Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Sylwia Rolirad-Majewska

Protokolant : staż. Daria Bednarek

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Inowrocławiu Natalii Gorzyckiej

po rozpoznaniu w dniu 11.09.2013r., 03.10.2013r., 17.10.2013r., 14.11.2013r., 03.12.2013r., 23.01.2014r., 21.02.2014r., 21.03.2014r., 17.04.2014r., 16.05.2014r., 13.06.2014r., 08.07.2014r., 19.08.2014r., 18.09.2014r., 17.10.2014r., 18.11.2014r., 11.12.2014r., 27.02.2015r., 02.04.2015r., 15.05.2015r., 19.06.2015r., 10.09.2015r., 20.10.2015r., 05.11.2015r., 01.12.2015r., 08.12.2015r., s p r a w y

Z. K. (1) syna F., K. zd. P. urodzonego (...) w m. L., PESEL (...), zamieszkałego w m. W. gmina D.,

oskarżonego o to, że :

w dniu (...) w miejscowości W. (...)1 gmina D., działając wspólnie i w porozumieniu ze swoim bratem S. K., dokonał przywłaszczenia powierzonych jemu na przechowanie maszyn i urządzeń służących do produkcji zniczy tj. dwóch pras mimośrodowych o nacisku 15 i 40 ton, czterech dziurkowników do pokrywek zniczy, czterech tłoczników do pokrywek zniczy, trzech obcinarek do pokrywek zniczy, dwóch obcinarek Ø72 i Ø51, zawijarkę do pokrywek zniczy, dziurkownik uniwersalny z oprzyrządowaniem, gilotynę ręczną do cięcia blachy tzw. nożyce o łącznej wartości 35.000,00 zł na szkodę P. P. (1)

tj. o czyn z art . 284 § 2 kk

o r z e k a:

1.  oskarżonego Z. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego jemu czynu,

2.  kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 253/11

UZASADNIENIE

w sprawie karnej Z. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 284§2 k.k. Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił następujący stan faktyczny:

P. P. (1) od 1996 r. prowadził działalności gospodarczą pod nazwa zakład (...). – H.. Usługowy (...) w G. przy ul. (...), w zakresie ślusarstwa – produkcji zniczy. Urządzenia do produkcji wiatrochronów wykonywał dla P. P. (1) B. L. (1). Między innymi wykonał: tłoczniki Ø 72 i 59, dziurkowniki i zawijarkę, obcinarki, ramy dziurkowników. Wymieniony bywał również w warsztacie u P. P. (1).

dowód: częściowo zeznania P. P. (1) (k. 14v – 15, k. 19 v akt), faktura (k. 24 akt), zeznania B. L. (2) (k. 143 – 144 akt), zeznania M. P. (k. 125 – 126 akt), zeznania D. P. (k. 84-85 akt), zeznania P. P. (2) (k. 86 – 87 akt)

W związku z ubieganiem się o pożyczkę P. P. (1) zlecił ocenę i wycenę środków trwałych oraz wyposażenia (...). Wyceny dokonano 12.01.1997 r. Wynika, iż w tym czasie P. P. (1) posiadał: prasy mimośrodowe : 40 t., 15 t. i 10 t., zawijarkę, sprężarkę powietrza 200 l., spawarkę elektryczną, tłoczniki:Ø72, Ø6, Ø59, Ø51, obcinarki:Ø66, Ø59, Ø51, dziurkownik:Ø72 – kółko, Ø 72 – kółko i krzyżyk, Ø66 – kółko, Ø 59 – kółko, Ø51 – kółko, nożyce gilotynowe dł. noża 1 m, nożyce gilotynowe – dł. 30 cm, tele fax, meble biurowe. Wszystko rok zakupu 1996. Maszyny w zakładzie u P. P. (1) widział T. B..

dowód: wycena kserokopia (k. 67-71 akt), zeznania T. B. (k. 80-81 akt)

W czasie prowadzenia działalności przez P. P. (1) powstało zadłużenie wobec ZUS – u, Urzędu Skarbowego i Banku Spółdzielczego, wskutek czego doszło do zajęcia ruchomości przez komornika sądowego jak i poborców skarbowych. W dniu 13.08.1997 r. Urząd Skarbowy w I. dokonał zajęcia dwóch pras mimośrodowych o nacisku 40 t. Nadto w dniu 07.01.1998 r. dokonał zajęcia prasy mimośrodowej 15 t. i 10 t., zawijarki. Poza tym w dniu 12.01.1998 r. dokonano zajęcia maszyny do produkcji pokrywek do zniczy – dziurkownik Ø72 – kółko i krzyżyk. W dniu 23.11.1998 r. zajęto - dziurkowniki: Ø 51 – kółko, Ø59 – kółko, Ø66 – kółko, Ø72 – kółko i krzyżyk, obcinarki: Ø51, Ø59, Ø66. W dniu 09.p2.1999 r. zajęto: tłocznikiØ72, Ø51, Ø59; maszynę do produkcji wyprasek świecowych z pompą, motor, prasę mimośrodową 15 t.; a w dniu 15.02.199 r. – zawijarkę do pokrywek. Wykonano zdjęcia zajętych maszyn i urządzeń. Maszyn nie oznakowano. W dniu 13.01.2000 r. Komornik Sadowy Rewiru II przy Sądzie Rejonowym wI. dokoła zajęcia ruchomości w postaci: prasy mimośrodowej 40 t. (3 letnia, bez numerów), prasy mimośrodowej 15 t. (bez numerów), dziurkownika bez nazwy i numerów (silnik w magazynie) – 4 szt., tłoczników Ø72, Ø59, Ø66, Ø51 bez numerów – 4 szt. i szafy opancerzonej bez numerów. Komornik zaznaczył, iż rzeczy stanowią własność dłużnika, są zajęte przez US w I.. P. P. (1) był zadłużony również u M. Z. (1), w zamian za dług P. P. (1) dał mu prasę mimośrodową 10 t. Następnie Z. prasę sprzedał S. K. było to w 2001 r.

dowód: częściowo zeznania P. P. (1) (k. 14v – 15, k. 19 v akt), faktura (k. 24 akt), protokół zajęcia ruchomości (k. 23 akt), protokoły zajęcia (k.111-116 akt), zdjęcia (k. 164-172 akt), zeznania J. P. (k. 781 v akt), zeznania M. Z. (1) (k. 929 v akt), wyjaśnienia oskarżonego (k. 930 akt)

W maju lub czerwcu 2000 r. R. R. (1) widział, że S. i Z. K. (1) swoim samochodem marki L. przywieźli prawdopodobnie dziurkowniki i jeszcze jakieś przyrządy do produkcji wiatrochronów do zniczy. Do R. R. (1) powiedzieli, iż urządzenia kupili, ale nie mówili od kogo. Wymieniony pół roku wcześniej widział, jak bracia wieźli lawetą prasę mimośrodową – prawdopodobnie o nacisku ok. 50 t., która później stała u nich w stodole w rogu. K. mieli również drugą prasę mniejszą o nacisku – 10-15 t. Nadto widział, iż mieli nożyce gilotynowe zrobione osobiście przez K.. R. R. (1) na terenie posesji K. widział P. P. (1), który miał brać wiatrochrony, ale czy wziął nie wiedział. R. R. (1) pamiętał, że P. P. (1) mówił, że jego maszyny miały być u K., ale nie pamiętał czy była mowa o sprzedaży czy pożyczce, nie wiedział gdzie miały być przechowywane maszyny zajęte przez komornika.

