Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Ludmiła Tułaczko (spr.)

Protokolant p.o. protokolant sądowy Aneta Kniaziuk

przy udziale Prokuratora Mariusza Ejflera

po rozpoznaniu dnia 8 marca 2016 r.

sprawy R. F. syna J. i M. z domu S. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 6 sierpnia 2015 r. sygn. akt III K 165/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego R. F. od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. Ś. kwotę 619,92 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w drugiej instancji oraz podatek VAT.

SSO Maciej Schulz SSO Beata Tymoszów SSO Ludmiła Tułaczko

Sygn. akt VI Ka 1338/15

UZASADNIENIE

R. F. został oskarżony o to, że:

w dniu 19.02.2009r. w W. przy ul. (...) z G., działając z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. w ten sposób, że wprowadził w błąd pracownika (...) Sp. z o.o. co do tożsamości osoby zawierającej za pośrednictwem sklepu internetowego O..pl umowę o nr (...) z dnia 17.02.2009r. o świadczenie usług telekomunikacyjnych na dane abonenta K. W., a następnie, w celu użycia za autentyczną, podrobił ww. umowę poprzez złożenie podpisu K. W. pod pozycją abonenta, czym spowodował straty w łącznej wysokości 2 990,86 zł ma szkodę (...) Sp. z o.o. i jej następcy prawnego – (...) S.A. z siedzibą w W.

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Po rozpoznaniu sprawy o sygn. III K 165/14 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2015 r. orzekł:

1.  oskarżonego R. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to skazał go a na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 2 990,86 zł (dwa tysiące dziewięćset dziewięćdziesiąt 86/100 złotych),

3.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych zarejestrowanych pod poz. Drz (...), (...), k. 73, 75 poprzez pozostawienie w aktach sprawy,

4.  zasądził od Skarbu Państwa kwotę 588 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej z urzędu na rzecz adw. J. Ś..

5.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego z kosztów postępowania w całości, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonego R. F., która zaskarżyła wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzuciła w oparciu o art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2, 3 k.p.k.:

1.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 286 § 1 k.k. poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżony swym zachowaniem wypełnił ustawowe znamiona przestępstwa oszustwa, w sytuacji gdy w zarzucanym zachowaniu oskarżonego brak elementu zamiaru umyślnego wprowadzenia w błąd operatora telefonicznego celem osiągnięcia korzyści majątkowej, z tego też względu oskarżony nie wypełnił podmiotowych i przedmiotowych znamion czynu z art. 286 § 1 k.k.,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że zachowanie oskarżonego polegające na złożeniu podpisu w dniu 19 lutego 2009 roku na umowie nr (...) z dnia 17 lutego 2009 roku stanowi przestępstwo z art. 270 § 1 k.k., podczas gdy okoliczność potwierdzenia przez oskarżonego złożenia podpisu na umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych w miejsce K. W., uzyskanie przez oskarżonego jej zgody na powyższe działanie oraz fakt, iż do zdarzenia nie doszłoby w sytuacji należytego wykonania obowiązków przez pracownika firmy kurierskiej, wywołało u oskarżonego przekonanie, iż swoim zachowaniem nie popełnia czynu zabronionego, powinny skutkować uniewinnieniem ewentualnie przyjęciem, iż zachowanie oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 270 § 2a k.k, co w konsekwencji miałoby istotny wpływ za sankcję karną, a nawet umożliwiało odstąpienie od ukarania stosownie do przepisów postępowania karnego,

3.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 167 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. polegającego na zaniechaniu dopuszczenia z urzędu dowodu w postaci zeznań kuriera firmy (...) Sp. z o.o. doręczającego w dniu 19 lutego 2008 roku na adres. ul. (...) z G. (...). 1 w W. umowę na usługi telekomunikacyjne na okoliczność sposobu wypełnienia przez niego obowiązków na rzecz operatora sieci O., spółki (...) Sp. z o.o. oraz obowiązujących w tym okresie procedur weryfikacyjnych abonentów w danej spółce,

