Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury górniczej

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 9 marca 2015 r. sygn. (...) SP (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy J. B. prawo do emerytury górniczej z dniem 1 lutego 2015 roku;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz wnioskodawcy J. B. kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VU 386/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił ponownie J. B. prawa do emerytury górniczej wskazując, że nie udokumentował do dnia 27 listopada 2014 roku wymaganego 25-letniego okresu pracy górniczej, a jedynie 15 lat 6 miesięcy i 15 dni pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1.

W dniu 30 marca 2015 roku pełnomocnik J. B. złożył odwołanie od decyzji, w którym wniósł o jej zmianę i przyznanie mocodawcy prawa do emerytury górniczej, po zaliczeniu do pracy górniczej okresów pracy:

- od 22 kwietnia 1983 roku do dnia 28 lutego 1989 roku,

- od 1 stycznia 1993 roku do 30 listopada 1993 roku

- od 1 grudnia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku

oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że J. B. w spornym okresie wykonywał prace górnicze na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, wymienione w znaczniku nr 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku pod poz. 6.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2015 roku pełnomocnik wnioskodawcy ograniczył żądanie odwołania do okresu zatrudnienia od 1 sierpnia 1985 roku do dnia 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca J. B. urodzony w dniu (...), w dniu
13 września 2012 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury górniczej. Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę z dnia 13 września 2012 roku k. 2-4 akt emerytalnych)

Decyzją z dnia 21 listopada 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił J. B. prawa do emerytury górniczej wskazując, że nie udokumentował do dnia 29 sierpnia 2012 roku wymaganego 25-letniego okresu pracy górniczej, a jedynie 13 lat 3 miesięcy i 17 dni pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1.

Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do pracy górniczej okresów od 22 kwietnia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku, od 1 stycznia 1993 roku do 30 listopada 1993 roku na stanowisku kierowcy oraz od 1 grudnia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku na stanowisku kierowcy-mechanika, ponieważ praca na zajmowanych stanowiska nie jest pracą górniczą i nie figuruje w zał. nr 2 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z 1995r., Nr 2, poz. 8 ).

(dowód: decyzja z dnia 21 listopada 2012r. k.38 akta emerytalne )

Na skutek odwołania złożonego przez J. B. w dniu 27 grudnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 25 października 2013 roku w sprawie VII U 23/13 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. B. prawo do emerytury górniczej począwszy od dnia 1 września 2012 roku. Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał, że wnioskodawca wykonywał prace górnicze w okresach: od 22 kwietnia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku uznając jako operator samochodowego sprzętu górniczego na odkrywce.

Na skutek apelacji złożonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. od ww. wyroku Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie III AUa 3733/13 zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.
Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, iż brak było podstaw do zaliczenia wnioskodawcy przez Sąd Okręgowy w Gliwicach do pracy górniczej okresu od 22 kwietnia 1983 roku do 31 lipca 1985 roku. Z charakterystyki pracy ubezpieczonego z dnia 15 października 2012 roku wynika bowiem, że do obowiązków ubezpieczonego w tym okresie należało przewożenie pracowników brygad remontowych samochodem do miejsca planowanych prac remontowych, co przyznał sam ubezpieczony, a praca w takim charakterze nie jest pracą górniczą.

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny w Katowicach podzielił w całości ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego w Gliwicach co do górniczego charakteru pracy skarżącego w okresach od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku. Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, że po odliczeniu skarżącemu od stażu pracy górniczej błędnie zaliczonego przez Sąd Okręgowy okresu pracy od 22 kwietnia 1983 roku do 31 lipca 1985 roku, legitymuje się on na dzień 29 sierpnia 2012 roku stażem pracy górniczej w wymiarze 22 lata, 11 miesięcy i 8 dni. Ponieważ w dacie wydania zaskarżonej decyzji ( 21 listopada 2012 roku) oraz w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji (25 października 2013 roku) staż górniczy wnioskodawcy był niższy niż 25 lat, Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, że Sąd Okręgowy w Gliwicach nie miał podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i dlatego wyrok zmienił i odwołanie oddalił. Jednocześnie Sąd Apelacyjny zaznaczył, że na datę wyrokowania przez ten Sąd (18.12.2014r.) skarżący legitymuje się już wymaganym 25-letnim stażem pracy górniczej.