dowód: zeznania R. R. (1) (k. 64 akt)

Wiosną 2000 r. T. B. i M. B. (1) widzieli jadący ciągnik z prasą mimośrodową. Nie wiedzieli jednak kto kieruje ciągnikiem, ani gdzie jedzie, poza tym że widzieli ciągnik na przejeździe w G. w kierunku L.. T. K. widział K. wiozących prasę, ale jechali oni od kierunku I..

dowód: zeznania T. B. (k. 80-81 akt) zeznania M. B. (1) (k. 82-83 akt), zeznania T. K. (k. 129 – 130 akt)

S. K. zarejestrował działalności gospodarczą pod nazwą Firma Partnerska (...) S. K.. Zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wydane zostało 15.09.2000 r. Jako datę rozpoczęcia wskazano 01.10.2000 r. Wcześniej już od 1999 r. wyposażał warsztat w niezbędne maszyny, przyrządy. Częściowo bracia K. wytwarzali je sami, częściowo skupowali używane i sami regenerowali. Od P. P. (1) S. K. nabył w cenie złomowej, jedynie na podstawie umowy ustnej, cztery dziurkowniki. Wymagały one remontu. Dziurkowniki przywiózł Z. K. (1). Widział je T. K. wówczas dwa były do remontu, a na dwóch odbywała się produkcja. Bracia K. nie wiedzieli o zajęciu dziurkowników na poczet zadłużenia P. P. (1). P. ramową Z. K. (1) nabył od R. W.. Jesienią 2000 r. regeneracji przyrządów dla K. dokonał B. L. (1) . Wykonał m.in. szlifowania tłoczników, głowic do dziurkarek i innych. Przedmioty przywożone przez K. nie były tymi samymi, które wykonał dla P. P. (1). S. K. pożyczył od P. P. (1) nożyce gilotynowe. Przyrządy wykonywał M. Ł.. Prasę kupił m.in. od M. J. (1). S. K. kupował maszyny również od A. C. (1) – prasy mimośrodowe. Nadto maszyny K. sprzedał również E. S. (1). Produkcja ruszyła latem 2000 r. Faktycznie działalności prowadził S. K., zaś Z. K. (1) pomagał mu, nadto prowadził działalność w zakresie transportu. S. K. świadczył również usługi ślusarskie m.in. dla Z. K. (2).

dowód: zaświadczenie (k. 53 akt), zeznania E. Ś. (k. 100-101, k. 874 v akt), zeznania Z. Ś. (1) (k. 103 – 104, k. 790 akt), zeznania M. K. (1) (k. 105 – 106, k. 785 akt), zeznania Z. N. (k. 1077 – 108 akt), zeznania T. K. (k. 129 – 130, k. 785 akt), zeznania M. K. (2) (k. 133 – 134, k. 906 v akt), zeznania B. L. (1) (k. 143 – 144 akt), zeznania Z. B. (k. 145 – 146 akt), zeznania G. B. (k. 150-151, k. 890 akt), zeznania R. W. (k. 156 – 157 akt), zeznania M. K. (3) (k. 158 – 159, k. 890 v akt), wyjaśnienia oskarżonego (k. 783, 783 v akt), zeznania Z. Ś. (2) (k. 897v akt), faktury (k. 913-920 akt), oświadczenie (k. 903 akt), zeznania M. Ł. (k. 921 v akt), zeznania M. J. (1) (k. 960 v akt), zeznania A. C. (1) (k. 960 v akt), oświadczenia (k. 905 akt), zeznania Z. K. (2) (k. 1027 – v akt), E. S. (1) (k. 1059-v akt), częściowo zeznania P. P. (1) (k. 45 v akt)

P. P. (1) brał od S. K. towar, nie rozliczył się z nim.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego (k. 783 v akt), zeznania Z. Ś. (1) (k. 790-v akt)

P. P. (1) w toku postępowania przedłożył pismo opatrzone datą 14.01.2001 r. kierowane do Urzędu Skarbowego w I., z treści którego wynikało iż zawiadamia, że w związku z zadłużeniem zdecydował o sprzedaży obiektu przy ul. (...); jednocześnie poinformował że znajdujący się tam sprzęt do produkcji pokrywek na znicze zajęty przez poborców i komornika sadowego znajduje się w całości w miejscowości W. u państwa S. i Z. K. (1). Wpływ pisma potwierdził J. P.. Pismo opatrzone było czerwona pieczęcią o treści Urząd Skarbowy w I. wpływ dnia 12.01.2001r. Nadto przedłożył pismo adresowane również do Urzędu Skarbowego w I. z datą 14.01.2001 r., z ręcznym zapiskiem złożono 16.,01.2001 r. Pismo – wykaz ruchomości należących do (...), a znajdujących się u S. i Z. K. (1) w W.. Z wykazu wynika, iż chodziło o ruchomości zajęte przez Komornika Sądowego zgodnie z protokołem z dnia 13.01.2000 r. : prasa mimośrodowa 40 t. i 15 t., dziurkownik do pokrywek – 4 szt., tłocznik do pokrywek – 4 szt; nadto ruchomości zajęte przez Urząd Skarbowy: obcinarki do pokrywek 3 szt (Ø66, Ø59, Ø51), zawijarka do pokrywek rok prod. 1966. Nadto miały się tam znajdować ruchomości wolne od zajęć: obcinarka Ø72 i Ø51, dziurkownik uniwersalny z oprzyrządowaniem do dziurowania pokrywek Ø 72, Ø66, Ø59 i gilotyna do cięcia blach ręczna.

dowód: zawiadomienie (k. 21 akt), wykaz (k. 22 akt), zeznania J. P. (k. 34-35, 781 v akt)

W dniu 21.02.2001 r. poborca skarbowy J. P. udał się do W. do S. i Z. K. (1). Poborca chciał ustalić czy faktycznie maszyny znajdują się w miejscu wskazywanym przez dłużnika. Na miejscu zastał P. P. (1). Bracia K. oświadczyli, Z. również na piśmie, że na ich posesji nie znajdują się takie urządzenia. Wobec tego poborca zaniechał dalszych czynności.

dowód: częściowo zeznania P. P. (1) (k. 14v – 15 akt), zeznania J. P. (k. 36-37, k. 781 v akt)

W dniu 21.02.20101 r. o godz. 15.40 P. P. (1) złożył zawiadomienie o przestępstwie.

dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia (k. 14-15 akt)

Tego samego dnia, ok. 17.00 P. P. (1) udał się ponownie do miejscowości W., tym razem z funkcjonariuszami Policji. Zastali zamkniętą posesje, wobec czego udali się od strony drogi gruntowej gdzie brama była otwarta. P. P. (1) wysiadł z samochodu i udał się do budynku gospodarczego aby sprawdzić co znajduje się w środku. Następnie powiadomił funkcjonariuszy Policji, iż w budynku znajdują się jego maszyny w tym dwie prasy mimośrodowe, dziurkowniki zwykłe i uniwersalny. Ostatecznie w skutek podjętych czynności doszło do ataku Z., S. i K. K. (3) na funkcjonariuszy Policji.

dowód: zeznania P. P. (1) (k. 27 – 28 akt)

W toku przeszukania pomieszczeń gospodarczych w dniu 21.02.2001 r. godz. 17.05 - na podwórzu posesji nie znaleziono rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie. Dalszych czynności nie wykonano z uwagi na utrudniania czynności przez S., Z. i K. K. (3).

