Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jacek Zajączkowski

Sędziowie: SSA Janina Kacprzak

SSA Iwona Szybka (spr.)

Protokolant: stażysta Przemysław Trębacz

po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2013 r. w Łodzi

sprawy K. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 5 lipca 2012 r., sygn. akt: VIII U 903/11;

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ustala na poziomie 110,78% (sto dziesięć 78/100) obliczony na podstawie wynagrodzeń z lat 1975 – 1984;

2.  oddala apelację w pozostałej części.

Sygn. akt III AUa 1528/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonał przeliczenia emerytury K. Ś. od dnia l lutego 2010 r. przy uwzględnieniu wynagrodzeń minimalnych, w okresach zatrudnienia, w których wynagrodzenia nie zostały udokumentowane, to jest w okresach od 6 sierpnia 1964 r. do 31 marca 1965 r., od 5 kwietnia 1965 r. do 23 października 1965 r., od 18 października 1967 r. do 29 stycznia 1969 r., od 4 lutego 1969 r. do 9 marca 1974 r., od 29 marca 1974 r. do 31 marca 1977 r. i od l kwietnia 1977 r. do 31 grudnia 1978 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 97,89%.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. Ś.. Wniósł o przyjęcie w latach 1977-1978, zamiast wynagrodzeń minimalnych, zarobków wyliczonych w oparciu o zaświadczenie, świadectwo pracy i umowę o pracę z okresu zatrudnienia w Kopalni (...) w S. oraz w Kombinacie (...) w D., w których podano miesięczne wynagrodzenie i stawki zaszeregowania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 lipca 2012r. Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił decyzję ZUS i ustalił, że od 4 lutego 2010r. emerytura przyznana K. Ś. naliczona zostaje od wskaźnika wysokości podstawy wymiaru na poziomie 119,68% ustalonego w oparciu o wynagrodzenie z lat 1976-1985.

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach:

K. Ś., urodzony (...)., z wnioskiem o emeryturę wystąpił w dniu 4 lutego 2010 r. /wniosek k. 1-2 akt ZUS/. Decyzją zaliczkową z dnia 12 marca 2010 r. ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od dnia l lutego 2010 r., to jest od daty osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, to jest lat 1964, 1965, 1968-1985, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 70,77 % oraz kwotę bazową 2.578,26 zł. Kolejną decyzją zaliczkową z dnia 7 marca 2011 r. ZUS dokonał przeliczenia emerytury wnioskodawcy od dnia l lutego 2010 r. przyjmując do ustalenia jej wysokości wyłącznie okresy ubezpieczenia w Polsce w ilości 24 lata i 2 miesięcy okresów składkowych (to jest 290 miesięcy). Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym wnioskodawca przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą, to jest lat 1975-1984. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 97,89 %. Emerytura od l lutego 2010 r. wyniosła brutto 1.685,11 zł, a po waloryzacji od l marca 2010 r. wyniosła 1.762,96 zł, a od l marca 2011 r. - 1.817,61 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono 48 lat i 4 miesiące okresów składkowych (to jest 580 miesięcy). Emerytura ustalona w proporcji 290 miesięcy ubezpieczenia w Polsce do 580 miesięcy łącznej pracy wyniosła od l marca 2011 r. -1.261,53 zł brutto.

Od 29 marca 1974 r. do 31 marca 1977 r. wnioskodawca był zatrudniony w Kopalni (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika fizycznego pod ziemią, a ostatnio na stanowisku elektryka pod ziemią. Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 22 marca 1977 r. na ostatnio zajmowanym stanowisku wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w VI kategorii wynagrodzenia w wysokości 160 zł. Podana w świadectwie pracy kwota 160 zł była stawką dzienną bez żadnych dodatków. Z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Kopalni (...) brak jest dokumentacji płacowej. Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 28 lutego 1977 r. wydanym przez Kopalnię (...) wnioskodawca na stanowisku elektryka pod ziemią otrzymywał wynagrodzenie miesięczne w wysokości 6.273 zł. W Kopalni (...) wnioskodawca pracował nie mniej niż 8 godzin na dobę.