(dowód: odwołanie od decyzji k.2-5akta sprawy VII U 23/13, wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 25 października 2013 roku k.85 akta sprawy VII U 23/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 grudnia 2014 roku k.105 wraz z uzasadnieniem k. 109 verte- 111 verte akt sprawy VII U 23/13, stanowisko komórki merytorycznej ZUS k.10)

W dniu 20 lutego 2015 roku wnioskodawca wystąpił ponownie do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury górniczej.

(dowód: wniosek o emeryturę z dnia 20 lutego 2015 roku k. 82-84 akt emerytalnych)

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do pracy górniczej ogółem 15 lat, 6 miesięcy i 15 dni pracy górniczej określonej w art. 50c ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS tj.: od 1 marca 1999 roku do 4 kwietnia 2004 roku oraz od 7 kwietnia 2004 roku do 27 listopada 2014 roku na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce.

Organ rentowy ponownie nie zaliczył wnioskodawcy do pracy górniczej okresów od 22 kwietnia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku, od 1 stycznia 1993 roku do 30 listopada 1993 roku na stanowisku kierowcy, od 1 grudnia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku na stanowisku kierowcy – mechanika, ponieważ praca na zajmowanych stanowiskach nie była pracą górniczą i nie figuruje w zał. nr 2 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z 1995r., Nr 2, poz. 8 ).

(dowód: decyzja z dnia 9 marca 2015r. k.91 akt emerytalnych)

J. B. od dnia 22 kwietnia 1983 roku do 31 grudnia 1998r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowym Kopalni (...). Z dniem 1 stycznia 1999r. przedsiębiorstwo zostało sprywatyzowane i wnioskodawca stał się z mocy prawa pracownikiem Kopalni (...) Spółka Akcyjna. Obecnie pracodawcą wnioskodawcy jest (...) z siedzibą w R.. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: umowa o pracę z dnia 22 kwietnia 1983 roku k. 1 w aktach osobowych część B,umowa o pracę z dnia 5 maja 1983 roku k. 5 w aktach osobowych część B, świadectwo wykonywania pracy górniczej z dnia 29 sierpnia 2012 roku k. 6 akt emerytalnych, zaświadczenie z dnia 27 listopada 2014 roku k.78 akt emerytalnych)

J. B. w spornych okresach od 1 sierpnia 1985 roku do dnia 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 30 listopada 1993 roku pracował na odkrywce na Oddziale (...) (...) ((...)), początkowo na stanowisku kierowcy, od 1 grudnia 1993r. - kierowcy-mechanika, od dnia 1 marca 1999r. - kierowcy samochodu ciężarowego. Był oddelegowany do pracy na oddziały górnicze (...) i (...).

W spornych okresach praca skarżącego polegała cały czas na obsłudze zamontowanego na podwoziu samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 ton marki (...) oraz (...) sprzętu technologicznego w postaci podestu ruchomego (podnośnika montażowego) i żurawia (dźwigu). Sprzęt ten wykorzystywany był do prac remontowych na terenie Kopalni (...)’'. Wnioskodawca przy użyciu tego sprzętu pracował przy usuwaniu awarii maszyn podstawowych, przy remontach tych maszyn, przy montażu i demontażu części konstrukcyjnych maszyn podstawowych (np. przy wymianie silników, wymianie przekładki, krążowników, zużytych gąsienic, naprawie czerpaków). Dojazd i zjazd na odkrywkę zajmował wnioskodawcy łącznie 1 godzinę.

(dowód: angaże z dnia 1 sierpnia 1985 roku k. 9-10 akt osobowych część B, angaż z dnia 11 maja 1987 roku k.12 akt osobowych częśćB, karta obiegowa k.13akt osobowych część B, charakterystyka pracy z dnia 11 października 2012 roku k.30akt emerytalnych,angaż z dnia 19 listopada 1993 roku k.21,zeznania R. M. protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 33 minuta 04 sekunda -40 minuta 31 sekunda, zeznania R. T. (1) protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 40 minuta 31 sekunda- 51 minuta 44 sekunda, zeznania W. M. protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 51 minuta 44 sekunda – 57 minuta 05 sekunda, zeznania R. P. protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 9 minuta 37 sekunda- 21 minuta 10 sekunda , zeznania P. W. protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 21 minuta 10 sekunda- 33 minuta 04 sekunda zeznania wnioskodawcy J. B. protokół rozprawy z dnia 4 lutego 2016 roku 1 minuta 30 sekunda do 9 minuta 3 sekunda, angaż z dnia 16 marca 1999 roku k.27 akt osobowych część B, zeznania R. P. protokół rozprawy z dnia 27 sierpnia 2015 roku 9 minuta 37 sekunda- 21 minuta 10 sekunda,)