dowód: protokół przeszukania (k. 29 – 31 akt)

W dniu 22.02.2001 r. o godz. 15.20 dokonano kolejnego przeszukania pomieszczeń w (...). Na miejscu zastano K. K. (3). Do czynności dobrana została E. K.. W toku przeszukania pomieszczeń stodoły i terenu przy stodole zabezpieczono, co wynika z protokołu: tłocznik Ø59, obcinarkę Ø66, dziurkownik Ø59, dziurkjownikØ51, tłocznik Ø51, tłocznik Ø 72, dziurkownikØ66, ramy do dziurkownika – szt. 2 i nożyce gilotynowe. K. K. (3) oświadczył, iż urządzenia synowie zakupili do własnego użytku. S. i Z. K. (1) nie było przy przeszukaniu i zabezpieczeniu rzeczy. Identyfikacji urządzeń dokonał P. P. (1). Oświadczył, iż rozpoznał je po wyglądzie, gdyż nie posiadały one numerów identyfikacyjnych. Odnośnie zabezpieczonych przyrządów P. P. (1) w toku przesłuchania w dniu 23.02.2001 r. oświadczył, iż w protokole jest prawdopodobnie błąd, albowiem jako zabezpieczony powinien być tłocznik Ø66 a nie jak wpisano (...). Jak podał błąd może wynikać z faktu, iż nie miał przyrządów aby w czasie przeszukania dokonać pomiarów. (...) nie wydano P. P. (1), polecono przechowywać je do czasu ustalenia stanu prawnego. Zabezpieczone rzeczy załadowano na samochód T. B. i przewieziono do KPP I.. T. B. i M. B. (1) nie byli w stanie stwierdzić, czy rzeczy te stanowiły wyposażenie warsztatu P. P. (1). P. P. (1) nie rozliczył się za kurs z T. B..

dowód: protokół przeszukania (k. 41-43 akt), zeznania P. P. (1) (k. 45 – 46 akt), wykaz dowodów rzeczowych (k. 49 akt), postanowienie w przedmiocie dowodów rzeczowych (k. 50 akt), zeznania T. B. (k. 80-81, k. 1028 akt), zeznania M. B. (1) (k. 82-83, k. 879 - akt)

S. K. zmarł 15.11.2002 r. Wobec jego śmierci postępowania w sprawie przywłaszczenia powierzonych jemu maszyn i urządzeń przez P. P. (1) umorzono postanowieniem z dnia 22.08.2003 r.

dowód: odpis aktu zgonu (k. 255 akt), postanowienie (k. 256 akt)

Z. K. (1) kontynuuje działalność, posiada wyposażony warsztat, m.in. w maszyny i urządzenia nabyte przez brata S. K.. Może wykonywać urządzenia we własnym zakresie.

dowód: zdjęcia (k. 928 akt), zeznania M. Z. (1) (k. 929 v akt), opinia (k. 976-1016 akt), opinia ustna (k. 1063v akt)

Obecnie nie sposób stwierdzić czy maszyny zabezpieczone przez Policję, za wyjątkiem nożyc gilotynowych i dziurkowników, stanowią maszyny zajęte wcześniej przez Urząd Skarbowy od P. P. (1). Jednocześnie nie można ustalić z całą pewnością jaka była średnica gniazda matrycy i które ze zgłaszanych łącznie 5 dziurkowników, zabezpieczono. Można identyfikacji dokonać jedynie na podstawie zawieszek depozytowych. Nadto zabezpieczono ramy dziurkowników, co do których P. P. (1) nie składał zawiadomienia. Wbrew protokołowi zajęcia, nie został faktycznie zajęty tłocznik Ø 72, natomiast jest tłocznik Ø 66 w formie rozłożonej – głowica, która ma przywieszkę o treści „tłocznik Ø 66” i podstawa z matrycą , która ma przywieszkę – „tłocznik Ø72” – którego faktycznie nie ma.

dowód: opinia uzupełniająca (k. 1049-1058 akt), opinia ustna (k. 1063 v akt), opinia uzupełniająca (k. 1066-1067 akt)

Z. K. (1) nie figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba skazana. Wymieniony uzyskuje dochody.

dowód: informacja KRK (k. 1075 akt), informacja US (k. 1076 akt)

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów wyżej wskazanych.

Oskarżony Z. K. (1) nie przyznał się do popełniania zarzucanego jemu czynu. (k. 241-242, k. 1099 akt).

Pierwotnie przesłuchany odmówił złożenia wyjaśnień (k. 241 – 242 akt), w toku kolejnych podobnie (k. 569 – 570, k. 571-572 akt). W toku przesłuchania na rozprawie oskarżony nie odpowiedział na żadne pytanie i nie ustosunkował się do składanych uprzednio wyjaśnień (k. 760 v akt). Natomiast w toku dalszego postępowania brał aktywny udział, składał wyjaśnienia, świadkom i biegłemu zadawał pytania. Oskarżony wyjaśnił (k. 783 akt), iż on z bratem zostali oszukani przez P. P. (1), a polegało to na tym, iż S. kurzyna kupił od niego maszyny za 1500 zł, P. P. (1) następnie przysłał Urząd Skarbowy twierdząc, iż są to jego maszyny. Nadto wziął towar od brata i się nie rozliczył. Oskarżony potwierdził, iż zabezpieczone nożyce gilotynowe były faktycznie P. P. (1), z tym że nożyce te pożyczył od P. jego brat S.. Oskarżony podkreślił również, iż w czasie gdy dokonano zabezpieczenia rzeczy jego ani brata nie było na posesji, a rządził P. P. (1). Zaznaczył, iż wszystko co zostało zabrane było ich, za wyjątkiem nożyc. Co do jego roli to podał, że brat miał pieniądze, a o on jedynie pomagał mu prowadzić produkcję z uwagi na doświadczenie. Nadto oskarżony wyjaśnił, że dziurkownik uniwersalny został wyprodukowany w ich firmie, podobnie jak obcinarki, tłoczniki, zawijarka. Brat kupował prasy, łącznie było ich ok. 6 i żadna nie była od P. P. (1). Od P. P. (1) przywiózł jedynie dziurkowniki. Nadmienił, iż maszyny brat gromadził już od 1999 r. a od lata 2000 rozpoczęła się produkcja. Dodał również, iż P. P. (1) nie rozliczył się z bratem za pokrywki sprzedane do A. K. (1) na kwotę 18.000 zł. P. S. pożyczyła siostra Z., która była wraz z nim u P. po pieniądze. Co do zabezpieczonych maszyn i urządzeń to podkreślił, iż nikt ani jego brata ani jego samego nie pytał. (k. 783 v, k. 784, k. 785, k. 791 akt) Oskarżony wyjaśnił, że dwie prasy były kupione przez brata w N., jedna w B., jedna w B. (k. 790 v akt). Od T. H. – jak wyjaśnił oskarżony – były kupowane silniki (k. 806 v akt). Oskarżony wyjaśnił, iż dziurkowniki kupił od P., gdyż ten chciał opróżnić warsztat.(k. 906 v akt). Nadmienił, że żadna z pras nie została zabezpieczona (k. 921 v – 922 akt). Dodał również, że M. Z. (1) sprzedał bratu prasę uzyskaną wcześniej od P. P. (1) i było to około pół roku po akcji z policją (k. 930 akt). Potwierdził wykonanie usługi dla Z. K. (2) i fakt zakupu prasy od E. S. (1) – prawdopodobnie w 1999 r. (k. 1027 v akt). Nadto podał, iż zabezpieczone zostały również niedokończone maszyny (k. 1028, k. 1059 akt). Z. K. (1) potwierdził, ze zabezpieczone dziurkowniki – w tym dwie ramy są to te same, które miał P. a które kupili do niego. Dodał, iż trzy dziurkowniki odnowili i były wzięte z produkcji a dwa stanowiły same ramy. Co do nożyc oskarżony podał, iż była to własność P.. (k. 1099 akt)