Od l kwietnia 1977 r. do 31 maja 1986 r. wnioskodawca był zatrudniony w Kombinacie (...) w D. w pełnym wymiarze czasu pracy kolejno na stanowisku I elektryka zmianowego, I elektryka ruchowego, a ostatnio elektryka. W okresie od 16 listopada 1985 r. do 31 maja 1986 r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym. Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 28 czerwca 1986 r. na ostatnio zajmowanym stanowisku wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w XII kategorii wynagrodzenia w kwocie 80 zł za godzinę. Zgodnie z umową o pracę z dnia l kwietnia 1977 r. w Kombinacie (...) wnioskodawca został zatrudniony od dnia l kwietnia 1977 r. na 2-tygodniowy okres próbny, a po jego upływie na czas nieokreślony, na stanowisku I elektryka zmiany z uposażeniem grupy X tab. II, to jest wynagrodzeniem w wysokości 19,90 zł za godzinę plus premia regulaminowa. Z dniem l kwietnia 1977 r. oprócz wynagrodzenia zasadniczego wnioskodawca otrzymał dodatek specjalny w wysokości 25 % wynagrodzenia. Specjalny dodatek przysługiwał w okresie wykonawstwa i obsługi budowy, montażu, rozruchu i wstępnej eksploatacji, do czasu zakończenia II etapu budowy Huty (...). Z dniem l listopada 1977 r. wprowadzono w miejsce dotychczasowego systemu premiowego system akordu zespołowego. Stawkę wynagrodzenia w wysokości 19,90 zł za godzinę wnioskodawca otrzymywał do 30 kwietnia 1979 r. Od dnia l maja 1979 r. wynagrodzenie wnioskodawcy wynosiło stawkę 21,10 zł za godzinę plus premia akordowa. Na liście płac za miesiąc styczeń 1979 r. odnotowano wynagrodzenie brutto wnioskodawcy za ostatnie trzy miesiące w kwocie 20.132 zł. Z okresu zatrudnienia w Kombinacie (...) zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 16 maja 2008 r. udokumentowane zostały zarobki wnioskodawcy za lata 1979-1985. Zaświadczenie zostało wystawione na podstawie list płac. Brak jest dokumentacji płacowej z okresu zatrudnienia przypadającego przed rokiem 1979. Przy przyjęciu:

- za okres pracy w Kopalni (...): za styczeń 1977 r. - wynagrodzenia minimalnego w kwocie 1.200 zł, za luty 1977 r. - wynagrodzenia w wysokości 6.273 zł wynikającego z zaświadczenia z dnia 28 lutego 1977 r., za marzec 1977r. wynagrodzenia wyliczonego ze stawki dziennej 160 zł wynikającej ze świadectwa pracy z dnia 22 marca 1977 r., a za pozostały okres od 29 marca 1974 r. od 31 grudnia 1976 r. wynagrodzeń minimalnych;

- za okres pracy w Kombinacie (...): od l kwietnia 1977 r. do 30 września 1978 r, wynagrodzenia wyliczonego ze stawki 19,90 za godzinę pracy, od l października 1978 r. do 31 grudnia 1978 r. wynagrodzenia w kwocie 20.132 zł (to jest wynagrodzenia za ostatnie trzy miesiące z listy płac za miesiąc styczeń 1979 r.) wynagrodzenie wnioskodawcy w latach 1975-1978 wyniosło: w roku 1975 - 14.400 zł, w roku 1976 - 14.400 zł, w roku 1977 - 49.802,80 zł, w roku 1978 - 58.021.60 zł. Przy uwzględnieniu wymienionych wyżej kwot wynagrodzeń - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1975-1984 wyniósł 110,78 %, obliczony z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1976-1985 wyniósł 119,68 %.

Przyjęte do wyliczenia wskaźników wysokości podstawy wymiaru 110,78 % i 119,68 % wynagrodzenia w poszczególnych latach oraz indywidualne wskaźniki za te lata wyniosły:

-

w 1975 r. - podstawa wymiaru 14.400 zł; wskaźnik 30,67 %; w 1976 r. - podstawa wymiaru 14.400 zł; wskaźnik 28,03 %; w 1977 r. - podstawa wymiaru 49.802,80 zł; wskaźnik 90,30 %; 1978 r. - podstawa wymiaru 48.021,60 zł; wskaźnik 98,94 %; w 1979 r. - podstawa wymiaru 901.198 zł; wskaźnik 141,10 %; w 1980 r. - podstawa wymiaru 111.939 zł; wskaźnik 154,44 %; w 1981 r. - podstawa wymiaru 133.628 zł; wskaźnik 144,83 %; w 1982 r. - podstawa wymiaru 176.655 zł; wskaźnik 128 %; w 1983 r. - podstawa wymiaru 250.329 zł; wskaźnik 144,12 %; w 1984 r. - podstawa wymiaru 297.674 zł; wskaźnik 147,32 %; w 1985 r. - podstawa wymiaru 287.296 zł; wskaźnik 119,68 %. Wyliczeń tych dokonał biegły sądowy z zakresu rachunkowości R. P..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za uzasadnione. Powołał się na art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Oparł się też na art. 15 ust. l w/w ustawy i ust. 2a art. 15. W skazał, że w rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w Kopalni (...) w S. w okresie od l stycznia 1977 r. do 31 marca 1977 r. oraz w Kombinacie (...) w D. od l kwietnia 1977 r. do 31 grudnia 1978 r., za które to okresy organ rentowy jako podstawę wymiaru składek przyjął kwoty wynagrodzenia minimalnego. Pokreślił, że wnioskodawca nie kwestionował przyjęcie przez organ rentowy w okresie od 29 marca 1974 r. do 31 grudnia 1976 r. wynagrodzenia minimalnego.

