Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Joanna Kończyk

Protokolant: protokolant sądowy S. N.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2016 r. w S. sprawy

z powództwa Miasta S.

przeciwko I. C., W. C., P. C. i L. C. (1)

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym I. C., W. C., P. C. i L. C. (1), aby opróżnili, opuścili i wydali powodowi Miastu S. lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku nr (...) przy ul. (...) w S.;

II.  orzeka, iż pozwanym nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Miasta S.;

III.  nie obciąża pozwanych kosztami procesu należnymi powodowi.

Sygn. akt I C 1425/15

UZASADNIENIE

Powód – Miasto S. wniósł pozew przeciwko Z. H. o opuszczenie, opróżnienie i wydanie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w S.. Uzasadniając żądanie pełnomocnik powoda wskazał, że Miasto S. jest właścicielem tego lokalu, a pozwany zajmował go na mocy umowy użyczenia tymczasowego pomieszczenia pozwanemu. Wobec nieprzedłużenia przedmiotowej umowy pozwany Z. H. zajmuje lokal bez tytułu prawnego.

Pozwany Z. H. na rozprawie w dniu 01.10.2014 r. oświadczył, iż w przedmiotowym lokalu zamieszkuje wraz z konkubiną oraz dwójką małoletnich dzieci: córką konkubiny oraz ich wspólnym synem.

Sąd Rejonowy w Słupsku postanowieniem z dnia 23.10.2014 r. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych konkubinę Z. I. C., a także jej małoletnie dzieci: W. C. oraz P. C..

Na rozprawie w dniu 02.02.2015 r. pozwana I. C. oświadczyła, iż w chwili obecnej przebywa na urlopie wychowawczym, a w przypadku eksmisji nie będzie miała gdzie się z dziećmi podziać.

Na rozprawie w dniu 27.11.2015 r. pozwana I. C. oświadczyła, że Z. H. opuścił przedmiotowy lokal mieszkalny i pozwana nie wie, gdzie obecnie przebywa. W chwili gdy pozwany wyprowadził się I. C. była w kolejnej ciąży i następnie urodziła córkę L. C. (1). Postanowieniem wydanym na tej rozprawie Sąd Rejonowy w Słupsku wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanej małoletnią L. C. (1).

Postanowieniem z dnia 21.01.2016 r. wobec nie wskazania przez pełnomocnika powoda aktualnego adresu zamieszkania pozwanego Z. H. Sąd Rejonowy w Słupsku zawiesił postępowanie.

Pismem procesowym z dnia 05.02. 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa powództwo wobec Z. H. i zrzeka się roszczenia oraz wnosi o podjęcie i kontynuowanie postępowania wobec pozostałych pozwanych.

Postanowieniem z dnia 29.02.2016 r. Sąd Rejonowy w Słupsku podjął postępowanie i umorzył je w części tj. co do pozwanego Z. H..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10.12.2008 r. pomiędzy Miastem S. a E. i Z. H. doszło do zawarcia umowy użyczenia tymczasowego pomieszczenia, na mocy której E. H. oraz Z. H. zostało na okres sześciu miesięcy użyczone do używania pomieszczenie tymczasowe, znajdujące się w S. przy ul. (...). Na mocy postanowień tejże umowy E. i Z. H. zobowiązani byli do upuszczenia użyczonego pomieszczenia do dnia 10.06.2009 r.

(bezsporne, nadto: umowa z dnia 10.12.2008 r. – k. 4 – 4v.)

Na mocy postanowień umowy użyczenia tymczasowego pomieszczenia strony oświadczyły, iż przedmiotowe tymczasowe pomieszczenie nie posiada statusu lokalu, lokalu socjalnego ani lokalu zamiennego w rozumieniu ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego. Nadto oddanie pomieszczenia tymczasowego do użytkowania osobie trzeciej wymaga zgody Miasta S..

(bezsporne, nadto: umowa z dnia 10.12.2008 r. – k. 4 – 4v.)

Pismem z dnia 20.07.2009 r. Miasto S. wezwało E. i Z. H. do dobrowolnego opróżnienia, opuszczenia i przekazania zajmowanego lokalu.

(bezsporne, nadto: pismo z dnia 20.07.2009 r. – k. 6)

W lokalu, będącym własnością Miasta S. zamieszkują obecnie I. C. oraz jej małoletnie dzieci: W. C., P. C. i L. C. (2). I. C. wraz z małoletnimi dziećmi w lokalu tym zamieszkuje przynajmniej od dnia 04.01.2014 r., kiedy wyprowadziła się od męża i zamieszkała ze Z. H., z którym nawiązała relację partnerską. Po zamieszkaniu ze Z. H. I. C. urodziła P. C., zaś po roku zaszła w kolejną ciążę. Wówczas Z. H. opuścił lokal przy ul. (...). I. C. urodziła córkę L. C. (1). W dniu 14.09.2015 r., za zgodą I. C. jej mąż wymeldował ją i dzieci spod adresu ul. (...) w S..

