Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2015 r.

Sąd Rejonowy wL.VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2015 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa D. P.

przeciwko(...)S.A. Oddziałowi w P.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...)S.A. Oddziału w P.na rzecz powoda D. P. kwotę 7.700 zł (siedem tysięcy siedemset złotych 00/100) z odsetkami ustawowymi od dnia 05.04.2014 r. do dnia zapłaty, a dalej idące powództwo oddala;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.253 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 569 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

IV.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w L. powodowi kwotę 52,96 zł a stronie pozwanej kwotę 881,60 zł tytułem nieuiszczonych w sprawie kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 698/14

UZASADNIENIE

Powód D. P. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej (...)S.A. Oddział w P. kwoty 10100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 05.04.2014r. do dnia zapłaty. Na żądaną kwotę składała się należność 7700 zł zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu oraz kwota 2400 zł tytułem refundacji kosztów leczenia. W uzasadnieniu podał, iż dnia 27.07.2013 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, gdzie sprawca kierujący innym pojazdem zderzył się z motocyklem, którym poruszał się powód. W skutek kolizji powód doznał obrażeń ciała w postaci urazu kręgosłupa szyjnego, złamani paliczków palca III i IV stopy lewej. Ponadto powód wskazał, iż urazy spowodowały negatywne zmiany i ograniczenia w życiu codziennym. Powód musiał bowiem podjąć specjalistyczne leczenie oraz przebywać na zwolnieniu lekarskim.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. W uzasadnieniu podała, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powodowi zostało wypłacone 1300 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i 76,61 zł z tytułem odszkodowania. Tym samym strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, jednakże dochodzone roszczenie ponad wypłaconą sumę uważała za nieuzasadnione i nieadekwatne do doznanej krzywdy, bowiem uwzględniła wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody przez powoda. Ponadto pozwany wskazał, że uraz stopy powoda jest następstwem uprzedniej kontuzji, a nadto że powód nie wykazał, iż zaistniała konieczność odbycia rehabilitacji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27.07.2013 r. powód poruszał się motocyklem K. o nr rej (...). Jadący pojazdem marki P. nr rej (...) J. B. spowodowała wypadek i uderzyła bocznie w pojazd powoda. Samochód sprawcy szkody był ubezpieczony w zakresie OC u strony pozwanej.

bezsporne

W następstwie w/w zdarzenia powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego oraz złamania dwóch paliczków stopy lewej. Powód uprzednio miał kontuzje stopy lewej- amputowano mu jeden palec, a dwa zostały zwichnięte. Powód korzystał z porad poradni ortopedycznej, przeszedł cykl masaży rehabilitacyjnych, przebywał na zwolnieniu lekarskim, nie korzystał długotrwałej z pomocy psychologa ani psychiatry.

Wskazane wyżej obrażenia spowodowały 5 % trwały uszczerbek na zdrowiu powoda z przyczyn ortopedycznych.

Po wypadku przez okres około trzech tygodni powód miał ograniczona sprawność ze względu na silne bóle i konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego. Powodowi każda czynność związana z samoobsługą sprawiała trudność.

Obecnie rokowania co do pełnego odzyskania sprawności organizmu oraz pełnienie ról społecznych i rodzinnych są korzystne.

Dowód:

-opinia biegłych k.63-72,

-dokumentacja medyczna k. 50-52, 55,13-22,

-zeznania powoda. k. 106-107,

- zeznania świadka M. F., k. 105-106,

- akta szkody,

Strona pozwana (...)S.A. Oddział w P.wypłaciła powodowi w toku postępowania likwidacyjnego szkodę kwotę 1.300 zł tytułem zadośćuczynienia,

Dowód:

