Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2013r.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce Wydział III

w składzie:

Przewodnicząca: SSO Bożena Bielska

Protokolant: sekr. sądowy Ewelina Asztemborska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2013r. w O.

sprawy z odwołania T. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania T. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 8 października 2012 r. nr (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzje i przyznaje T. A. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od 01 lipca 2012r. do 31 grudnia 2013r.,

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt II U 837/12

UZASADNIENIE

T. A. złożył w dniu 17.10.2012r. odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8.10.2012r. znak: (...), odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W odwołaniu wskazał, że nie zgadza się decyzją Komisji Lekarskiej ZUS i prosi o ponowne rozpatrzenie jego sprawy.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie argumentując, że zarówno Lekarz Orzecznik ZUS jak i Komisja Lekarska ZUS uznały odwołującego za zdolnego do pracy i wobec tych ustaleń zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

T. A. w dniu 23.07.2012r. złożył w Oddziale ZUS wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Ze względu na konieczność ustalenia, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy, ZUS skierował T. A. na badania lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS. Orzeczeniem z dnia 4.09.2012r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Od tego orzeczenia odwołujący wniósł sprzeciw a organ rentowy skierował go na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 27.09.2012r. ustaliła, że T. A. nie jest niezdolny do pracy.

W konsekwencji ZUS w dniu 08.10.2012r. wydał zaskarżoną decyzję, odmawiającą prawa do renty.

Odwołanie T. A. jest zasadne i jako takie podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a jego niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 5 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Zgodnie zaś z art. 58 ust. 2 w/w ustawy okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Z dniem 23.09.2011r. do art. 58 został dodany ust. 4, który stanowi, że przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jak wynika z akt rentowych odwołującego, ZUS uznał za udowodnione łącznie 46 lat 7 miesięcy i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych w tym 45 lat 1 miesiąc i 5 dni okresów składkowych oraz 1 rok 6 miesięcy i 17 dni okresów nieskładkowych. Wysokość tych okresów nie była przez odwołującego podważana, dlatego też Sąd przyjął te okresy za prawidłowe.

Kwestią sporną pozostawało natomiast ustalenie, czy T. A. jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej.

W celu wyjaśnienia tej okoliczności Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu kardiologii, neurologii oraz chirurgii naczyniowej, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującego.

Biegli kardiolog K. S., neurolog A. G. oraz chirurg naczyniowy B. P., po przeprowadzeniu badania oraz przestudiowaniu akt sprawy, w opinii z dnia 15.12.2012r. stwierdzili u T. A.: zaburzenie rytmu w wywiadzie, nadciśnienie tętnicze chwiejne, omdlenie w wywiadzie, zespół bólowy kręgosłupa bez objaw korzeniowych oraz nawracające żylaki odbytu IV ⁰.

Zdaniem biegłych schorzenia te nie czynią odwołującego niezdolnym do pracy.

Biegli wskazali, że układ krążenia ubezpieczonego jest stabilny, nie wykazuje cech niewydolności serca, stwierdzone zaburzenia rytmu w badaniach holterowskich są bez następstw hermodynamicznych, a stwierdzone w wywiadzie omdlenia powinny być przedmiotem ewentualnej dalszej diagnostyki. Zdaniem biegłych występujące u odwołującego nadciśnienie tętnicze zostało aktualnie zredukowane do wartości prawidłowych a dolegliwości w zakresie kręgosłupa i stawów nie upośledzają w istotny sposób narządu ruchu. Biegli w tym zakresie zalecili okresową rehabilitację a w okresach nasilenia dolegliwości wdrożenie leczenia farmakologicznego. Biegli uznali jednak za wskazane przeprowadzenie testu wysiłkowego celem oceny rezerwy wieńcowej i rytmu serca w trakcie obciążenia.

Z powyższą opinią nie zgodził się odwołujący, który w pisemnych zastrzeżeniach wskazał, że wykona wskazywaną przez biegłych próbę wysiłkową i zgłosił wniosek o ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie kardiologii.

Po złożeniu przez odwołującego dodatkowej dokumentacji medycznej w postaci testu wysiłkowego i wyników konsultacji specjalistycznej kardiologicznej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza z zakresu kardiologii D. K. celem ustalenia, czy odwołujący jest osobą niezdolną do pracy i w jakim stopniu.

