęciem procesu była wzywana do zapłaty odszkodowania (okoliczność niezaprzeczona) pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku. Wobec powyższego żądanie zasądzenia odsetek od kwoty 4.989,60 zł ( stanowiącej bezsporną wysokość odszkodowania za okres od(...)roku do(...)roku) od dnia (...)roku do dnia (...) roku (data uregulowania odszkodowania) należało uznać za zasadne. Natomiast w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty 4.116,42 zł od dnia (...)roku do dnia (...)roku Sad uznała za niezasadne. Należy mieć na uwadze, iż w tym okresie czasu pomiędzy stronami, co zostało zapoczątkowane pismem strony powodowej z 27 stycznia 2014 roku trwały pertraktacje odnośnie wskazania lokalu do remontu, na koszt strony powodowej. Wobec tego nie można przyjąć, iż w tym zakresie strona pozwana była w zwłoce z zapłatą odszkodowania skoro istniała możliwość zawarcia porozumienia poprzez wskazanie lokalu do remontu i rezygnacji z odszkodowania przez stronę pozwaną.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziły się obie strony.

Strona powodowa złożyła apelację w części dotyczącej punktów I, II i III zarzucając:

- naruszenie prawa materialnego a to art. 361 §1 i 2 k.c., art. 481§1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c.

- naruszenie art. 100 k.p.c.

Skarżący powodowie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz strony Skarżący powodowie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na rzecz strony powodowej kwoty 1483,98 zł z ustawowymi odsetkami od (...) roku do dnia zapłaty, zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty 4989,60 zł za okres od dnia (...)roku do dnia (...)roku oraz odsetek ustawowych od kwoty 4116,42 zł od dnia (...)roku do dnia(...)oraz zasądzenie na rzecz strony powodowej kwoty 3774,05 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Strona pozwana zaskarżyła wyrok w punkcie I w części obejmującej zasadzenie odsetek ustawowych od kwoty 4989,60 zł za okres od dnia (...)roku do dnia (...)zarzucając mu:

- brak konsekwencji w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego ,

- naruszenie prawa materialnego, a to przepisu art. 481§1 k.c..

Strona pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 4989,60 zł za okres od dnia (...) roku do dnia(...) roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej okazała się zasadniczo uzasadniona, co skutkowało zmianą wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części, a częściowo oddalona w zakresie kosztów. W konsekwencji nie podlegała uwzględnieniu apelacja strony pozwanej.

Rozpoznając apelacje Sąd Odwoławczy, zgodnie z treścią art. 382 k.p.c. podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, stanowiący, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 k.c. Roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie, przewidziane w cytowanym przepisie w zw. z art.417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (por. postanowienie SN z dnia 25 czerwca 2008 roku, III CZP 46/08, LEX nr 437195), stosownie do ogólnych reguł kodeksowych. W myśl art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Kwota należnego stronie powodowej odszkodowania ustalona została przez Sąd I instancji na podstawie opinii biegłego i wyniosła 10.590 zł. W toku procesu tj. w dniu 16 maja 2014 roku strona pozwana zapłaciła stronie powodowej kwotę 9.106,02 zł, a zatem do zapłaty tytułem odszkodowania pozostała kwota 1.483,98 zł i taka kwota winna zostać zasądzona na rzecz strony powodowej. Tymczasem Sąd I instancji zasądził na rzecz strony powodowej jedynie kwotę 360,22 zł, co jak sam przyznał w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, było skutkiem omyłki, niemniej jednak stanowiło to naruszenie przepisu art. 361 § 2 k.c. Przeto zarzut apelacyjny strony powodowej w tym zakresie okazał się słuszny.

Odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej w rozpoznawanej sprawie jest odpowiedzialnością deliktową opartą na art. 417 § 1 k.c. Powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 roku, I CSK 262/09, LEX 738077; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2009 roku, I CSK 494/08, LEX nr 518079) zobowiązania, których źródłem zaistnienia są czyny niedozwolone powstają w dacie popełnienia tych czynów, a wobec tego, że nie wskazują terminu w jakim dłużnik powinien naprawić szkodę zaliczane są do zobowiązań bezterminowych. Postawienie takiego zobowiązania w stan wymagalności następuje w rezultacie wezwania dłużnika przez wierzyciela do zapłaty, a zatem wezwanie to przekształca zobowiązanie bezterminowe w terminowe. Właściwość tych zobowiązań nie wskazuje przy tym na istnienie obowiązku naprawienia szkody przez dłużnika w określonym terminie. Tak też jest w przypadku odpowiedzialności odszkodowawczej gminy za niedostarczenia lokalu socjalnego, gdzie również brak jest podstaw do twierdzenia, by terminowość świadczenia wynikała z właściwości (natury) zobowiązania.

Odsetki od odszkodowania pieniężnego należą się od dnia, w którym odszkodowanie to powinno być zapłacone. W wypadku roszczeń odszkodowawczych, które mają charakter bezterminowy, stan opóźnienia w spełnieniu świadczenia powstaje po wezwaniu dłużnika do świadczenia (art. 455 k.c.). Znaczenie takiego wezwania polega na tym, że z jego chwilą na dłużniku zaczyna ciążyć obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia i że nie spełniając go, dłużnik popada w opóźnienie, a to w konsekwencji uprawnia wierzyciela do żądania odsetek za czas opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.). Nadto należy podkreślić, że dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne, także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Rozmiar szkody i wysokość zgłoszonego żądania oczywiście podlega weryfikacji w toku procesu. Jeżeli jednak po dokonanej weryfikacji okaże się, że ustalona kwota odszkodowania nie przekracza wysokości kwoty żądanej już wcześniej, nie ma przeszkód do zasądzenia odsetek od tej wcześniejszej daty (zob. wyrok SN z 8 lutego 2012 roku, V CSK 57/11, LEX nr 1147804). Obecnie funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. W tej sytuacji zasądzanie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z zapłatą należnego od niego świadczenia pieniężnego, w oczekiwaniu na orzeczenia sądu znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku, doręczonym w dniu 19 stycznia 2014 roku, wezwała stronę pozwaną do zapłaty odszkodowania w kwocie 4.989,60 zł za okres od (...) roku do (...) roku. Zatem od dnia 20 stycznia strona pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, zaś strona powodowa uprawniona była do żądania odsetek za czas opóźnienia. Podkreślić należy, że strona pozwana swej odpowiedzialności nie kwestionowała.

Faktem jest, że między stronami toczyły się negocjacje ugodowe, zainicjowane przez stronę powodową pismem z dnia 27 stycznia 2014 roku, które miały dotyczyć realizacji wyroku poza kolejnością w zakresie wskazania lokalu socjalnego. Ostatecznie strony nie zawarły ugody, zaś same negocjacje zakończyły się po przedstawieniu swego stanowiska przez stronę pozwaną w piśmie z dnia 14 marca 2015 roku. W żadnym momencie prowadzenia negocjacji strona powodowa nie zrzekła się swych roszczeń odszkodowawczych, objętych wezwaniem do zapłaty z dnia 2 stycznia 2014 roku, a co więcej w ich trakcie zażądała od strony pozwanej uregulowania odszkodowania za dalszy okres tj. do końca lutego 2014 roku. Prowadzone negocjacje nie miały żadnego wpływu na fakt pozostawania strony pozwanej w opóźnieniu z realizacją świadczenia pieniężnego, do spełnienia którego wezwana została przez stronę powodową pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że chybiony jest zarzut apelacji strony pozwanej w zakresie naruszenia przepisu art. 481 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że pozwana była w zwłoce z zapłatą kwoty 4.989,06 zł od dnia (...) roku do dnia (...) roku. Apelująca podnosi, iż negocjacje skutkowały tym, iż pomimo wezwania do wypłaty odszkodowania wystosowanego przez stronę powodową pismem z dnia 2 stycznia 2014 roku, pozwana nie mogła wypłacić żądanej kwoty, bowiem warunkiem zawarcia ugody była rezygnacja przez stronę powodową z przysługującego roszczenia odszkodowawczego. Skoro jednak strona powodowa konsekwentnie odmawiała zrezygnowania z roszczeń odszkodowawczych, to logicznym wnioskiem winno być stwierdzenie, iż negocjacje nie odniosą zamierzonego skutku tj. do ugody nie dojdzie. Strona pozwana mogła zatem już w tamtym czasie wypłacić żądane odszkodowanie w kwocie 4.989,06 zł, bowiem nie było możliwe zawarcie ugody. Podejmując negocjacje strona pozwana winna się liczyć z tym, że mogą one nie dojść do skutku. Ostatecznie strona pozwana dokonała zapłaty m.in. wymienionej kwoty dopiero w dniu (...) roku. Stronie pozwanej zatem należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w dokonaniu zapłaty kwoty 4.989,06 zł za okres od dnia (...)roku do wskazanego dnia dokonania zapłaty.