Analizując wyjaśnienia oskarżonego w kontekście całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż nie sposób było podawanej przez niego wersji uznać za niewiarygodna i nieprawdopodobną i ją obalić, zwłaszcza iż znajdowała ona potwierdzenie w zeznaniach większości świadków, nadto znalazła potwierdzenie również w opinii biegłego rzeczoznawcy. Przy tym należy mieć na uwadze, iż wszelkie wątpliwości, których w toku postępowania nie zdołano usunąć należy poczytywać na korzyść oskarżonego. Nadto podkreślić należy, iż przeciwnych zeznań P. P. (1), który przedstawił odmienną od oskarżonego wersję, wprawdzie w części wspartą zeznaniami braci: D. i P. oraz pierwotnymi zeznaniami jego byłej żony M., nie można było w sposób całkowity i pewny uznać za wiarygodne. Wskazać przy tym należy, iż w sprawie konkurowały dwie wersje przy czym obie zdawały się być możliwe i żadnej wykluczyć w sposób pewny nie można było. Pierwsza z wersji podawana przez oskarżonego, z której wynikało, iż brat S. nabył od P. P. (1) w cenie złomu dziurkowniki, które wymagały renowacji i poza pożyczonymi przez S. K. nożycami gilotynowymi metrowymi były one jedynymi urządzeniami, które miały związek z P. P. (1), a ostatnio wymieniony wprowadził w błąd Urząd Skarbowy. Druga wersja pokrzywdzonego, z której wynikało iż przekazał on na przechowanie maszyny i urządzenia o których mowa w zarzucie, w zamian bracia K. mogli prowadzić produkcję. Nie mniej uwzględniając zasadę in dubio pro reo, przy określonych mankamentach i obecnym braku możliwości kompleksowej weryfikacji wersji P. P. (1), przyjąć należało do ustaleń – od których odstąpić nie można - wersję oskarżonego, co zdaniem Sądu nie było jednak dowolne i nieuzasadnione.

Wskazać należy, iż wprawdzie oskarżony początkowo nie brał czynnego udziału w postępowaniu co w pewnej mierze podyktowane było stanem jego zdrowia, to w toku postępowania sądowego postawę swoją zmienił. Wyjaśnienia przez niego złożone wprawdzie na pierwszy rzut oka mogły wydawać się chaotyczne, nie mniej jednak po głębszej analizie i w konfrontacji z zeznaniami licznie przesłuchanych świadków, dojść należało do wniosku, iż były one spójne, konkretne – jak na upływ czasu oraz fakt, iż działalności gospodarcza prowadzona była nie przez niego samego ale przez zmarłego brata S., logiczne. Nadto oskarżony w toku postępowania sądowego prezentował jednolite stanowisko twierdząc, iż jedynymi poza nożycami gilotynowymi rzeczami związanymi z pankiem były dziurkowniki i ramy do nich. Jednocześnie wskazać należy, iż stanowisko jego faktycznie potwierdziły wnioski opinii biegłego rzeczoznawcy, który spośród zabezpieczonych przedmiotów, wskazał na dziurkowniki jako te, które zostały zajęte w toku egzekucji administracyjnej i sądowej od P. P. (1). Nadto wersję oskarżonego, co do pochodzenia wyposażenia warsztatu i czasu jego powstania wsparły zeznania świadków: E. Ś., Z. Ś. (1), M. K. (1), Z. N., T. K., M. K. (2), B. L. (1), Z. B., G. B., R. W., M. K. (3), Z. Ś. (2), M. Ł. , M. J. (1), A. C. (1) Z. K. (2), E. S. (1) nadto dowody w postaci: oświadczeń k. 905, 903 akt, faktur (k. 913-920 akt). Wprawdzie zeznania te w części złożyli członkowie rodziny oskarżonego (Ś., K.), nie mnie jednak w większości były to osoby nie związane z oskarżonym, które po latach wskazywał na charakter łączącej ich współpracy z bratem oskarżonego i nim samym.

Wersja oskarżonego została wsparta zeznaniami świadków: M. K. (1) (k. 105 – 106, k. 784v – 785 akt), T. K. (k. 129-130, k. 785 akt), B. L. (1) (k. 143-1444, k. 806 – v akt), R. W. (k. 156-157, k. 861 - v akt), Z. N. (świadek zmarł - aktu zgonu – k. 617 akt zeznania odczytano k. 875), , G. B. (k. 150-151, k. 890-v akt), M. K. (2) (k. 133 - 134906 – v akt), Z. B. (k. 145-146, k. 921 – v akt), M. Ł. (k. 921 v akt), M. Z. (1) (k. 929 – v akt), M. J. (1) (k. 960 v akt), A. C. (1) (k. 960 v akt), Z. K. (2) (k. 1027 – v akt), M. K. (3) (k. 158-159, k. 890v akt), Z. Ś. (2) (k. 897v – 898 akt), Z. Ś. (1) (k. 103 – 104, k. 790 – v akt) i E. Ś. (k. 100-101, k. 874 – v akt), E. S. (1) (k. 1059-v akt). Żaden z powołanych świadków nie wsparł natomiast wersji P. P. (1). Nadto wersja oskarżonego wbrew twierdzeniom P. P. (1) nie została obalona przez R. R. (2) (k. 160-161 – odpis 162-163, k. 861 v akt), R. R. (1) ( świadek zmarł - odpis aktu zgonu - k. 616, zeznania odczytano k. 875), T. H. ( świadek zmarł odpis aktu zgonu – k. 796 akt, zeznania odczytano k. 806 v akt), M. B. (1) (k. 82-83, k. 879-881 akt), T. B. (k. 80 -81, k. 1028 akt). Żaden z powołanych świadków nie potwierdził faktu przekazania maszyn dla braci K., żaden nie potwierdził istnienia umowy przechowania. Analizując zeznania powołanych świadków Sąd doszedł do przekonania, iż zasługują one na wiarę. Zeznania ich w części uzupełniały się i potwierdzały, były jasne. Jednocześnie zważyć należy na przedmiot postępowania i okres stawianego oskarżonemu zarzutu, czas toczącego się postępowania. Okoliczności te usprawiedliwiały niepamięć świadków czy tez pewne nieścisłości, które były jednak przez świadków korygowane. Zważyć należy, iż świadkowie: M. Z., Z. S., Z. K.. E. S., M. J., A. C. zostali przesłuchani po raz pierwszy w toku postępowania, co również miało wpływ na stopień szczegółowości ich wypowiedzi. Uwzględnić przy tym należy, iż poza świadkami Ś. i M. K., osoby przesłuchane nie należały do kręgu rodziny, Sąd nie dopatrzył się aby zachodziły innego rodzaju powiązania mogące wpływać na treści składanych oświadczeń procesowych. Przeciwnie zdaniem Sadu świadkowie byli obiektywni, nie składali zeznań, które bezzasadnie popierałyby wersję oskarżonego, podawali bowiem to co było im wiadomo. Świadkowie : M. K. (1), T. K., B. L. (1), R. W., M. K. (2), G. B., Z. B., K. M., M. Ł., M. Z. (1), Z. K. (2), E. S. (1), A. C. (1), Z. Ś. (2), E. Ś. i Z. Ś. (1) potwierdzili wersję oskarżonego, iż maszyny stanowiące wyposażenie warsztatu bracia K. w części skupowali ( przy czym nikt nie potwierdził, aby linie produkcyjne oskarżony przejął od P. P. (1)) bądź wykonywali we własnym zakresie przy pomocy niezbędnych usług choćby w zakresie hartowania. Nadto z ich zeznań wynika, iż K. produkcję i wyposażenie warsztatu rozpoczęli przed 2001 r. T. K. potwierdził również wersje o posiadaniu przez K. dziurkowników do remontu, przy czym nie znał on ich pochodzenia, nadto wskazał, że widział jak wieźli prasę ale z kierunku I. a nie od G.. Co istotne B. L. (1) podkreślił, iż przedmioty które przywozili K. do regeneracji nie były tymi co miał P. P. (1). Ma to o tyle istotne znaczenie, iż zdaniem P. P. (1) i świadków ze strony jego rodziny, bracia K. nie dysponowali żadnymi maszynami do produkcji wiatrochronów i mieli on przejąć całą jego linię produkcyjną. Natomiast B. L. (1) wytworzył część urządzeń i przyrządów tej linii produkcyjnej. Nadto ostatnio wymieniony już w maju 2001 r. wskazywał, iż bracia K. nabyli od P. P. (1) pewne urządzenia jako części złomowe, co z kolei częściowow potwierdza wersję oskarżonego o nabyciu przez brata (...) dziurkowników do remontu. Również świadkowie B., R., R. i H. nie potwierdzili istnienia umowy o jakiej zeznawał P. P. (1), w tym nie potwierdzili iż maszyny na wyposażeniu warsztatu K. stanowiły własność P. P. (1).