Celem ustalenia faktycznej wysokości wynagrodzeń wnioskodawcy, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji pracowniczej oraz dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, co pozwoliło w sposób wszechstronny przeanalizować zasadność jego żądań. Powołany w sprawie biegły w pierwszej kolejności dokonał ustalenia wysokości zarobków uzyskiwanych przez wnioskodawcę w spornych latach 1977-1978, a następnie przy uwzględnieniu ustalonych kwot wynagrodzeń dokonał wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru hipotetycznej emerytury. Wyliczeń biegły dokonywał w różnych wariantach uzależnionych od wniosków stron. Ostatecznie biegły wydał opinię, w której wyliczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru w dwóch wariantach, to jest z 10 kolejnych lat kalendarzowych 1975-1984 i 1976-1985. Najkorzystniejszym dla wnioskodawcy okazał się być wariant, w którym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony został z 10 kolejnych lat 1976-1985, a wyniósł on 119,68 %. Sąd Okręgowy oceniając dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości uznał ją za w pełni wiarygodną, gdyż została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot w oparciu o dostępną dokumentację, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych wynikających z zeznań wnioskodawcy. W ocenie Sądu opinia biegłego nie zawiera sprzeczności ani uchybień, które pozbawiałyby ją wartości dowodowej, i w pełni zasługiwała na to by stać się podstawą ustaleń faktycznych. Sąd Okręgowy podkreślił, że jedynymi dokumentami z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w Kopalni (...), w których znajdują się wpisy o wysokości otrzymywanego wynagrodzenia, jest wystawione przez pracodawcę w dniu 28 lutego 1977 r. zaświadczenie, zgodnie z którym wynagrodzenie miesięczne wnioskodawcy wynosiło kwotę 6.273 zł, oraz świadectwo pracy z dnia 22 marca 1977 r., zgodnie z którym na ostatnio zajmowanym stanowisku wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie w VI kategorii wynagrodzenia w wysokości 160 zł. Podana w świadectwie pracy kwota 160 zł, jak wynika z twierdzeń wnioskodawcy, była stawką dzienną bez żadnych dodatków. Pochodzące od pracodawcy zaświadczenie z dnia 28 lutego 1977 r., w ocenie Sądu, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości potwierdza zarobki uzyskane przez wnioskodawcę wyłącznie w miesiącu lutym 1977 r., natomiast świadectwo pracy z dnia 22 marca 1977 r. dowiodło wysokości wynagrodzenia uzyskanego w ostatnim miesiącu pracy, to jest w marcu 1977 r. Nie było natomiast żadnych podstaw do tego aby kwoty zarobków wpisanych w wymienionym zaświadczeniu i świadectwie pracy przyjąć do ustalenia wynagrodzenia we wcześniejszym okresie pracy przypadającym przed miesiącem luty 1977 r. Nie ma bowiem podstaw do uznania, że wpisane w wymienionych dokumentach kwoty odzwierciedlają rzeczywiste zarobki z wcześniejszego okresu zatrudnienia. W okresie pracy od 29 marca 1974 r. od 31 stycznia 1977 r. za podstawę wymiaru składek należało przyjąć kwoty obowiązujących wynagrodzeń minimalnych. Odnośnie zaś spornego okresu zatrudnienia w Kombinacie (...) to wobec niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia, zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy i przy znajomości godzinowej stawki wynagrodzenia, spełnione zostały podstawy do tego aby w okresie od l kwietnia 1977 r. do 30 września 1978 r. wynagrodzenie zostało wyliczone z iloczynu stawki godzinowej i normatywnego czasu pracy. Wynagrodzenie zaś uzyskane przez wnioskodawcę w okresie od l października 1978 r. do 31 grudnia 1978 r. zostało dowiedzione listą płac za miesiąc styczeń 1979 roku, w której pracodawca odnotował wynagrodzenie brutto z ostatnich trzech miesięcy pracy. Ponieważ nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od ustalonego przez organ rentowy (97,89 %), to zostały spełnione przesłanki do ponownego obliczenia emerytury odwołującego się.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (t. jedn. Dz. U. z 2009r., nr 153, póz. 1227) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i ustalenie wysokości emerytury z błędnie ustalonych 10 kolejnych lat kalendarzowych. Skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania od decyzji z dnia 13.04.201r., ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji podniósł, że decyzją z dnia 13.04.2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonał przeliczenia wysokości emerytury K. Ś. z uwzględnieniem w podstawie wymiaru wynagrodzeń minimalnych. K. Ś. od dnia 01.02.2010 r. jest uprawniony do emerytury przysługującej za polskie okresy ubezpieczenia. Obecnie wypłacana emerytura jest świadczeniem obliczonym z uwzględnieniem wyłącznie polskich okresów ubezpieczenia jako świadczenie korzystniejsze. Do obliczenia wysokości emerytury organ rentowy przyjął podstawę wymiaru obliczoną z uwzględnieniem wynagrodzeń z lat 1975-1984 na podstawie art. 18 ust. 3 w/w ustawy. Wnioskodawca przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą w 1985r. i wobec tego przedział czasowy wykraczający poza rok 1984, stanowi o naruszeniu prawa materialnego. Potwierdzeniem okoliczności, która determinowała ściśle określony okres kolejnych 10 lat kalendarzowych jest potwierdzenie kanadyjskiej instytucji ubezpieczeniowej. Przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury z zastosowaniem art. 18 ustawy emerytalnej okresy ubezpieczenia i zamieszkania w Kanadzie potwierdzone przez właściwą instytucję, należy uwzględnić łącznie jako okresy, o których mowa w art. 8 ustawy emerytalnej niezależnie od tego, z zastosowaniem, której podstawy prawno-międzynarodowej ustala się świadczenie. W odniesieniu do Kanady okres uznawany to także okres zamieszkiwania zastosowany celem uzyskania prawa do świadczeń zgodnie z Ustawą Zabezpieczenia Emerytalnego ( (...)), a więc w odniesieniu do przypadku wnioskodawcy okres od 16.11.1985r. Skarżący podniósł, że jeżeli zebrane w sprawie dokumenty dawały organowi odwoławczemu podstawę faktyczną do odtworzenia podstaw wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w spornych latach 1977-1978 - na podstawie uzupełniająco dopuszczonych środków dowodowych, czyli dokumentacji innej niż wymagana przez organ rentowy – to nie zwalniały one od zastosowania obowiązującego przepisu art. 18 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Trafny okazał się zarzut naruszenia prawa materialnego art. 18 ust. 3 ustawy z 17grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z jego treścią, jeżeli w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, zainteresowany nie był ubezpieczony w Polsce, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą.