Powołana przez pracodawcę wnioskodawcy Komisja Weryfikacyjna na posiedzeniu w dniu 12 grudnia 2011 roku ustaliła, że J. B. w okresie od 22 kwietnia 1983 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą. Komisja weryfikacyjna wskazała, że pomimo posiadania angaży na stanowisko kierowcy od 22 kwietnia 1983 roku do 30 listopada 1993 roku oraz kierowcy – mechanika od 1 grudnia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku jego prace we wszystkich okresach odpowiadają charakterem pracy na stanowisku kierowcy- operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce tj. na stanowisku wymienionym w poz. 6 załącznika nr 2 do rozporządzenia.

(dowód: protokół z posiedzenia z dnia 12 grudnia 2011 roku k. 29 akt emerytalnych)

W dniu 29 sierpnia 2012 roku (...) z siedzibą w R. wystawiła wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy górniczej, w którym zaświadczyła, że w okresie zatrudnienia skarżący w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą od 22 kwietnia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku i od 1 stycznia 1993 roku do nadal na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce wymienionym w rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku w zał. Nr 2 poz. 6.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy górniczej z dnia 29 sierpnia 2012 roku k. 6 akt emerytalnych)

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Przesłanki nabycia prawa do emerytury górniczej określa ustawa z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015r., poz. 748 ze zm.).

Zgodnie z art. 50 a ust 1 i 2 ustawy emerytura górnicza przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej
co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej
20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym
co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat.

Zgodnie z art. art. 50b w/w ustawy przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej uwzględnia się okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą, będące okresami składkowymi lub nieskładkowymi w rozumieniu ustawy, z tym że okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą uwzględnia się, jeżeli praca
ta wykonywana była co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy.

Z kolei zgodnie z art. 50 c ust. 1 pkt 4 za pracę górniczą uważa się zatrudnienie na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa.

Wykaz stanowisk pracy, na których zatrudnienie na odkrywce w kopalniach węgla brunatnego oraz przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń węgla brunatnego uważa się za pracę górniczą zawiera załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz.U. z 1995r., Nr 2, poz. 8 ).

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 25-letni okres pracy górniczej. Wobec zmodyfikowania odwołania przez pełnomocnika wnioskodawcy na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2015 roku ostatecznie spór sprowadzał się do ustalenia, czy wnioskodawca wykonywał pracę górniczą w okresie zatrudnienia w Kopalni (...) w B. (obecnie w (...) z siedzibą w R.) od 1 sierpnia 1985 roku do dnia 28 lutego 1989 roku, od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku. Pełnomocnik wnioskodawcy podnosił, że w tym okresie J. B. tak jak wynika z wystawionego mu przez (...) z siedzibą w R. świadectwa pracy górniczej z dnia 22 sierpnia 2012r. wykonywał pracę kierowcy - operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce wymienionego w rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku w zał. Nr 2 poz. 6,, a organ rentowy z uwagi na fakt zajmowania przez skarżącego stanowiska kierowcy, kierowcy-mechanika i kierowcy samochodu ciężarowego temu zaprzeczał.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że charakter pracy skarżącego w spornym okresie od 1 sierpnia 1985 roku do dnia 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku był już przedmiotem badania przez sądy powszechne na skutek jego odwołania od decyzji odmawiającej mu prawa do emerytury. I tak, Sąd Okręgowy w Gliwicach w sprawie akt VII U 23/13 wyrokiem z dnia 25 października 2013 roku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. B. prawo do emerytury górniczej począwszy od dnia 1 września 2012 roku. Wprawdzie na skutek apelacji złożonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. od ww. wyroku, Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie III AUa 3733/13 zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie. Nie mniej zmiana wyroku była podyktowana stanowiskiem Sądu Apelacyjnego o braku podstaw do zaliczenia wnioskodawcy przez Sąd Okręgowy w Gliwicach do pracy górniczej li tylko okresu od 22 kwietnia 1983 roku do 31 lipca 1985 roku, a ten okres - na skutek sprecyzowania odwołania - nie jest już przedmiotem sporu w niniejszym postępowaniu. W pozostałym zakresie – jak wynika z uzasadnienia wyroku - Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego w Gliwicach co do górniczego charakteru pracy skarżącego w okresach od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku. Sąd Apelacyjny w Katowicach zmienił wyrok Sądu I instancji tylko dlatego, że staż pracy górniczej wnioskodawcy na dzień 29 sierpnia 2012 roku – po odliczeniu przez Sąd Apelacyjny uznanego przez Sąd I instancji okresu od 22 kwietnia 1983 roku do 31 lipca 1985 roku - wyniósł 22 lata, 11 miesięcy i 8 dni, a zatem w dacie wydania zaskarżonej decyzji oraz w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji był niższy niż 25 lat, co uniemożliwiało zmianę decyzji. Jednocześnie nie można zapominać o tym, że Sąd Apelacyjny zaznaczył, że na datę wyrokowania przez ten Sąd (18.12.2014r.) skarżący legitymuje się już wymaganym 25-letnim stażem pracy górniczej.