Nie było również podstaw aby kwestionować wiarygodność zeznań świadka J. P. (k. 34-35 – odpis k. 36 – 37, k. 781 v – 782 akt) – poborcy skarbowego. Wymieniony nie miał interesu w złożeniu zeznań określonej treści, podawał to co było mu wiadomo, sprzeczności i nieścisłości skorygował w toku rozprawy np. dotyczące przyczyn wizyty w W. i istnienia zawiadomienia o miejscu znajdowania się rzeczy zajętych. W pozostałym zakresie świadek zeznawał w sposób konsekwentny, jego wypowiedzi były jasne. Powołany świadek również nie potwierdził znajdowania się maszyn i urządzeń zajętych od P. P. (1) w posiadaniu oskarżonego.

Wersja oskarżonego – w istotnym dla sprawy zakresie - stała jednak w sprzeczności z zeznaniami P. P. (1) (k. 14-15, k. 17 – 18 – odpis k. 19-20, k. 25 – 26 – odpis k. 27 – 28, k. 45 – 46, k. 62 – 63, k. 782 – 784, k. 785 akt), którego zeznania w części wsparli świadkowie: P. P. (2) (k. 84-85, k. 784 – v akt), D. P. (k. 86-87, k. 784 v akt) i M. P. (k. 125 – 126, k. 874 v akt) i ich zeznania w ogólnym zarysie były spójne, wzajemnie się potwierdzały. Wersji przez nich prezentowanej w toku postępowania wykluczyć w sposób pewny również nie można było, przy czym wersja ta przez sam fakt istnienia nie czyniła wersji oskarżonego nieprawdopodobną, skoro wersja oskarżonego znajdowała oparcie w wiarygodnych zeznaniach świadków, o czym mowa wyżej. Wprawdzie zeznania te nie były dość konkretne ( w tym sensie iż świadkowie nie potrafili wskazać co, kiedy i od kogo bracia K. nabyli) ale żaden z tych świadków nie podważył wersji oskarżonego jako równoprawnej. Żaden z tych świadków nie wskazał na istnienie umowy współpracy pomiędzy oskarżonym i P. P. (1). W pierwszej kolejności odnieść należy się do zeznań P. P. (1), które mimo pozornej konsekwencji i jasności, budziły jednak pewne wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Po pierwsze wskazać należy, iż wymieniony – z resztą podobnie jak sam oskarżony – zainteresowany był wynikiem postępowania. Uwzględnić przy tym trzeba, iż P. P. (1) – co nie budzi wątpliwości, posiadał liczne zobowiązania skutkiem czego było zajęcie komornicze i administracyjne. Wymieniony miał zatem interes w uzyskaniu środków pieniężnych poza wiedzą organów egzekucyjnych, również poprzez zbycie rzeczy będących przedmiotem zajęcia, co stanowi przestępstwo. Nie budzi przy tym wątpliwości – co podkreślał sam P. P. (1), iż bracia K. o zajęciach nie mieli wiedzy. Nadto – czemu nie przeczy sam oskarżony – w toku przeszukania zajęto rzeczy (dziurkowniki i ramy), które stanowiły własność P. P. (1) – tu powstaje wątpliwość czy uprzednią czy ówczesną. Tej wątpliwości w braku dowodów na piśmie nie sposób rozstrzygnąć. Kwestia nożyc gilotynowych w świetle wyjaśnień oskarżonego i opinii biegłego rzeczoznawcy nie budzi wątpliwości, przy czym nie można tracić z pola widzenia, iż nożyce zostały pożyczone tylko i wyłącznie przez S. K.. Poza tym zarówno na nabycie jak również przekazanie maszyn i urządzeń brak jest dowodów na piśmie, niezależnie czy mowa o sprzedaży czy umowie przechowania czy przekazania do używania. Stąd powstaje trudność w ocenie materiału dowodowego, która nie może być kategoryczna i jednoznaczna. Mając powyższe na uwadze i czyniąc zadość obowiązkowi oceny dowodów, wskazać należy iż nie może zasługiwać na walor wiarygodności twierdzenie P. P. (1), że o miejscu znajdowania się rzeczy powiadomił niezwłocznie Urząd Skarbowy. Zwłoka, nawet jeśli uwzględnić by tylko zeznania P. P. (1), D. P. i P. P. (2) wynosiło co najmniej pół roku. To nasuwa wątpliwości co do intencji pokrzywdzonego. Nie można zdaniem Sądu wykluczyć wersji oskarżonego, iż najpierw zbył rzeczy zajęte, a następnie domagał się ich wydania. Kwestia wskazania jakie rzeczy miały znajdować się u K. nie jest najistotniejszą i trudną do realizacji, zwłaszcza jeśli uwzględnić sposób produkcji, wyposażenie linii produkcyjnej, który jest przecież tożsamy. Nadto P. P. (1) doskonale wiedział co znajduje się w warsztacie u K., u których bywał. P. P. (1) jak i oskarżony nie przeczą, iż był on odbiorcą produktu, który został sprzedany do A. K. (1). Wątpliwość, w braku umowy i możliwości przesłuchania A. K. (1), budzi jednak podstawa odbioru towaru przez P. czy wynikała ona z nabycia od producenta, czy też z realizacji umowy o współpracy o czym zeznawał P.. Tu również brak jakichkolwiek dowodów na piśmie. Nie można podzielić również stanowiska pokrzywdzonego, iż przekazał cały posiadany przez siebie sprzęt. Po pierwsze wskazać należy na przedłożoną przez niego wycenę, protokoły zajęć, w zestawieniu z pismem – zawiadomieniem datowanym na 14.01.2001 r. aby dojść do przekonania, iż wszystkie maszyny nie zostały przekazane ( dysponował 3 prasami – a miał przekazać dwie – 40 i 15 t., nie przekazał spawarki, sprężarki). Nadto uwzględnić należy zeznania M. Z. (1), który już po zarzucie aktu oskarżenia, otrzymał w zamian za długi od P. P. (1) prasę o nacisku 10 t. (prawdopodobnie również zajętą przez US), która następnie odsprzedał S. K.. P. P. (1) w toku postępowania przedłożył fakturę zakupu prasy z 07.06.1997 r., natomiast wycena NOT wskazywała na rok nabycia 1996. Jednocześnie podkreślić należy, iż te same maszyny i urządzenia były wielokrotnie zajmowane, a mimo to P. P. (1) nimi rozporządzał. Nadto uwagę zwraca fakt, iż sam P. P. (1) nie był w stanie pewnie wskazać jakie maszyny i urządzenia zostały przekazane. Świadczą o tym zeznania złożone w toku rozprawy. Sąd ma świadomość, iż od zdarzeń objętych przedmiotem postępowania upłynęło wiele czasu, nie mniej jednak nie może to rodzić negatywnych konsekwencji dla oskarżonego. Nie można bowiem wszelkich nieścisłości usprawiedliwiać upływem czasu, zwłaszcza iż pokrzywdzony najpierw twierdzi, ze przekazał całe linie produkcyjne, a następnie po okazaniu zdjęć oświadcza iż maszyny i urządzenia w części nie dotyczą sprawy, przy czym niewiedza ta nie dotyczy drobnych przyrządów ale również pras. Nie można przy tym