4.  obrazę prawa procesowego, tj. art. 7 k.p.k. art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności i dowodów ujawnionych w postępowaniu, a w konsekwencji dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez:

• całkowitą odmowę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, z powodu tego, iż wyjaśnień tych nie potwierdziła świadek K. W. i w konsekwencji uznanie zeznań K. W. za w pełni wiarygodne, w sytuacji gdy zeznania ww. świadka zawierają liczne nieścisłości, niekonsekwencje wypowiadanych treści, a w szczególności:

- w zakresie zgody świadka na podpisanie w jej imieniu przez oskarżonego, umowy w lutym 2009 roku. W jednej części zeznań świadek zeznawała, iż nie wyrażała zgody na podpisanie trzeciej umowy, by następnie podważyć swoją wypowiedź słowami „ Nie wydaje mi się abym zgodziła się aby oskarżony w moim imieniu podpisał trzecią umowę ale tego nie wykluczam."

- w zakresie jakim zeznania dotyczyły przesłania przez nią oskarżonemu skanu dowodu osobistego oraz skanu prawa jazdy. W pierwszej fazie wypowiedzi świadek stanowczo zaprzeczyła, by przesyłała R. F. skany ww. dokumentów twierdząc, iż nie pamięta, by to uczyniła, by ostatecznie stwierdzić, iż przesłała skany celem zawarcia przez oskarżonego umowy.

- w zakresie wskazywanego przez siebie celu w jakim przesłała skan dowodu osobistego oraz skan prawa jazdy. Zgodnie z treścią zeznań dokumenty ww. miały służyć zawarciu dwóch pierwszych umów, na które świadek wyraziła zgodę, gdy tymczasem zestawienie dat zawierania poszczególnych umów oraz daty maila, którym dokumenty zostały przesłane wskazuje, iż zeznania K. W. w tym zakresie nie odpowiadają rzeczywistości,co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, albowiem z treści obszernych choć niekonsekwentnych i niespójnych zeznań K. W. pod rozwagę przy wyrokowaniu wzięte zostały wyłącznie okoliczności świadczące przeciwko oskarżonemu. Fakt, iż świadek zeznawała odmiennie w zakresie tych samych okoliczności powinien skutkować odmową wiarygodności zeznań świadka, a nie oskarżonego.

•

uznaniu przez Sąd, iż oskarżony wykorzystał lukę w systemie weryfikacji danych osobowych abonentów spółki telekomunikacyjnej w przypadku nabywania usług drogą internetową. W sytuacji, gdy dany podmiot świadczy usługi na skalę światową w tym poprzez Internet, wprowadza odpowiedni w swojej ocenie bezpieczny system weryfikacyjny abonentów. Jak wynika zaś z zeznań świadka pracownika pokrzywdzonej spółki - (...), kurierzy dostarczający umowy (do rąk własnych) zobowiązani są do potwierdzenia tożsamości klienta, mają procedury w tym zakresie, których powinni przestrzegać. W sytuacji zatem gdy to spółka (regulaminem świadczenia usług) określa zasady zawierania umów drogą internetową, nie może być mowy o, jak to stwierdził Sąd, luce w systemie weryfikacji, albowiem taki system został przez dany podmiot wprowadzony i jest praktykowany i brak podstaw w niniejszym postępowaniu do oceny stosowanego systemu,

•

poprzez dowolne uznanie, iż pracownicy firmy zewnętrznej (kurierskiej) podlegają kontroli operatora telefonicznego w sytuacji, gdy zeznający w tej kwestii świadek M. M. (2) zeznał, iż „Nie wiem czy kurierzy są rozliczani ze swojej działalności i w jaki sposób",