Z dniem doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu, co miało miejsce w dniu 6 maja 2014 roku, doszło do kolejnego wezwania strony pozwanej do zapłaty kwoty 10.951 zł, w tym kwoty 4.989,60 zł z ustawowymi odsetkami od dnia (...) roku do dnia zapłaty oraz kwoty 5.960,62 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. W dniu następnym po wezwaniu strona pozwana pozostawała więc w opóźnieniu, co uzasadnia naliczanie ustawowych odsetek od tej daty.

Strona pozwana w dniu 16 maja 2014 roku dokonała wpłaty kwoty 9.106,02 zł, przez co zaspokoiła żądanie strony powodowej w zakresie kwoty 4.989,06 zł, o zapłatę, której wzywana była pismem strony powodowej z dnia 2 stycznia 2014 roku oraz dalsze żądanie pozwanej w części tj. co do kwoty 4.116,42 zł. Stronie pozwanej zatem należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w dokonaniu zapłaty kwoty 4.116,42 zł za okres od dnia (...) roku (dzień następny po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu) do dnia(...) roku tj. dnia zapłaty. Nietrafne jest stanowisko Sądu I instancji, który uznał, iż nie można przyjąć, by w tym zakresie strona pozwana była w zwłoce z zapłatą odszkodowania, skoro istniała możliwość zawarcia porozumienia poprzez wskazanie lokalu do remontu i rezygnacji z odszkodowania przez stronę powodową. Taka możliwość wykluczona została już w marcu 2014 roku, zaś wystąpienie przez stronę powodową z powództwem w sprawie niniejszej potwierdziło, iż nie ma ona zamiaru rezygnować z odszkodowania. W świetle powyższego słuszny jest zarzut naruszenia przepisu art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c., podniesiony przez apelującą stronę powodową.

W toku procesu konieczna była weryfikacja wysokości żądanego przez stronę powodową odszkodowania. Jak już wyżej wskazano, ostateczna wysokość należnego stronie powodowej odszkodowania ustalona została na kwotę 10.590 zł, a więc nieznacznie niższą od kwoty żądanej w pozwie tj. 10.951,06 zł. Po uregulowaniu przez stronę pozwaną w toku procesu kwoty 9.106,02 zł, do zapłaty tytułem odszkodowania pozostała kwota 1.483,98 zł. Zdaniem Sądu Odwoławczego, zasadnym jest przyjęcie, iż strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą tej kwoty już od dnia następnego po dniu doręczeniu jej odpisu pozwu tj. od 7 maja 2014 roku i to ten dzień winien stanowić datę początkową naliczania odsetek ustawowych od tejże kwoty. Sąd I instancji przyjął inną datę początkową naliczania odsetek ustawowych od kwoty niezapłaconego odszkodowania ( de facto błędnej), a mianowicie 7 maja 2015 roku, przy czym w żaden sposób nie odniósł się w pisemnych motywach rozstrzygnięcia co do przyczyn przyjęcia takiej właśnie daty. W świetle powyższego słuszny jest zarzut naruszenia przepisu art. 481 § 1 i § 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c., podniesiony przez apelującą stronę powodową.