przyjąć, iż Urząd Skarbowy fotografował mienie nie zajęte na poczet długów. Nadto P. P. (1) mówił o przekazaniu dziurkowników, nie natomiast samych ram, które zostały zabezpieczone. Wątpliwości Sądu budzi również kwestia rozpoznania w toku czynności przeszukania. Po pierwsze wskazać należy, na co zwracali również uwagę świadkowie m.in. R., K., i biegły J., iż w większości maszyny i przyrządy stanowią tzw. samoróbki, wytwarzane są metodami chałupniczymi, nie posiadają tabliczek znamionowych, numerów identyfikacyjnych, są tożsame pod względem rodzaju, przeznaczenia. Maszyny zajęte w toku egzekucji nie posiadały oznaczników indywidualnych, co wynika z samych protokołów zajęć. Maszyny te i przyrządy wyglądają bardzo podobnie, jeśli nie tak samo. Wymagają one regeneracji, co również zaciera cechy indywidulane. Każda linia do produkcji wiatrochronów składa się z takich samych maszyn i urządzeń. Przechodząc konkretnie do oceny zeznań P. P. (1) wskazać należy, iż on sam w toku zeznań wskazywał na wątpliwości wynikające z braku możliwości dokonania pomiarów w czasie zabezpieczania urządzeń przez Policję. Istotne jest też , iż wskazań dokonała osoba bezpośrednio zainteresowana i nie dokonano korekty jej oświadczeń. T. B. wskazał natomiast, iż brano wszystko „jak szło”. Co istotne w toku czynności nie było ani oskarżonego ani jego brata, którzy mogliby bezpośrednio zająć stanowisko. Na wątpliwości wskazał P. P. (1) już w toku przesłuchania bezpośrednio po czynności podając, iż prawdopodobnie protokół zawiera błąd co do tłocznika Ø59 albowiem prawdopodobnie zajęty został tłocznik Ø66. Jednocześnie wskazać należy na opinię biegłego J. iż faktycznie jest tłocznik Ø 66 w formie rozłożonej – głowica, która ma przywieszkę o treści „tłocznik Ø 66” i podstawa z matrycą , która ma przywieszkę – „tłocznik Ø72” – którego faktycznie nie ma. Na to P. P. (1) nie wskazywał. Nadto P. P. (1) zeznał, iż u K. nie widział ram do dziurkowników, a przecież ramy te zostały zajęte po jego rozpoznaniu. Istotne jest, iż w toku postępowania przygotowawczego odmówiono wydania zarówno oskarżonemu jak i pokrzywdzonemu zabezpieczonych przedmiotów – do czasu ustalenia stanu prawnego. Podobnie wątpliwości budzi kwestia znajdowania się pras mimośrodowych, których przecież nie zabezpieczono w toku przeszukania. Wprawdzie w dniu 21.02.2001 r. uniemożliwiono funkcjonariuszom wejście na teren posesji, a przeszukania dokonano 22.01.2001 r. to jednak nie sposób przyjąć, że oskarżony z bratem wywieźli w sposób przez nikogo niezauważony dwie prasy jedną o nacisku 15 t. i drugą o nacisku 40 t. Na to z resztą nikt nie wskazywał. Poza tym zabezpieczono pomniejsze rzeczy. Natomiast P. P. (1), mimo iż podawał, że w dniu 21.02.2015 r. widział swoje prasy przez okno budynku gospodarczego, pras nie wskazał w dniu przeszukania i nie dokonano ich zabezpieczenia. Jednocześnie nie można przyjąć jako logicznej wersji, iż mógł owe prasy „przeoczyć”. Nadto sam P. P. (1) wskazał, iż tłoczniki miały mieć zmieniony kształt, frezowanie tym bardziej dziwi pewność jego rozpoznania. Świadek R. R. (5) podał, iż nikt nie jest w stanie rozpoznać tłocznika czy wykrojnika one muszą być identyczne. Wątpliwości budzi z drugiej strony fakt, że skoro bracia K. mieli dysponować jedynie linią produkcyjną od P. P. (1), to dlaczego nie zostały odnalezione: 2 prasy, dziurkownik uniwersalny, tłocznik Ø59, zawijarka, obcinarki Ø 72 i Ø51. Co do zawijarki P. P. (1) podał, iż wobec przeróbek nie był pewien czy to jego własność, zatem dlaczego wobec przeróbek tłocznika był pewien. Wersja P. P. (1) nie znalazła oparcia w zeznaniach wskazywanych przez niego świadków: R. R. (1), R. R. (2), M. B. (1) i T. B., B. L. (1). R. R. (1) zeznał bowiem, że bracia K. w okresie czerwiec 2000 r. kupili dziurkowniki i przyrządy. Świadkowie B. nie wiedzieli kto, dokąd i od kogo wiózł prasę. B. L. (1) również podał, iż K. mieli nabyć od P. maszyny jako części złomowe. R. natomiast zaprzeczył aby regenerował maszyny P. P. (1). Nadto zadziwiająca w świetle twierdzeń P. P. (1) była reakcja Z., S. i K. K. (3) na interwencję Policji. Nie wydaje się, żeby oskarżony wraz z rodziną bronił w tak zaciekły sposób maszyn, które miały znajdować się tylko w dzierżawie. Wątpliwości Sądu nie budziły natomiast zeznania P. P. (1) co do prowadzenia działalności, istnienia zadłużenia, okoliczności związanych z przebiegiem zdarzeń z 21.02.2001 r., i 22.01.2001 r. Przy czym zaznaczyć należy, iż nie można w sposób jednoznaczny wykluczyć wersji o współpracy z K., jeśli by uwzględnić datę rozpoczęcia działalności z deklarowaną datą przekazania sprzętu, zeznania M. P., D. P. i P. P. (2). Do zeznań ostatnio powołanych należało podejść z ostrożnością, wymienieni byli bowiem zainteresowani w złożeniu zeznań określonej treści. Nadto nie można wykluczyć, iż wymienieni nie znali faktycznej treści umowy P. P. (1) z S. K., zwłaszcza iż P. P. (1) nie byłby zainteresowany rozpowszechnianiem informacji o sprzedaży. Nadto żaden ze świadków nie związanych z P. P. (1) węzami rodzinnymi nie potwierdził jego wersji, a pośrednio również wersji M. P., D. P. i P. P. (2). Odnośnie zeznań M. P. to świadek co do zakresu przekazania maszyn posługiwała się kategoriami „prawdopodobieństwa”. Świadek wbrew zeznaniom wyżej wymienionych świadków twierdziła, iż K. nie mieli żadnych urządzeń i maszyn do produkcji wiatrochronów. Nie potwierdzona została z całą pewnością wersja P. P. (2) i D. P. o przewiezieniu przez nich rzeczy z wyposażenia warsztatu P. P. (1). Przeczył temu oskarżony, nie potwierdza też tego opinia biegłego rzeczoznawcy, jak również fakt nie zabezpieczenia wszystkich przedmiotów, które według ich wiedzy miały zostać przekazane braciom K.. Choć podobnie jak wersji P. P. (1) wykluczyć się tego z całą pewnością nie da. Sąd dał wiarę zeznaniom świadków P. w zakresie w jakim potwierdzili okoliczności związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przez P. P. (1).

