Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez ref. staż. A. S. w dniu 02 marca 2016 r.

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. G. kwotę 10.075,57 zł (dziesięciu tysięcy siedemdziesięciu pięciu złotych pięćdziesięciu siedmiu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

⚫

9.829,57 zł od dnia 24 października 2014 r.,

⚫

246 zł od dnia 22 kwietnia 2015 r.

w każdym przypadku do dnia zapłaty;

II.  obciąża kosztami procesu pozwaną (...) S.A. w W. w 100%, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

UZASADNIENIE

Powódka K. G. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 8.007.75 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 24 października 2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz kwoty 246 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów opinii niezależnego rzeczoznawcy. Jednocześnie wniosła o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w następstwie zdarzenia komunikacyjnego w dniu 20 września 2014 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność powódki. Pozwana posiadająca status ubezpieczyciela OC sprawcy szkody wszczęła postępowanie likwidacyjne. Na podstawie sporządzonej na zlecenie pozwanego kalkulacji naprawy, celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), mające na celu przywrócenie ww. pojazdu sprzed wypadku ustalone zostały na poziomie 5.116,55 zł. Powódka dochodzi odszkodowania w kwocie 8.007.75 zł tytułem różnicy pomiędzy rzeczywistą szkodą w kwocie 13.124,30 zł, a kwotą wypłaconego odszkodowania 5.116,55 zł. Różnica w wysokości kosztów naprawy wynika z przyjęcia przez pozwaną w kosztorysie zaniżonych stawek roboczogodzin prac naprawczych na poziomie 60 zł/rbg, zaniżenia wartości materiałów lakierniczych, dokonania nieuprawnionych amortyzacji części zamiennych w wysokości 55%.

Nakazem zapłaty z 15 czerwca 2015 r. wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku uwzględnił powództwo.

Pozwany skutecznie wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na swoją rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu zarzuciła, że powódka nie wykazała zarówno zasadności oraz wysokości roszczenia. Zdaniem pozwanej powódka w żaden sposób nie wykazała zaniżenia przez stronę pozwaną zastosowanych stawek, czy części zamiennych. Podniosła, że amortyzacji części zamiennych dokonano z uwagi na fakt, iż w systemie A. uwzględnia się maksymalne ceny części w przypadku zakupu u przedstawiciela danej marki, powódka nie przedłożyła bowiem faktur serwisowych na zakup części. Materiał lakierniczy urealniono natomiast do średnich cen rynkowych. Zdaniem pozwanej wypłacona kwota odszkodowania odpowiada realnie poniesionej w wyniku zdarzenia drogowego szkodzie.

Pismem procesowym z 05 lutego 2016 r. powódka dokonała modyfikacji żądania pozwu wskazując, iż wnosi o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 9.829,57 zł tytułem odszkodowania; w pozostałym zakresie podtrzymała żądanie pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 września 2014 r. doszło do kolizji drogowej pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) stanowiącego własność powódki K. G..

Okoliczność bezsporna .

Sprawca kolizji posiadał ubezpieczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W.. Szkodę zgłoszono pozwanej w dniu 23 września 2014 r.

Okoliczność bezsporna .

Pozwana przeprowadziła oględziny uszkodzonego pojazdu, procedurę likwidacyjną, w następstwie której przyznała powódce decyzją z 27 listopada 2014 r. odszkodowanie w wysokości 8.376,05 zł, w tym 307,50 zł z tytułu holowania uszkodzonego pojazdu, 2.952 z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Od powyższej decyzji powódka wywiodła odwołanie, jednakże bezskutecznie.

Okoliczność bezsporna, vide: decyzja, k. 21; odwołanie, k. 22; pismo ubezpieczyciela z dnia 08 stycznia 2015 r., k. 28.

Powódka K. G. zleciła oszacowanie kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), w systemie (...) który wyniósł 13.124,30 zł.

Dowód : kalkulacja naprawy nr (...), k. 23-25.

Z tego tytułu wykonania ekspertyzy rzeczoznawcy motoryzacyjnego powódka poniosła koszt 246 zł.

Dowód : faktura VAT wraz z potwierdzeniem zapłaty, k. 26.

Uzasadnione stawki za roboczogodziny prac blacharsko - lakierniczych wynosiły 95/100 zł, kwalifikują się one w przedziale cen stosowanych na rynku lokalnym dla miejsca zamieszkania powódki przez przeciętne warsztaty rzemieślnicze. Technicznie i ekonomicznie uzasadnione koszty przywrócenia pojazdu F. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia drogowego z 20 września 2014 r., przy uwzględnieniu cen części oryginalnych oraz stawek za roboczogodziny prac naprawczych mogły wynieść 14.946,12 zł.

Dowód : opinia biegłego sądowego T. M., k. 63-75.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oparł swe ustalenia na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy. Ich prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron. W związku z tym Sąd również nie widząc podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów, uznał je w całości za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinię biegłego sądowego w zakresie techniki motoryzacyjnej. Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do przedmiotowej opinii, również Sąd nie dopatrzył się potrzeby jej uzupełnienia, czy wyjaśnienia. Wskazać należy, że opinia sądowa sporządzona została przez osobę o odpowiednich kwalifikacjach, w oparciu o zgromadzony materiał oraz zawierała precyzyjne wnioski, które zostały logicznie uzasadnione.

Przystępując do rozważań prawnych należy wskazać, że stan faktyczny w sprawie był niesporny, a powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości. Pozwana nie kwestionowała w szczególności faktu wystąpienia kolizji drogowej, jak i samej zasady swoje odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Poza sporem była wysokość dokonanej dotychczas wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu, jak i sposób kalkulowania tego odszkodowania w każdym przypadku z uwzględnieniem kosztów brutto.