•

poprzez uznanie, iż oskarżony w celu osiągnięcia korzyści wprowadził operatora w błąd, co o osoby abonenta, w sytuacji gdy z racji faktu niewypełnienia obowiązków przez kuriera firmy (...) Sp. z o.o. — tj. konieczności sprawdzenia tożsamości osoby podpisującej się na dokumencie umowy z osobą widniejącą na umowie, czy też wykazania się przez podpisującego umowę stosownym upoważnieniem, wnioskować należy, iż operator telefoniczny nie został wprowadzony w błąd przez oskarżonego. Jak wynika bowiem z zeznań M. M. (2) - „bez upoważnienia dla osoby odbierającej umowę nie powinno dojść do zawarcia umowy”, oraz, że „Kurierzy mają swoje procedury w jaki sposób mają weryfikować klienta i w jaki sposób podpisać umowę i tych procedur powinni przestrzegać. Niedopełnienie procedur jest naruszeniem obowiązków.

Z ostrożności procesowej w sytuacji uznania przez Sąd, iż w sprawie niniejszej nie został naruszony przepis prawa materialnego wskazany w punkcie 1 zarzutów, obrońca zarzuciła na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i 438 pkt. 3 k.p.k.:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony R. F. swoim zachowaniem wyczerpał podmiotowe - m.in. zamiar i przedmiotowe znamiona przypisywanego mu czynu, podczas gdy z treści zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynika, iż do zawarcia umowy doszło wyłącznie na skutek zgody K. W. oraz nie wywiązania się z obowiązków ze strony pracownika firmy kurierskiej działającej na rzecz (...) Sp. z o.o., co wyklucza po stronie oskarżonego zamiar wprowadzenia operatora telefonicznego w błąd celem osiągnięcia korzyści majątkowej, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, że oskarżony swym zachowaniem nie wyczerpał dyspozycji art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k.

⚫

obrazę prawa materialnego tj. art. 46 §1 k.k. poprzez jego zastosowanie i zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. kwoty 2990,86 zł w sytuacji , gdy pokrzywdzona spółka stosownie do brzmienia ww. przepisu nie złożyła w terminie przewidzianym stosownymi przepisami wniosku o naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem,

⚫

obrazę prawa procesowego tj. art. 49a k.p.k. polegającą na zobowiązaniu oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) S. A. kwoty 2990.86 zł w sytuacji, gdy pokrzywdzona spółka w trakcie rozprawy głównej aż do czasu przesłuchania jej przedstawiciela nie złożyła wniosku o naprawienie szkody, a wniosek złożony w trakcie zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa uznać należy za przedwczesny, albowiem w momencie złożenia zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa nie była znana osoba rzekomego sprawcy, tj. nie wydane zostało jeszcze wtedy postanowienie o przedstawieniu zarzutów. Na rozprawie głównej zaś wniosek ten nie został złożony.

Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k, i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. w związku z art. 440 k.p.k. obrońca wniosła o:

⚫

zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego R. F. od zarzucanych mu czynów z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. i w konsekwencji uchylenie obowiązku nałożonego na oskarżonego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku.