Świadek H. C. (k. 530-v, k. 897 – v akt) nic na temat przedmiotu postępowania nie wiedział, przy czym nie było podstaw aby zeznania jego kwestionować.

E. K. – żona oskarżonego skorzystała z przysługującego jej prawa i odmówiła złożenia zeznań w sprawie (k. 761 akt). Z prawa do odmowy złożenia zeznań skorzystała również matka oskarżonego – K. K. (3) (k. 873 akt).

W toku postępowania sądowego z wagi na charakter sprawy i brak możliwości innej weryfikacji twierdzeń oskarżonego i pokrzywdzonego dopuszczono dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy. W opracowanej i złożonej do akt opinii podstawowej (k. 976 – 1016 akt), biegły nie mając możliwości zapoznania się z zabezpieczonymi dowodami rzeczowymi – nie ujawniono w depozycie KPP I., wydał opinię w oparciu o akta sprawy oraz oględziny w miejscu prowadzenia działalności przez Z. K. (1). Stwierdził, iż maszyny i narzędzia znajdujące się w zakładzie w W. nie są tożsame z ruchomościami i narzędziami wymienionymi w protokole zajęcia US jak również z dokumentacją fotograficzną na k. 164-172 akt. Istnieje obiektywne podobieństwo, które dotyczy rodzaju, typu i nacisku. pozostałe podobieństwa lub różnice, można stwierdzić na podstawie cech charakterystycznych, opisów technicznych (tabliczki znamionowe), numerów inwentarzowych i innych, przy czym poborca skarbowy nie dokonał opisu zajmowanych ruchomości i narzędzi. Co do daty wytworzenia biegły stwierdził, iż zostały wytworzone po dacie zajęcia lub też poddane zostały remontowi odtworzeniowemu. Natomiast prasy pochodzą z połowy lat sześćdziesiątych. Biegły dokonał szacunkowej wyceny zajętych ruchomości i narzędzi. Po odszukaniu w depozycie KPP I. i przekazaniu do dyspozycji dowodów rzeczowych biegły sporządził opinie uzupełniające (k. 1049 – 1058, k. 1066-1067 akt). Odnośnie tłocznika Ø59 co do którego P. P. twierdził iż prawdopodobnie jest tłocznikiem Ø66 biegły stwierdził, iż jest to narzędzie podobnie do zajętego od P. P. (1), ale ze względu na brak cech charakterystycznych czy też oznakowania, biegły nie był w stanie w sposób kategoryczny stwierdzić czy to jest to samo narzędzie, przy czym nie zostało on wytworzone później niż zajęcie US. Podobnie biegły zaopiniowała wobec narzędzia – okrojnika Ø66, tłocznika Ø66, tłocznika Ø51. Odnośnie tłocznika Ø66 i braku wskazanego jako zabezpieczonego tłocznika Ø72 biegły wskazał, że w magazynie nie ma tłocznika Ø72 jest natomiast tłocznik Ø66 w formie rozłożonej (głowica – która ma przywięszkę o treści tłocznik Ø66 (takiego jednak nie zabezpieczono wg. protokołu) i podstawa z matrycą, która ma przywieszkę – tłocznik Ø 72 – ale którego faktycznie nie ma. Biegły stwierdził również, iż urządzenie dziurkownik, jedyny kompletny, bardzo skorodowany co uniemożliwiło pomiar średnicy gniazda matrycy jest bez wątpienia tym, który został zajęty od P. panka przez Urząd Skarbowy. Według zawieszki był to dziurkownik Ø59. Nadto kolejne urządzenie dziurkownik zdekompletowany (bez silnika, instalacji elektrycznej), bardzo duża korozja zespołu roboczego uniemożliwiająca pomiar średnic części wykrawających, według zawieszki – dziurkownik (...) również urządzeniem, które było zajęte od P. P. (1) przez US. Tożsame stanowisko biegły zajął co do zabezpieczonych ram do dziurkowników, z tym że odnośnie samych ram P. P. (1) nie zawiadamiał o przyłaszeniu, oraz nożyc gilotynowych. Biegły podtrzymał opinie na rozprawie (k. 1063-v akt). Podkreślił, iż narzędzia rotowały i były wielokrotnie przedmiotem zajęć, w dokumentacji były sprzeczności, nie można było doszukać się wszystkiego. Biegły podkreślił, iż pod względem konstrukcji, technologii i przeznaczenia narzędzia są tożsame, ale nie ma żadnej pewności, ze to narzędzia P. P. (1). Nie ma bowiem oznaczeń, cech charakterystycznych, obudowy są typowe. Taka pewności jest jedynie co do dziurkowników. Biegły podkreślił, że nie było jego rolą stwierdzenie czyją własnością są maszyny.

Opinie pisemna i ustna biegłego, uwzględnione kompleksowo, zasługują na wiarę. Opinie te ostatecznie wydane zostały w oparciu o pełen dostępny materiał dowodowy, zawierały odpowiedź na postawione biegłemu pytania, w granicach możliwości faktycznych. Opinie były jasne, wszelkie wątpliwości biegły wyjaśnił. Nadto opinie nie zawierały sprzeczności. Opinie biegłego J. w istocie wsparły wersję oskarżonego, przy czym nie wykluczyły w sposób pewny wersji pokrzywdzonego.

