Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2016 r.

sprawy: D. B. /B./,

syna K. i E.,

ur. (...) w J.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 20 października 2015r. sygn. akt II W 814/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że obniża orzeczoną karę grzywny do kwoty 500 (pięćset) złotych,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  obciąża obwinionego jedną opłatą za obie instancje w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt V. 2 Ka 37/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 października 2015 r. sygn. akt II W 814/15 Sąd Rejonowy w Jastrzębiu - Zdroju uznał D. B. za winnego tego, że:

w dniu 17.10.2014 r. o godz. 07:07 w lokalizacji P./41. (...).1.066 kierując pojazdem marki A. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego znakiem drogowym, w ten sposób, że na odcinku obowiązywania ograniczenia prędkości do 70 km/h kierował pojazdem z prędkością 123 km/h, tj. przekroczenie o 53 km/h, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92a k.w. i za to na mocy art. 92a k.w. wymierzono mu karę grzywny w kwocie 800 zł.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 118 § 1 k.p.w. zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w kwocie 80 zł oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości.

Obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że obwiniony w dniu 17 października 2014 r. poruszał się po drodze, na której obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia powyższej tezy. Skarżący wskazał na naruszenie przepisów postępowania: z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art.82 § 1 k.p.w. poprzez brak wyjaśnienia na podstawie jakich dowodów Sąd uznał, iż obwiniony poruszał się w chwili zarzucanego zdarzenia na odcinku drogi z ograniczeniem prędkości do 70 km/h; z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 39 k.p.w. poprzez odstąpienie od przeprowadzenia z urzędu w postępowania dowodowego mającego wykazać jaka dopuszczalna prędkość dla pojazdów mechanicznych obowiązywała w miejscu zarzucanego zdarzenia w dacie jego popełnienia, a także odstąpienie od przeprowadzenia dowodu jaki jest margines błędu pomiarowego fotoradaru, który dokonał pomiaru.

Z ostrożności procesowej obrońca wskazał również na niewspółmierność kary. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, względnie o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie kary i orzeczenie kary grzywny w wymiarze 400 oraz odstąpienie od obciążania obwinionego kosztami sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy obwinionego częściowo zasługiwała na uwzględnienie. Podnoszone natomiast w apelacji zarzuty co do winy obwinionego nie dają podstaw do zmiany lub

uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tegoż orzeczenia.

Po zapoznaniu się z zarzutami apelacji, Sąd odwoławczy zwrócił się do (...) Oddział w K. o udzielenie informacji jaka była dopuszczalna prędkość pojazdów w październiku 2014 r. na drodze krajowej (...) w lokalizacji P./41. (...).1.066. (...) Oddział w K. udzieliła informacji, ze na przedmiotowym odcinku na kierunku do S. obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h, a więc takie jakie przyjął Sąd I instancji w swoim rozstrzygnięciu. Ponadto fakt, iż w październiku 2014 r. na drodze krajowej (...) w lokalizacji P./41. (...).1.066 obowiązywało ograniczenie prędkości do 70 km/h, wynika z zawierającego odpowiedni opis zdjęcia z fotoradaru, które stanowiło część materiału dowodowego, co wbrew twierdzeniom skarżącego znalazło swoje odzwierciedlenie

Jednocześnie należy wskazać, że postępowanie dowodowe mające ustalić margines błędu pomiaru fororadaru jest całkowicie zbędne. Przede wszystkim urządzenie pomiarowe posiada aktualne świadectwo legalizacji, które zostało dołączone do akt sprawy i jest częścią materiału dowodowego, stwierdzające zgodność jego cech z wymaganiami stawianymi przez rozporządzenie MG z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. Zaś z powyższego rozporządzenia wynika, że margines błędu nie powinien przekraczać +/- 1 km/h, a może przekroczyć 3% wartości mierzonej. Zatem przy pomiarze prędkości na poziomie 123 km/h ów margines błędu nie ma żadnego wpływu na przypisanie obwinionemu sprawstwa wykroczenia.

Tym samym Sąd I instancji nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art.82 § 1 k.p.w. oraz z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 39 k.p.w., które miałoby jakikolwiek wpływ na zaskarżone rozstrzygnięcie.

Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji mógł dopuścić się błędnych ustaleń faktycznych. O błędach w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku można mówić tylko wówczas, gdy Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, bądź gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wysnuł wnioski niezgodne z zasadami logicznego rozumowania lub doświadczeniem życiowym, co oczywiście nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Należy wskazać na prawidłowość dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń w zakresie stanu faktycznego i trafność samego merytorycznego orzeczenia o sprawstwie i winie obwinionego. Sąd meriti dokonał właściwych ustaleń faktycznych, i przyjął w konsekwencji prawidłową ocenę prawną zachowania obwinionego.

Natomiast na uwzględnienie zasługuje zarzut dotyczący niewspółmiernie surowej kary grzywny. Należy mieć na uwadze, że obwiniony jest osobą młodą, której zarobki nie są duże. Nadto na skutek popełnionego wykroczenia mógł on utracić uprawnienia do kierowani pojazdami, skutkiem czego mogła być utrata przez niego pracy zarobkowej, w której pełnił funkcję kierowcy. Sąd I instancji określając wymiar kary wziął po uwagę fakt, iż w przeszłości dopuszczał się on podobnych wykroczeń drogowych, jednakże pominął kwestię, iż cześć tych czynów uległa już zatarciu. Wymierzając karę grzywny trzeba mieć także na względzie to jakie skutki swoim zachowaniem mógł spowodować obwiniony, jakie stwarzał zagrożenie. Wprawdzie przekroczenie szybkości było znaczne, jednak do zdarzenia doszło we wczesnych godzinach porannych kiedy ruch jest niewielki, co wynika również ze zdjęcia fotoradaru. Zaś zdarzenia miało miejsce na dobrej jakości, dwupasmowej drodze szybkiego ruchu, na której jest wyłączony ruch rowerzystów, a pobocze jest niedostępne dla ruchu pieszych, gdzie jezdnie w obu kierunkach są oddzielone pasem zieleni i zazwyczaj barierkami energochłonnymi. Dodatkowo na drodze tej generalnie obowiązuje ograniczenie prędkości do 100 km/h, a limitem 70km/h są objęte tylko krótkie odcinki drogi przed skrzyżowaniami. Ponadto ze zdjęcia forotadaru nie wynika by w chwili zdarzenia padał deszcz lub śnieg, a zatem doszło do niego podczas dobrych warunków drogowych. W tej sytuacji karę grzywny w wymiarze 800 zł należy uznać za nazbyt surową. Z tych względów Sąd Okręgowy obniżył kare grzywny wymierzoną oskarżonemu do 500 zł, która to wysokość zgodnie z taryfikatorem mandatów była zresztą maksymalnym wymiarem kary grzywny w postępowaniu mandatowym za przedmiotowe wykroczenie.

Skutkiem obniżenia wymiaru kary grzywny, sąd odwoławczy, mając na względzie sytuację osobistą i finansową obwinionego, obciążył go jedną opłatą za obie instancje w kwocie 50 zł oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 zł.