Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska - Pasternak

przy udziale prokuratora Jacka Dyki

po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2015 r. sprawy

D. P.

s. T. i M.

ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 lutego 2015 r. w Z., powiatu (...), województwa (...), prowadził na drodze publicznej samochód osobowy marki M. o nr rej (...), pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Zakopanem wyrokiem sygn. IIK 543/12 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

to jest o przestępstwo z art. 244 kk

I. uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 244 kk i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

II. na zasadzie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego D. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem wydatków oraz kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłat.

Sygn. akt II K 290/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 31 lipca 2015 roku

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 r. wydanym w sprawie do sygn. akt IIK 543/12 Sąd Rejonowy w Zakopanem skazując oskarżonego D. P. za przestępstwo z art. 178 a § 1 kk w zw. z art. 244 kk w zw. z art. 11§2 kk orzekł w stosunku do niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat.

dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 15-16, 28,

- karta karna k. 8-9,

- odpis wyroku k. 6;

Oskarżony D. P. w dniu 11 lutego 2015 r. w Z., działając z zamiarem bezpośrednim prowadził na drodze publicznej samochód osobowy marki M. o nr rej (...). Zachował się w powyższy sposób pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Zakopanem wyrokiem sygn. IIK 543/12 obowiązującego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego D. P. k. 15-16, 28,

- karta karna k. 8-9,

- odpis wyroku k. 6;

Oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany sądownie wyrokami Sadu Rejonowego w Zakopanem: z dnia 8 stycznia 2009 roku do sygn akt IIK 528/08 za przestępstwo z art. 222§1kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11§2 kk, z dnia 29 grudnia 2011 roku za przestępstwo z art. 244 kk na kare 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby, z dnia 22 sierpnia 2012 roku do sygn akt. IIK 543/12 za przestępstwo z art. 178a §1 kk w zw. z art. 244 kk w wz. 11§2 kk m.in. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby i z dnia 17 lipca 2014 roku do sygn. akt IIK 347/14 za przestępstwo z art. 244 kk na kare 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Oskarżony D. P. jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie gimnazjalne, utrzymuje się z prac dorywczych osiągając dochód w wysokości około 500 złotych miesięcznie, majątku ruchomego ani nieruchomości nie posiada.

dowód:

- dane osobopoznawcze k. 11, 15-16, 28,

- karta karna k. 8-9

W toku postępowania przygotowawczego :

Oskarżony D. P. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień.(k. 15-16)

Na rozprawie głównej :

Oskarżony D. P. przyznał się do winy. Wyjaśnił jedynie, że podtrzymuje dotychczasowe wyjaśnienia, na które się powołuje. Ponadto oskarżony oświadczył, iż chce dobrowolnie poddać się karze w trybie art. 387§1 kpk. Wniósł o wymierzenie mu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz obciążenie go kosztami postępowania (k 28).

Prokurator obecny na sali rozpraw nie sprzeciwił się wnioskowi (k 28).

Sąd zważył co następuje:

Ustalając stan faktyczny sąd oparł się na wyjaśnieniach przyznającego się do winy oskarżonego D. P. oraz dowodach w postaci dokumentów tj. karcie karnej, odpisie wyroku oraz danych o osobie oskarżonego.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego, złożone w fazie postępowania przygotowawczego i sądowego zasługują na uwzględnienie i są wiarygodne. Nic nie wskazuje, aby oskarżony miał je złożyć nierzetelnie, albo, aby miały one nie polegać na prawdzie. Oskarżony przyznał się na rozprawie do winy w sposób przekonywujący. Wprawdzie nie złożył jakichkolwiek wyjaśnień odnośnie okoliczności, w jakich doszło do zdarzenia, jednak przyznał okoliczności wskazane w zarzucie aktu oskarżenia. Dodać należy, że dowód z wyjaśnień przyznającego się do winy oskarżonego nie jest dowodem odosobnionym, albowiem znajdują potwierdzenie w obiektywnym dowodzie w postaci odpisu prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie do sygn.. akt IIK 543/12 oraz w konsekwencji w karcie karnej.

Wszystkie zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów jedynie uzupełniają obraz sprawy. Sąd uznał je za wiarygodne. Zostały one sporządzone przez uprawnione osoby i żadna ze stron nie kwestionowała ich rzetelności. Wraz z wyjaśnieniami oskarżonego przyznającego się do winy, tworzą logiczną i wzajemnie uzupełniającą się całość.

Dokonując analizy prawnej przedmiotowego występku uprawnione są następujące uwagi.

