Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Łaciak

Protokolant: protokolant sądowy Marcin Kamionowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2014 r. w W.

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 26 lipca 2013 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. Akt. VII U 2405/2013

UZASADNIENIE

Ubezpieczony K. K. w dniu 24 sierpnia 2013 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - (...) Oddziału w W. odwołanie od decyzji z dnia 26 lipca 2013 roku ww. organu rentowego , znak (...) odmawiającej mu renty z powodu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania Ubezpieczony wskazał, że z powodu dolegliwości po urazie kręgosłupa nie może wykonywać pracy fizycznej ani umysłowej bowiem odczuwa ból w części lędźwiowej kręgosłupa oraz drętwienie bolesne prawej nogi i stopy przy dłuższym chodzeniu oraz przy przebywaniu w pozycji siedzącej, w związku z czym musi co najmniej raz na 4 godziny spoczywać w pozycji leżącej na twardym łóżku, aby zlikwidować narastające bóle. Nie może ponadto poruszać się środkami komunikacji miejskiej bo każde szarpnięcie niespodziewanie hamowanie autobusu lub tramwaju powoduje u niego ból. Stan ten nie uległ poprawie mimo przebytej w czerwcu 2008 r. operacji polegającej na fenestracji kanału kręgosłupa.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie, złożone w dniu 24 września 2013 r. wniósł o oddalenie przez sąd odwołania na podstawie art. 477 ^{( 14)} k.p.c. Stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zostało uzasadnione następującymi względami: 1) Lekarz Orzecznik Zakładu ubezpieczeń społecznych w dniu 15 maja 2013 r. orzeczenie, w którym stwierdził, iż Ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (s.57 tom II akt rentowych); 2) W związku z wniesionym przez ubezpieczonego sprzeciwem Komisja Lekarska ZUS w dniu 25 czerwca 2013 r. potwierdziła wcześniejsze orzeczenie lekarza orzecznika, po raz kolejny stwierdzając, iż Ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. W związku z powyższym, na podstawie art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1988 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst. jedn. Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.) zaskarżoną decyzją z dnia 26 lipca 2013 r. organ rentowy odmówił Ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy dla Warszawy-Pragi ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. urodzony w dniu (...), złożył w dniu 24 sierpnia 2013 r. do organu rentowego wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy wraz z kwestionariuszem dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych. W związku z powyższym wnioskiem organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające, w toku którego Ubezpieczony został skierowany na badania lekarza orzecznika ZUS.

Orzeczeniem z dnia 15 maja 2013 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonania analizy przedstawionej przez Ubezpieczonego dokumentacji medycznej, że Ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Również Komisja Lekarska ZUS w oparciu o posiadaną dokumentację lekarską po zbadaniu Ubezpieczonego wydała w dniu 25 czerwca 2013 r. orzeczenie, w którym uznała, że Ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

W oparciu o orzeczenie organ rentowy w dniu 26 lipca 2013 roku wydał decyzję (znak (...)), którą odmówił Ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego Ubezpieczona złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów:

Biegły sądowy specjalista z zakresu neurologii w sprawie Ubezpieczonego w opinii z dniu 5 listopada 2013 r. stwierdził, że w zakresie tułowia istnieje nieznaczne ograniczenie ruchowości dla zginania i skrętu ale bez obrony mięśniowej przykręgosłupowej. Ponadto, Ubezpieczony ma dobre funkcje manualne a funkcje motoryczne nie są istotnie upośledzone. W związku z powyższym Ubezpieczony nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy.

Biegły sądowy z zakresu interny-kardiologicznej w sprawie Ubezpieczonego w opinii z dnia 17 lutego 2014 r. stwierdził, że po zapoznaniu się z dokumentacją leczenia z przyczyn internistyczno-kardiologicznych z wyłączeniem stanu narządów ruchu (do oceny których nie powołano odpowiednich biegłych) Ubezpieczony nie spełnia kryteriów niezdolności do pracy.

Biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii w sprawie Ubezpieczonego w opinii stwierdził, iż zmiany dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego u Ubezpieczonego wymagają systematycznego leczenia oraz okresowej rehabilitacji w przypadku zaostrzeń objawów chorobowych. Dobry stan czynnościowy narządów ruchu, brak zespołu neurologicznego nie daje podstaw do orzeczenia o niezdolności do pracy z powodów ortopedycznych. W związku z powyższym Ubezpieczony nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach Ubezpieczonego przez organ rentowy. Autentyczność zgromadzonych dokumentów, przywołanych powyżej ich zgodność z rzeczywistym stan rzeczy nie była kwestionowana przez żadną ze stron, dlatego Sąd uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

W ocenie Sądu Okręgowego opinie biegłych są wiarygodnym dowodem w sprawie, gdyż zostały wydane w oparciu o obiektywne wyniki badań Ubezpieczonego, zaś biegli lekarze są specjalistami w swoich dziedzinach posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Zdaniem Sądu Okręgowego opinie powołanych w sprawie biegłych nie pozostawiają wątpliwości co do dokładnego określenia stanu zdrowia Ubezpieczonego. W tym stanie faktycznym w ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie zwarzył co następuje:

Odwołanie Ubezpieczonego od decyzji z dnia 26 lipca 2013 roku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) oddział w W. ; znak: (...) jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela tezę wyrażoną w orzecznictwie, według której „ postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem – w aspekcie formalnym oraz materialnym – decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej – o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności i istniejące w chwili ustalenia do niego prawa. Podstępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują Lekarza Orzecznika ZUS. Zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają oceni merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności ubezpieczonego do pracy lub jej braku.” (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 maja 2004 roku, sygn. II USK 395/03m OSNAPiUS rok 2005, nr 3, poz. 43).

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1988 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje Ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: 1. jest niezdolny do pracy; 2. ma wymagany okres składowy i nieskładkowy; 3. Niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Mimo, iż Ubezpieczony spełnia warunek 2 i 3 wynikający z ustawy to prawo do renty uzależnione jest przede wszystkim od samego faktu wystąpienia niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy podziela również tezę wyrażona w orzecznictwie, według której „ zgodnie z art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który poza wymaganym stażem ubezpieczeniowym wykaże, że w okresach wskazanych w pkt. 3 tego przepisu stał się niezdolny do pracy. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności od pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwości wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy)” (Wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 stycznia 2004 roku, II UK 222/03, OSNAPiUS rok 2004, nr 19, poz. 340). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. 1 ustawy.

Jak wynika z zebranego materiału dowodowego w postaci akt rentowych i opinii biegłych lekarzy specjalistów nie ulega wątpliwości, że Ubezpieczony nie spełnia wszystkich ustawowych przesłanek niezbędnych do otrzymania świadczenia rentowego. Nie jest on bowiem osobą niezdolną do pracy. Postępowanie przeprowadzone przed Sądem Okręgowym wykazało, że mimo zmiany dyskopatyczne wymagają leczenia oraz rehabilitacji to nie powodują one niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy uznał, że dolegliwości Ubezpieczonego stanowią dla niego duże utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu , tym niemniej nie powodują niezdolności do pracy i mogą być leczone w ramach rehabilitacji .

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd Okręgowy nie znajduje podstawy do zmiany zaskarżone decyzji. Na podstawie art. 477 ¹¹ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.