⚫

zasądzenie na rzecz obrońcy z urzędu R. F. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w instancji odwoławczej, wskazując, iż koszty te nie zostały uiszczone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego nie jest zasadna zaś wskazane w niej zarzuty okazały się niesłuszne. Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które znalazły potwierdzenie w toku postępowania przed sądem odwoławczym. Na wniosek obrońcy oskarżonego R. F., sąd II instancji w trybie art. 452 § 2 k.p.k. dopuścił dowód z zeznań świadka R. S., który z ramienia firmy kurierskiej (...) dostarczył w dniu 19.02.2009r. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z aparatem komórkowym N. (...) do mieszkania nr (...) położonego w W. przy ulicy (...) z G. 140 D, które oskarżony w tym czasie wynajmował od E. C.. Świadek nie pamiętał okoliczności związanych z doręczeniem tej przesyłki. Przedstawił ogólne zasady obowiązujące kurierów firmy (...). Zeznał, że podczas swojej pracy zdarzały się sytuacje, że kurier nie został wpuszczony do mieszkania. Ktoś z domowników odbierał umowę na korytarzu klatki schodowej a następnie zwracał ją już podpisaną z wyjaśnieniem, że osoba uprawniona do odbioru telefonu i podpisania umowy jest chora, nie może wyjść z mieszkania i rozmawiać z kurierem. Świadek potwierdził zeznania M. M. (2), że w takiej sytuacji powinien żądać okazania oryginałów dokumentów np. dowodu osobistego lub prawa jazdy osoby wpisanej do umowy. Tymczasem, jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartą za pośrednictwem Internetu w dniu 17.02.2009r. podpisał w dniu 19.02.2009r. oskarżony R. F. podrabiając podpis K. W.. Zeznania świadka R. S. korespondują z zeznaniami M. M. (2) i potwierdzają ustalenia sądu I instancji, który opierając się na zeznaniach M. M. (2) z firmy (...) stwierdził, że oskarżony R. F. wykorzystał luki w identyfikacji osoby uprawnionej do podpisania umowy i odbioru telefonu komórkowego dostarczonego za pośrednictwem firmy kurierskiej (...). Sąd rejonowy prawidłowo ustalił, że oskarżony wprowadził w błąd firmę (...), która jest następcą prawnym firmy (...). Błąd ten dotyczył osoby abonenta, który podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych przyjmując na siebie zobowiązanie do opłacania przez okres 24 miesięcy abonamentu w kwocie 299,99 zł i spłaty telefonu komórkowego N. (...) o wartości 2099 zł. Oskarżony R. F. sfałszował umowę z dnia 17.02.2009r. podpisując się imieniem i nazwiskiem K. W.. Wbrew zarzutom apelacji należy stwierdzić, że działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej bowiem nie miał możliwości wywiązania się z postanowień tej umowy. W lutym 2009r. oskarżony pozostawał bez stałej pracy i stałych źródeł utrzymania. Dodatkowo musiał liczyć się z rozpoczęciem odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym. Obrońca w apelacji zarzuca, że brak zamiaru doprowadzenia firmy (...), następcy prawnego C., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wynika z porozumienia oskarżonego z K. W.. Według skarżącego, K. W. zgodziła się na to aby R. F. podpisał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 17.02.2009r. jej imieniem i nazwiskiem i w razie trudności w opłacaniu rachunków zobowiązała się do świadczeń za oskarżonego. Skarżący powołuje się na dodatkowy argument, który ma przemawiać za tym stanowiskiem a mianowicie na to, że w przeddzień podpisania umowy, tj. w dniu 18. 02. 2009r. K. W. przesłała oskarżonemu drogą mailową dowody opłacania przez nią rachunków za świadczenie usług telekomunikacyjnych w ramach poprzednich dwóch umów, które podpisała we własnym imieniu ale aparaty telefoniczne przekazała oskarżonemu do wyłącznego użytku. Kontrola instancyjna wykazała, że powyższe zarzuty są niezasadne. Gdyby doszło do sytuacji przedstawionej przez obrońcę to także trzecia umowa z dnia 17.02.2009r. zostałaby zawarta w taki sam sposób jak dwie poprzednie. Umowy z 11.09.2008r. i 11.12.2008r. zostały zawarte przez K. W. za pośrednictwem Internetu. Jako adres dostarczenia przesyłek w postaci telefonów komórkowych wskazała miejsca swojego zamieszkania w miejscowości M.. Sąd odwoławczy powołuje się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.10.2015r. sygn. III KK 148/15, który stwierdza, że: „Następstwem przyjęcia szerokiego rozumienia pojęcia mienie jest również szerokie traktowanie terminu niekorzystne rozporządzenie mieniem zaliczając do niego wszelkie działania bądź sytuacje, które w majątku pokrzywdzonego powodują niekorzystne zmiany. Dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, że w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru zapłacić za uzyskane świadczenie. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia w błąd przez sprawcę. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia”. Należy więc stwierdzić, że gdyby pokrzywdzony - firma (...) następca C. wiedział, że umowę faktycznie podpisała osoba bez stałego źródła dochodu, to ze względu na duże ryzyko niepłacenia rachunków za abonament, nie podpisałaby takiej umowy. Faktycznie doszło do uszczuplenia aktywów pokrzywdzonego bowiem żadna kwota pieniędzy nie wpłynęła na konto O. z tytułu zawarcia umowy z dnia 17.02.2009r. Przez okres 4 miesięcy oskarżony nie płacił rachunków za abonament powodując straty w kwocie 892,86 zł. Jednocześnie korzystał z nowoczesnego telefonu komórkowego N. (...) do dnia 30.06.2009r. kiedy to firma (...) zablokowała połączenia. W tym aspekcie wyjaśnienia oskarżonego, który powoływał się na zgodę K. W., która za niego opłacałaby rachunki, także te powstałe w wykonaniu trzeciej umowy z dnia 17.02.2009r. nie podważają prawidłowość rozstrzygnięcia sądu I instancji. Argumenty przedstawione przez obrońcę nie znajdują potwierdzenia w treści zgromadzonych dowodów bowiem żaden z rachunków wystawionych w ramach umowy z dnia 17.02.2009r. nie został przesłany do K. W. do miejscowości M.. Rachunki przychodziły na adres korespondencyjny oskarżonego w W. przy ulicy (...) z G. (...). K. W. nie zapłaciła żadnego z tych rachunków twierdząc, że nie wiedziała o umowie z dnia 17.02.2009r. Istotnie, świadek dostarczyła oskarżonemu drogą mailową dowody opłacenia rachunków za poprzednie umowy lecz trzeba wskazać, że pieniądze pochodziły z jej konta. Zobowiązała się naprawić szkodę wyrządzoną O. z tytułu dwóch pierwszych umów, które podpisała swoim imieniem i nazwiskiem. Nawet jeżeli oskarżony namawiał K. W. do podpisania trzeciej umowy, tak jak dwóch poprzednich, to podpisując się za nią na umowie z dnia 17.02.2009r. niewątpliwie wprowadził w błąd pokrzywdzonego - firmę (...). Wykorzystał także przesłane drogą mailową w dniu 15.10.2009r. zeskanowane dokumenty w postaci dowodu osobistego oraz prawa jazdy K. W.. Te dokumenty, jak wynika z zeznań świadka, służyły do podpisania drugiej umowy, co potwierdza data ich przesłania oskarżonemu za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że sąd I instancji prawidłowo przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Wymierzona oskarżonemu kara w myśl art. 438 pkt 4 k.p.k. nie jest rażąco niewspółmiernie surowa. Została dostosowana do zawinienia i realizuje cele prewencyjne i wychowawcze. Zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę okoliczności wskazane w art. 53 § 1 k.k. w tym wielokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko mieniu.

Nie można także uznać za zasadny zarzut naruszenia art. 46 § 1 k.k. Wniosek o naprawienie szkody złożył upoważniony pracownik firmy (...) w dniu 3.12.2010r. podczas postępowania przygotowawczego, przed postawieniem zarzutów R. F.. Tym samym został zachowany termin wskazany w art. 49 a k.p.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015r. Przepis art. 49 a k.p.k. nie określa początkowego terminu do złożenia takiego wniosku, a jedynie termin końcowy - wniosek został złożony przed zakończeniem pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie głównej. Obrońca powołuje się na pogląd komentatora – C. K. w opracowaniu pt. „Obowiązek naprawienia szkody a reguła onus probandi”. Autor stwierdza, że początkowy termin do złożenia wniosku o naprawienie szkody to data przedstawienia zarzutów w postępowaniu przygotowawczym. Tego poglądu sąd odwoławczy nie podziela kierując się literalnym brzmieniem art. 49 a k.p.k.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku. Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienie w treści art. 624 § 1 k.p.k.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Maciej Schulz SSO Beata Tymoszów