Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 marca 2014 roku nr (...)- (...)

w sprawie J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 411/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 lutego 2015 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 10.03.2014 r. odmówił J. S. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 05.03.2014 r.

J. S. w odwołaniu od tej decyzji domagał się zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej odnośnie oceny jego stanu zdrowia, który uzasadnia uznanie go za całkowicie niezdolnego do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. urodzony w dniu (...), ma wykształcenie podstawowe, pracował jako szwacz, pakowacz, sanitariusz, monter instalacji sanitarnych, pracownik gospodarczy w wymiarze ½ etatu w okresie od 01.11.2003 r. do 31.12.2003 r. Odwołujący od dnia 01.02.1993 r. pobiera rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznaną na stałe.

/okoliczności bezsporne/

Odwołujący w dniu 02.12.2013 r. złożył wniosek o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z pogorszeniem stanu zdrowia.

(dowód: wniosek z dnia 29.08.2012 r. –k. 225 ar).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u J. S. całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii i okulistyki.

Biegły lekarz neurolog na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej rozpoznał u odwołującego:

- zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w odcinku lędźwiowym,

- zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa,

- przepuklinę jądra miażdżystego na poziomie L3-L4-L5 bez cech ucisku na korzenie nerwowe.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującego schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegły neurolog uznał, że odwołujący nie jest całkowicie niezdolny do pracy zarobkowej. Jest częściowo niezdolny do pracy trwale.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołujący pobiera świadczenia rentowe z przyczyn okulistycznych od 1993 r., w trakcie renty pracował jako pracownik gospodarczy. Od kilku lat dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Obecnie w badaniu przedmiotowym stwierdza się ograniczenie ruchomości odcinka lędźwiowego , zgłasza zaburzenia czucia na lewym ramieniu, poza tym bez cech uszkodzenia układu nerwowego. Badanie NMR odcinka lędźwiowego kręgosłupa z dnia 05.03.2013 r. wykazało zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego z przepukliną jądra miażdżystego na poziomie L3-L4-L5 bez cech ucisku na korzenie nerwowe. Badanie EMG – podejrzenie polineuropatii. Stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa stanowią przeciwwskazanie do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej. Pod względem neurologicznym brak podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Z uwagi na schorzenia podstawowe wymaga opinii okulisty.

/ dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 10-12 as/.

Biegły lekarz okulista na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej rozpoznał u odwołującego:

- nadwzroczność, śladowy zez rozbieżny i niedowidzenie głębokie oka prawego,

- praktycznie jednooczny od dzieciństwa.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującego schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegły okulista uznał, że odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, u odwołujący w badaniu okulistycznym ostrość wzroku: oka prawego: liczy palce z 2-3 metrów, oka lewego =1.0. jak wynika z dokumentacji odwołujący praktycznie jednooczny od dzieciństwa. Posiada wykształcenie podstawowe. Pracował w różnych zawodach jako : szwacz, pakowacz, telemonter, sanitariusz, noszowy, ostatnio w 2003 r. jako pracownik gospodarczy. Oko prawe z pełną ostrością wzroku, bez zmian patologicznych tak w przednim odcinku jak i na dnie oka. Chorób oczu przewlekłych nie podaje i nie leczy. Jako praktycznie jednooczny od dzieciństwa, jest zdolny do pracy nie wymagającej dobrego widzenia obuocznego oraz do pracy jaką ostatnio wykonywał – pracownik gospodarczy.

/ dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 35-37 as/.

Wydane w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej. Sąd nie dopuścił dowodu z opinii biegłego psychiatry mimo iż taką konieczność sugerował biegły onkolog albowiem odwołujący na rozprawie w dniu 11 lutego 2014 r. stwierdził, że nie leczy się psychiatrycznie.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłych. Odwołujący podnosił, że w dniu 16.09.2014 r. był na konsultacji lekarskiej na której zobowiązano go do poddaniu się badania rezonansem magnetycznym, zrobił to i po ponownej konsultacji w K. został skierowany na operację , której termin będzie ustalony w przyszłości. Fakt, że odwołujący po wniesieniu odwołania i po negatywnych opiniach biegłych, w tym neurologa, powołał się na istnienie dodatkowych badań i skierowaniu na operację bez wyznaczenia jej terminu co miało miejsce po wydaniu zaskarżonej decyzji i wydaniu negatywnych opinii przez biegłych sądowych uzasadnia wystąpienie z nowym wnioskiem o przyznanie świadczenia (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. II UK 79/11 LEX nr 1130387). Dlatego też Sąd nie uzupełniał postępowania dowodowego uznając sprawę za dostatecznie wyjaśnioną do rozstrzygnięcia.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 10.03.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2). W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia jest całkowicie niezdolny do pracy, czy też jest częściowo niezdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłych lekarzy specjalistów: neurologa i okulistę. Sąd w oparciu o ich opinie stwierdził u odwołującego brak całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż J. S. z przyczyn neurologicznych jest częściowo niezdolny do pracy trwale, a z przyczyn okulistycznych jest zdolny do pracy.

Sąd w oparciu o opinie biegłych stwierdził u odwołującego brak całkowitej niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty z tego tytułu. Stwierdzone schorzenia tj. zespół bólowy odcinka lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa, przepuklina jądra miażdżystego na poziomie L3-L4-L5 bez cech ucisku na korzenie nerwowe, nadwzroczność, śladowy zez rozbieżny i niedowidzenie głębokie oka prawego, praktycznie jednooczność od dzieciństwa nie czynią odwołującego całkowicie niezdolnym do pracy.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie J. S. od decyzji organu rentowego z dnia 10.03.2014 r.