Artykuł 244 kk penalizuje nie respektowanie orzeczeń sądu dotyczących m. in. zakazu prowadzenia pojazdów. Znamiona omawianego przestępstwa są spełnione, gdy zakaz, do którego sprawca nie stosuje się, został orzeczony przez sąd prawomocnie, co wymaga ustalenia świadomości sprawcy, co do uprawomocnienia się orzeczonego zakazu (wyrok SN z 17 I 2003 r., WA 75/02, OSNKW 2003, nr 5-6, poz. 44). Podmiotem przestępstwa może być osoba, której omawiany zakaz dotyczy. Występek z art. 244 kk ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz, albo nie dopełnia obowiązku, nałożonego na niego przez sąd. W grę wchodzą obie formy umyślności, zarówno zamiar bezpośredni naruszenia zakazu, jak zamiar ewentualny, gdy sprawca uświadamia sobie możliwość, iż narusza zakaz lub obowiązek orzeczony przez sąd i z tym się godzi

W realiach niniejszej sprawy zważyć należy, że popełniając ten czyn oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, albowiem posiadając pełną zdolność do rozpoznania znaczenia podejmowanego działania i pokierowania swoim postępowaniem, zdecydował się na kierowanie samochodem wiedząc, że posiada orzeczony sądownie zakaz prowadzenia pojazdów. Oskarżony zatem chciał kierować tym pojazdem, pomimo orzeczonego zakazu i zamiar swój w pełni zrealizował, godząc w ten sposób w ustawowy zakaz zawarty w kodeksie karnym.

Mając zatem na uwadze całokształt materiału dowodowego, ze szczególnym wskazaniem na przyznanie się do winy oskarżonego D. P. i treść wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie do sygn.. akt IIK 543/12, przy uwzględnieniu wyżej przedstawionej argumentacji, Sąd uznał oskarżonego D. P. za winnego tego, że w dniu 11 lutego 2015 r. w Z., działając z zamiarem bezpośrednim, prowadził na drodze publicznej samochód osobowy marki M. o nr rej (...), pomimo orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Zakopanem wyrokiem sygn. IIK 543/12 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym.

Tym samym oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa, o którym stanowi art. 244 kk. Wina oskarżonego D. P. nie budzi wątpliwości.

Sąd uwzględnił stosownie do treści art. 387 § 2 kpk wniosek oskarżonego z art. 387 § 1 kpk o wydanie wyroku skazującego, albowiem okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości i cele postępowania zostaną osiągnięte, mimo nie przeprowadzenia rozprawy w całości, a Prokurator nie sprzeciwił się temu wnioskowi.

Co do wymiaru kary:

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara 3 miesięcy pozbawienia wolności spełni dyrektywy wymiaru kary, o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 kk – uwzględnia stopień winy i społecznej szkodliwości czynu ustalonej na podstawie art. 115&2 kk oraz bierze pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej pozytywnej.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał poprzednią, kilkakrotną karalność oskarżonego, za różnego typu występki, w tym trzykrotnie z art. 244 kk.

Jako okoliczność łagodzącą Sadu przyjął przyznanie się oskarżonego do winy. Oczywistym jednak jest, że samego faktu przyznania się do winy przez oskarżonego nie należy przeceniać, bo charakter okoliczności jednoznacznie wskazywał na oskarżonego jako na sprawcę występku.

Zgodnie z art. 53 § 1 kk Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dojrzałą od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że kierowanie wbrew orzeczonemu prawomocnemu sądowemu zakazowi stanowi przestępstwo i nie może zasługiwać na pobłażliwość, zwłaszcza ze strony Sądu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd uwzględnił zarówno okoliczności podmiotowe jak też przedmiotowe określone w art. 115§2 kk. Należy podnieść, że popełnienie przez oskarżonego tego typu przestępstwa świadczy o tym, iż ma negatywny stosunek do obowiązujących norm prawnych w tym zakresie, skoro po raz czwarty wsiadł za kierownicę samochodu, wbrew bezwzględnie obowiązującego go zakazu.

W związku z powyższym, Sąd wymierzył oskarżonemu zgodnie z jego wnioskiem złożonym w trybie art. 387&1 kpk karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara zapobiegnie jego powrotowi do ponownej kolizji z normami prawa oraz spełni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uświadomi konieczność przestrzegania norm prawnych i nieopłacalność ich naruszania. Zdaniem Sądu nie zachodziły w niniejszej sprawie przesłanki z art. 69&1 i 2 kk, które mogłyby przemawiać za zastosowaniem wobec D. P. dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Oskarżony jest osobą niepoprawną, wcześniej dopuszczał się innych przestępstw, w tym trzykrotnie występku z art. 244 kk, okazując rażące lekceważenie przepisów prawa i orzeczeń Sądu. Jak już wspomniano powyżej oskarżony będąc świadomy tego, iż posiada prawomocnie orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, wsiadł do samochodu i prowadził nim po drodze publicznej. Zachował się tak pomimo tego, ze zdawał sobie sprawę, iż w jego sytuacji jest to niedopuszczalne. Powyższe natomiast wskazuje, iż oskarżony wykazuje się całkowitym brakiem poszanowania dla obowiązujących przepisów prawa oraz orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Należy podkreślić, ze oskarżony już trzykrotnie korzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności ( w dym dwukrotnie orzeczono mu przy tym dozór kuratora), nie wykorzystał tych szans popełniając kolejne przestępstwa i orzeczenie podobnej kary po raz czwarty spowodowałoby zdaniem Sądu u oskarżonego poczucie bezkarności.

Zdaniem Sądu jedynie wymierzenie oskarżonemu zgodnie z jego wnioskiem w trybie art. 387§1 kpk w/w kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania i w przyszłości będzie przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa z art. 244 kk.

Na zasadzie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego D. P. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 złotych tytułem wydatków oraz kwotę 30 złotych tytułem opłat. Sąd uznał, iż nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 624§1 kk mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku na podstawie powołanych przepisów.

Przewodniczący