Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 29 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: sekr. Sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lutego 2016 r. w Ł.

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w W.

przeciwko R. A.

o zapłatę

zasądza od pozwanej R. A. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w W. kwotę 1.175,50 zł. (jeden tysiąc sto siedemdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt groszy) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, przy czym począwszy od 1 stycznia 2016 roku nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 210 zł. (dwieście dziesięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 2225/15

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2015 roku powód (...) spółka z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej R. A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.175,50 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 28 listopada 2013 r. za pośrednictwem internetu udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 1.000 zł. Pożyczka powinna być zwrócona do 28 grudnia 2013 r. Całkowity koszt pożyczki wynosi 1.175,50 zł., gdyż poza kwotą pożyczki pozwana zobowiązała się do zapłaty opłaty administracyjnej w kwocie 175,50 zł.

(pozew k. 2-4)

W dniu 2 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy dla Lublina- Zachód w L. wydał nakaz zapłaty, w którym nakazał pozwanej, aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 1.175,50 zł. z umownymi odsetkami od dnia 31 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 210 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

(nakaz zapłaty k. 4 v.)

Od powyższego orzeczenia pozwana złożyła sprzeciw, którym zaskarżyła w całości nakaz zapłaty. W uzasadnieniu pozwana wniosła o umorzenie odsetek i rozłożenie należności dochodzonej w pozwie na raty w kwocie po 70 zł. miesięcznie. Pozwana potwierdziła zawarcie umowy pożyczki w dniu 28 listopada 2013 r. oraz zobowiązanie do jej zwrotu do dnia 28 grudnia 2013 r. Reneta A. wskazała na swoją trudną sytuację materialną wynikającą z samodzielnego utrzymywania 19 letniego syna oraz spłacania rat na rzecz 3 wierzycieli w łącznej kwocie 1.100 zł. miesięcznie.

(sprzeciw k. 6- 7)

Postanowieniem z dnia 7 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne złożenie sprzeciwu.

(postanowienie k. 10)

W pozwie złożonym na urzędowym formularzu w dniu 2 lipca 2015 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(pismo pełn . powoda k. 13- 14)

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu pozwana powtórzyła swoje wcześniejsze stanowisko.

(sprzeciw k. 36- 37)

W piśmie procesowym z 27 października 2015 r. powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Ponadto powód nie wyraził zgodę na ograniczenie roszczenia w zakresie odsetek oraz rozłożenie należności na raty.

(pismo procesowe k. 46)

Na terminie rozprawy w dniu 29 lutego 2016 roku pełnomocnik powoda i pozwana nie stawili się.

(protokół rozprawy k. 51)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 listopada 2013 r. R. A. zawarła z L..pl spółka z o.o. umowę pożyczki, na mocy której, otrzymała kwotę 1.000 zł.

(okoliczność bezsporna, potwierdzenia przelewów k. 21 i k. 22)

Pismem z dnia 30 czerwca 2014 r. powód wezwał R. A. do zapłaty kwoty 1.249,70 zł. tytułem spłaty pożyczki nr (...).

(wezwanie do zapłaty k. 20)

Przed dniem 15 stycznia 2015 r. powód L..pl spółka z o.o. zmienił firmę na (...) spółka z o.o. z siedzibą w W..

(odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 17- 18)

W sierpniu 2015 R. A. otrzymała wynagrodzenie za pracę w kwocie 1.611,79 zł. W dniu 27 sierpnia 2015 r. pozwana dokonała przelewu dwóch kwot po 250 zł. na rzecz (...) S.A. i Banku (...) S.A., kwoty 570 zł. na rzecz (...) Bank (...) S.A., kwoty 100 zł. na rzecz F. Bank i kwoty 70 zł. na rzecz (...) S.A.

(potwierdzenia operacji k. 38- 42)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził od R. A. zapłaty kwoty 1.175,50 zł. wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego
w stosunku rocznym od dnia 31 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty z tytułu zawartej w dniu 28 listopada 2013 r. umowy pożyczki. Pozwana potwierdziła zawarcie umowy pożyczki oraz nie kwestionowała roszczenia powoda zarówno co do zasady, jak i wysokości. W konsekwencji wysokość dochodzonej kwoty Sąd uznał za bezsporną, jednocześnie przyjmując, że powód przedkładając opisane dokumenty udowodnił zadłużenie pozwanej w wysokości w nich wskazanej.

Natomiast pozwana wniosła o umorzenie odsetek i rozłożenie należności dochodzonej w pozwie na raty w kwocie po 70 zł. miesięcznie, na co powód nie wyraził zgody. Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten daje Sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Uprawnienie do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje Sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby go na niepowetowane szkody. Oczywistym jest przy tym, iż rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty może mieć miejsce li tylko wówczas, gdy jego spełnienie w tej formie jest przez pozwanego obiektywnie możliwe. O ile, bowiem rolą omawianego rozwiązania jest wydłużenie terminu zapłaty świadczenia przez dłużnika, a tym samym, uchronienie go od postępowania egzekucyjnego oraz naliczania kolejnych odsetek, o tyle rozwiązanie to nie może naruszać praw wierzyciela i doprowadzać do jego pokrzywdzenia, co niewątpliwie nastąpiłoby, gdyby sytuacja finansowa dłużnika nie dawała realnych szans na terminową spłatę świadczenia w ratach. Taki właśnie przypadek zdaniem Sądu ma miejsce na gruncie niniejszej sprawy. R. A. prowadzi gospodarstwo domowe razem ze swoją matką oraz dziewiętnastoletnim synem. Pozwana pracuje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, za co otrzymuje wynagrodzenie w wysokości ok. 1600 zł., które stanowi jej jedyne źródło dochodu. Co miesiąc pozwana spłaca swoje zobowiązania w łącznej kwocie 1.400 zł. miesięcznie. W świetle przytoczonych okoliczności, w ocenie Sądu brak jest obiektywnych podstaw do przyjęcia, że pozwana uregulowałaby wobec powoda zasądzone przez Sąd świadczenie w przypadku jego rozłożenia na raty. Poza tym R. A. z wyjątkiem złożenia potwierdzeń dokonania przelewów w dniu 27 sierpnia 2015 r. nie udowodniła w żaden sposób swojego wniosku o rozłożenie należności na raty.

W niniejszej sprawie strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Wobec tego Sąd zasądził należność główną z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 31 grudnia 2013 roku czyli po dniu, w którym zgodnie z umową pożyczka powinna zostać zwrócona do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. ustalając, że pozwana przegrała proces w całości, zatem powinna zwrócić powodowi koszty niezbędne poniesione w celu dochodzenia swoich praw. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 210 zł i obejmowały koszty zastępstwa radcy prawnego w kwocie 180 zł. (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) oraz 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu. Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 210 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.