Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 630/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie :

Przewodniczący SSO Mirosław Kędzierski – sprawozdawca

Sędziowie : SO Włodzimierz Hilla

SO Adam Sygit

Protokolant sekr. sądowy Aleksandra Deja-Lis

przy udziale Andrzeja Chmieleckiego - prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2013 roku

sprawy skazanego M. Z.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez skazanego

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Szubinie X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Żninie

z dnia 17 kwietnia 2013 roku sygn. akt X K 198/13

-: utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;
-: zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Przedmiotem postępowania Sądu Rejonowego w Szubinie X Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Żninie w sprawie X K 198/13 było rozpoznanie wniosku M. Z.o wydanie wyroku łącznego w sprawach, w których skazany został prawomocnymi wyrokami :

I. Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 19 września 2005r. w sprawie II K 80/05 za przestępstwo z art.278§1 kk, popełnione w dniu 29 marca 2005r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat próby i grzywnę 10 stawek dziennych po 10 zł stawka;

II. Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 27 maja 2009r. w sprawie II K 168/09, za przestępstwo z art.278§1 kk, popełnione w dniu 22 listopada 2008r., na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat próby, którego wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 2 września 2011r., w sprawie II Ko 464/11;

III. Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 13 kwietnia 2011r., w sprawie II K 82/11 za przestępstwo z art.279§1 kk, popełnione w październiku 2010r., na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 5 lat próby, którego wykonanie zarządzono postanowieniem Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 20 października 2011r. w sprawie II Ko 283/11;

IV. Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 25 listopada 2011r. w sprawie II K 379/11 za przestępstwo z art.278§1 kk, popełnione w dniu 21 lipca 2011r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 5 lat próby;

V. Sądu Rejonowego w Żninie z dnia 9 listopada 2012r. w sprawie II K 479/12, za przestępstwo z art.284§1 kk, popełnione w dniu 5 września 2011r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013r. Sąd ten na podstawie art.572 kpk umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego w odniesieniu do wyroków opisanych wyżej w punktach I-III; na podstawie art.569§1 kpk, art.85 i art.86§1 kk połączył kary pozbawienia wolności opisane w punktach IV i V i orzekł w ich miejsce łączną karę 7 miesięcy pozbawienia wolności , ustalając że pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach podlegają odrębnemu wykonaniu; kosztami postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył skazany osobiście, wnosząc o warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

W uzasadnieniu swego środka odwoławczego skazany podniósł, że ma dobrą opinię w zakładzie karnym, był wielokrotnie nagradzany, poprawnie funkcjonuje wśród osadzonych, a nadto zrozumiał, że dotychczas zachowywał się nagannie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja jest bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługiwała.

W pierwszym rzędzie Sąd Okręgowy pragnie skonstatować, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił okoliczności leżące u podstaw wydania przedmiotowego wyroku łącznego, po czym – po dokonaniu ich należytej analizy i oceny – połączył kary orzeczone wyrokami w sprawach II K 379/11 i II K 479/12 albowiem spełnione zostały warunki formalne przewidziane treścią przepisu art.85 kk.

Oczywiście błędnie jednak Sąd ten wymiar kary łącznej skazanemu określił w wysokości 7 miesięcy pozbawienia wolności, naruszając tym reguły art. 86 §1 kk (co dostrzegł też Sąd Rejonowy w pisemnych motywach swego rozstrzygnięcia ), jednakże z uwagi na brak apelacji oskarżyciela publicznego i brzmienie przepisów art. 434 i art. 443 kpk nie jest możliwa ingerencję Sądu Okręgowego w to rozstrzygnięcie. Naprawienie uchybienia Sądu Rejonowego możliwe jest wyłącznie w trybie nadzwyczajnego środka odwoławczego, który wkrótce zostanie zainicjowany.

Odnosząc się obecnie do argumentacji apelacyjnej skazanego, należy stwierdzić co następuje :

W ocenie Sądu Okręgowego bezwzględna kara łączna pozbawienia wolności wymierzona skazanemu nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art.438 pkt 4 kpk.

Jako podstawę odwoławczą, określoną w tym przepisie , ustawodawca traktuje tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący. Nie chodzi więc o każdą różnicę między karą wymierzona, a karą którą należałoby wymierzyć, ale o różnicę o charakterze zasadniczym. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1995r wyraził pogląd, że nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( sygn. akt II KRN 198/94 OSP 1995 nr 6, poz.18).

Zatem rażąca niewspółmierność kary o jakiej mowa w art.438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1973r , III KR 254/73 OSNPG 1974, nr 3-4, poz.51).

W realiach niniejszej sprawy nie sposób uznać za zasadny wniosek skazanego o warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej mu kary.

Zdaniem Sądu Okręgowego zachowanie skazanego na przestrzeni ostatnich lat nie wskazuje, aby zrozumiał on naganność dotychczasowego postępowania oraz że stosowane wobec niego środki wychowawcze nie okazały się na tyle skuteczne, aby uświadomił sobie skutki i konsekwencje związane z wejściem w konflikt z prawem. W konsekwencji brak jest pozytywnej prognozy na przyszłość w przypadku skazanego. Był on uprzednio karany za przestępstwa, w sumie był pięciokrotnie karany w tym aż 4-krotnie na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Tym samym należy uznać, iż poprzednio orzekane kary okazały się niewystarczające dla osiągnięcia celów kary, nie wdrożyły go do przestrzegania porządku prawnego.

W realiach przedmiotowej sprawy należy zatem uznać, że tylko kara bezwzględna pozbawienia wolności może odnieść względem oskarżonego zamierzone skutki i zrealizować cel nadrzędny tj. by go należycie wychować do życia w społeczeństwie.

Mając na uwadze powyższą argumentację zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto o brzmienie art.624§1 kpk.

IV Ka 630/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE