Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny

w składzie

Przewodniczący: SSO Anna Łaszczych

Sędziowie: SSO Jerzy Pałka

SSO Marek Konrad (spr.)

Protokolant: Dorota Dziczek

Przy udziale Prokuratora: Adama Kolbusa

po rozpoznaniu w dniu: 21.01.2016r.

sprawy: J. W.

oskarżonego o popełnienie czynu z art. 242§2kk w zw. z art. 64§1kk

z powodu apelacji: obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 09.09.2015r. w sprawie IIK 371/15

orzeka:

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. P. kwotę 516,60zł. tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

III.  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

IIKa 465/15

UZASADNIENIE

J. W. oskarżony został o to, że:

I.  W okresie od dnia 4 kwietnia 2014r. do 12 września 2014r. w P. gm. R. korzystając z zezwolenia na czasowe opuszczenie Zakładu karnego, udzielonego decyzją Z-cy dyrektora z dnia 2 kwietnia 2014r. na okres dwóch dni, bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił do Zakładu w wyznaczonym terminie, jak również w ciągu trzech dni po upływie wyznaczonego terminu, przy czym czynu powyższego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

Tj. o czyn z art. 242§2kk w zw. z art. 64§1kk

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 09.09.2015r. uznał oskarżonego J. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu ustalając, iż czynu tego dopuścił się w okresie od 4 kwietnia 2014r. do 24 czerwca 2014r. i za to na podstawie art. 242§2kk w zw. z art. 64§1kk skazał i wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozstrzygnął także o kosztach sądowych w tym opłacie.

Apelację od powyżej wskazanego wyroku wniósł obrońca oskarżonego wyrokowi zarzucając:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym ustaleniu prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania,

2.  Orzeczenie rażąco niewspółmiernie surowej kary, która nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania i zasądzenie kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna a podnoszone w niej zarzuty nie znalazły akceptacji Sądu Okręgowego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż okoliczności przedmiotowej sprawy są całkowicie niesporne. Do popełnienia zarzucanego mu czynu oskarżony W. przyznawał się zarówno w trakcie postepowania przygotowawczego jak i sądowego. Jako powód nie stawienia się w Zakładzie Karnym wskazał on okoliczności rodzinne.

Oczywistym jest, iż wyjaśnienia oskarżonego są prawdziwe i stanowiły także dowód stanowiący podstawę ustalenia stanu faktycznego. Jednakże wbrew argumentacji skarżącego okoliczności te nie mogą samoistnie rzutować na rodzaj i wymiar orzeczonej względem oskarżonego kary. Dyrektywy wymiaru kary określa w głównej mierze art. 53kk. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasadnie wskazuje, iż oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną. Popełniane przez niego przestępstwa są przestępstwami popełnianymi umyślnie, oskarżony jest osobą jawnie lekceważącą porządek prawny. Okoliczności te w żadnej mierze nie mogą pozostać poza uwagą Sądu Orzekającego i oczywistym jest, iż muszą mieć wpływ zarówno na rodzaj orzeczonej kary jak również jej wymiar i – jak wynika z uzasadnienia Sądu Rejonowego – niewątpliwie miały. Rozważenie wszelkich istotnych z punktu widzenia wymiaru kary aspektów – tak dotyczących samego oskarżonego jak i okoliczności związanych z jego czynem, dało podstawę Sądowi Rejonowemu do wyciągnięcia prawidłowych wniosków w zakresie właśnie orzekanej kary.

Trudno tym samym zatem uznać, by Sąd Rejonowy dopuścił się jakiegokolwiek błędu w ustaleniach faktycznych w tym zakresie.

W szczególności zaś Sąd ten nie dopuścił się błędu w zakresie ustalenia prognozy kryminologicznej w odniesieniu do oskarżonego, która to prognoza rzutuje w oczywisty sposób na orzeczoną wobec oskarżonego karę. Prognoza ta w stosunku do oskarżonego jest zaś negatywna.

Podobnie Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji skarżącego dotyczącej wymiary orzeczonej wobec J. W. kary – w zakresie jej wymiaru. Zdaniem Sądu Okręgowego, w żadnej mierze kary tej nie można uznać za rażąco surową.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 maja 2015r. sygn. akt II AKa 101/15, podniósł, iż

„Zawarte w art. 438 pkt 4 k.p.k. określenie "niewspółmierność" oznacza "brak proporcji", czy "odpowiedniości pomiędzy czymś a czymś". Chodzi zatem o ocenę zachowania przez sąd pierwszej instancji proporcji pomiędzy wymiarem kary, a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie. Innymi słowy, rażąca niewspółmierność kary występuje wówczas, gdy sąd pierwszej instancji w jaskrawy sposób nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z celami kary”.( LEX nr 1747308)

Akceptując powyżej wskazaną tezę, stwierdzić należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego, orzeczona wobec oskarżonego kara nie jest – mając na uwadze stopień zawinienia oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości jego czynu oraz cele karu, nawet surowa a już z całą pewnością rażąco surowa.

Stąd też zarzut odnoszący się do rażącej niewspółmierności orzeczonej kary jest chybiony.

Mając powyższe względy na uwadze orzeczono jak w sentencji.