Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 roku

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSO Małgorzata Wasylczuk

Protokolant: Kinga Mistewicz

w obecności Prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 roku

sprawy M. P.

urodzonego dnia (...) w W.

syna B. i M. z domu D.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 02 lipca 2012 r., sygn. akt V K 2291/10, za przestępstwo popełnione w nocy z 02 na 03 sierpnia 2010 r., z art. 289 § 2 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 18 sierpnia 2010 r., zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, sygn. akt VI Ka 1207/12 w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie zasądzenia odszkodowania z urzędu;

II.  Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie dnia 30 października 2013 r., sygn. akt V K 73/11, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt II AKa 162/14 za przestępstwo popełnione w dniu 03 listopada 2010 r., z art. 280 § 2 kk na karę 6 lat pozbawienia wolności, na której poczet zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia 17 listopada 2010 r. i grzywnę na podstawie art. 33 § 2 kk w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

o r z e k a

I.  na podstawie art. 569 § 1 i § 2 kpk, art. 85 kk, art. 86 § 1 kk - w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku, łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w punktach I i II i wymierza M. P. karę łączną 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 577 kpk i art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej w punkcie pierwszym kary łącznej 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zalicza skazanemu M. P. okres odbytej kary pozbawienia wolności w dniu 18 sierpnia 2010 r. oraz od dnia 10 lipca 2014 r. do dnia 09 lipca 2015 r. w sprawie V K 2291/10 oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia 17 listopada 2010 r. i od dnia 10 lipca 2015 r. do dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie V K 73/11;

III.  pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B., Kancelaria Adwokacka, Al. (...) lok. (...), (...)-(...) W., kwotę 147, 60 złotych, w tym stawka podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę skazanego - z urzędu;

V.  wydatkami związanymi z wydaniem wyroku łącznego obciąża Skarb Państwa.

V K 164/15

UZASADNIENIE

M. P. złożył wniosek o wydanie wyroku łącznego, który dotyczyłby kar wymierzonych mu wyrokami wydanymi w sprawie V K 2291/10 oraz w sprawie V K 73/11.

Sąd ustalił co następuje:

M. P. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 02 lipca 2012 r., sygn. akt V K 2291/10, za przestępstwo popełnione w nocy z 02 na 03 sierpnia 2010 r., z art. 289 § 2 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 18 sierpnia 2010 r. Powyższy wyrok został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2013 roku, sygn. akt VI Ka 1207/12 w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie zasądzenia odszkodowania z urzędu.

Następnie M. P. został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie dnia 30 października 2013 r., sygn. akt V K 73/11, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt II AKa 162/14 za przestępstwo popełnione w dniu 03 listopada 2010 r., z art. 280 § 2 kk na karę 6 lat pozbawienia wolności, na której poczet zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia 17 listopada 2010 r. i grzywnę na podstawie art. 33 § 2 kk w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Powyższe zostało ustalone na podstawie następujących dokumentów: dane o karalności (k. 11), odpisy orzeczeń (k. 15, 16-17, 18, 19, 20-21, 22, 23, 24-25, 26-27, 28, 29-31, 32-33, 42), kopia obliczenia kary (k. 34), opinia o skazanym (k. 35), informacja o pobytach i orzeczeniach (k. 36-38) oraz akta spraw V K 73/11, V K 2621/10, V K 2085/10, V K 1763/06, V K 333/10, V K 869/09, V K 2291/10, V K 691/11, V K 284/07.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 569 § 1 i § 2 k.p.k., wyrok łączny wydaje się jeżeli zachodzą warunki do orzeczenia kary łącznej w stosunku do osoby, którą prawomocnie skazano lub wobec której orzeczono karę łączną, przy czym w przypadku osoby skazanej wyrokami różnych sądów, właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Jeżeli zaś w pierwszej instancji orzekały sądy różnego rzędu, wyrok łączny wydaje sąd wyższego rzędu.

Warunki orzeczenia kary łącznej wobec skazanego M. P. określają przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego, w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 r. W myśl art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, przepisów rozdziału IX ustawy, w brzmieniu nadanym tą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tej ustawy. Wszystkie kary zostały orzeczone wobec M. P. przed dniem 01 lipca 2015 r.

Przechodząc zatem do reguł wymiaru kary łącznej wskazać należy, że w myśl art. 85 k.k. połączeniu podlegają kary tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu wymierzone za dwa lub więcej przestępstw popełnionych zanim zapadł pierwszy choćby nieprawomocny wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw. Zważywszy na sytuację prawną skazanego przypomnieć należy treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2005 roku, sygn. akt I KZP 36/04, która uzyskała rangę zasady prawnej i która zachowuje swoją aktualność w realiach tej sprawy, że zawarty w art. 85 kk zwrot: "zanim zapadł pierwszy wyrok" odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa ( opubl. OSNKW 2005/2/13). Zgodnie z wskazaną uchwałą możliwe jest wystąpienie nie tylko jednego zbiegu realnego, ale i dalszych, przy spełnieniu warunków wskazanych w art. 85 k.k. Także przy kolejnych zbiegach, obejmujących drugą, czy trzecią grupę przestępstw zawsze wyjściowym punktem odniesienia będzie pozostawał chronologicznie „pierwszy wyrok”, zamykający kolejne grupy przestępstw pozostających w zbiegu. Mówiąc inaczej oznacza to, że przestępstwa popełnione po dacie pierwszego chronologicznego wyroku mogą utworzyć odrębny zbieg (odrębne zbiegi), który może skutkować orzeczeniem odrębnej kary łącznej, bądź kilku kar łącznych (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2005r., I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13).