Ustalenia dokonane przez Sąd Okręgowy w Gliwicach w prawomocnym wyroku z dnia 25 października 2013r. w sprawie VIII U 23/13 oraz przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w prawomocnym wyroku z dnia 18 grudnia 2014r. w sprawie III AUa 3733/13 co do charakteru pracy wnioskodawcy w spornych okresach od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku. wiążą Sąd przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy na podstawie art. 365 k.p.c.

W sprawie VIII U 23/13 oraz III AUa 3733/13 Sąd na podstawie tożsamych co w przedmiotowej sprawie dokumentów, w tym świadectwa pracy górniczej, protokołu komisji weryfikacyjnej, charakterystyki stanowiska pracy, angaży oraz w oparciu o zeznania świadków - badał już charakter pracy górniczej skarżącego i zarówno Sąd Okręgowy w Gliwicach jak i Sąd Apelacyjny w Katowicach uznali, że w okresie od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku wnioskodawca wykonywał prace górnicze przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, wymienionym w zał. Nr 2 poz. 6 rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku.

W wyroku z dnia 16 maja 2013r. w sprawie IV CSK 624/12 Sąd Najwyższy stwierdził, że w sytuacji gdy zachodzi związanie prawomocnym orzeczeniem sądu i ustaleniami faktycznymi, które legły u jego podstaw, niedopuszczalne jest w innej sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną sprawą. Rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami inny spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. A zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się ta sama kwestia, nie może być ona już ponownie badana. Związanie orzeczeniem oznacza zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią, a nawet jak twierdzi Sąd Najwyższy niedopuszczalność prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego. Związanie treścią prawomocnego orzeczenia oznacza zatem nakaz przyjmowania, że w objętej orzeczeniem sytuacji faktycznej, stan prawny przedstawia się tak, jak to wynika z sentencji wiążącego orzeczenia. Z tym zastrzeżeniem, iż w konkretnym przypadku związanie to rozciąga się także na motywy, w oparciu o które wydano rozstrzygnięcie, a pozwalające na zindywidualizowanie treści sentencji. Dzieje się tak np. w przypadku oddalenia powództwa, czy oddalenia odwołania. Wówczas z uwagi na ogólność rozstrzygnięcia, przy ustalaniu zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia czyli granic prawomocności materialnej orzeczenia, doniosłość mają także zawarte w uzasadnieniu orzeczenia motywy rozstrzygnięcia.

Mimo zatem, iż ostatecznie poprzednie odwołanie skarżącego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do emerytury zostało oddalone , to Sąd w niniejszej sprawie – z uwagi na rozstrzygnięcie w tym postępowaniu, w uzasadnieniach wyroków, kwestii charakteru pracy skarżącego w okresach od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku – nie może ponownie ustalać charakteru tej pracy w w/w okresach. Z uwagi na związanie prawomocnymi wyrokami S. w sprawie o prawo do emerytury górniczej Sąd w niniejszej sprawie musi przyjąć, że w w/w spornym okresie skarżący wykonywał pracę górniczą przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, wymienionym w zał. Nr 2 poz. 6 rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku, gdyż tak jak to wynika z prawomocnego wyroku w sprawie VIII U23/13 i II AUa 3733/13.

Kwestionowanie przez organ rentowy świadectwa pracy górniczej wnioskodawcy z dnia 29 sierpnia 2012 roku za okres od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku, wobec prawomocnego rozstrzygnięcia tej kwestii w prawomocnym wyroku w sprawie VIII U 23/13, nie może odnieść zamierzonego skutku. Organ rentowy nie może skutecznie polemizować z ustaleniami wynikającymi z prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach w sprawie VIII U 23/13, które zostały zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w sprawie III AUa 3733/13, co wynika z treści uzasadnienia wyroku.