Również podniesiony przez apelującą stronę powodową zarzut naruszenia art. 100 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd I instancji wzajemnego zniesienia kosztów procesu jest zasadny.

Wzajemne zniesienie kosztów wchodzi w rachubę jedynie wtedy gdy, gdy jednocześnie spełnione zostały dwie przesłanki, a mianowicie strony w jednakowym (lub zbliżonym) stopniu przegrały sprawę oraz strony poniosły koszty w tej samej lub zbliżonej wysokości. Zgodzić trzeba się z tezą, że w przypadku częściowego uwzględnienia powództwa podstawy do wzajemnego zniesienia kosztów procesu zachodzą wówczas, gdy żądanie zostało uwzględnione w około połowie, przy mniej więcej równej wysokości kosztów procesu poniesionych przez każdą ze stron. Gdy jedna z wymienionych przesłanek nie jest spełniona, zasada wzajemnego zniesienia kosztów nie ma zastosowania.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa poniosły koszty procesu w łącznej kwocie 3.965 zł, w tym: 548 zł tytułem opłaty od pozwu, 1.000 zł tytułem zaliczki na opinię biegłego, 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa radcy prawnego oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa). Poniesione przez stronę pozwaną koszty procesu zamykają się kwotą 2.647,20 zł, w tym 2.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa radcy prawnego oraz 247,20 zł z tytułu brakującej zaliczki na poczet opinii biegłego. Nie można uznać, iż strony poniosły koszty procesu w przybliżonej wysokości, przy czym już ta okoliczność wyklucza wzajemne zniesienie kosztów między stronami na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Zastosowanie tej zasady wyklucza ponadto zasadnicza różnica stosunku, w którym każda z nich wygrała sprawę (97 % strona powodowa i 3 % strona pozwana), przy czym przy ocenie, która ze stron wygrała (przegrała) proces, należy uwzględnić ostateczny wynik sprawy. Jeśli pozwany dał powód do wytoczenia powództwa, to zaspokojenie przez niego roszczenia w toku procesu należy traktować jako równoznaczne z przegraniem procesu (por. wyrok SN z dnia 21 lipca 1951 roku, C 593/51, OSN 1952, nr 2, poz. 49). Sąd Odwoławczy nie podziela stanowiska Sądu I instancji, iż strona pozwana nie dała podstawy do wytoczenia powództwa w zakresie całej żądanej kwoty. Faktycznie toczyły się między stronami negocjacje ugodowe dotyczące kwoty 4.989,06 zł, jednakże nie przyniosły one żadnego skutku. Strona pozwana dokonała wpłaty dopiero po wytoczeniu powództwa przez stronę powodową. Brak jest przesłanek do uznania, że w przypadku kwoty 4.116,42 zł istniała możliwość zawarcia ugody.

Mając to na uwadze należy stwierdzić, że koszty procesu powinny być stosunkowo rozdzielone w myśl art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, strony powinny ponieść koszty procesu w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem strona powodowa w 3 %, a strona pozwana w 97 %. Koszty procesu wyniosły łącznie 6.612,20 zł. Stronę powodową, zgodnie z podaną zasadą, winny obciążać koszty procesu w kwocie 198,37 zł, skoro jednak faktycznie poniósł koszty w kwocie 3.965 zł, to należy mu się zwrot kwoty 3.766,63 zł i taką kwotę należało zasądzić na rzecz strony powodowej od strony pozwanej.

Biorąc powyższe pod rozwagę orzeczono na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd Odwoławczy, biorąc pod uwagę, że wynik tego postępowania był zgodny z treścią żądania strony powodowej oraz okoliczność, że apelacja strony pozwanej została oddalona w całości na zasadzie wyrażonej w art. 98 § 1 k.p.c. odpowiedzialności za wynik sprawy. Na zasądzoną na rzecz strony powodowej kwotę 147 zł złożyła się opłata od apelacji w kwocie 57 zł i wynagrodzenie jego pełnomocnika w kwocie 90 zł, liczone stosownie do § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.).

SSO Waldemar Żurek SSO Anna Nowak SSR Joanna Czernecka