Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów (spr.)

Sędziowie: SO Zenon Stankiewicz

SO Michał Chojnowski

protokolant – p.o. protokolant sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora - Gabriela Żuławskiego

po rozpoznaniu dnia 26 lutego 2016 r.

sprawy R. K. (1) syna W. i K. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 286 §1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 275 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 17 lutego 2015 r. sygn. akt III K 1409/07

przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk wyrok w zaskarżonej części w odniesieniu do R. K. (1) utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od opłaty sądowej za II instancję, wydatkami postepowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 1549,80 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w I instancji oraz kwotę 516,60 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym; kwoty te obejmują podatek VAT

SSO Beata Tymoszów SSO Zenon Stankiewicz SSO Michał Chojnowski

Uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie w sprawie o sygnaturze VI Ka 1299/15

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2015r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie uznał R. K. (1) za winnego popełnienia czynów, zarzucanych mu w punkcie 5 i 6 aktu oskarżenia ( w części odnoszącej się do tego oskarżonego) , kwalifikowanych z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a ustalając, że zostały one popełnione w warunkach art. 91 § 1 k.k., przy zastosowaniu tego przepisu, na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.. wymierzył R. K. (1) karę roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby lat pięciu, oddając oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora sądowego. Nadto, na podstawie art. 33 § 2 k.k. Sąd wymierzył R. K. (1) karę grzywny w liczbie 100 stawek dziennych każda po 30 zł, na poczet której, na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 25 stycznia 2007r. do dnia 15 marca 2007r., uznając tym samym grzywnę za wykonaną w całości. W związku z tymi rozstrzygnięciami Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł również od oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonych szkód w całości poprzez zapłatę – solidarnie, wraz z pozostałymi oskarżonymi - na rzecz (...) Bank (...) S.A. kwot: 4.136,03 zł. i 1468,95 złotych.

W pozostałym zakresie Sąd uniewinnił R. K. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Wyrok w części tyczącej uznania winy i wymierzenia oskarżonemu kar, zaskarżył jego obrońca, który domagał się bądź to uniewinnienia R. K. (1) od przypisanych mu przestępstw bądź też uchylenia wyroku w tej części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się bezzasadna, a przez to zawarte w niej wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie. Apelacja ta ma bowiem, w zestawieniu z pisemnymi motywami zaskarżonego wyroku, charakter typowo polemiczny, zaś prezentowane w niej argumenty sprowadzają się wyrażenia subiektywnych poglądów jej autora. Poza zarzutem związanym z brakiem rozstrzygnięcia o wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną z urzędu w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, który był słuszny, a który powinien jednak znaleźć się w zażaleniu wywiedzionym na podstawie art. 626 k.p.k. , żaden z pozostałych zarzutów nie był trafny.

Nie może być więc mowy o obrazie art. 7 k.p.k., sprowadzającej się do bezzasadnego odmówienia wiary niektórym dowodom ( wyjaśnieniom R. K. (1) i części wyjaśnień D. K. (1) oraz S. K. (1)) i niesłusznym przyznaniu waloru wiarygodności innym ( zeznaniom współoskarżonych i ich pomówieniom), skoro Sąd Rejonowy każdy z tych dowodów przeanalizował całościowo jak i we wzajemnym powiązaniu i logicznie, przekonująco wskazał, dlaczego tylko niektórym fragmentom dał wiarę. Sąd miał zatem w polu widzenia zarówno fakt, że S. K. (1) zaprzeczał, aby oskarżony R. K. uczestniczył w popełnieniu któregokolwiek z przestępstw, jak i to, że obciążający go początkowo współoskarżony D. K. (1) wycofał się z wcześniejszych wyjaśnień, a mimo to słusznie uznał, iż pozostałe dowody są wystarczające dla ustalenia winy oskarżonego. Sąd poddał ocenie wypowiedzi każdego ze wspomnianych współoskarżonych i racjonalnie uzasadnił, dlaczego zaprzeczanie przez nich sprawstwu R. K. (1) nie może być miarodajne. Choć autor apelacji w żadnej mierze nie odniósł się do tych, konkretnych i zindywidualizowanych, argumentów godzi się tylko przypomnieć ( w pełni akceptując wywody sądu orzekającego), że np. S. K. tak dalece mijał się z prawdą, iż przeczył udziałowi w zdarzeniach także samego D. K., który przyznawał się do stawianych mu zarzutów. Tłumaczenie tego z kolei oskarżonego co do powodów wycofania swych wcześniejszych wyjaśnień, trafnie zostało poddane krytyce ze strony sądu I instancji. Abstrahując bowiem od tego, że opisane przez D. K. zachowanie policjantów, mające świadczyć o stosowanym wobec niego „przymusie psychicznym”, z pewnością nie może być tak ocenione, jako że stanowiło prawem dopuszczalną taktykę przesłuchania podejrzanego, to przede wszystkim trudno uwierzyć, aby ów ewentualny „przymus psychiczny” stosowany był tak wybiórczo i tylko w odniesieniu do R. K. (1).