Wnioskodawca K. Ś. wniosek o emeryturę złożył w 2010r., a w okresie 2009-1990 nie był ubezpieczony w Polsce. Zatem podstawę jego emerytury stanowić musi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym przystąpił on po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą. Z poświadczenia kanadyjskiej instytucji ubezpieczeniowej wynika, że K. Ś. zamieszkał na terenie Kanady 16 listopada 1985r. Kanadyjski system zabezpieczenia społecznego opiera się na trzech filarach. I Filar to powszechna emerytura państwowa w ramach Programu Zabezpieczenia Osób Starszych ( (...)), finansowana z podatków. II Filar to system ubezpieczenia emerytalno-rentowego tzw. Kanadyjski Plan Emerytalny ( C. P. Plan – (...)), a w Prowincji Q. – Q. P. Plan ( (...)), finansowane ze składek na zasadach umowy pokoleniowej i kapitałowej. III Filar to dobrowolne formy oszczędzania w formie zakładowych planów emerytalnych, indywidualnych planów emerytalnych i zbiorczych planów emerytalnych. Dwa pierwsze filary mają charakter publiczny i obowiązkowy, natomiast trzeci jest prywatny i dobrowolny. Świadczenia z Programu Zabezpieczenia Osób Starszych ( (...)) przyznaje i wypłaca kanadyjski odpowiednik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Emerytura w ramach (...) ma charakter powszechny, prawo do niej nie zależy od zatrudnienia. Podstawowym warunkiem jej uzyskania jest zamieszkiwanie na terenie Kanady oraz osiągnięcie wieku emerytalnego. ( por. Bożena Kłos „Kanadyjski System Emerytalny”, Biuro Analiz Sejmowych). Polskę i Kanadę łączy umowa o zabezpieczeniu społecznym podpisana w W. 2 kwietnia 2008r. Zgodnie z art. 1 pkt 1 (d) dla celów niniejszej umowy „okres uznawany” oznacza w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej okres uwzględniany przy ustalaniu prawa do świadczenia zgodnie z ustawodawstwem Rzeczypospolitej Polskiej, który obejmuje okresy składkowe, okresy równorzędne oraz okresy nieskładkowe, a w odniesieniu do Kanady, okres składkowy zastosowany celem uzyskania prawa do świadczenia zgodnie z Planem Emerytalno-Rentowym Kanady ( C. P. Plan), okres, podczas którego wypłacana jest renta z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z tym Planem lub okres zamieszkania zastosowany celem uzyskania świadczenia zgodnie z Ustawą Zabezpieczenia Emerytalnego ( (...)). W myśl 2 ust. 1 umowę stosuje się do ustawodawstwa dotyczącego, w odniesieniu do Rzeczypospolitej Polskiej, między innymi, emerytur. W myśl art. 3, umowę stosuje się do każdej osoby, która podlega lub podlegała ustawodawstwu jednej lub każdej ze Stron, a art. 4 przewiduje równe traktowanie tych osób. Z poświadczenia instytucji kanadyjskiej ( k. 145 akt rentowych) wynika, że K. Ś. ma zaliczony okres od 16 listopada 1985r. do stycznia 2011r. do (...) ( 303 miesiące), a do C. P. Plan ma zaliczony okres od 1986r. do 2009r. ( 24 lata). Z decyzji z dnia 7 marca 2011r., ustalającej emeryturę w wysokości proporcjonalnej wynika, że do ustalenia uprawnień i wysokości emerytury zaliczono wnioskodawcy okres składkowy przebyty w Polsce ( brak okresów nieskładkowych), jak i okres uznawany w Kanadzie od 16.11.1985r. do 31.01.2010r. ( emerytura jest przyznana od 1 lutego 2010r.) Łączny staż ubezpieczeniowy wyniósł 48 lat i 4 miesiące okresów składkowych. Okres od 16 listopada 1985r. do 31 grudnia 1985r. został uwzględniony zatem jako okres składkowy. Nie zmienia tej oceny okoliczność, że wnioskodawca pobiera emeryturę obliczoną tylko z okresów ubezpieczenia w Polsce jako świadczenie korzystniejsze. Z decyzji ustalającej wysokość emerytury proporcjonalnej wynika, że jest to okres uwzględniany przy ustalaniu prawa do świadczenia i traktowany jako okres składkowy. Zatem z dniem 16 listopada 1985r. wnioskodawca przystąpił do ubezpieczenia w rozumieniu art. 18 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Trafnie więc organ rentowy zarzucił, że błędnie Sąd Okręgowy obliczył podstawę wymiaru emerytury z okresu 1976-1985. Wnioskodawca przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą w 1985r. i wobec tego przedział czasowy wykraczający poza rok 1984, stanowi o naruszeniu prawa materialnego. Trafnie też organ wskazuje, że przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury z zastosowaniem art. 18 ustawy emerytalnej, okresy ubezpieczenia i zamieszkania w Kanadzie potwierdzone przez właściwą instytucję, należy uwzględnić łącznie jako okresy, o których mowa w art. 8 ustawy emerytalnej niezależnie od tego, z zastosowaniem, której podstawy prawno-międzynarodowej ustala się świadczenie. W odniesieniu do Kanady okres uznawany to także okres zamieszkiwania zastosowany celem uzyskania prawa do świadczeń zgodnie z Ustawą Zabezpieczenia Emerytalnego ( (...)), a więc w odniesieniu do przypadku wnioskodawcy okres od 16.11.1985r. Z brzmienia art. 8 ustawy o emeryturach i rentach wynika jasno, że przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz przy obliczaniu ich wysokości uwzględnia się okresy ubezpieczenia za granicą. Chodzi zatem nie o okresy zatrudnienia za granicą, które mogą być według prawa polskiego kwalifikowane jako okresy ubezpieczenia, lecz o okresy, które zgodnie z prawem państwa, w którym ubezpieczony w danym okresie przebywał (był zatrudniony) i podlegał ubezpieczeniu, są okresami ubezpieczenia i mogą być na zasadzie art. 8 ustawy o emeryturach i rentach uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz przy obliczaniu ich wysokości w Polsce. Takiej zaś kwalifikacji mogą dokonać właściwe organy ubezpieczeniowe państwa, w którym pobyt, zatrudnienie miało miejsce. Poświadczenie okresów uznawanych wiąże polską instytucję ubezpieczeniowa, a polski organ rentowy nie jest uprawniony do samodzielnej kwalifikacji okresów zatrudnienia ubezpieczonego. ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.10.2006 r., I UK 99/06, OSNP 2007, Nr 23-24, poz. 356). Powyższe oznacza, że podstawa wymiaru emerytury wnioskodawcy nie może być obliczona z okresu 1976-1985, bowiem stosownie do treści art. 18 ust. 3 ustawy emerytalnej, jeżeli w ciągu 20 lat poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę ( w niniejszej sprawie 2009-1990), zainteresowany nie był ubezpieczony w Polsce, podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zainteresowany przystąpił po raz pierwszy do ubezpieczenia za granicą.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 par. 1 kpc orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