(bezsporne, nadto dowód: notatka służbowa z dnia 09.10.2014 r., oświadczenie z dnia 09.10.2014 r. k. 31, zaświadczenie o zameldowaniu k. 92)

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w sprawie był co do zasady bezsporny. W świetle poczynionych ustaleń faktycznych Sąd nie miał wątpliwości, że pozwani nie posiadają statusu lokatora (byłego lokatora) w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j. tekst Dz.U.2015.150 z późn. zmianami). Pozwana I. C. wraz z dziećmi zamieszkała wraz z małoletnimi dziećmi w lokalu położonym w S. przy ul. (...) nie posiadając żadnego tytułu prawnego do tego lokalu i w chwili, gdy taki tytuł nie przysługiwał również Z. H..

W świetle przepisów w/w ustawy i orzecznictwa nie sposób było przyjąć za powodem, że przedmiotowy lokal nie stanowi lokalu w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 4 ilekroć w ustawie jest mowa o lokalu - należy przez to rozumieć lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a także lokal będący pracownią służącą twórcy do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki; nie jest w rozumieniu ustawy lokalem pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, w szczególności znajdujące się w budynkach internatów, burs, pensjonatów, hoteli, domów wypoczynkowych lub w innych budynkach służących do celów turystycznych lub wypoczynkowych. Jak wynika z powyższego pomieszczenie tymczasowe w omawianym przypadku należało zakwalifikować jako lokal, albowiem niewątpliwie pomieszczenie to służy do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Nie ma zatem znaczenia zapis § 1 ust. 3 łączącej strony umowy, liczy się faktyczny sposób wykorzystywania pomieszczenia przez pozwanych. Stanowisko takie znajduje oparcie w poglądach Sądu Najwyższego, który w swoim orzeczeniu z dnia 09.02.2007 r., wskazał, że pierwszoplanowe znaczenie dla uznania za lokal służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych ma faktyczny sposób jego wykorzystywania, nie zaś jego przeznaczenie.

Z kolei zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego ilekroć w ustawie jest mowa o lokatorze - należy przez to rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

Podstawą żądania powoda jest art. 222 kc, z którego wynika, że właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W niniejszej sprawie przesłanki z art. 222 kc nie były pomiędzy stronami sporne. Dodatkowo fakt zajmowania lokalu przez pozwanych bez tytułu prawnego potwierdzały dokumenty zgromadzone w aktach lokalowych. Z dokumentów tych wynika, co nie było przez pozwanych kwestionowane, iż Z. H. od dnia 10.06.2009 r. zajmował lokal położony w S. przy ul. (...) bez tytułu prawnego.

Wzgląd na powyższe uzasadniał orzeczenie eksmisji wobec pozwanych I. C., W. C., P. C., L. C. (1), o czym orzeczono w pkt I wyroku. Niewątpliwym jest, iż osoby te do przedmiotowego lokalu wprowadziły się po zakończeniu umowy łączącej powoda i Z. H.. Spostrzeżenie to ma takie znaczenie, że osoby te nie mogły nabyć tytułu prawnego do lokalu, albowiem na moment ten Z. H. prawem tym już nie dysponował. Stąd wykluczone było uznanie, iż wezwani do udziału w sprawie pozwani są lokatorami w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów. Byli oni bowiem osobami, które nigdy nie miały jakiegokolwiek tytułu prawnego do zajmowania lokalu i które, mimo braku takiego tytułu, nadal w lokalu przebywają (por. uzasadnienie uchwały SN z 17.06.2003r., III CZP 41/03, OSNC 2004/7-8/105). W takiej sytuacji zastosowanie miały przepisy art. 222 kc, lecz brak było podstaw do zastosowania ustawy o ochronie praw lokatorów wraz z przepisami o obligatoryjnym orzeczeniu o lokalu socjalnym.

Norma art. 24 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi bowiem, iż prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobie, która samowolnie zajmuje lokal i wobec której sąd nakazał opróżnienie lokalu, chyba że przyznanie lokalu socjalnego byłoby w świetle zasad współżycia społecznego szczególnie usprawiedliwione. Zgodnie z zaakceptowanym w orzecznictwie stanowiskiem Sądu Najwyższego (uchwała z dnia 20.05.2005r., sygn. III CZP 6/05, OSNC 2006/1/1) osoba samowolnie zajmująca lokal mieszkalny może wytoczyć powództwo o ustalenie uprawnienia do zawarcia z gminą umowy o najem lokalu socjalnego. Z tych względów orzeczono jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc w pkt III wyroku. Troje z pozwanych to osoby małoletnie, nie osiągające żadnych dochodów. Pozwana I. C. nie pracuje, opiekuje się dziećmi, przebywa na urlopie wychowawczym. Pozwana posiada zadłużenie z tytułu opłat za lokal przy G. 10/8 w S., które zostało jej decyzją powoda, okazaną na rozprawie, rozłożone na raty. Małoletni pozwani nie mieli żadnego wpływu na decyzję podjętą przez I. C. o zamieszkaniu ze Z. H.. Z kolei obciążenie kosztami procesu samej I. C. w istocie byłoby obciążeniem tymi kosztami również małoletnich, jako że nie posiadają oni własnych dochodów. W tej sytuacji obciążenie pozwanych kosztami procesu stałoby w ocenie Sądu w sprzeczności z zasadami słuszności i współżycia społecznego.