Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Wojgienica

Sędziowie SO Małgorzata Tomkiewicz (spr.)

SO Zbigniew Paturalski

Protokolant st.sekr.sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marii Kuleszy-Chaleckiej

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2013r.

sprawy J. R. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 284§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 17 maja 2013r. sygn. akt VII K 96/13

I.  zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że :

- przyjmując, iż czyn przypisany oskarżonemu stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 284 & 3 kk i uznając jednocześnie, że zarówno wina jak i społeczna szkodliwość tego czynu nie są znaczne, na podstawie art. 66 & 1 kk i art. 67 & 1kk postępowanie karne wobec J. R. (1) warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku tytułem próby;

- na podstawie art. 67 & 3 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłacenie na rzecz firmy (...) sp.j. kwoty 1851,18 zł. w terminie 3 (trzech ) miesięcy a na podstawie art. 67 & 3 w zw. z art. 39 pkt.7 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) zł;

II. w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy;

III. kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

J. R. (1) oskarżony został o to, że w okresie od 1 czerwca 2012r. do 23 sierpnia 2012r. na terenie woj. (...)- (...) przywłaszczył powierzone mienie w postaci pieniędzy w kwocie 1851,18 zł. na szkodę firmy (...) sp.j

- tj. o czyn z art. 284 & 2 kk.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 17 maja 2013r. w sprawie VIIK 96/13 orzekł :

Oskarżonego J. R. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to, na podstawie art. 284 & 2 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i w oparciu o art. 33 & 2 kk wymierzył mu 30 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 50 zł.

Na podstawie art. 69 & 1i2 kk , art. 70 & 1 pkt.1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 2 lat.

Na podstawie ar. 46 & 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego firmę (...) sp.j. w P. kwoty 1851,18 zł.

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 420 zł. tytułem opłaty oraz obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego , zaskarżając przedmiotowy wyrok w całości. Wyrokowi temu skarżący zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego –art. 284 & 2 kk poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa opisanego w tym artykule w sytuacji, w której z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony przestępstwa tego popełnić nie mógł dlatego, że zatrzymał kwotę 1851,18 zł. po wcześniejszym ustaleniu tego z pokrzywdzonym i za jego zgodą, a ponadto działając z zamiarem potrącenia dla siebie należnej mu, w jego subiektywnym odczuciu, premii, co wskazuje na brak zamiaru realizacji czynu o takich znamionach jak opisane w art. 284 & 2 kk.

Stawiając ten zarzut skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w celu jej ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zarzuty zawarte w apelacji nie są trafne.

Sąd I-szej instancji dokonał prawidłowych ustaleń zarówno co do istoty czynu zarzuconego J. R.(1), jak i – zasadniczo- w zakresie kwalifikacji prawnej tego czynu. Dokonana w tej mierze analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, w pełni odpowiada dyrektywom określonym w art. 4 kpk a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione.

Apelacja w tym zakresie nie wskazuje na żadne okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej, merytorycznej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. Istota zarzutu zawartego w apelacji opiera się na tezie, że kwestia zatrzymania przez J. R. (1)kwoty 1851,18 zł. została uzgodniona pomiędzy oskarżonym a M. C.i pokrzywdzony na tego rodzaju „potrącenie” ostatecznie wyraził zgodę. Tymczasem, jak przekonująco wykazał to Sąd Rejonowy, tego rodzaju okoliczność nie miała miejsca. Nie powielając rozważań Sądu Rejonowego w tej kwestii podnieść jedynie należy, iż M.C.w zeznaniach swoich kategorycznie zaprzeczył, ażeby tego rodzaju zgody udzielił oskarżonemu i zaprzeczenie to brzmi wiarygodnie w zestawieniu z logiką wynikającą z faktów. Trudno bowiem uznać, aby M.C.faktycznie zgodził się na owo „potrącenie” skoro – jak stwierdził- premii nie wypłacił oskarżonemu celowo, uznając, że ten na nią nie zasłużył. Co więcej, o owym „potrąceniu” nie wiedział też bezpośredni przełożony oskarżonego- świadek M. S., który brak stosowanej wpłaty ujawnił dopiero wówczas, gdy dokonał sprawdzenia dokumentacji księgowej dotyczącej J. R. (1). Teza, jakoby oskarżony potrącił sobie premię za zgodą M. C.jest całkowicie niewiarygodna nie tylko z tego względu, że tego rodzaju „procedury” nie przewidywała ani umowa o pracę, jaką zawarł oskarżony ani jakiekolwiek inne regulacje wewnętrzne obowiązujące w tej firmie, ale nade wszystko „procedura” taka byłaby niedopuszczalna z punktu widzenia interesów osoby wpłacającej pieniądze oskarżonemu . Zatrzymanie przez oskarżonego należności pobranych tytułem opłacenia faktury rodziło bowiem ten skutek, że klient, mimo uiszczenia należności, figurował w dokumentacji księgowej jako osoba będąca w zwłoce, która faktury nie opłaciła.

Powyższe fakty nie pozostawiają zatem wątpliwości ani co do tego, że oskarżony przywłaszczył sobie powierzone mu pieniądze w kwocie 1851,18zł. ani też co do świadomości i zamiaru, którzy mu towarzyszył.

Zachowanie J. R. (1) wyczerpało znamiona występku określonego w art. 284 & 2 kk jednakże z uwagi na stosunkowo niedużą kwotę, która była przedmiotem tego przywłaszczenia , stwierdzić należy, iż czyn ten stanowi tzw. wypadek mniejszej wagi określony w art. 284 & 3 kk. Równocześnie, mając na uwadze całokształt okoliczności podmiotowo-przedmiotowych tej sprawy, a zwłaszcza wskazaną niską wartość szkody oraz dotychczasową postawę życiową oskarżonego, który jest lekarzem weterynarii, w przeszłości nigdy nie wchodził w konflikt z prawem (k.141) i przedmiotowe zdarzenia miało charakter incydentalny w jego życiu, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu nie jest znaczny, co uzasadnia przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania wobec J. R. (1) na okres roku – tytułem próby, zobowiązując jednocześnie oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w terminie 3 miesięcy oraz do zapłacenia na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w kwocie 500zł (art. 437& 1 kpk).