Spornym zagadnieniem w przedmiotowej sprawie była zasadność użycia do naprawy uszkodzonego samochodu oryginalnych części, stawek za roboczogodzinę, wartości materiału lakierniczego w związku z zarzutem pozwanego niewykazania przez powódkę poniesienia kosztów naprawy.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak wykazania poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 k.c. w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający, albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 k.c.). Wysokość odszkodowania powinna być określona według reguł określonych w art. 363 k.c. i art. 361 k.c., przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72).

Należy wskazać, iż Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 05 listopada 1980 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80, który niniejszy Sąd podziela w całości, przywrócenie wyraźnie stwierdził, że obniżenie należnego poszkodowanemu świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje podstaw prawnych. Oznacza to, że odszkodowanie należy ustalić według cen nowych części, bez pomniejszania o amortyzację. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego. W konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę, również obniżenie należnego powodowi świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych”.

Nadto ww. wyroku Sądu Najwyższego wskazał, iż naprawienie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

W niniejszej sprawie powódka żądała ostatecznie kwoty 9.829,57 zł tytułem nie przyznanej przez pozwaną pozostałej części odszkodowania.

Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej ustalił, iż koszty przywrócenia pojazdu F. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia drogowego z 20 września 2014 r., przy uznaniu stawek roboczogodziny 95/105, cen części oryginalnych i technologicznie uzasadnionych kształtują się w wysokości 14.846,12 zł brutto. W ocenie Sądu pozwana nie przedstawiła żadnego miarodajnego dowodu potwierdzającego stanowisko w sprawie, do czego była zobowiązana na mocy art. 6 k.c. i 232 k.p.c. Dla oceny cen rynkowych należy wziąć pod uwagę wiele czynników; w szczególności warunki rynku lokalnego, przedmiot naprawy, konieczność zapewnienia odpowiedniej jakości i trwałości dokonanym naprawom, gwarancję dokonania napraw na odpowiednim poziomie i o odpowiedniej jakości. Jak ustalił biegły sądowy w dacie powstania szkody na rynku lokalnych usług naprawczych stawki roboczogodziny zastosowane przez warsztaty naprawcze na terenie T. zastosowane dla prac blacharskich wynosiły 95 zł, a dla prac lakierniczych 100 zł. Z tych względów stanowisko pozwanej odnośnie zasadności przyjęcia za jedną roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych oraz za prace lakiernicze w kwocie 60 zł nie zasługuje na uwzględnienie. Zatem zastosowane przez pozwaną stawki na poziomie 60 zł nie gwarantowałyby wykonania naprawy w sposób należyty. Pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów, które potwierdzałyby jej stanowisko, co z kolei nie pozwala Sądowi na weryfikację ustaleń pozwanej w tym zakresie. Przy analizie kalkulacji naprawy pozwanej w wyniku przeprowadzenia optymalizacji części system nie wykazała części o oznaczeniu Q. Pozwana nie wykazała według jakiej reguły wyszukiwano części alternatywnych (najlepszej jakości, najbliższej średniej ceny, najniższej ceny). Nadto pozwana nie wykazała, aby w pojeździe powódki przed zdarzeniem zamontowane były części nieoryginalne.

Wobec faktu, iż niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu wyniósłby 14.846,12 zł brutto, a powódce tytułem odszkodowania wypłacono kwotę 5.116,55 zł należy uznać, iż pozwana nie wykonała w całości ciążącego na niej zobowiązania, wynikającego z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Sąd uznał nadto, iż koszty poniesione przez powódkę tytułem sporządzenia prywatnej opinii w kwocie 246 zł są zasadne. W sytuacji bowiem, gdy pozwane towarzystwo odmawia zaspokojenia roszczenia uprawnionemu podmiotowi, decyduje się on następnie w celu obrony swoich uzasadnionych interesów na wykonanie prywatnej opinii. Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Pozwana przyjęła wartość szkody, z którą nie zgodziła się powódka. W takim stanie rzeczy zdecydowała się ona skorzystać z prywatnej opinii, która potwierdziła stanowisko powódki. W ocenie Sądu koszty prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powódki było obiektywnie uzasadnione i koniecznie. Powódka bowiem nie posiadała fachowej wiedzy, aby zweryfikować poprawność przedstawionej kalkulacji i wyliczonego odszkodowania przez ubezpieczyciela. Reasumując należy stwierdzić, że strona powodowa poniosła szkodę polegająca na konieczności poniesienia wydatków na prywatną ekspertyzę w postępowaniu przedsądowym i pozostawała ona w normalnym związku przyczynowym ze szkodą spowodowaną wypadkiem komunikacyjnym.

Dlatego też Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku na podstawie art. 805 k.c. zasądzając na rzecz powódki kwotę 10.075,57 zł (246 zł tytułem sporządzenia prywatnej opinii oraz 9.829,57 zł tytułem odszkodowania).

O odsetkach Sąd orzeł na podstawie art. 481 §§1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z 22 maja 2003r. ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych od kwoty 9.829,57 zł od dnia 24 października 2014 r. do dnia zapłaty, powódka dokonała bowiem zgłoszenia szkody w dniu 23 września 2014 r., zatem pozwana zobowiązana była do wypłaty odszkodowania od dnia 24 października 2014 r. Natomiast odsetki od kwoty 246 zł Sąd zasądził od 22 kwietnia 2015 r. tj. od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty, bowiem dopiero w tej dacie powódka sformułowała przedmiotowe żądanie.

O kosztach procesu w punkcie III wyroku Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. w zw. 100 k.p.c., art. 108 §1 k.p.c., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)