W sprawie dopuszczono szereg opinii sądowo – psychiatrycznych, przy czym opinie na k. 181-187, k. 257-260, k. 306-307 nie dotyczą zarzutu stawianego w niniejszej sprawie. Opinie sądowo – psychiatryczne na k. 217 – 218, k. 308-310, k. 333-334, k. 373-375, k. 430-432, k. 609-611, k. 654-656, k. 702-705 odnosiły się do zdolności oskarżonego do udziału w czynnościach procesowych. Podobnie opinia ustna biegłych R. L. i M. J. (3) (k. 760 – v akt). Biegli M. B. (2), L. S., W. S. i E. P. zgodnie stwierdzili, iż Z. K. (1) miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem odnośnie zarzutu z art. 284§2 k.k. (k. 263 – 267 akt). Tożsame wnioski, iż nie zachodzą warunki z art. 31§2 k.k., zawarli w swojej opinii biegli: A. K. (2) i R. L. (k.478-481 akt) Powołane opinie zasługiwały na uwzględnienie Sadu jako spełniające wymagania art. 201 k.p.k. Najistotniejsze były opinie co do poczytalności oskarżonego w czasie czynu i ta poczytalności nie budziła wątpliwości biegłych.

Za bardzo przydatny Sad uznał również pozostały materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy w postaci dokumentów. Wiarygodność ich nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Wątpliwości co do zawiadomienia k. 21 akt rozwiał J. P., który potwierdził, że dokument do US wpłynął. Jednocześnie podkreślić należy, iż w zakresie istotnym dla sprawy brak było jakichkolwiek dokumentów.

Z. K. (1) stanął po zarzutem występku z art. 284§2 k.k., a polegającego na tym, że:

w dniu 21 lutego 2001 r. w miejscowości (...) gmina D.. działając wspólnie i w porozumieniem ze swoim bratem S. K., dokonał przywłaszczenia powierzonych jemu na przechowanie maszyn i urządzeń służących do produkcji zniczy tj. dwóch pras mimośrodowych o nacisku 15 i 40 ton, czterech dziurkowników do pokrywek zniczy, czterech tłoczników do pokrywek zniczy, trzech obcinarek do pokrywek zniczy, dwóch obcinarek Ø72 i Ø 51, zawijarkę do pokrywek zniczy, dziurkownik uniwersalny z oprzyrządowaniem, gilotynę ręczną do cięcia blachy tzw. nożyce, o łącznej wartości 35.000,00 zł na szkodę P. P. (1).

Odpowiedzialności przewidzianej powołanym przepisem podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną rzecz ruchomą. Przedmiotem sprzeniewierzenia jest mienie ruchome, które zostało sprawcy powierzone bez prawa rozporządzania nim jak swoją własnością. W myśl powołanego przepisu odpowiedzialności karną ponosi ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną rzecz ruchoma. Przepis §2 art. 284 k.k. przewiduje typ kwalifikowany występku z art. 284§1 k.k. Sprzeniewierzenie polega na przeniesieniu władztwa nad rzeczą ruchomą z uprawnionego na sprawcę z zastrzeżeniem jej zwrotu (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 lutego 2009 roku, IV KK 3/09, Biul. PK 2009/5/31). Elementem kwalifikującym czyn jest charakter powierzonej rzeczy, którą właściciel powierza w określonym celu. Sprzeniewierzenie rzeczy powierzonej zawiera w sobie dodatkowy element nadużycia przez sprawcę zaufania, jakim obdarzyła go osoba powierzająca mu swoja rzecz ruchomą. Powierzenie nie wymaga szczególnej formy prawnej, jak również precyzyjnego określenia zakresu uprawnień osoby odbierającej powierzoną jej rzecz, istotne jest natomiast to, że sprawca musi być świadomy tego, że powierzenie mu rzeczy nie obejmuje prawa dysponowania rzeczą jak własną.

Okoliczność, że sprawca po rozporządzeniu jak własną powierzonym mieniem np. po wydaniu na swoje potrzeby pieniędzy powierzonych mu na przechowanie, podjął działania zmierzające do odzyskania tego mienia, jak również – że formalnie zobowiązał się do jego zwrotu – nie ma znaczenia dla odpowiedzialności na podstawie art. 284§2 k.k.

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Kodeks wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest włączenie powierzonej rzeczy do majątku sprawcy lub postępowanie z nią jak z własną w inny sposób. Wyklucza to możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Istotnym elementem strony podmiotowej sprzeniewierzenia nie jest sam fakt odmowy wydania rzeczy powierzonej, lecz powody niezwrócenia, a więc wola włączenia rzeczy do swojego majątku lub wola postępowania z nią jak z własną (por. wyrok SN z 14 stycznia 2003 r., II KKN 273/01, Prok. i Pr. 2003, nr 7-8, poz. 9). Sprawca musi obejmować świadomością desygnaty wszystkie znamiona typu czynu zabronionego przewidzianego w art. 284 § 2, w tym także fakt, że rzecz została mu powierzona.

Przechodząc od rozważań teoretycznych na grunt sprawy będącej przedmiotem rozpoznania Sąd po przeanalizowaniu całości materiału dowodowego doszedł do przekonania, iż w sposób pewny i nie budzący wątpliwości oskarżonemu winy przypisać nie sposób. W sprawie konkurowały dwie wersje. Obie wersje znajdowały oparcie w zeznaniach świadków. Jedna wersja wykluczała drugą, żadna nie była całkowicie pewna. Nie można bowiem wykluczyć, iż pomiędzy oskarżonym i jago bratem a P. P. (1) istniała umowa o współpracy polegająca na możliwości korzystania z przechowywanych maszyn i urządzeń. Nie można przy tym wykluczyć, iż maszyny – w postaci dziurkowników, ram zostały kupione przez S. K. od P. P. (1). To również znajduje oparcie w zeznaniach świadków, wersji tej nie wyklucza opinia biegłego. Nadto zważyć należy, iż pozostałych przekazanych rzekomo przez P. przedmiotów albo nie zabezpieczono albo nie udało się ich zidentyfikować. Wersja oskarżonego stoi w sprzeczności z wersją P. P. (1), D. P., P. P. (2) i M. P.. Natomiast wersja P. P. (1) stoi w sprzeczności z wersją oskarżonego i nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach świadków, którzy wersję tę mieli potwierdzić, jeśli nie liczyć rodziny P. P. (1). Tym samym Sąd nie był w stanie stwierdzić czy faktycznie doszło do powierzenia maszyn i urządzeń jak w zarzucie, a skoro tego nie można stwierdzić to nie można zachowania oskarżonego rozpatrywać w kontekście odpowiedzialności z art. 284§2 k.k. Zważyć przy tym należy, iż faktycznie działalność w zakresie produkcji prowadzona była przez nieżyjącego brata oskarżonego. Nie ma żadnych dowodów na piśmie, które wspierały by jedną bądź drugą wersję, wykluczając przeciwna. Nie budzi jedynie wątpliwości, iż nożyce gilotynowe stanowią własność P. P. (1). Z tym, że w tym zakresie brak jest dowodu, że zostały one powierzone oskarżonemu. Z. K. (1) podał, iż nożyce brat S. pożyczył od P. P. (1), a brak jest dowodu świadczącego o ich związku z oskarżonym. Zdaniem Sądu nie ma potrzeby ponownego przywoływania wszelkich istniejących w sprawie wątpliwości, które powołane zostały przy ocenie zeznań świadków, a których istnienie nakazywało rozstrzygać je na korzyść oskarżonego. Obecnie nie można tychże wątpliwości rozwiać. To uzasadnia przyjęte w sprawie ustalenia faktyczne i dokonaną ocenę prawną. Zatem oskarżonego Sąd uniewinnił od popełniania zarzucanego czynu.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

SSR S. Rolirad – Majewska