- decyzja z dnia 20.12.2013 r., k. 28,

- decyzja z dnia 26.03.2014 r., k. 24.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Bezsporne jest, że w dniu 27.07.2013 r. powód poruszał się motocyklem marki K., a kierujący pojazdem marki P. J. B. spowodowała wypadek i uderzyła bocznie w pojazd powoda. Nie było też sporne, że sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie OC u strony pozwanej, a ta wypłaciła już powodowi z tytułu zadośćuczynienia kwotę 1300 zł.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę pojmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania sportów, działalności naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, mowa jest bowiem o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę” przyznawaną jednorazowo. Przepis ten nie reguluje natomiast pojęcia „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia i pozostawia ją uznaniu Sądu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że Sąd za punkt wyjścia uznał przede wszystkim ustalenie rzeczywistych następstw zdarzenia, jakiemu uległ powód w oparciu o opinię występujących w sprawie biegłych, zeznania powoda, przesłuchanie świadka oraz całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie. Od skali następstw zdarzenia bowiem zależy wysokość należnego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu, przyznane dotąd powodowi zadośćuczynienie jest rażąco niesprawiedliwe, gdyż zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim skompensować niewymierną z natury rzeczy szkodę niemajątkową. Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd brał pod uwagę szereg okoliczności związanych z następstwami uszkodzenia ciała, jakiego doznał powód na skutek wypadku. Poszkodowany w wyniku zdarzenia doznał urazu kręgosłupa szyjnego oraz złamania dwóch paliczków stopy lewej. Już sam charakter obrażeń, jakich doznał powód, wiąże się z intensywnymi dolegliwościami bólowymi, koniecznością leczeniem oraz negatywnymi skutkami dla zdrowia, które mogą powstać w przyszłości. Po wypadku powód był zmuszony do leczenia farmakologicznego, noszenia kołnierza ortopedycznego, przebywania na zwolnieniu lekarskim oraz korzystania z pomocy osób trzecich oraz poradni ortopedycznej. Okoliczności te niewątpliwie oddziaływały negatywnie nie tylko na samopoczucie fizyczne powoda, ale również i psychiczne.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, Sąd wziął pod uwagę nie tylko wysokość doznanego przez niego uszczerbku na zdrowiu, który biegli sądowi ustalili łącznie na 5 %, ale także rozmiar doznanych przez powoda w związku z tym cierpień. Udział w wypadku, konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego, zażywania leków przeciwbólowych, utrzymujący się ból kręgosłupa, czasowe obniżenie sprawnością organizmu, wiązały się niewątpliwie dla powoda – osoby bardzo młodej dotychczas zdrowej i w pełni sprawnej z dużym dyskomfortem. Powyższe okoliczności, zdaniem Sądu, w sposób niebudzący wątpliwości świadczą o znacznym stopniu nasilenia negatywnych skutków, jakie wypadek wyrządził w życiu powoda szczególnie w sferze zdrowotnej. Wiarygodne, logiczne dla Sądu są twierdzenia powoda w tym zakresie, że urazowi kręgosłupa towarzyszył ból oraz że fakt ten utrudnił powodowi wykonywanie czynności codziennych jak i zawodowych.

Wskazane wyżej okoliczności, w tym nie tylko wysokość doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, lecz także rozmiar negatywnych skutków, jakie wypadek spowodował w jego życiu osobistym i zawodowym, zdaniem Sądu, wypływają na wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, które – w ocenie Sądu – powinno być ustalone na poziomie 7700 zł o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku. Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego jakoby uprzednio przebyty uraz stopy był przyczyną złamania policzków. Zapewne palce stopy po przebytym urazie są bardziej podatne na uszkodzenia niemniej jednak nie ulega wątpliwości, że do złamania doszło na skutek upadku podczas wypadku w wyniku kontaktu kończyny z motocyklem, a nie z uwagi na uprzedni uraz stopy.

Zważyć należy iż Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego albowiem nie zmierzał on do wyjaśnienia kwestii istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy. W zakresie podnoszonych zarzutów bowiem opinia była zdaniem Sądu jasna, logiczna i właściwie umotywowana.

Odnosząc się do żądania zasądzenie kosztów leczenia Sad w tym zakresie oddalił powództwo. Powód wprawdzie wykazał, że poniósł koszty leczenia w żądanej kwocie przedkładając stosowne rachunki. Zdaniem Sądu jednak nie wykazał, że zabiegi rehabilitacyjne w postaci masaży istotnie były niezbędne. W dokumentacji medycznej brak bowiem stosownego skierowania czy zaleceń lekarskich.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Pozwany decyzją z dnia 26.03.2014 r. ustalił ostateczną wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia i od tego dnia pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Dlatego też Sąd uznał, że uprawnione jest domaganie się zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 05.04.2014 roku.

O kosztach procesu w pkt II i III sentencji orzeczono mając na względzie art. 100 k.p.c. Stosunkowe rozdzielenie kosztów uwzględniało wynik postępowania tj. wygranie sprawy przez powoda w 77 %, zaś przez pozwanego w 23 %.

Mając nadto na uwadze art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd zasądził świadczenie na rzecz Skarbu Państwa jak w pkt IV sentencji, uwzględniając stopień w jakim strony przegrały sprawę.