Skoro zatem górniczy charakter pracy skarżącego w okresach od 1 sierpnia 1985r. do 28 lutego 1989 roku oraz od 1 stycznia 1993 roku do 28 lutego 1999 roku został przesądzony prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w sprawie VIII U23/13, którym Sąd w niniejszej sprawie jest związany, gdyż sprawa dotyczy tej samej kwestii tj. prawa do emerytury górniczej, tego samego spornego okresu i toczy się pomiędzy tymi samymi stronami, Sąd w niniejszej sprawie w oparciu o ustalenia wynikające z prawomocnego wyroku w sprawie VIII U 23/13 zaliczył skarżącemu do pracy górniczej w/w sporny okres. Jak wynika bowiem z ustaleń Sądu w sprawie VIII U 23/13 w w/w okresie skarżący wykonywał pracę górniczą przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, wymienionym w zał. Nr 2 poz. 6 rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku

Na marginesie należy dodać, że górniczy charakter pracy wnioskodawcy w spornym okresie potwierdzają zeznania świadków: R. M., R. T. (2), W. M., którzy w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą na oddziale RS-3 oraz R. P. i P. W., którzy brali udział w pracach Komisji Weryfikacyjnej, ustalającej charakter pracy wnioskodawcy. Z przeprowadzonych dowodów wynika jednoznacznie, że wnioskodawca zarówno w spornym okresie jak też po 1 marca 1999 roku wykonywał prace polegające na obsłudze zamontowanego na podwoziu samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 ton ( (...) oraz S.) sprzętu technicznego w postaci podestów ruchomych i żurawi. Do stałych obowiązków wnioskodawcy należało usuwanie przy użyciu sprzętu technicznego zamontowanego na samochodzie ciężarowym awarii podstawowych maszyn górniczych oraz remont maszyn, montaż i demontaż części konstrukcyjnych tych maszyn (np. wymiana silników, krążowników, zużytych gąsienic, naprawa czerpaków).

Prace wykonywane przez skarżącego były pracami przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a charakter pracy odpowiada pracy na stanowisku kierowcy-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, wymienionym w zał. Nr 2 poz. 6 rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku. Wnioskodawca bowiem jako kierowca był jednocześnie operatorem samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce. Oceny tej nie zmienia okoliczność, że stanowisko pracy skarżącego w spornych okresach było określane początkowo jako kierowca, następnie jako kierowca- mechanik i wreszcie kierowca samochodu ciężarowego. O wykonywaniu pracy górniczej nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska pracy, ale rodzaj faktycznie wykonywanej pracy, a ten we wszystkich spornych okresach był n niezmienny.

Dodatkowo należy podnieść, że pracującym ze skarżącym na tych samych stanowiskach i wykonującym tożsame prace w spornych okresach świadkom: R. M. i W. M., Sąd na skutek złożonych przez nich odwołań od decyzji organu rentowego zaliczył w/w okresy do prac górniczych, co doprowadziło do zmiany decyzji i przyznania świadkom prawa do emerytury górniczej.

Co znamienne sam organ rentowy nie kwestionuje górniczego charakteru pracy skarżącego za późniejsze okresy pracy, gdyż zaliczył do tej pracy okres zatrudnienia od 1 marca 1999 roku do 4 kwietnia 2004 roku oraz od 7 kwietnia 2004 roku do 27 listopada 2014 roku, mimo że oprócz nazwy stanowiska pracy, które zostało zmienione na kierowcę-operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce, charakter pracy skarżącego nie uległ zmianie i był taki sam jak w okresach zakwestionowanych przez organ. Organ rentowy zapomina, że o górniczym charakterze pracy nie decyduje nazwa stanowiska pracy, ale rzeczywiście wykonywane prace.

Po doliczeniu skarżącemu do stażu górniczego spornych okresów legitymuje się ona wymaganym 25 letnim okresem pracy górniczej wymienionej w art. 50c ustęp 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Biorąc zatem pod uwagę, że wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki, od których zależało jego prawo do emerytury górniczej, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku. Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem spełnienia ostatniej przesłanki, od której zależało jego prawo do emerytury górniczej, a mianowicie z pierwszym dniem miesiąca, w którym skarżący złożył ponowny wniosek o emeryturę tj. dniem 1 lutego 2015 roku.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 11 ust 2 i § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) w punkcie drugim orzeczenia.