Biegła po przeprowadzeniu badania odwołującego oraz zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej wydała w dniu 18.04.2013r. pisemną opinię. Rozpoznała u odwołującego: chorobę niedokrwienną serca, groźne komorowe zaburzenia rytmu – częstoskurcz komorowy napadowy indukowany wysiłkiem z zasłabnięciami, napadowe migotanie przedsionków, nadciśnienie tętnicze 3 stopnia oraz przewlekłą niewydolność serca stan hemodynamiczny II klasy NYHA.

Schorzenia te zdaniem biegłej czynią odwołującego całkowicie niezdolnym do pracy na okres od 1.07.2012r. do 31.12.2013r.

W uzasadnieniu opinii biegła podała, że u odwołującego od 2010r. wielokrotnie występowały powysiłkowe utraty przytomności, poprzedzone kołataniami serca, w badaniu Holter EKG stwierdzono u niego duże zmiany niedokrwienne odcinka ST w całym zapisie i napadowe częstoskurcze komorowe wyidukowane wysiłkiem (w trakcie testu wysiłkowego), dlatego wymaga on pilnej diagnostyki inwazyjnej – koronarografii, która pozwoli na ustalenie rodzaju dalszego postępowania terapeutycznego. Zdaniem biegłej występujące u odwołującego zaburzenia rytmu serca są prawdopodobnie związane z chorobą niedokrwienną serca i czynią go całkowicie niezdolnym do pracy zarobkowej.

Do powyższej opinii żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń.

Także Sąd uznał, że opinia biegłej kardiolog D. K. jest w pełni miarodajna i jako taka może stanowić podstawę orzeczenia. Wprawdzie biegli sporządzający pierwszą opinię nie stwierdzili u T. A. niezdolności do pracy, lecz ich opinia nie jest kategoryczna, gdyż biegli stwierdzili jednocześnie, iż uznają za wskazane przeprowadzenie testu wysiłkowego celem oceny rezerwy wieńcowej i rytmu serca w trakcie obciążenia. Odwołujący wykonał te badania, złożył ich wyniki do akt i opinia biegłej D. K. jest sporządzona już m.in. w oparciu o te nowe wyniki badań, którymi nie dysponował pierwszy zespół biegłych, a których przeprowadzenie zlecał. Złożone przez odwołującego nowe wyniki badań, w powiązaniu z wynikami, którymi dysponował pierwszy zespół biegłych, stanowiły podstawę do pełnej oceny stanu zdrowia odwołującego.

T. A. z zawodu jest technikiem mechanikiem urządzeń rolniczych i samochodów, pracował jako kierowca i brukarz. Wykonywanie prac we wszystkich tych zawodach wymaga sprawności fizycznej i dźwigania, zaś złożone wyniki badań kardiologicznych świadczą o tym, iż odwołujący nie może wykonywać prac fizycznych, dlatego Sąd podziela wnioski opinii biegłej kardiolog D. K..

Strony nie kwestionowały również czasookresu niezdolności do pracy, wskazanego przez biegłą. Podana przez biegłą data początkowa całkowitej niezdolności, tj. 1.07.2012r., przypada w ciągu 18 miesięcy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia, odwołujący spełnia też warunek posiadania 5-letniego stażu pracy w ciągu w ciągu ostatniego 10-lecia od daty powstania niezdolności. Odwołujący spełnia więc wszystkie warunki wymagane do przyznania prawa do renty.

Z uwagi na powyższe ustalenia Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał T. A. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres wskazany przez biegłą, tj. od 1.07.2012r. do 31.12.2013r.

Stosownie do treści art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd był zobowiązany, przyznając odwołującemu prawo do renty, do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego co do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, tj. zarówno przyznającego prawo do świadczenia, jak też jego brak (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.04.2010 roku, II UK 330/09, LEX 604220).

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie nie zaistniały podstawy do obciążenia odpowiedzialnością organu rentowego za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty już na etapie postępowania przed ZUS. Materiał dowodowy zebrany na etapie postępowania przed organem rentowym nie pozwalał pełną ocenę stanu zdrowia T. A.. Także pierwszy zespół biegłych sądowych, dysponując tym samym materiałem dowodowym, co lekarze orzecznicy ZUS, wydał opinię zgodną z zaskarżoną decyzją. Dopiero złożone przez odwołującego nowe badania kardiologiczne pozwoliły na właściwe ustalenie stanu układu krążenia odwołującego i stwierdzenie jego całkowitej niezdolności do pracy.

Reasumując należy stwierdzić, że organowi rentowemu nie można przypisać odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.