Analizując dane o karalności oraz treść wydanych orzeczeń dotyczących M. P., Sąd stwierdził, iż wniosek skazanego o wydanie wyroku łącznego może zostać uwzględniony w całości, tj. co do kary orzeczonej w sprawie o sygn. akt V K 2291/10 oraz co do kary orzeczonej w sprawie o sygn. akt V K 73/11. Przestępstwa objęte tymi skazaniami pozostają w zbiegu realnym, a zatem możliwe było połączenie ich węzłem kary łącznej.

Pierwszym chronologicznie wyrokiem, który zapadł wobec M. P., po wydaniu wyroku łącznego w sprawie V K 691/11 Sądu Rejonowego w Wołominie, a tym samym otworzył kolejny realny zbieg przestępstw, jest wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 02 lipca 2012 r., sygn. akt V K 2291/10, skazujący go za jedno przestępstwo. Warunki do wymierzenia kary łącznej spełnia nadto skazanie wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie dnia 30 października 2013 r., sygn. akt V K 73/11.

Granice kary łącznej pozbawienia wolności wyznacza kara 6 lat pozbawienia wolności wymierzona w sprawie V K 73/11, a także suma kar jednostkowych orzeczonych połączonymi wyrokami, to jest kara 7 lat pozbawienia wolności.

Sąd wymierzył skazanemu karę łączną pozbawienia wolności na zasadzie asperacji. Przy wymiarze kary łącznej, Sąd podzielił pogląd prawny wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 29.10.2009 r, sygn. akt II AKa 189/09, że jako nieporozumienie należy traktować żądanie wymierzenia skazanemu „korzystnej” kary łącznej. Celem wyroku łącznego nie jest bowiem łagodzenie prawnokarnych skutków popełnienia przez sprawcę kilku przestępstw, ale zapobieganie sytuacji, w której sprawca taki, pociągany do odpowiedzialności karnej odrębnie za każde z przestępstw pozostających w zbiegu realnym (art. 85 kk), znajduje się w gorszej sytuacji z perspektywy wymiaru kary niż sprawca, który za takie przestępstwa odpowiada w jednym postępowaniu. Wyrokiem łącznym nie można doprowadzić do pogorszenia sytuacji skazanego w stosunku do tej, w której doszłoby do oddzielnego wykonania poszczególnych kar (KZS 2009/12/57).

Wymierzając karę łączną pozbawienia wolności Sąd zastosował dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, w tym wyrażone również przez związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami.

Kształtując orzeczenie o karze łącznej wobec M. P. Sąd miał na uwadze stosunkowo bliski związek czasowy pomiędzy czynem popełnionym w nocy z 02 na 03 sierpnia 2010 r. w sprawie V K 2291/10, a czynem popełnionym w dniu 03 listopada 2010 r. w sprawie V K 73/11 oraz bliski związek przedmiotowy. Nie można jednak tracić z pola widzenia faktu, iż przestępstwa te popełnione zostały na szkodę różnych pokrzywdzonych, tym samym nie została spełniona przesłanka bliskości podmiotowej.

Wymierzając M. P. karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze opinię Aresztu Śledczego W. – B. (k. 35), z której wynika, że skazany w warunkach izolacji zachowuje się właściwie i regulaminowo. Był wielokrotnie nagradzany regulaminowo, nie był karany dyscyplinarnie. Nie jest uczestnikiem podkultury przestępczej. W stosunku do skazanego nie zachodziła potrzeba stosowania środków przymusu bezpośredniego, nie odnotowano aktów autoagresji. Wykazuje aktywność w zajęciach kulturalno – oświatowych i sportowych. Posiada dość krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw i prowadzonego przed zatrzymaniem trybu życia. Wydana w niniejszej sprawie poprawna opinia o skazanym bez wątpienia stanowi istotną okoliczność przemawiająca na jego korzyść, jednakże nie może zaważyć na wymierzeniu w stosunku do niego kary pozbawienia wolności na zasadzie całkowitego pochłaniania. Zauważyć bowiem należy, iż ta względnie dobra opinia pozwala jedynie ocenić, że proces resocjalizacji skazanego przebiega prawidłowo.

Podsumowując, Sąd nie znalazł przesłanek, by orzec karę łączną pozbawienia wolności w dolnych granicach, tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Zastosowanie zasady absorpcji przy wymiarze tej kary łącznej kłóciłoby się z zasadami prewencji ogólnej oraz szczególnej i w rzeczywistości prowadziłoby do nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw, a do takiej kategorii osób należy zaliczyć M. P.. Nie mogła, bowiem ujść uwadze Sądu wcześniejsza wielokrotna karalność skazanego. Oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie pośredniej stwarza podstawy do orzeczenia kary łącznej w granicach adekwatnych z punktu widzenia zasad prewencji ogólnej i prewencji szczególnej, przy uwzględnieniu zasady racjonalizacji jako podstawowego celu wymiaru kary łącznej oraz zasady humanitaryzmu w stosowaniu kar i środków karnych, a także zasady poszanowania godności człowieka określonej w art. 3 k.k.

Na podstawie art. 577 kpk i art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej 6 (sześciu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności Sąd zaliczył skazanemu okres odbytej kary pozbawienia wolności w dniu 18 sierpnia 2010 r. oraz od dnia 10 lipca 2014 r. do dnia 09 lipca 2015 r. w sprawie V K 2291/10 oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10 listopada 2010 r. do dnia 17 listopada 2010 r. i od dnia 10 lipca 2015 r. do dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie V K 73/11;

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Nadto kierując się treścią § 14 ust. 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kosztów ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), Sąd zasądził również od Skarbu Państwa na rzecz adwokata R. B., Kancelaria Adwokacka, Al. (...) lok. (...), (...)-(...) W., kwotę 147,60 złotych, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną skazanemu z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.