Podobnie nietrafny, a wobec podstaw faktycznych wyroku - również niezrozumiały jest zarzut będący powieleniem tezy, iż wyjaśnienia D. K. (3) nie mogą być uznane za wiarygodne, gdyż powodem ich złożenia i celem działania oskarżonej było przerzucenie właśnie na R. K. części odpowiedzialności za podrobienie dokumentów, które posłużyły do popełnienia przestępstwa oszustwa. Uznając ów dowód za przekonujący i na jego podstawie czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd przyjął przecież wyraźnie, że np. zaświadczenie o zarobkach wystawione na nazwisko A. O. zostało uprzednio podrobione przez S. K. (1) (czyn zarzucany D. K. w punkcie V aktu oskarżenia) lub też podrobione przez samą D. K. (3) (czyn zarzucany D. K. w punkcie VI). Nie można też mówić o zwolnieniu się poprzez oskarżoną z odpowiedzialności, skoro opisała ona, że w obu wypadkach sama wypełniała dokumenty niezbędne do uzyskania kredytu na zakup towarów, a więc dopuściła się przestępstwa oszustwa, towary te odbierała, a w konsekwencji, po ich sprzedaży, otrzymywała należną jej część zapłaty. Wreszcie nie sposób nie zauważyć, że wypowiedzi oskarżonej zawierały szczegółowe informacje, które z punktu widzenia możliwości przypisania czynów zabronionych nie miały istotnego znaczenia, ale które świadczyły o tym, że relacjonowała ona stan faktyczny, nie zaś – tworzyła wersję korzystną dla siebie, na użytek niniejszego postępowania ( k. 323 – 324). Istotne jest również, że wówczas oskarżona w znacznej mierze obciążała również siebie i swojego męża, wspominając o zdarzeniach, o których organy ścigania nie mogły wiedzieć ( np. próba uzyskania kredytu w sklepie (...) położonym w centrum handlowym przy Trasie (...)).

Biorąc wreszcie pod uwagę całość orzeczenia Sądu Rejonowego, to jest uniewinnienie R. K. (1) od pozostałych 6 zarzucanych mu czynów, twierdzenie skarżącego, jakoby postępowanie w niniejszej sprawie pozbawione było obiektywizmu i oparte jedynie na dowodach obciążających oskarżonego, bez głębszej analizy dowodów uniewinniających (sic!), brzmi wręcz kuriozalnie.

Nie podzielając zarzutów i wywodów zawartych w apelacji, Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw, które uwzględnione z urzędu nakazywałyby zmianę lub uchylenie wyroku w zaskarżonej części. Wymierzone R. K. (1) kary, biorąc pod uwagę jego dotychczasowy tryb życia, traktowane być muszą nie tylko jako nie nadmiernie surowe, ale przeciwnie – jako niezwykle wyważone i łagodne, zwłaszcza w kontekście zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Z powyższych względów, w trybie art. 437 § 1 k.p.k., Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Beata Tymoszów SSO Michał Chojnowski