W pozostałym zakresie apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

Z treści apelacji nie wynika aby organ rentowy stawiał jakiekolwiek zarzuty, co do wysokości ustalonego przez Sąd Okręgowy wynagrodzenia osiągniętego przez wnioskodawcę w okresie od 1 stycznia 1977r. do 31 marca 1977r. oraz od 1 kwietnia 1977r. do 31 grudnia 1978r. Wręcz przeciwnie, w uzasadnieniu apelacji skarżący pisze, że jeżeli zebrane w sprawie dokumenty dawały organowi odwoławczemu podstawę faktyczną do odtworzenia podstaw wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w spornych latach 1977-1978 - na podstawie uzupełniająco dopuszczonych środków dowodowych, czyli dokumentacji innej niż wymagana przez organ rentowy – to nie zwalniały one od zastosowania obowiązującego przepisu art. 18 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji odnoszące się do wysokości wynagrodzenia, które K. Ś. otrzymał w okresie od 1 stycznia 1977r. do 31 grudnia 1978r. i przyjmuje je za własne. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje tez dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę prawną zebranych dowodów. Sąd Okręgowy przeprowadził szczegółowe postępowanie dowodowe, łącznie z opinią biegłego i na jego podstawie niewadliwie ustalił wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy w spornym okresie od 1.01.1977r. do 31.12. (...). Brak jakichkolwiek zarzutów organu rentowego, co do tych ustaleń prowadzi do wniosku, że nie są one kwestionowane przez apelującego.

Jednocześnie zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy pozwolił na wydanie przez Sąd Apelacyjny orzeczenia reformatoryjnego w odniesieniu do okresu, z którego może być wyliczona podstawa wymiaru emerytury. Okres ten to dziesięciolecie 1975-1984. Wyliczony przez biegłego, na podstawie prawidłowo ustalonych przez Sąd Okręgowy wynagrodzeń, wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z tego dziesięciolecia wyniósł 110,78% i okazał się być wyższy niż dotychczas ustalony. ( 97,98%).